Weer een weekje aan de ketting rijgen

Maandag: Ik ging met Manuel hardlopen. Niet te hard. Om half 9 zouden we gaan. “Mama, ga je mee hardlopen”: ik kon wel onder de tafel kruipen… En niet anders dan ‘ja’ zeggen. Om 8 uur, samen met met kleine ventje naar buiten. Door het donker. Spannend hoor… Zomaar met mama het donker in. We deden nog een stukje lantaarnpalen stoppen: hard-zacht-hard-zacht. Hard is voor Vincent harder dan voor mij, maar langzaam is ook langzamer. En toen in het pikkedonker de brug over. Dat vond Vincent een beetje eng, maar zachter ging hij niet. We renden de heuvel op. Het uitzicht was… donker. En weer naar beneden. Ik zat er niet lekker in. Niet veel te vertellen, het liep wat olifanterig. Zo voelde het nu eenmaal. We slingerden naar Manuels huis. Eigenlijk wilde ik de 5 km met Vincent volmaken, maar voor een elfjarige op een willekeurige maandagavond laat: niet heel verstandig. Dus Vincent naar de douche thuis en ik liep met Manuel door. Wat er precies mis was, weet ik niet. Het bleef niet goed voelen. Ik was een beetje bangig, ongemakkelijk, mopperig, ontevreden. Overal een beetje net last van, maar niets echt mis. Na 8 kilometer (Manuel was net begonnen) was ik er klaar mee. Ik wilde naar huis en niet meer naar de manege. Ik vroeg of Manuel nog mee wilde lopen of zelf verder wilde, maar hij ging mee. Ik sloeg voor de Vaart af. En toen ik eenmaal erkend had, dat het niet lekker liep, ging het… Het ging ineens wel. Ik lette niet meer op het tempo. Ik begon te kwebbelen over Stekker. We kozen het verlichte pad. En nog maar een stukje verder. Het kon me niet meer schelen, ik was op weg naar huis. En blijkbaar ging mijn tempo weer omhoog richting comfortabel. Ik vond het welletjes geweest na 12 kilometer. Fijne maandagavond.
Dinsdag ging ik uit eten met Joyce. Geen zwemmen. Kletsen-kletsen-kletsen.
Woensdag zou ik wel gaan zwemmen. Weer. Maar tijdens de training van Vincent was het zulk lekker weer dat ik nog wel kon gaan fietsen op de racefiets. Laatste keer? In elk geval weer iets nieuws: fijne herfststorm. Eerst heel kalmpjes aan tegen de wind in. Geslinger door de stad betekent dat. Ik had geen haast, geen tempo voor ogen: gewoon een beetje trappen. Naast de Noorderplassen kwam de wind van opzij. ENG!! Dan ben ik bang van de fiets geblazen te worden. Liever wind vol tegen dan van opzij. Dat kreeg ik dus ook. Op het heerlijk krappe fietspad. Dan ga ik maar niet zo hard. Maakt mij niet uit, ik vind het leuk en geniet van het fietsen. Op de Oostvaardersdijk heb ik wind mee. Dat is ook leuk! Schiet wel erg hard op. Ik ben redelijk netjes weer op tijd bij school
Of er iemand mee een heuveltraining gaat doen, vraagt CS op Facebook. Ach…. Vincent en ik vinden het goed. We gaan. Heuvel bij daglicht bekijken! We passen het in bij het tanken en wachten op de parkeerplaats waar CS niet komt opdagen. We treffen elkaar op de berg. CS kletst en wie geeft de training?! Vincent! We moeten zigzaggend over het pad naar beneden lopen, dan joggend omhoog, zigzaggend naar beneden en hard omhoog. Ik kan niet zo hard omhoog. Meneertje de Trainer controleert ons. Vanaf de zijkant. Dan moeten we ‘zo mooi mogelijk’ naar beneden lopen. Dat is fijn! En nog een paar keer op en neer en snel en sprintend en op de foto en hij wil zelf ook op de foto. Ik verorden nog 3 keer op en neer. Wat zwaar voor onze trainer, maar CS kletst gewoon maar door. We lopen over de brug terug naar de ander brug terug naar de auto. Vincent is er moe van.
Maar… we gaan door naar het zwembad! Het is er druk. Ik mag in baan 2 blijven. Dan zwem ik wel voorop. Niet erg. Vincent pikt mijn achtje in. Wel erg. Mijn beentjes hebben best behoefte aan een achtje. Het is een heel programma en een heel geel. Ik kan het ook zonder achtje. Mijn beentjes ook. HL regelt op het einde de 6×50 en telkens ietsje sneller. Ik hou het bij! Het gaat goed. Ik krijg een Groot Compliment van de  nare zwemtrainer RO dat ik hét voorbeeld ben voor alle nieuwelingen: dat ik vorig jaar niet kon zwemmen en nu wel. Aj, het gaat ooit goed komen tussen ons. Ik zeg er bij dat ik dan ook periodes 3 tot 4 keer per week trainde. De triple is weer compleet: ik heb vandaag alle drie de sporten gedaan. En dat terwijl er een uurtje zwemmen stond.
