Doorpakken!

Maandag na de tri rust? No way! Ik ga lekker een keer terug naar mijn oude cluppie Just Run. Als betaling vul ik de snoeppot die ik ze schonk bij mijn afscheid. Nu ga ik er (natuurlijk) hardlopend met Manuel naartoe. Ik vind het wel spannend: kan ik ze nog wel bijhouden…. Ik ben van harte welkom. Het gaat over de heupbeweging. Het is mij om het even, maar ik ben hartstikke blij dat triatleten de warming up overslaan! Nou ja, daar krijgen we ook loopscholing…. Er is een mooi maantje. We doen een parkoertje met sprongen en oefeningen. Twee keer. Ik loop lekker achterop. Het boeit mij namelijk niet. Of toch wel….? We moeten rondjes op duurtempo hardlopen. Er loopt iemand voor me en ik loop langzaam in. Stik maar met je duurtempo! Anke gaat hard, te hard; maar het kan. Dit is gewoon wedstrijdtempo, but who cares.. Nou ja, 1 iemand toch: ze “scheld me uit” voor triatleet. Die komt binnen. Dat doet me verdriet. Technisch gezien heeft ze gelijk, maar een triatleet voel ik me nog steeds niet. We hobbelen rustig terug en ik vind het heerlijk vertrouwd. En ook: iets van het verleden.
Dinsdag: ik ga niet zwemmen. ik heb geen zin. Morgen staat er een rustdag in mijn schema en dan ga ik wel met Vincent mee naar de training.
Woensdag: zwemmen dus. Vincent wil graag. Het is heerlijk weer, ik zit zowaar op het terras. Dan vragen de meiden van Facebook of ik mee ga lopen. ‘s Avonds om 7 uur. Dat past niet. Het zwemmen is pas om half 7 klaar. En ik wil best eens met de meiden meelopen. Maar Vincent moet bewegen en hij wil zwemmen. Of… ik stel hem voor te gaan fietsen en een kwartier later zijn we op weg. Naar de sluis bij de Knardijk. Het is echt lekker weer en met mijn oranje bril ziet alles er prachtig uit. We versnellen een klein stukje: geen wedstrijd hoor, want dan wint Vincent! We fietsen ook om beurten voorop om te voelen of het scheelt. En we halen een schip in. Op de sluisjes stoppen we eventjes. Als we terugfietsen doen we Vincents favoriete spel: discussie! En dat op hoog tempo eerlijk gezegd. We gaan over de bruggen terug. En door het bos. We doen ook nog een heel stuk met een hele lage versnelling.
We eten spinazie en ik weet dat het eigenlijk wat kort op het lopen is, nog geen half uurtje van tevoren, maar we wagen het erop! Ze hebben het over 15 kilometer: ik ken deze meiden niet. We zitten bij dezelfde faceboekgroep van hardloopdames in Almere. Het tempo kan ik aan. CS haalt mij op en ze kletst ontzettend vrolijk, eerlijk, lief en onafgebroken. NDB is wat jonger. We vertrekken om kwart over 7 en CS praat gewoon door en door. We gaan om het Weerwater heen lopen, ik dwing mijn voorkeur met-de-klok-mee af. Het verdwijnende licht is prachtig. Voor het eerst zie ik hoe ver ik gezwommen heb. Met de kermis op de achtergrond. Ik hou het tempo prima vol. CS kletst met gemak voor ons drietjes. Aan de andere kant maken we een foto. En we hobbelen door. Ik durf niet te vertellen wat mijn beste marathontijd is. CS loopt ook veel en gemakkelijk, maar mijn tijd haalt ze niet. Bij de kermis is het mij veel te onrustig, daar kan ik niet tegen! We gaan naar de toilet bij het ziekenhuis. Aparte zaak, ik zet zelfs mijn horloge uit. NDB loopt een PR op de tien kilometer, ik ga over het uur heen. We gaan richting de Leeghwaterplas. Daar is het wel donker intussen. Ik wil graag de 16km = 10 engelse mijl, aantikken. We lopen om en heel even heb ik er ook wel zat van. Maar we gaan gewoon door. NDB gaat over haar record van langste loop heen na 12 kilometer. CS kwebbelt gewoon door. Ook mij kost het niet al te veel moeite. Ik geef aan de 10mijl te willen halen en daar zijn geen problemen mee. Alleen rennen we dan geen rondje, maar stoppen we als we alledrie de 16km hebben gehaald. Zomaar op een woensdagavondje. De dag dat ik zou gaan zwemmen. Maar het werd fietsen en hardlopen.
Donderdag. Baantraining. Niet het gedeelte waarop ik mij verheug. In spreek met Vincent af dat ik na 20 minuten mag stoppen als het echt niet leuk is. Ik zal me moeten inhouden, want ik liep gister al en morgen weer; maar ik vrees dat ik dat niet kan en me uiteindelijk niet zal inhouden. Hoewel we de leuke trainer hebben, ben ik de drukke, grote groep na 2 minuten al zat. Dan komt DR uit het niets naast me lopen. Leed geleden: de zon haarzelf verschijnt ter plekke en ik blijf bij haar lopen. Zij lekker rustig, ik kalm aan. Ze komt zelden, maar nu is ze meer dan welkom! We kletsen. We lopen om de baan in en doen dan een bakje loopscholing op de baan. De twintig minuten zijn om en blijf bij DR. Op de baan gaan we 800tjes lopen. Duurtempo. 100m Teruglopen en dat dan 5 keer. We kletsen, we lachen, het is supergezellig en ik ga geen moment aan mezelf voorbij. Wij hoeven maar 4 keer te doen. Om het even. De laatste 100m wil ik voorbij, maar DR roept me keurig terug. Het begint te druppelen. Ik maak de 8km vol en ben trots op mezelf en op DR dat ik niet aan ambitie te onder ben gegaan.
