Een sportweekje

“Bewaar je rust ook” vraagt de trainer in de mail. Nou, ik weet niet of dat gelukt is……
Op maandagavond 5 december ga ik door de kou met Manuel een rondje meelopen. Of eigenlijk: die Arme Manuel moet met mij meehobbelen door het donker. Ik ga echt niet snel, gemiddeld halen we de net niet de 7 minuten per kilometer. Manuel kletst lekker moeiteloos de tijd vol. Ik had eigenlijk moeten fietsen, maar dat zie ik in het donker niet zitten. Ach, de eerste 5 hardloopkilometers van de week zitten er weer op en ik ben er nauwelijks moe van geworden. Een eigen cadeautje op pakjesavond zeg maar….. Eigenlijk is dat bijna een rustdag toch 😉
De tussen-de-middagwandeling die we met de collega’s elke dag maken (ik alleen als ik in Zeist ben), telt vandaag, dinsdag 6 december, mee voor de SantaStreak (elke dag 2,5km hardlopen). Het is dan wel geen hardlopen, maar elk tempo telt mee: als het maar minimaal 2,5 kilometer is. Het rondje blijkt 2,8km te zijn. Ik doe het er voor! Dinsdagavond ga ik zwemmen. Ik heb er echt zowaar zin in, maar vind het water wel koud! Na wat inzwemmen moeten we op tempo zwemmen. Niet naar de techniek denken, maar gáán. De trainer maant me niet meer om de twee slagen te ademen, maar om de vier. Poe hé, dat is even heavy! Ik raak buiten adem, vermoeid en krijg het nu echt wel warm. Als ik iets langzamer ga en met het achtje dooroefen, krijg ik het redelijk onder de knie. Ik adem alleen rechts. Alleen benen en de schoolslag zijn niet mijn favorieten, maar die doen we ook. Dat waren misschien niet zoveel zwemmeters, maar ik ben toch weer een slagje verder!
En zo wordt het woensdag 7 december. Zwemmen op het programma. Ik zie er maar een klein beetje tegenop, want het is nogal een verschil tussen vorig jaar NOOIT zwemmen en nu 2 keer binnen 24 uur. Ik ga proberen om zo min mogelijk te ademen, bij voorkeur 1 op 4. We gaan onder leiding van RO een heleboel techniek doen. Why not… Met zo min mogelijk slagen naar de overkant, met 1 arm zwemmen (dat was echt lastig), en heel veel benen. De hele wisselslag in 50m alleen benen. Poe. En een steigerun. Ik kreeg echt de smaak te pakken en het ging best goed. Aan het einde met achtje tijdens het uitzwemmen op lager tempo, bleek dat ik best 1 op 10 kon ademen. Toen was de les alweer om.
Maar ik had natuurlijk nog niet gerend. En dat moest ook nog eventjes. Ik besloot naar Joyce te rennen. Gewoon een klein stukje. Het begon lekker rustig aan, maar toen bleek ik elke km iets sneller te gaan. De laatste en vijfde kilometer ging dan ook in een behoorlijk tempo. We kletsten even bij en ik wilde de bus naar huis nemen. Maar dat was een vergissing… Er gingen geen bussen meer. Tenminste niet binnen een half uur. En dan kun je net zo goed rennen. Ik baalde flink, maar koud worden in de bushalte zag ik ook niet zitten. Ik wilde naar huis en dan is het best ver en laat en zwaar en donker.
