Van de woondome/daken* af schreeuwen!

* doorstrepen wat niet van toepassing is
Ik kan zeggen dat het veel moeite en gesprekken heeft gekost. Of dat ik maanden bezig ben geweest; maar dat is allemaal niet waar. Nou ja, een beetje waar. Het feit dat ik niet voor een marathon train en moeite heb mijn verdere doelen te bepalen, ligt in ‘m in het feit dat ik me al een tijd redelijk werkeloos voel. Echt verder kijken is er niet bij en alle tijd stop ik in het solliciteren en zoeken naar werk en inkomen. Nu is er deze maand weer een opdracht voor de CliniClowns, maar ik blijk toch op zoek naar meer vastigheid. En ineens is het op mijn pad gekomen: werk. Een vaste baan. Na 9 jaar eigen baas weer een baas in het vooruitzicht. Ik kan het amper geloven. Geen video verzamelen, maar data collecteren. Het contract moet nog getekend worden en de details uitgewerkt, maar ik ga nu een andere weg inslaan qua werk en ik zie er enorm naar uit. Tja, dan moet je eruit als hardlopertje! Zeker als je bedenkt dat ik gisteren niet vooruit kwam en een beetje griep op de bank lag uit te bannen. Deze avond moest er gelopen worden, ook al was ik er stil en beduusd van.
Ik haalde Manuel op en hij moest eerst stap voor stap vertellen hoe het in Schoorl was geweest. We hielden superkeurig zone 1 aan. Ik hoefde alleen maar te luisteren en dat was fijn. Door naar zone 2 na 15 minuten was ook geen probleem. Ik zag wel op tegen de Woondome-helling in zone 4. Manuel had 2 uur minder nodig om te vertellen hoe het in Schoorl was dan hij over de 30 kilometer liep. En toen ging ik naar boven sprinten. En naar beneden ook. Vorige week in zone 2 haalde ik de vier keer en ging ik al snel te hard voor mijn hartslag, maar deze keer ging het bijna perfect! De eerste keer ging goed, snel en soepel. De tweede keer omhoog ging ook prima. Toen ik beneden was, ging mijn hartslag iets te ver omlaag, maar de derde keer boven was ik alweer keurig in zone 4. En toen begon het door te dringen: ik ga straks gewoon weer werken! De vierde keer moest ik weer hard naar boven lopen en vooral ook hard naar beneden, want dan is het lastig om zone 4 aan te houden. Ik heb werk! En ik ben er blij mee! De vijfde keer drong het echt tot me door dat ik me gelukkig mag prijzen en boven op de Woondome schreeuwde ik het uit van blijdschap. Niemand die er last van heeft. En ik heb de Woondome helling binnen 5 minuten ook nog eens 5 keer gehaald. De zesde keer haalde ik het niet tot boven, toen waren de vijf minuten om en moest ik terug naar zone 1. Eindelijk was ik, 5 uur nadat ik het werkaanbod kreeg, niet langer beduusd; maar gewoon BLIJblijBLij.
We dribbelden terug in zone 1. Ik dacht dat ik zone 2 in mocht, maar we moesten wel heel langzaam gaan en als er ook maar een politieauto voorbij kwam, begon mijn horloge me weer terug te piepen. Ik kon wel fluiten, huppelen, dansen; maar ik moest in zone 1 blijven dribbelen. Ik had het koud. 1 Truitje was echt te weinig. Maar echt moe werd ik er niet van. Het voldane gevoel overstemde alles. Na 55 minuten (tien minuutjes extra) was het rondje vol.
Meer werken en minder hardlopen? Dat denk ik niet, want hardlopen is er wel tussen te passen. Ik ga wel minder bloggen. “Goede reis” zei mijn toekomstige baas, toen ik vanmiddag richting huis ging. Ik denk dat dat een mooie metafoor is: een nieuwe weg, een nieuwe afslag op de route die een mooie reis belooft te worden! Hard vooruit, met veel wilskracht, veel oefenen en aan jezelf werken: het lijkt een beetje op het hardlopen van een (halve) marathon.