Een rustweekje

Beste Trainer,
Het leek zo goed uit te komen: een rustweek in een drukke werkweek. Maandag was ik de hele dag op pad en het ging me goed af, tot ik je mailtje kreeg. Ik had niet meer beledigd kunnen zijn door wat je schreef: “Vrijwillig op eigenhoutje een koppeltraining uitvoeren… dan ben je gewoon een triatleet hoor“. Dan kun je daar nog zo’n smiley bij zetten: ik voelde me zwaar beledigd om “triatleet” genoemd te worden, want zo voel ik me nu eenmaal niet. Manuel liep een rondje mee, want ik moet toch even uitrazen dan. Manuel nam de filosofische kant op zich en vroeg me wanneer je dan wel een triatleet bent. Mijn antwoord is niet heel eenduidig, gek genoeg. Maak je niet ongerust, hoor: hoog op de ranglijst staat echt wel dat je een hele triatlon moet hebben afgelegd, so count yourself in! Ik had na 4 kilometer totaal geen enkele zin meer, maar we maakten de 6 kilometer vol. Dát, dat niet-opgeven, het dóórgaan, dat maakt me meer een triatleet dan een zelfverkozen koppeltraininkje. Hoor.
Dinsdag nam ik dan toch maar een beetje een rustdagje. Ik wandelde bijna 3km (wandelen-duh) voordat ik ging zwemmen. Dat werkt nog beter dan hardlopen! Ik ging als een speer, zat helemaal in het zwemmen en kan intussen een goed verschil tussen tempozwemmen en rustig zwemmen maken. Ik heb 2200 m gezwommen, maar het horloge begreep dat niet: die bleef steken op 1800. Ik was supertevreden!
Toen kwam ons gesprek en ik zal niet zeggen dat het gemakkelijk was (laten we er geen wedstrijd van maken wie er het meest tegenop zag), maar het heeft wel goed geholpen om een paar zaken uit te spreken. Het ging over rugzakjes en spiegeltjes. Je hebt me een paar dingen heel helder doen inzien. Het was in elk geval een gesprek waarin ik eerlijk kon zijn en jij mij duidelijk kon maken dat jouw doel nog anders ligt dan dat van mij. Mooi, kunnen we daar rekening mee houden! Ik kan weer verder op een pad wat we (blijkbaar) ingeslagen zijn. ‘s Middags waren we toch op de verjaardag van ‘oma’ en vanuit Hilversum rende ik een soepel en moeiteloos rondje door het bos en over de berg. Het voelde gemakkelijk aan. We gingen op tijd weg voor het zwemmen… maar dat feestje ging niet door! Ten eerste viel Vincent nogal hard van de skatebaan waardoor zijn pols zeer deed en zijn knie bloedde en ten tweede was mijn badpak niet in de tas uitgekomen. Niet lachen! Die combinatie bracht ons weer thuis.
Ik kon nog wel een paar dagen vooruit met de positieve insteek van ons gesprek, maar donderdag voelde ik me niet echt oké. Draaierig, misselijk. Ik dacht nog dat het wel beter zou gaan na de vergadering, maar dat was niet zo. Ondanks goed nieuws voelde ik me niet zo best. Of omdat ik niets gegeten had? Oei, ook herkenbaar he… Maar goed: die training hoefde dus écht niet van mij. Maar ik bracht Vincent toch weg en dan was ik er al en ik hoefde toch niet hard mee te lopen want het was tenslotte rustweek, dus ach, node ging ik maar. Niet mijn favoriete trainer ook nog. Na het inlopen gingen we op de baan 2x “1000m-800m-600m met daartussen 100m wandelen en 100m dribbelen” doen. Zone 3. Hm. De rest schoot er vandoor. Ik ging er langzaam achteraan. Een beetje beledigd dat degene die voor mij de strandcross deed, veel sneller bleek te kunnen lopen. Ik kan prima wandelen en en dribbelen (dat heb je me wel geleerd) en toen was het al op bij mijn vervangster. Weg respect. Ik liep met haar en nog een man mee. Mijn horloge kreeg geen hartslag binnen. Ik bleef in zone 1: dat lijkt me wel fijn met het tempo wat ik liep! Halverwege de training kwam ik er achter dat het goede nieuws echt goed was en ineens had ik kracht voor tien! Ik liet de anderen achter me en trok even door voor 1000m. ZO. De snelste kilometer even met 20 seconden verbeterd naar 4:37. Volgens mijn horloge in zone 2 hahahahahaha. Na de training (weer 10km) voelde ik me beter dan daarvoor. Ik begin met de eerste stappen op de route bij het ontdekken dat het gemakkelijker loopt als je hoofd ook meedoet.
