Om half vier vroeg het loopmaatje of ik ook naar de training zou komen, maar ik ontkende. Ik had nog geen schema ontvangen, dus ik wist niet of ik wel ‘mocht’ en ik had wat last van mijn hiel. Wat ik niet wist, was dat het schema intussen eigenlijk al in mijn mailbox lag, maar dat ik -en met name mijn telefoon blijkbaar-onbereikbaar was. Toen ik om half 8 naar mijn computer keek, zag ik dat ik een hoop ongelezen mailtjes had en daar zat het schema tussen met als verrassing: ga lekker trainen! In geen tijd had ik mijn sportspullen aan en een half uurtje later stond ik bij het clubje om mee te gaan trainen. Ik had wel meteen bedacht dat ik niet met de snelste groep mee zou gaan vanwege de hiel.
Een trainster en een groep waarin de eerste uitroep was: Wat doe jij hier? namen me mee het fietspad op waarover ik naar het clubgebouw toe gefietst was. Ik vertelde trots van mijn kleine ventje en we bleven maar aan het inlopen. Bijna 2 kilometer verderop was ik ongeveer weer thuis en daar gingen we een drietal steigeruns doen. Ik raakte aan de praat met een dame die ik benijd; omdat ze zich niet alleen heeft opgegeven voor de marathon van Parijs, maar ik zie haar ene na de andere inschrijving voor een trailloop voorbij komen.
De Willem de Vlaminghlaan en de Laan der VOC, daar stond de tiende lantaarnpaal.
Toen we warmgelopen waren, gingen we lantaarnpalen op hoog tempo lopen. Eerst 2, daarna 4 en zo verder tot 10. Op de weg terug mochten we rustig lopen en bijpraten! Ik liep in de straat ongeveer achter mijn huis. Ergens richting de zesde lantaarnpaal begon het te regenen en ik wenste dat ik het schema nog een uurtje langer genegeerd had en thuis aan de warme chocomelk zat. Het was zo gemakkelijk om eventjes naar huis te lopen…Maar dat doe ik natuurlijk niet! Ik maak alleen een foto om te bewijzen dat ik wel erg dichtbij de chocomelk was voor we weer op de weg terug gaan naar de fiets.
Daar loopt een heel lang fietspad en weer gingen we lantaarnpalen tellen. Eerst 10 stuks hard en 5 stuks rustig terug, dan 15 stuks hard en 5 stuks rustig terug en -hoe verrassend- tot slot 20 stuks op tien-kilometertempo. Ik nam het voortouw, want de marathonloopster-in-spé had een haperend horloge en zij heeft gisteren in Egmond gelopen, dus op de lange afstanden kan ze me niet bijhouden in mijn tien-kilometertempo. Ik tel hardop de lantaarnpalen af, maar soms is het de vraag of de paal links of rechts ook meetelt. Ik vind het even heerlijk om tegen de regen en de kou en de wind in te rennen en ik versnel dan ook aanzienlijk. Ik loop tussen de 12 en 14 kilometer per uur. Mijn aandacht is volledig afgeleid door het tellen van lantaarnpalen. Zelfs de pijn in mijn hiel is nauwelijks meer voelbaar, maar die speelt dan ook voornamelijk op als je een tijd stil hebt gezeten (‘s morgens vroeg dus). De zorgen daarover stel ik uit en ik hou me vast aan het idee dat het de vorige keer ook is overgegaan.
We moeten nog één keer tot aan de brug versnellen, maar mijn energie is er een beetje uit en ik merk dat ik even voor half acht nog wat heb gegeten en al een uur gewandeld heb vanavond. De marathonloopster-in-spé mag deze keer ‘winnen’… We lopen nog een groot rondje uit en omdat ik met de trainster loop te kletsen voorop, gaan we iets te hard.
Verdiend!
Ik merk dat ik weer soepeler loop en dat ik ook wat minder bezorgd ben. Deze bliksemactie training doet me goed. Ik word er opgewekter van. Na een uurtje zijn we weer binnen en klets ik nog na tot de andere groep ook weer binnen is. Dan fiets ik naar huis en van de extra voedingspunten die ik met de bliksmactie heb ‘gescoord’, mag ik -ondanks het dieet- genieten van een heerlijke warme chocomelk!
‘s Avonds “stress” ik mijn hiel en mijn peesplaat helemaal: nu is de spier opgerekt en doet het allemaal geen pijn en eventuele kalkafzetting kan ik nu wegmasseren. Ik doe er helende spierzalf op en slaap een nachtje goed. ‘s Morgens is mijn voet licht stijf en deze dinsdag is het zaak om de spier kans te geven te genezen. Dat doe ik zoveel mogelijk zittend, wat niet al te gemakkelijk voor me is. Daar mijn enkelspieren ook wat hebben ingeboet aan sterkte en mijn knieën ook weer even moeten wennen aan de kortstondige, hoge belastingspieken die intervallen vragen, valt de pijn in mijn hiel eigenlijk zo goed als weg.