Donderdag Baantraining. Ik had niet heel veel zin, maar ach… Eenmaal op de baan zei de trainer: we blijven op de baan en toen was het wel oké. We liepen twee rondjes in en ik liep te kwebbelen. Toen moesten we 7 keer 1000m (een kilometer) gaan lopen. Op de baan. In zone 3. En na elke kilometer 200m dribbelen of wandelen. Ik ging er voor. Het liep gemakkelijk. Ik liep met JL te kletsen en het tempo lag erg hoog. De hartslag lag ook “iets” boven zone 3. In de rust daalde het zeker 20 slagen. Na 4 km bijpraten, vertelde RO (de trainer) waarom zijn hele triatlon afgebroken werd. In de rust vertelde ik hem dat mij dat juist geholpen had om tegen de wind in te fietsen en dat vond hij erg geinig. Koste me moeite om te zeggen, maar ik kreeg er veel kracht van. Ging km5 nog harder. Alleen dan. Ik merkte dat ik de rust niet had genomen en wandelde 100 van 200 meter rust. Kilometer 6 gingen ook weer hard in mijn eentje. Kilometer 7 moest ik afbreken, want de tijd was om. Ik kan daar heel slecht tegen en versnelde nog maar even door. Toen gingen we buiten de baan uitlopen en ik bekende dat ik me niet helemaal netjes aan zone 3 had gehouden! Ik wil een wedstrijd lopen zonder tijdsindicatie. Dat vond een andere medeloper een slecht idee van mij, omdat je dan te snel begint. Ik ken mijn grens niet, dus ik weet het niet. Hij vond me eigenwijs en dat ik het advies van een ‘ervaren’ iemand niet wilde aannemen. Ik haat dat soort arrogantie! En sommige triatleten lijken dat uit te vergroten. Mispunt. Maar ik trok het me wel aan.
Vrijdag: een wandeling met mijn ouders en Rob en Vincent.
Zaterdag: Ik zou gaan rennen tijdens Vincents aikido, maar Vincent ging niet. KH melde dat ze mee zou gaan toen ik al in bed lag. Dus die moest ik snel afbellen. Maar ze zou naar mij toe komen en meegaan. Heerlijk! Op naar de dijk in een trager tempo was de bedoeling. Dat lukte. Dat tragere tempo. In de eerste kilometer. Daarna gingen we aan het praten en letten we niet op. Weer op de 5:45. Het miezerde een beetje. Lekker! We liepen om naar de dijk en het gaat echt goed samen voor ons. Jammer, jammer dat we dat niet eerder ontdekt hebben, maar ik zag ook zo op tegen de triatleten! We liepen terug over het asfalt en KH vertelde waarom ze maar niet meer in de divisie meedoet. We haalden de tien kilometer in een uur. Precies. Toen liepen we nog verder over het onverharde pad. Volledig nieuw voor KH, terwijl ze lang in de Eilandenbuurt heeft gewoond. We gingen door naar de volgende brug en ik vroeg me af waarom. KH maakte twee keer een pitstopje. Toen besloot ik de brug over te gaan en niet perse voor de 18km te willen gaan. Toen gingen we teruglopen. Ik vertraagde het tempo in de laatste kilometer. Zo kwamen we uit op 16 kilometer (tien engelse mijl) en het gemiddelde tempo was 6:03 per kilometer. Niet zo heel slecht.
Zondag: een off-day. Ik wilde een wedstrijd lopen, maar mijn hoofd en mijn lijf stonden er niet naar. Dus deed ik het niet. Dan maar zelf tien kilometer hardlopen? Of 5? Of 21? Het hoofd was wattig. Het werd fietsen met Vincent. Heel lekker rustig. Over de dijk. Ik vond het koud. We fietsten om de Noorderplassen heen. Het leek wel alsof we alleen maar wind tegen hadden. Behalve op het laatste stukje. Ondanks de wind, het lage tempo, ondanks dat we lekker een frisse neus hadden gehaald waren de watten nog niet weg. Deze week liep heel anders dan het schema wat ik had gemaakt. Beetje rommelig. Net niet genoeg. Maar wel weer erg goed hier en daar. Toch weer 2 keer gefietst op de racefiets. En een hoop kilometers gelopen. Vanaf volgende week ga ik weer meer zwemmen.