En zo werd het vrijdag, vroeg op, met de trein naar Den Haag, besprekingen, nieuwe mensen en dat op een vrije dag. Ik stapte een station eerder uit en wandelde zo snel mogelijk naar huis en rende nog een stukje extra om er 2,5 kilometer van te maken (nog net niet op de hakken). Verder neem ik dit op als een rustdag. Die heb je ook nodig geloof ik toch, trainer?! Niet dat jij er iets van zult zeggen, maar ach.
Zaterdagochtend: Vincent sport, mama rent. Manuel ging mee. Hallo Beatrixpark. Je opdracht van vandaag was: 25 minuten in zone 2, 5 minuten in zone 3 en dat dan 3 keer. Onverhard, of in elk geval zoveel mogelijk. Ik ben nu wel een beetje klaar met het Beatrixpark! Verder ging het op de eerste paar kilometer na, erg gemakkelijk. Eigenlijk. Niet supersnel ofzo, maar ook wel opvallend moeiteloos. Ik liep de hele tijd met Manuel te kletsen. Behalve eventjes in zone3. Toen moest Manuel zich verklaren opdat we geen ruzie kregen. Ik nam iets wat Manuel zei, totaal anders op als hij bedoelde en als zone3 er niet tussen gekomen was, had Manuel het niet uit kunnen leggen. Dat was een eye-opener: het zal ‘m in de week zitten… Verder vlogen de minuten voorbij en de bruggetjes, paadjes, heen en weertjes, de berg en de skatebaan ook. We haalden de 14 kilometer en ik ben dan vooral trots dat ik de laatste 500m het tempo nog omhoog kan gooien. Daar haal ik een hoop vertrouwen uit hoor.
Zaterdag was nog niet voorbij, want we zouden gaan wandelen met vrienden. De vrienden konden op het laatste moment niet en zodoende raakten we verzeild in het munitie-bos bij Soesterberg. Heerlijk! Lekker wandelen, niemand tegenkomen, bunkers bewonderen en een uitkijkberg op klauteren. Met twee jongetjes is dat echt een must, moet je ook eens heen gaan! Het is voor mijzelf verbazingwekkend dat ik fysiek nergens moeite mee heb.
Nou, tot zover trainer, bedankt voor alles: stop maar met lezen! Dat was dan de rustweek, klaar ermee en tot volgende week! 🙂  Best netjes gedaan hoor. Tralalalala. Ik heb echt getwijfeld of ik deze zondag in het schema zou zetten of niet. Na een nacht heerlijk lang en goed slapen, kon ik er deze zondag weer tegen. ‘s Middags gingen we zwemmen: omdat er geen TVA-les is, mogen wij TVA’ers op zondag gratis banenzwemmen. Daar maken we vandaag gebruik van: DR gaat mijn slag verbeteren en Vincent het keerpunt leren. Nou, dat VOEL ik zeg… Men, wat zit ik dit te typen met spierpijn! Ik moet mijn elleboog hoger optillen en mijn slag wordt echt verbeterd. Ik kan weer opnieuw beginnen met oefenen, maar ik doe het dolgraag. 1 Van de allersnelste hardloopheren van Almere kijkt toe en bekent zelf nooit aan die triathlon te zullen beginnen. Op die momenten besef ik dat ik iets doe, wat niet iedereen zomaar oppakt. Dan vullen we de middag met een kappersbezoek en daarna wil ik nog even fietsen. Staat op het schema. Eigenlijk is het te donker, dus ik kies voor verhard op de ATB. Ik zoek wat fietspaadjes uit om het tempo op te voeren. Als de fiets weer in de schuur hangt, ruil ik de klikpedalen om voor hardloopschoenen en ga ik nog hardlopen. Het went al: ik zit er vrij snel goed in en loop lekker door. Het gaat soepel en vol zelfvertrouwen. Ik zoek gewoon de grens op. Geen enkel idee waar die ligt: fysiek verbaas ik mezelf keer op keer. He trainer, voor het geval je toch verder hebt gelezen: geen commentaar geven!!! Gewoon niet doen. Voor een rustweekje heb ik veel te weinig rust genomen – I Know. Ik haal het zelfvertrouwen uit het opzoeken en verkennen van de (fysieke) grenzen – laat me maar. Bedankt voor jouw vertrouwen. Groetjes Anke