Vrijdag. Ingewikkeld: ik wil met Manuel fietsen, met GD hardlopen, de meiden van Facebook gaan ook en vragen me mee. Moeilijk! Maar het wordt een koppeltje tussen Manuel en GD. GD ken ik van de loopclub en zij ‘schold’ me uit afgelopen maandag. Dat moeten we rechtzetten. Ze woont vlakbij, maar zij was altijd een snellere loper dan ik. Om half 9 sta ik klaar om eerst te fietsen. We gaan de lange rechte polderwegen op. De mist is best mooi en het is niet koud. We fietsen lekker weg. Mijn hartslag ligt wat hoog, maar wat wil je?! Nog geen twee weken na de halve en Anke doet weer voluit mee. We gaan langs de windmolens en warempel, we vinden een nieuwe weg. Een nieuw fietspad. Een andere polderweg. Met een bruggetje er in. Gaaf. Manuel voorziet mij altijd van gedegen advies: daar ben ik erg blij mee. We moeten even terugsteken en dan begint de ellende. Of beter gezegd: de modder. De tractoren rijden hier af en aan vanaf het land vol modder. Dat ligt op de lange rechte polderwegen. Niks leuks aan. Smerig. Ook en vooral voor de fiets. Narigheid. We fietsen om, want we hebben wind mee en zijn snel. Dan maar over de brug en door het Kotterbos terug, want het blijft modderig. We komen de meisjes van Facebook nog tegen ook.
Thuis zet ik de bruin witte fiets aan de kant, pak een hoop spullen en rij naar GD, drie straten verderop. We moeten langzaam lopen, ik heb 6:30 voorgesteld. Ik begin te kwebbelen en we lopen het bos door. Ik kan mijn mond niet houden en het tempo laag houden, laat maar… Ik ben al warmgefietst en dit kan ik supergoed. Ik voel me er prima bij. Arme GD, ik kwebbel de oren van haar hoofd. Nou is zij gelukkig ook geen kleintje en als ik een coach nodig heb, dan blijkt die om de hoek te wonen! Het tempo gaat ook onverhard nauwelijks omlaag. Het gaat bijna te soepel. Na 9 km zijn we rond, maar we hebben tijd over en het zal toch niet dat we met de tien kilometer in een uur binnen handbereik stoppen?! Dus kletst GD de tijd moeiteloos vol. Het is dat we ook voor de thee gaan, anders hadden we nog verder kunnen lopen. GD is een ultra-trail-loopster met veel marathonervaring en het is een geweldig mens. Ik prijs me gelukkig! Dan snel met de auto door naar school om Vincent te halen. Alles past in elkaar.
Zaterdag. Ik ga over een paar grenzen heen, fysiek dan. Vanmorgen deed alles een beetje pijn, wat niet gek is na drie dagen achter elkaar hardlopen. Ik zou het iedereen afraden, maar mezelf dus niet. Ik mocht met KH mee, die drie weken geleden de hele triatlon heeft voltooid. Deze powervrouw heeft een baan en een gezin en het doorzettingsvermogen van… een triatleet. We gaan naar de dijk. Vorige week haalde ik dat niet, deze week wel. We kletsen onafgebroken. Zij denkt dat ik de triatlon ook wel kan, maar ik blijf het struikelblok! Ik vind het wonderlijk te ontdekken dat we elkaar al heel vaak voorbij gelopen zijn en dat we hartstikke parallel lopen, maar dat we nooit contact hebben gehad. Ik kom er zelfs achter dat KH dé oorzaak is dat ik met Rob getrouwd ben! Wonderlijk maar waar, het tempo komt niet onder de tien kilometer per uur. Kilometers lang. Ook in de regen lopen en praten wij door. Aan het einde zet KH de sokken erin, maar ik weet dat we best op tijd zullen zijn. Zeventien kilometer. Ik loop voor de vierde dag op rij en loop zomaar 17 kilometer! KH loopt 3 weken naar de hele zomaar 17 kilometer!
Ik heb geen zin in zwemmen. Niet. Dat zal voor het allereerst zijn. Ik ga omdat ik de hele week nog niet geweest ben. Eenmaal in het water krijg ik niet meer zin. Het is druk. Onrustig. Baan 2 is vol. Mijn benen zijn moe. Mijn achtje is mijn vriend. Ik blijf het liefst onder water. Ik kan me niet goed op de rest richten. Ik zwem flink in. En dan ga ik voorop in de techniekopdrachten. BAW,SBO: benen, armen, wrikken; slepen, bijleggen, oksel. Daarna 6 keer 5o waarbij we 5 seconden na elkaar moeten vertrekken en degene voor ons moeten aantikken. Ik weiger elke keer voorop te zwemmen, dan is de uitdaging wel weg. Twee keer honderd meter: schoolslag en rugslag. We gaan 25,50,75,50,25 doen met heen hard en terug rustig. Mijn tempo ligt er iets te hoog voor. Dan 300m en ik ga voorop. Ik heb al lang geen zin meer, maar ben er nu toch. Vincent maakt zijn huiswerk. Ik heb trek. We gaan uitzwemmen en voor het uur om is, ga ik het bad uit. Genoeg voor deze week!