Hé Joyce!

We besloten het jaar samen goed te beginnen en zijn lekker gaan hardlopen. Inmiddels begon het jaar van mijn kant met 4 looploze dagen en dat is niet echt een gewoonte, maar het komt er gewoon niet van. Er moeten heel wat decemberkilo’s gaan verdwijnen, dus een langzame lange duurloop op het programma is voor ons geen overbodige luxe. Niet dat wij nou in de obesitaskliniek welkom zijn, maar toch zou het mooi zijn me ook weer letterlijk wat lichter te voelen! Ik heb aan dat hardlopen ‘onverhard’ toegevoegd en wilde graag de hele route over de Buitenplaatsen van ‘s Graveland doen, die ik een paar maanden geleden gereduceerd had van 17 km naar 2 keer tien kilometer, doordat ik de route niet goed volgde en de route-afkorting naar 10 kilometer volgde in plaats van de volle 17 beloofde kilometers. Jij vond het prima, als ik maar in jouw tempo mee wilde gaan. Maar wat graag! Ik weet dat je langzamer gaat dan ik, maar dat vind ik absoluut geen probleem, integendeel.
Droog, bewolkt, niet al te warm: om een uurtje of tien gingen wij de statige panden langs van Natuurmomumenten. Jij deed je jasje nog even aan en ik had het koud, maar mijn rugzakje hield mijn rug warm. Ik klonk als een kameel met mijn water! Eigenlijk voelde ik me ook een zware, slome kameel. Ik zwaaide nog naar een mevrouw die achter haar PC moest werken. We kletsten onophoudelijk. De hele kerstvakantie werd tot in details doorgenomen. Ik schreef het al eerder: als er iemand is die alles begrijpt dan ben jij het wel! Voor mij was de route best bekend, maar jij bewonderde de bruggetjes, de buitenhuisjes, de ijskelder en de bomen en daardoor was het voor mij ook wel weer nieuw en leuk. We slingerden overal om de modder heen en namen lekker de tijd. Jij merkte het grafje op en daardoor zag jij op de berg dat we in kleine lusjes liepen! Ik liep daar dus voor de derde keer en dat werd me nu pas duidelijk! Shame on me. Ik zeg niet meer snel dat ik een feilloos routegevoel heb. Had ik hier de vorige keer ook al niet…
In het begin zagen we amper iemand en opeens werden we ingehaald door een andere loper en waren er mensen met hondjes en nog meer hardlopers. Ik had net gezegd hoe rustig het was, weet je nog?! We passeerden het 5 kilometer-rondje punt en ik begon het toen al zwaar te vinden. Het komt nog niet in mijn hoofd op om te gaan klagen en dat heb ik ook niet gedaan, maar ik vond je tempo alles behalve relaxed te laag liggen. Mijn hartslag was het daarmee eens en een groot deel van mijn spieren voelden aan alsof ze nog best een paar dagen rust hadden gewild. We kletsten gewoon door over andere zaken die belangrijker zijn dan een beetje spierpijn en dat hield me moeiteloos op de been.
Ergens onderweg vertelde je me iets wat voor mij zoveel dingen duidelijk maakte! Ik wilde je wel een dikke knuffel geven, maar dat is lopend ietwat onhandig. Het is niet zozeer dat we alles hetzelfde doen, maar praten met jouw maakt mij meer duidelijk dan een heel leger psychologen zou kunnen doen! We volgden de gele pijltjes en dat ging meestal heel goed, tot een paar auto’s het zicht versperden. Gelukkig wist ik nog van de vorige keer dat ik af moest slaan. En toen kwamen we op het tien kilometerpunt waar ik de vorige keer fout liep. Nu stond er geen auto voor het pijltje naar de 17 kilometer route. Dt was toch echt wel het doel van de dag! We gingen naar links en staken de weg over. Toen moesten we écht de gele pijltjes gaan volgen, maar dat was geen probleem. Hier en daar was het wel even zoeken naar het gele pijltje; achter het hekje bijvoorbeeld en ik was blij dat jij ze zag. Nu was het mijn beurt om ook van de nieuwe bruggetjes te genieten. En van de smalle paadjes. Ondanks dat ik gevoel had bijna een halve marathon te hebben gerend, zaten we nog niet aan de tien kilometer.
En toen ging het mis. Dat ene gele pijltje, bedoelt die linkslangs of linksom? We gingen linkslangs en vroegen het twee onwetende wandelaars, maar daarna kwamen we een wel heel vaag paaltje tegen. Terug en linksom proberen en dat klopte. Ik had dat ommetje door de oude moestuin, langs het statige pand en de folley niet willen missen! Er waren heuveltjes en ondanks de dextro energy die ik van je had gekregen kon ik je niet echt goed bijhouden. En zo kwamen we weer terug bij het vage gele paaltje van een paar regels geleden. De twee pijltjes die er op stonden konden alle kanten op wijzen. We gokten eerst de verkeerde kant op en stonden bij een weg tevergeefs naar een ander pijltje te zoeken. De andere kant dan maar op. We kwamen een paard tegen en zwoegden (in mijn geval dan) verder over de onverharde en ongelijke grond. En toen stond er eindelijk weer een zichtbaar pijltje naar links! Lekker het bos in.
