Grote Daden van een Kleine Held

Laat ik meteen met de deur in huis vallen: aan mijn eigen opdracht “drie kwartier in zone 1 lopen” heb ik me niet goed gehouden vandaag. En laat ik ook weer eens aan het einde beginnen: ik heb negen kilometer gelopen. Dat gaat natuurlijk niet in 3 kwartier en al helemaal niet in zone 1, maar daar deden we 54 minuten over. “WE”, dat zijn mijn kleine loopmaatje Vincent en ik. Alle gekheid op een stokje: mijn 9 jarige zoontje heeft dus NEGEN kilometer naast me gerend. Onafgebroken. Nog geen fotootje gemaakt! Dit is ‘by far’ zijn langste afstand ooit. Daarom heb ik toch lekker gelopen, want het was best wel gezellig en ik was natuurlijk hartstikke trots ook! En we zaten onder de modder, terwijl we toch lekker op het fietspad zijn gebleven.
Nog een stapje terug, want het ging ook niet helemaal vanzelf. Deze lange afstand was niet Vincents enige mijlpaal in dit uurtje rennen op zondagmiddag voor de lunch. Vincent was helemaal moe en kapot na 5 kilometer. Hij had het helemaal gehad. Hij liep te huilen. Hij wilde niet meer. Hij wilde in de warme douche en voelde zich leeg. MAAR HIJ DRIBBELDE WEL VERDER. Hij blééf hardlopen, terwijl ik hem voorzichtig duidelijk maakte dat het volbrengen van een triatlon grotendeels op dit soort wilskracht gebeurt. En ik vertelde hoe blij ik was dat ik nu nog met hem mee mag lopen, want straks is dit een peulschilletje voor hem. En na een kilometer had hij zichzelf weer bij elkaar geraapt en hadden de tranen plaats gemaakt voor trots. Na zes kilometer besloten we samen geen paden dubbel te pakken en een echt rondje te maken. Toen liepen we alweer tijden boven de 6 minuten per kilometer en daarbij kunnen we kletsen en kwebbelen en als we de brug omhoog lopen, heeft Vincent zelfs weer genoeg adem om een mop te vertellen! Ook al doet zijn teen pijn, mijn kleine doorzetter blijft gewoon doorlopen en maakt de voor hem extreem lange duurloop af! Ik vraag me af van wie hij dat heeft 😉
En dan terug naar het begin: de eerste 5 kilometer heeft de kleine man in een moordend tempo afgelegd. De eerste drie kilometer gingen allemaal sneller dan 10 kilometer per uur en ik rekende er al gauw op dat we de 5 kilometer onder de dertig minuten gingen halen. We liepen over het fietspad langs de Oostvaardersplassen en slingerden zoveel mogelijk om de paardenpoep heen. De laatste kilometer was het zwaar het tempo vol te houden voor de kleine jongen en mijn hartslag gaf aan dat zone 1 ver buiten bereik lag, maar uiteindelijk liepen we de 5 kilometer in 28 minuten en 35 seconden. Wat een snelheid! Tenminste als je pas 9 jaar bent.
ik vond echt heel zwaar maar ik heb gelukkig geen spierpijn maar ik ben trots op mama en mij zelf en ik dacht dat we pas 7 kilometer hebben gelopen! maar uit eindelijk hebben we het over een echt leuk onderwerp en raad een wat dat was? triatlon!
over als ik groot ben zeg ik ik ga een rondje oostvaarders lopen en fietsen en dan zegt anke het is half 8!
maar het was heerlijk om even te renen! van vincent