Het tien kilometer-testrondje voor de vierde keer

Aan het einde van elk jaar loop ik 10 (12 of 15) kilometer op een flink tempo en dan ga ik onder de snelwegen door en laat ik het knallende vuurwerk even achter me voor de champagne openbarst vergezeld van oliebollen, maar dit jaar komt het er niet van. Ik zie het op mijn schema, ik voel het aan mijn voet en ik heb al tien kilometer met post gesjouwd. Dit jaar valt het oudejaarsronde nog voor de dertig in december zit.
‘s Avonds ga ik met Manuel een uur in zone 2 lopen. Ik hou me maar netjes aan het schema, aangezien mijn linkervoet toch echt wat protesteert na een dubbele (laatste) postronde. We gaan de Oostvaardersplassen door. Ik vrees dat ze volgende week het hek sluiten. We doen net alsof het ons niet hindert dat het donker is. Maar ondertussen…. “Hoor jij ook wat links?” “Ik weet niet waar we hier doorheen soppen nu, maar mijn voeten worden nat en het klinkt vies!” “Wat duurt dat fietspad lang in het donker…” Ik heb geen idee hoe hard we eigenlijk gaan. Ik gok zo rond de tien kilometer per uur, maar Manuel zegt dat we iets sneller gaan. Het is stervensdonker en van het uitzicht genieten lukt niet zo goed. Maar toch is het best uniek om hier door het donker te denderen.
Vier jaar geleden liep ik aan het einde van 2012 voor het eerst een eindejaarsronde van 15 kilometer toen. Over de (snelste) 10 kilometer deed ik toen 1 uur en 1 minuut. Mijn gemiddelde hartslag lag netjes op 152, maar ik was toen verkouden en het waaide behoorlijk. In 2013 deed ik een ronde van 12 kilometer en over de snelste 10 kilometer deed ik net geen 59 minuten. Dat was twee weken na de marathon van Spijkenisse en ik deed echt een loop op een flink tempo voor mijn doen op dat moment. De gemiddelde hartslag lag met 157 slagen per minuut ook een stukje hoger. Vorig jaar deden we hetzelfde rondje al op 30 december en toen liep Manuel ook mee. We liepen intervallen, met stukken versnelling. We liepen nog maar 11 kilometer en het snelste stuk 10 kilometer nam maar liefst een uur en 2 minuten in beslag. De gemiddelde hartslag lag wel op de 150. Toen had ik er 177 trainingsmomenten in dat jaar opzitten en bleef de hardloopteller steken op 1708 kilometer. Nu ren ik voor de 199ste keer dit jaar (en geloof me: die 200ste volgt zeer zeker ook nog!) en is de teller de tweeduizend al gepasseerd.
We rennen tot de dijk en keren om. “Zullen we langs de kassen terug gaan?” vroeg ik. “Ja!”, antwoordde Manuel en ik schold ‘m voor de vorm wel uit voor schijtert, maar zelf was ik, als nog grotere schijtert, maar wat blij met het antwoord! De wind hielp ons nu niet meer mee, maar we konden moeiteloos blijven kletsen. De heuveltjes (lees: 2 bruggetjes) op mocht ik lekker in zone 4 doen en dat was geen moeite en een prettige onderbreking. Net als in 2013 deden we over de tien kilometer net geen 59 minuten. 10 Seconden sneller nog! Maar de hartslag van 152 lag precies zoals in 2012, toen ik nog heel wat meer tijd voor de tien kilometer nodig had.  Vooral de mate van inspanning wassignificant gedaald! Ik was niet echt doodmoe of kapot en had gewoon het gevoel dat ik prettig tien kilometertjes had gerend. Ik heb niet het gevoel dat ik het uiterste gegeven heb en dat terwijl ik best iets teveel (kerst)kilo’s mee moet slepen. Volgend jaar maar weer kijken hoe het ervoor staat.