We cirkelen een beetje over dezelfde paden als het voetenpad dat om Hilversum heen loopt, maar ik herken er niks van terug. Ik ben wel een beetje beteutert dat we er pas tien kilometer op hebben zitten, maar jouw gezelschap maakt alles meer dan goed. Als ik hier alleen gelopen had, was ik linea recta met de bus terug gegaan. Mijn voet begint meer pijn te doen en ik vind ons tempo hoog liggen, terwijl het rond de 7 minuten per kilometer ligt! Maar ik klaag geen woord, want dan ben ik bang dat je me niet eens gelooft. En dan staan we voor de derde keer bij het vage paaltje.
Ineens is het me duidelijk: deze paal stond ooit los en is bij het opnieuw vastzetten een kwartslag gedraaid! Dat moet door dezelfde Hilversummer zijn gedaan die in zijn stad van de ene op de andere dag de éénrichtingsstraten heeft omgedraaid! We lopen weer een stukje terug over dezelfde paden. Ik geloof dat we nooit door de gespreksstof heen raken. Wel lukt het ons nog een keer om de route bijster te raken. Zou het iets met elkaar te maken hebben?! We komen deze keer op een doodlopend uitzichtpunt uit, maar jij vind gelukkig de route terug en we hebben er weer een lusje op zitten.
We steken de weg weer over en ik heb het idee dat het nu allemaal niet meer zover is. Het idee dat we nog 5 kilometer moeten lopen, heb ik niet, maar ik krijg het gevoel dat me dat nog wel gaat lukken. Ondanks de pijn aan mijn voet. We hadden het over breien, gymles, gezinnen en ik weet niet wat voor fraais allemaal meer. Eindelijk had ik het warm. We kwamen ook al weer erg gauw op het laatste stukje en ik hoopte toch wel dat het meer zou zijn. Vorige keer was het rondje van 10 kilometer ook al minder lang, maar wij zaten pas op 13 kilometer en we kregen het natuurcentrum al in zicht! Over de te lopen tijd hoefde ik me geen zorgen te maken. Ik moest nog een paar rondjes extra lopen over de kinderspeelplaats om ook op de 15 kilometer te komen en toen was het klaar. Qua tijd, qua route, qua zin, qua loopvermogen. Bij jouw, maar zeker ook bij mij. Het lopen van mijn kant kan dit jaar alleen maar beter gaan. Al snel an het rondje deed mijn voet behoorlijk pijn en dat belooft niet veel goeds. Ik hield als een “volleerd” hardloper mijn mond dicht, want zolang je niks zegt en doet alsof er niks aan de hand is, is er niks toch? Dan is het altijd ‘morgen’ weer over, toch? Tijd voor thee. Dankjewel voor de lekkere muntthee.
Bij de thee en de overheerlijke groentespies bleef er een katterig gevoel achter: hoe konden wij nog een paar kilometer gemist hebben? Waar waren we dan toch de fout in gegaan? We bestudeerden de kaart en dat maakte het er niet beter op: op het verste punt, toen wij eindelijk blij waren een duidelijke pijl naar links te zien, was er nog een lusje naar rechts geweest!  We hadden de siertuinen gemist, potjandorie. Net als de vorige keer stond ik me daar te balen dat de route niet voltooid was! We hadden echt allebei hetzelfde gevoel dat het ‘niet af’ was. Het allergrootste voordeel: we moeten nog een keer terug! En dan trappen we niet in route-afkortingen of gedraaide paaltjes: dan lopen we ALLE lusjes. Allemaal! Maar dan in het voorjaar, afgesproken? Op naar meer trails samen en ik verheug me er NU al op!
 
ps: mijn voet is nog niet ‘over’, maar het gaat al weer beter een dag later hoor. Dankzij ons loopje had ik mooi extra punten om ‘s avonds te gaan eten en ik kon, vermoeid als ik was, heerlijk slapen. Ik weet niet of het komt door de buitenlucht, de inspanning, het drastisch minderen van de suikerinname of omdat ik me door de gesprekken met jouw een stuk lichter en opgeluchter voel! Op jouw bericht dat je zo fijn hebt gelopen en dat je “rijk bent met een lieve vriendin”, heb ik nauwelijks een antwoord. Want wat ben jij dan wel niet: iemand in de zaal die me kan vertellen wat de overtreffende trap van een ‘lieve vriendin’ is?! Joyce – dat ben jij!