Afscheid van de Woondome.

Volgende week staat de CircuitRun in Belgie voor de deur. Vandaag stond de laatste ‘grote’ oefening op het programma. Hierna vertoon ik mij voorlopig niet meer bij de Woondome en ik ben vastbesloten het asfalt van Almere na 5 maart ook te laten voor wat het is. Manuel deed me uitgeleide: hij liep met me mee in zone 1 naar de Woondome. Niet dat Manuel mij geen geen twee uur bij zou kunnen houden, maar hij mag morgen voor een (hele) hele lange duurloop de weg op. Arme jongen, moest hij mijn gemor en gescheld op de wereld aanhoren. En het gepiep van het horloge, want je opwinden en daarbij hardlopen lukt mij vandaag echt niet in zone 1. Bij de Woondome verlaat Manuel mij en mag ik gelukkig in zone 2 naar boven. Een kwartier lang. Met de nadruk op ‘lang’ en ‘lang’zaam. Al snel ben ik de tel kwijt. Ik app Joyce dan ook onderweg en maak een foto. Maar ik ren wel stug op en neer. En op en neer. En bijna ‘boven’ is de hartslag elke keer net boven zone 2 en bijna ‘neer’ is de hartslag weer bijna zone 1. En zo nog een paar keer op en neer. Omhoog, omlaag. En op en neer. Ik weet niet meer of ik 7 of 8 keer heb gehaald. Ik ga een kwartiertje in zone 1 uitlopen en neem de tijd voor een gelletje. Ook zonder de opwinding blijkt zone 1 out-of-range en ligt de hartslag te hoog. Ik kan de schuld geven aan de brug-stijging, maar ook voor de brug ligt de hartslag boven de 135. Met deze tempoverschillen vliegt het uur voorbij! Ik kijk uit naar Joyce en net over de Vaart loopt de lieve schat me tegemoet. Ik mag door naar zone 2 voor een half uur -om de bruggen over te steken. Ach, daar zat ik eigenlijk toch al! Mijn horloge geeft de kilometers niet meer weer en ik moet zeggen dat ik dat heel prettig vind. Ik kijk naar de hartslag en hoe lang ik nog in welke zone moet zitten, maar hoe ver ik kom is van ondergeschikt belang. Eerlijk: ik kijk helemaal niet meer op het horloge, want Joyce en ik beginnen te kletsen en dan is alles van ondergeschikt belang! Stiekem zelfs het lopen. De bruggen op en af, slingeren om een stuk of drie afsluitingen op het fietspad heen, omhoog lopen naar het station: we kletsen en bespreken en delen en praten maar door. De route is saai en bekend over het Spoorbaanpad, het weer is somber; maar naast me loopt mijn persoonlijke zonnetje. Mijn beste vriendinnetje. Mijn loopmaatje. Mijn vertrouweling. Mijn beste therapeut. Een onmisbaar maatje op velerlei gebied. De pijn in mijn linkervoet is vrijwel geweken na een week waarin ik innerlijk een station verder gereisd ben. Uiteraard bespreken we dat. En de kinderen komen ook alledrie aan de beurt. De huishoudbeurs. De hondjes, die onmogelijk geinig zijn (voor mij dan). Vlak voor station Muziekwijk moet ik voor het laatste half uur terug naar zone 1. Ik verwacht er niks van, en daar krijg ik gelijk in. Maar het gepiep wordt 9 van de tien keer gesmoord in geklets. Voorbij muziekwijk is het even nieuw voor me. Ik bekijk 1 keer op het horloge dat ik al op 12,5 kilometer ben en ik vermoed de 15 kilometer wel te halen vandaag. Stiekem zat dat voor twee uurtjes in mijn hoofd. Het moeilijkste gedeelte volgt als we de Hogering zijn overgestoken: Almere Poort. Ik heb een bloedhekel aan het lange fietspad en herhaal dat ik hier nu langzaam overheen moet. Wonder boven wonder haal ik zelfs zone 1! En dat terwijl ik me nog opwind ook. We gaan richting het huis van Joyce’s zoon. En zo loop ik voor het eerst van mijn leven verder door Poort dan de 30-van-Almere me ooit gebracht heeft en het is er best oké. Na 2 uur kan Joyce me zijn appartement aanwijzen. Ik heb er 16,6 kilometer opzitten en ik vind het best. We wandelen naar het station van Almere Poort. Om 11 uur nemen we een trein terug naar Oostvaarders voor een beker chocomelk en een stroopwafel (of twee). De ochtend is omgevlogen! Ik ben ietsje moe, maar het voelt totaal niet alsof ik 16 kilometer heb gelopen. Ik ging natuurlijk ook niet al te snel, maar ik had best nog een uur door kunnen rennen. Joyce rent weer naar huis en neemt op vrijwillige basis de Woondome mee in haar rondje; kijk, wat een heldin! Ik fiets nog wat van hot naar her en mijn voet is licht gevoelig. Als een beetje spierpijn. Mijn hart maakt nog een sprongetje als ik zie dat ik de Woondome in dat kwartier 10 keer ‘bedwongen’ heb. Dat ging wel lekker moeiteloos eigenlijk. Ben ik nu klaar voor de helling van Eau Rouge?