Lekker gelopen!

Gisteren regende het. Het was echt een sombere dag. Die eiste koekjes. En óf een dekentje óf een lekkere wandeling tussen de buien door. Het werd dat laatste gelukkig. Maar een uur hardlopen in storm en regen liet ik voorbij gaan.
Maar vandaag regende het niet! Integendeel: heerlijk, bijna lenteachtig weer. Ik bedacht onderweg naar school dat dit de ideale dag was voor de duurloop van twee uur. Slechts op 1 punt was dat geen goed vooruitzicht: dan had ik ietsje meer moeten eten als 1 bakje yoghurt en het ontbijtkoekje. Toen ik mijn rugzakje inpakte, belde ik mijn vriendin. Je kunt het altijd proberen toch? Banaan, water, twee laagjes shirt aan en m’n vriendin belde terug. Natuurlijk ging ze mee! Ik zou naar haar toerennen en dan ging zij gewoon een stuk mee. Eerst moest ik een uur in zone 1 lopen en dan nog een uur in zone 2.
Zone één is zoooooooo saai en sloom. Die blijft echt het moeilijkste! Ik keek niet naar de tijd op het horloge of de kilometers en dat was een bevrijding. Ik wist het gepiep u-gaat-te-hard zo nu en dan te vermijden terwijl ik op het Spoorbaanpad liep. Na een dik half uur was ik bij mijn vriendin. We gingen langs de Vaart aan het lopen, lekker tegen de zon in. Het was behoorlijk heerlijk weer. Het was erg prettig om niet die hele afstand alleen te hoeven lopen, hoewel ik compleet relaxed was. We besloten door te lopen tot de Shell. Ik vind dat altijd erg ver klinken. We kletsten onafgebroken, maar dat doen we altijd. Waarover? Nou over al onze geheimen natuurlijk hahaha – nee het gaat over de kinderen, de mannen, de vorige loopjes, de loopplannen, handwerken (ja écht), diëten, het weer en alles waar we verder ook maar aan denken. Het was mooi foto’s maken zo langs het water tegen de zon in. Ik mocht door naar zone 2 en dat is een stuk gemakkelijker. Het horloge laat het gepiep achterwege en voor mijn gevoel kunnen we eindelijk een prettig tempo oppakken.
Vlak voor de Shell begon ik toch echt te voelen dat de yoghurt op was en de ontbijtkoek ook. De koekjes van gisteren echter nog niet, daar kon ik nog wel even op verder. We staken de Vaart over en gingen met de zon meelopen. Ik maakte me nog steeds niet druk over hoe ver ik was of hoe lang ik nog mocht of hoe snel ik ging. Dat was echt relaxed! Ik nam een half gelletje. Onderweg dronk ik wel veel uit de Camelbak. We gingen de bruggen van het vierbruggenpad over. Lekker allemaal asfalt vandaag!  Dat is ook wel eens prettig. Na een dikke anderhalf uur begon ik her en der wel te voelen dat het best zwaar werd. Hier een ongemakje, daar een pijntje: ik was extra blij dat we met zijn tweetjes waren. In plaats van de zon tegen, konden we nu onze schaduwen volgen. Ik begon wel in te zien dat ik niet ook nog helemaal naar huis kon lopen omdat de twee uur dan iets te ruim voorbij zouden zijn. Het hongerspook was weer verdreven. Ook de andere ongemakken waren weer weggekropen in de schaduwen.
Na twee uur had ik er 17,5 kilometer opzitten. Dat was de eerste keer dat ik daar naar keek, maar toen was ik ook wel nieuwsgierig! We liepen terug naar het huis van mijn vriendin en ik maakte de 19 kilometer vol. Ik was wel moe, mijn benen waren best moe, maar ik had ook nog wel een half uur door kunnen lopen. Nu mocht ik meerijden met mijn vriendin die me thuis bracht, zodat ik op tijd gedoucht was toen Vincent thuiskwam uit school. Helaas kreeg ik te horen dat ik voor een baan waar ik veel vertrouwen in had, niet was aangenomen. Gisteren had het heel veel chocolade gekost, nu kwam het niet eens zo hard aan met een portie verse hardloop endorfines.