Vooraf: ik zou de halve marathon gaan lopen, ideetje van GN. Maar ik heb de laatste tijd wel erg weinig lange lopen gedaan om dat veilig te verantwoorden. En ik hou DH en GN niet bij! Voor de wedstrijdspanning kan ik net zo goed 10 kilometer doen. Vincent gaat zelfstandig 5 kilometer lopen. Omzetten is snel gebeurd en in vergelijking met een duatlon of triatlon is een hardloopwedstrijd een eitje met maar 1 tas! De dames vertrekken het eerst en dan is voor Vincent de spanning voelbaar. Ik neem een gelletje, een beetje toverdrank kan geen kwaad! Nog snel even naar de WC en dan het startvak in. Ik hou mijn hartslag argwanend in de gaten, maar boven de honderd komt die niet uit. Punt voor Anke! Ik ben wel gespannen, maar het verlamt me niet. Ik hoop rond de 5:30 te gaan lopen of ietsje harder, zodat ik op 53-55 minuten uitkom. Het is mij wat te warm en te zonnig eigenlijk. Ik heb de route niet bekeken, ik laat me verrassen.
Start!
Kilometer 1: ik ga niet al te hard van start en zoek mijn ruimte. Ik voel me goed en mijn benen hebben hier echt zin in. Rustig proberen iets van een eigen tempo te zoeken. vier tweeenveertig! Dit is te gek! Iets langzamer is prima. Al voelt dit ook prima. Hoe kan dat nou?! Dit is verre van 5-dertig. Ik leg het naast me neer en ga wel zien waar ik uitkom.
Kilometer 2: Saaie rechte weg. Ik kijk naar de mensen om me heen en de nummertjes op de weg. Voel de wind en de gel stroomt door mij heen, haha. Ik hou van de wind en vind een eigen tempo wat me bevalt. De rest zal me wat, ik doe dit voor mezelf, alleen voor mezelf. Geen trainer, nog wat vage tips op de achtergrond, maar ik doe dit helemaal alleen. Yeah right, ik ga “iets” langzamer met 4:55.
Kilometer 3: Nog meer lange rechte weg. Hoe zou het Vincent vergaan? Hij zit in mijn gedachten. Mijn hartslag blijft onder de 170, dus ik heb nog over. Dat zal ik straks wel nodig hebben als de gel opgebruikt is. Ik ben vooral benieuwd wanneer dat zal zijn. Ik gok rond de 6 kilometer. Voor nu kachel ik door. Weer 4:55. Raar hoog tempo voor mij. Zo gaat er iets om de 50 minuten komen, maar ik droom niet vooruit en blijf in het moment. Ik ga zien wat er vandaag in zit.
Kilometer 4: drankpost sla ik over. Jammer dan. Ik vind de weg grappig vol toeristen en hardlopers en tussen de bollenvelden. Het tempo ligt vast op 4:55. Er volgt een kort moment van spijt dat ik niks gedronken heb, maar terug kan ik ook niet meer.
Vincents Finish
Kilometer 5: Wie zou sneller zijn, Vincent of ik? Vincent zal wel binnen zijn. Ik zie wel een flinke heuvel. En een golfbaan. Ik onthou de kilometertijd niet, maar de vijf-kilometertijd ligt op 24:22. Top. Iets met ’50 minuten’ heeft eventjes de overhand.
Kilometer 6: Tussen de bollenvelden en de fotograferende Japanners door. We zijn net iets te laat in Halfweg, want we zijn al over de helft. Weer een bocht door en dan slaat het toe: de gel is op. Het buffelen begint hier. Niet dat ik me inhoud, vooral de bocht remt even af. Ik loop naast een man en het tempo blijft hoog. Net boven de 5 minuten. Kan ik hebben, maar het zou fijn zijn als het onder de 5:10 blijft. Niet druk over maken! Voelen dat de verbranding overgaat is ook wel grappig ergens.
Kilometer 7: Ik loop met de man mee. We wisselen 3 zinnen en ik stel voor de conversatie 3 kilometer uit te stellen. Hij kan iets harder doorlopen dan ik. Deze twee kilometer zijn afzien. Ik wil ze binnen tien minuten afhandelen en dat geeft me kracht. Deze kilometer is weer wat sneller met 4:52. De weg is weer lang en de wind dwarrelt om ons heen. Dat vind ik zalig.
Kilometer 8: lange rechte weg en wind. Ik neem nu wel twee slokken water en een spons. Kost me een paar seconden, maar straks levert het wat op hoop ik. Binnen tien minuten… Even doorzetten. Ik weet niet hoe lang ik over deze kilometer doe, mis het. Ik ga aan het doorzetten. Nu nog tien minuten en dan ben ik er klaar mee. Ze kunnen al op me wachten. Of ik het binnen 50 minuten haal? Op dit moment zal het me een rotzorg zijn!Kilometer 9: Hoe ik het doe kan me niet meer schelen, maar ik zet er nog de sokken in. Ik trek nog hard door en raak het spoor wat bijster. Haal deze en gene nog in en stamp verder. Doorzetten is doorbijten geworden en zo snel mogelijk naar de finish zien te komen. Ik ga lekker.
Kilometer 10: Noordwijkerhout weer in. Veel bochtjes. Klinkertjes. Woonwijk. En dan is het doorbijten ook op. Tandenknarsen en volhouden – meer is er niet over. 50 Minuten kan me niet meer schelen, ik wil er zijn, ik ben op, ik ga kapot. Ik wil niet meer. Afzien. De hartslag loopt op, maar mijn gezichtsveld wordt heel klein en ik merk niks meer op.
Mijn horloge tikt de tien kilometer af op 49:22. Maar de finish is nog twee bochten verder. Vincent moedigt me aan, maar een eindsprint zit niet meer in mijn benen. Kan me ook niet meer schelen, ik geef wat ik kan, dit is waar ik nu ben. Ik finish en klok zelf 50:05. Ik vind het onmiddellijk helemaal prima en goed.
Klaar!! Gefinisht!!
Dan ben ik leeg, emotioneel klaar en ik heb zeker 6 minuten nodig om bij te komen. Ik drink, zeg niks, vreet winegums, vraag Vincent niets en kan ook niet veel meer. Dus ik heb alles gegeven wat ik had en daar ben ik onwijs gelukkig over. Dan ben ik opeens weer bij: Vincent heeft ‘maar’ 3,8km gelopen omdat de wegwijzer fout stond en dat op flink tempo. Ik ben trots op hem. Kleine held!
En ik ben blij met wat ik zelf gedaan heb: geen wrok over een paar seconden. Ik heb sinds de Kidney Run 1 minuut en 20 seconden gewonnen. Ik heb lekker gelopen, ik heb afgezien, ik heb kracht getoond en ik ben volkomen tevreden. Dat de andere meiden de HM binnen de 1 uur 50 lopen, vind ik knap van ze; zonder een greintje jaloezie.De officiële tijd is 50:03. Wederom vind ik dat helemaal goed. Er zijn 5 vrouwen in mijn categorie sneller en 19 langzamer. Had ik 4 seconden sneller kunnen lopen? Vast wel. Maar was het meer dan 10 kilometer? Ook wel. Het is helemaal goed zo. Dat zijn heel veel punten voor Anke 😀