Crosscup Almere Pampushout in de herkansing

Vorig jaar vond ik de crosscup door het Pampushout verschrikkelijk: modder, drek, viezigheid (lees het hier maar na). Erger kon het in mijn beleving niet worden. Vanaf het begin tot het einde vond ik er niks aan. Ik was bang om te vallen en vies te worden en het enige wat ik 6 lange, langzame kilometers dacht was: dit is niet leuk, dit is niks voor mij, dit doe ik nooit meer. En toch stond ik dit jaar weer aan de start van de Pampushoutcross. Wetend dat de modder minstens net zo erg was. En het was koud op de koop toe. Ik ben nog steeds niet in bezit van goede trailschoenen en ik heb honderd reden om daar niet te staan en twee reden om wel te gaan: reden 1 is dat je minstens drie van de vier crosscup-wedstrijden moet hebben gelopen om mee te doen in het klassement en ik heb er 1 gemist en reden 2 is omdat ik aas op revanche op de modder!
Meedoen en 8 kilometer uitlopen was de belangrijkste drijfveer; tijd en tempo waren van ondergeschikt belang. Ik had geleerd van de vorige keer en ging beter voorbereid op weg. De eerste kilometer, tussen al die mensen, is het een kwestie van voor je op de moddergrond kijken en lekker doorstampen. De witte schoenen waren binnen 6 minuten grijs met bruin. Het veld, wat ik vorig jaar het leukste deel vond, was dit jaar heel kort en bevroren. Ik vond al snel een ritme en een beetje ruimte zelfs. Omdat ik me had ingesteld op veel vreselijke modder, viel het natuurlijk alleszins mee! Er waren ook hele stukken gewone bosgrond, waardoor de tweede kilometer van elk rondje elke keer wat sneller te volbrengen was. In het tweede rondje had ik al aardig wat ruimte en kon ik al wat meer de route verkennen.
Liep ik vorig jaar alleen maar NEEEEEE te denken, als ik dit keer die kant op neigde, drong ik meteen de gedachte naar voren van Vincent die zo mooi keyboard kan spelen, waardoor ik niet over het strand liep, maar hier. Ik werd al gauw door supersnelle jongens ingehaald en ik zag de Allervriendelijkste Vrijwilliger van Almere bij de grootste modder staan. Met laarzen aan. In plaats van te denken: ik moet nóg twee rondjes, bedacht ik opgelucht dat ik al op de helft was. Kortom: ik beheerste de cross deze keer in mijn hoofd en liet de cross mij niet overnemen. Ik rende bij een lagere hartslag iets harder dan voorgaand jaar. Aangemoedigd door de Topvrijwilliger ging ik expres dwars door de modder heen. Tot mijn enkels kwam het! En ik straalde erbij en lachte erom.
Het stukje over het fietspad, het veld wat inmiddels stukgelopen was, het bos met de glibberige zijkant, het verharde bospad, een kleine knul inhalen en de fotograaf voor wie ik zoveel vragen heb: ik loop gewoon maar door en heb het eindelijk zelfs warm. Ik omarmde het hele idee van modderplonzen en was blij dat ik deze keer een rondje extra kon lopen. Daar zo lekker voortcrossend, kwam ik tot een heerlijk verhelderend inzicht, wat de cross nog veel inspirerender maakte! Voor de Vrolijke Vrijwilliger, voor de fotograaf en gewoon voor mezelf liep ik met alle liefde nog een rondje. En daar liep Dalva me ineens weer voor de voeten… Dezelfde ‘uitdaging’ als bij de vorige cross in het Kromslootpark voor me liep. Toen moest en zou ik haar inhalen: vandaag had ik alles voor mijn gevoel al gewonnen wat er te winnen valt en mag Dalva voorgaan. Ik haalde haar bij, haalde haar in, sprak haar aan en liet haar voorbij gaan. Daardoor werd dit de langzaamste kilometer van het hele stel. Niet omdat ik moe was, maar het hoefde niet meer te worden dan wat het was. Ik vond de zon in mijn gezicht heerlijk, de modder in mijn schoenen prima en het was bijna jammer dat ik niet nog een rondje mocht lopen. Ik huppelde moeiteloos over de balk en haalde Dalva met gemak bij in het laatste stukje. 1 Seconde voor mij, mocht zij de finish over.
Ik weet niet eens hoe lang ik er over deed. Ik sprak Dalva aan en kreeg heel lief van Manuel mijn water aangereikt. Mijn schoenen en benen zaten onder de dikke modder, maar ik was niet gevallen! Ik voelde me rijk, ook al wist niet hoe langzaam of snel ik was geweest. Het viel me op hoeveel mensen dat als eerste aan je vragen! Ik had mooi mijn modder-fobie overwonnen en ik nam even de tijd om dat te verwerken, zittend op mijn hurken in een hoekje. Er was maar 1 klein minpuntje: mijn voet vond het allemaal minder prettig en voelde zich wat pijnlijk. De einduitslag was dat ik er 50:30 over had gedaan en dat het net iets minder dan 8 kilometer was. Sneller dan vorig jaar, met een lagere hartslag. En veel, veel, veel meer genoten! Ik had er een heel wat beter gevoel over! Ik werd ook niet laatste, maar 16de van 26 of zo iets. Die plaats en tijd waren gewoon niet zo belangrijk. Lekker zelf de modder eraf spoelen en de schoenen schoonspuiten ging voor. Ik heb de modderfobie overwonnen!