Beste Top Vrijwilliger
Gisteren heb ik je al twee keer aangehaald in de blog. Je stond daar in de modder en zag al die lopers voorbij komen. Je stond daar met je laarzen aan en met je grote lach. Hoe vaak heb je wel niet gezegd: “Het gaat goed, kom op”. Hoeveel bemoedigende woorden heb jij daar wel niet gegeven? Je stond daar in de kou. Zeker een uur lang. En je zag ons allemaal. Net als de vorige keer. Je was een steuntje. “Mevrouw, u lacht er steeds bij, dit vind u leuk he” zei u mij toen ik voor de derde keer voorbij kwam.
Bedankt Vrijwilliger! (foto bewerkt)
Beste Meneer de Vrijwilliger: ik lachte omdat ik blij was u daar te zien. Ik lachte omdat ik het inderdaad gewoon leuk vond en uw woorden waren kleine pareltjes. In het vierde rondje vertelde u mij: “Het was fijn om u weer hier te hebben, mevrouw“. Lieve Meneer de Vrijwilliger: U was zelf meer dan welkom. Uw woorden waren kleine goudklompjes. Ze lagen in de modder en u heeft ze voor me opgeraapt en genereus uitgedeeld. Graag was ik nog een extra rondje gelopen, enkel om u te bedanken. Beste Vrijwilliger: BEDANKT. High Five. Toen ik thuis was en nagenoot van een mooie race, was u nog bezig met het opruimen van de hekken. Meneer de Vrijwilliger: zonder u had ik niet kunnen lopen en dat waardeer ik zeer. Bedankt voor uw gouden pareltjes.
Vandaag mocht ik drie kwartiertjes uitlopen. In tegenstelling tot vorig jaar hunkerde ik niet naar asfalt. Het was bitter koud. Ik deed warme kleding aan en ging op weg naar school via een omweg. Ik nam de bospaden. En vond achter de wijk nieuwe bospaden. 
Mijn voeten knerpten. En ik genoot. I Blew Away Blue Monday. Met elke stap. Mijn nieuwe inzichten verwerkte ik stapje voor stapje – letterlijk. De hartslagmeter werkte niet, maar ik besloot me nergens iets van aan te trekken. Ik liep gewoon lekker te knerpen en te stappen en te genieten van het zonnetje. 
Ik haalde iemand in. De hartslagmeter sloeg aan, maar ik hield de tijd in de gaten. Liep nog een stukje om over asfalt en toen kon ik het niet laten om de bevroren modderige ondergrond weer op te zoeken. Het was fijn. Weer wat anders dan losgestampte modder of knerpende sneeuw. Ik bedacht een paar punten waar ik langs wilde: de bomen bijvoorbeeld. En toen moest ik naar school. Ik maakte ommetjes. 
Stilstaan was geen optie, dus de rondjes werden steeds kleiner. Ik liep langs de kleine fietser terug naar huis. Het was een prettig, totaal ongedwongen rondje. Ongeveer net zo lang als gisteren, ongeveer net zo ver. Totaal andere hartslag, dat dan weer wel.