De alternatieve wedstrijd

Mijn schema gaat er nog van uit dat het 2015 is. En vorig jaar liep ik de kidneyrun: 10 kilometer door het donker in Almere Haven. Dus dit weekend stond dezelfde wedstrijd op het programma, maar helaas: dat wisten ze niet bij de organisatie van de Kidneyrun en die hebben hun wedstrijd een week verplaatst. Nu ben ik toch al geen wedstrijdliefhebber, dus echt treurig werd ik er niet van. Maar! Dan ga ik zelf toch gewoon tien kilometer op tempo lopen? Zonder wedstrijdstress. Dat klopt: de wedstrijd ontbrak, maar de stress niet. Ik weet niet (meer) hoe snel ik ben. De laatste tijd voel ik me niet goed in vorm. Ik twijfelde over het tijdstip om te gaan, de route, de snelheid en wat ik zou eten. Zondagochtend half 12 met twee boterhammen op en een route over asfalt vaag in mijn hoofd ging ik op weg. Snelheid blijft het vraagteken. Ik nam muziek mee: mijn hardlooplijst van upbeat nummers. Voor mijn doen dan. 🙂
Kilometer 1: Ga ik hard? Het gaat goed. Wake Me Up klinkt fijn en ik heb het steenkoud met dit ene laagje aan. Asfalt met zo min mogelijk bochten. Waar doe ik dit toch voor? Ohja, voor mezelf. Wat stom, het hoeft voor niemand dit. Eerste doorkomsttijd: in dit geval moeten alle kilometers onder de 5:30 blijven. Snelheidsplan ook getackled.
Kilometer 2: Nog steeds koud. Gladde stukjes (blaadjes) op het fietspad hier zo langs de Hogering. Lastig hoor. Snel verder.
Kilometer 3: Aan het rekenen geslagen. Waarom ook niet? Anders ga ik me echt afvragen waarom ik dit toch doe. Een tijd onder de 55 minuten moet echt haalbaar zijn. Vorig jaar deed ik 53 minuten over de Kidneyrun en dit is geen wedstrijd.

Kilometer 4: Er komen mij wel 6 hardlopers tegemoet! Die hebben mooi wind mee en ik heb wind tegen. Moet je daar ook al op letten tegenwoordig. Hard doorlopen dan maar, dan zijn we eerder op de helft. Nu heb ik het inmiddels trouwens flink warm.
Kilometer 5: Bijna op de helft! Nog geen idee hoe snel ik ga zijn: niet binnen de 50 minuten, dat is zeker. Binnen de 52 minuten zou echt mooi zijn. Dat zou een fikse verbetering zijn! Want op mijn horloge is tien kilometer vaak iets meer.
Kilometer 6: Op de helft. Nu begint het doorbijten. De komende twee kilometer zijn niet leuk. De route is prima, nog steeds langs de vaart. Niet denken, alleen maar doorlopen. Ook al lijkt het tempo te vertragen, dat is niet echt het geval. Luister naar de muziek. Doorgaan. Was er maar iemand om in te halen, maar het is leeg voor me uit. Stomme, licht stijgende fietspad.
Kilometer 7: Auwtsj. Misselijk. Mijn benen zijn ineens zwaar. Buikpijn. Kotsneigingen. Ik kan gewoon hier en nu stoppen. Jammer, niet gelukt; kan ik denken. Voor wie doe ik dit? Waarom ga ik nog 3 kilometer door?! Ik weet niet waarom, maar ik ren minstens net zo hard verder. Dadelijk kan ik gaan rekenen, stel dat ik de laatste 3 kilometer in 5:30 per kilometer doe en ik wil onder de 55 minuten blijven: rekenen helpt zelfs tegen buikpijn!
Kilometer 8: Ik heb het warm, mijn routerondje is te klein. Ik ga langs de school. Nog een klein stukje. Ik heb het bloedheet nu. Het is niet gemakkelijk. De vraag waarom moet je echt snel wegstoppen.
Kilometer 9: Nog een heul klein stukkie. Ik ben al in onze wijk. Afzien met een rood hoofd en zweetdruppeltjes. Geen finish te zien! De misselijkheid is weg. Afzien. Waaro….. <breek af>
Kilometer 10: Ik moet een klein stukje omlopen en haal het onderste uit de kan om nog even te proberen ietsje harder te gaan. Het lukt nauwelijks meer. Zo voelt het in elk geval.
Thuis. Gehaald. Eenenvijftig minuten en vijfendertig seconden. 51:42 volgens het horloge over 10,02 km. Gek genoeg ben ik niet trots. Hoewel ik aan de doelstelling heb voldaan, ontbreekt elk jubelgevoel. Net als een medaille. Ruim onder de 55 minuten, onder de tijd van vorig jaar én met een lagere gemiddelde hartslag! Netjes doe ik een cooling-down. Ik ben benieuwd hoe het met de rest van mijn spieren gaat en met mijn voet: zou dat mijn terughoudendheid zijn? Of is het omdat nu eigenlijk nog niet weet wat ik in een wedstrijd zou hebben gedaan? Ik weet in elk geval dat ik mijn snelheid nog niet kwijt ben en dat de vorm wel meevalt. Zeker als in de loop van de dag mijn voet helemaal niet van zich laat horen en ik razendsnel weer up&running ben.