Bruggen in de mist

Uiteindelijk hoefde ik niemand te pesten met een uur zone 1. En een uur bruggen op en af rennen. En minstens een halve marathon lopen. Joyce kon op het laatste moment niet mee en dat vond zij erger dan ik. Muziek op, zo dat je nog net het horloge hoort piepen en vanuit school vertrekken. Hetzelfde rondje zo’n beetje als vorige week. Maar dezelfde foto’s kan ik niet gebruiken, want de wereld is in de mist gehuld. Dit vind ik mooier als de somberte vorige week. Maar ik heb nog steeds een hekel aan zone 1 en inhouden/afremmen/rustig aan doen en een ritme vinden. Als ik Almere uit ben, wordt de wereld tussen de mist heerlijk klein. De snelweg is slechts hoorbaar, niet zichtbaar. Ik ga de lange rechte weg op en dat is niet zo slim, want hier ben ik ook niet goed zichtbaar en loop ik langs de weg. Nog moeilijker een ritme te vinden. Ik kom al met al 1 auto tegen, dus het valt mee. Ik ben blij op het fietspad te zijn, maar dan moet ik naar het toilet. Ik zou me in de mist kunnen verstoppen, maar stel dat die ene andere auto dan net langs komt… Ik heb net iets meer nodig dan een uur om bij de brug te komen. Dus gaat er van een uur bruggen lopen 2 minuten af! Ik zie geen brug tot ik erop sta. Eigenlijk wil ik best ergens in de mist gaan zitten, want ik zie kind noch kraai. Zone 2 is wel prima, maar ik ga me niet haasten op de bruggen vandaag. Nu ik me ook niet hoeft te richten op de allersnelste halve marathon, vind ik een hartslag van 140 prima. Omlaag lopen lukt me niet meer en ik zie uit naar het dichtstbijzijnde bos. Ik weet al waar ik ga… Laat ik daar nu in de mist net 1 man op de brug spotten! Ik wacht tot hij de andere kant op loopt en stop de tijd even. Een paar minuten later sta ik opgelucht weer op de brug voor nog 3 kwartier op en af rennen. Niemand meer gezien. Geen fiets, geen hardloper, geen wandelaar, geen hond. De zon die door de wolken probeert te komen is mooi. 2 Bruggen over, helemaal tot onderaan, omdraaien, weer twee bruggen over. Rondje de andere kant op lopen en voelen dat het al zwaarder wordt, maar ik kan nu lekker door. Ik krijg ook wel een beetje zat van deze bruggen. Nog 1 keer op en neer: haal ik dat? Ach ja, gewoon nogmaals. De zon doet haar uiterste best. Er komen wat kleurtjes door en dan voornamelijk een goudgele tint. Nu draai ik gelijk om als ik de A6 over ben en ik sta na een uur (eerlijk: 58 minuten) weer aan de andere kant van de bruggen die ik een keer of vier overgestoken ben. Nu nog naar huis! Of eigenlijk: terug naar school. Ik kom een hondenschool tegen en 1 hardloper. Ik neem lekker het onverharde pad door het bos. Mijn voet heeft inmiddels behoorlijk last van mij: we lijden samen. Pijnlijke hiel en ik heb trek en ben moe. Gemakkelijk of moeiteloos gaat het al niet meer. Ik ga de halve marathon wel halen, maar ga ik dan meteen naar huis of loop ik door? Ik denk er kilometerslang over na. En dan krijg ik veel zin in negerzoenen. Die heb ik thuis niet en bij de Plus naast mijn auto en de school hebben ze die wel. Dus ik loop door. De zon heeft gewonnen en de mist trekt helemaal op. Ik loop over hetzelfde schelpenpad als in het begin en dan zie ik na 23 kilometer mijn auto. Het gaat geen 25 kilometer worden, de negerzoenen roepen en mijn linkervoet schreeuwt het uit van de pijn. Ik ga wel even rustig in de auto zitten te wachten tot ik de kids mee kan nemen uit de klas voor hun vrije middag. Voor Joyce hou ik een negerzoen (of twee) apart, die ze hardlopend komt halen! We kletsen deze keer bij in de huiskamer, maar volgende keer neem ik haar mooi mee de bruggen op en af!