Tada, door naar donderdag 8 december. Voor de zekerheid neem ik de middaglunch wandeling mee. Stel dat ik besluit er een soort van rustdag van te maken, dan heb ik toch aan de wandelverplichting voldaan! Ik heb totaal geen zin om naar de hardlooptraining te gaan. Ik heb hoofdpijn (maar een paracetamol doet haar dienst), we eten laat, het miezert, ik heb recht op buikpijn… Maar Vincent trapt nergens in en trekt me mee de baan op. Bij het inlopen spreek ik trainer PZ aan en we kletsen over het werk. Dat leidt af van het zeurderige “geen-zin”. Op de baan lopen we een steigerun in en dan wordt het 1200m redelijk tempo – 60 sec rust – 400m dribbelen – 30 sec rust – 1000m redelijk tempo – 50 sec rust – 400m dribbelen – 25 sec rust – 800 m redelijk tempo – 40 sec rust – 400m dribbelen – 20 sec rust – 600 m redelijk tempo – 30 sec rust – 400m dribbelen enzovoorts dus. Dan ben ik het al kwijt! Ik kwam bij twee heren te lopen en ik moest wel met ze mee blijven lopen, want zij wisten hoe lang de rust was en hoeveel rondjes ik moest lopen. Ik kijk alleen naar de hartslag en loop fier mee. Het ging best goed eigenlijk. Weg hoofdpijn, weg buikpijn, weg gezanik! In de rust een hartslag van 40 slagen lager pakken en flink doorlopen. We konden de serie vanwege de tijd niet helemaal afmaken. Uitlopen. Het was droog gebleven, alle pijntjes waren weg, ik voelde me tien keer beter als voor we gingen en ik had de snelste kilometer van dit jaar te pakken met een tijd van 4:51! Ik kreeg nog een melding dat mijn VO2Max (een soort meting voor conditie) nu nog hoger is komen te liggen, maar die was al ‘superior’
En dan is het vrijdag 9 december: meestal niet de rustdag! En zo ook niet vandaag. Eerst op de fiets met Manuel. Het was bewolkt, maar niet koud. Weer een rondje over de Oostvaardersdijk naar het Hollandse Hout.  Aldaar verlaten we het asfalt omdat we toch op de ATB zijn. We volgen de rode paaltjes. Over een vreselijk hobbelig pad vol tractorsporen. We maken een fotostop en dan verder door het bos. Dat is leuk tot we door de plas moeten. Ik moet midden in de plas afstappen. In het ijswater. Aj. Maar ik ga wel door en het is eigenlijk best tof. Het fietspad terug is een eindje en we lijken wind tegen te hebben. Ik vraag me af of ik nog ga rennen. Ik heb nog tijd en ik wil niet twee keer de douche in en ik wil wel eens voelen hoe het op elkaar volgt en het is maar 3 kilometer en…. ik ga dus toch maar meteen. Voor mijn voeten is het ijs- en ijs-koud. Gevoelloos koud. Voor mijn benen is het zwaar. Voor mij ademhaling gaat het rustig aan. Maar de tijden vallen enorm mee, het is niet zo langzaam als het voelt. 3 Kilometer binnen 20 minuten. Okidoki. Nog net tijd om te douchen!
En zo is het alweer zaterdag 10 december. Vincent naar de sportles, mama gaat met Joyce door het park lopen. Er staat een opdracht voor intervallen, maar ik heb er weinig zin in. Het idee was elke 5 minuten wisselen tussen z1, z2 en z3. Zone 1 ging nog goed, zone 2 ging prima en toen ging ik een extra rondje in z3, terwijl Joyce doorliep en dat ging niet prima. Ik haalde z3 met moeite en raakte Joyce kwijt. Paniek! Waardoor het hele wisselen verdween, ik wat extra rondjes liep, Joyce nergens meer zag, omliep en uiteindelijk het gele jasje weer terugzag. Ik liet haar niet meer in de steek! We namen zoveel mogelijk onverharde paadjes en slingerden van hot naar her. Er zat totaal geen systeem in! (wat op zichzelf ook een systeem is) Over de berg, over het pad, Joyce nam het asfalt, ik haalde haar via een onverhard pad in Z3 weer in terwijl ik in Z1 had moeten zitten: het was een boeltje! Ondertussen kwebbelden we wel de tijd en al onze klachten weg. Na 5 kwartier gingen we terug naar de sportlocatie van Vincent. Ik vond het zwaar, had meer dan genoeg van het rennen en als ik geen fijn gezelschap had gehad, was ik na een half uur al gestopt. Maar goed, er zitten weer 12,3 kilometer bij in de beentjes en ik werd er dan wel niet vrolijker van, maar ook niet vermoeid.
En zo werd het zondag 11 december: met een keyboardoptreden van Vincent missen we de AlmeerderStrandCross, dus het had een rustdag kunnen zijn. Maar nee, er is een uur ‘over’ en die kan ik volsporten! Ik ga eerst fietsen op de ATB, maar dan alles verhard. Ik neem de tijd niet om fietskleren aan te trekken, gewoon in een fijne sportbroek, trui en met sporthorloge om. En ik deed vast de hardloopschoenen aan. Plan klaar… Fiets na 11km en 32 minuten de schuur in en door de voordeur weer naar buiten voor een stukje rennen. Koppeltraininkje. Ik ging goed! Het tempo zat er lekker in en ik hoefde maar 3 kilometer. Het werden er 3,5 en die waren in 20 minuten afgerond. Niet ontevreden dat het al beter gaat om fietsen en lopen zo te combineren. En nog 10 minuten over om te douchen en een jurkje aan te doen. Want die foute sportbroek kan eigenlijk écht niet, hoe onprofessioneel!
Sorry, trainer: niet helemaal gelukt met die rust…