kattebelletjes….. in regenboogkleurtjes….

17okt: Beste RO: ik heb al twee dagen spierpijn van de halve marathon! Ik – ik heb nooit eerder spierpijn gehad – en nu doen mijn benen ongenadig pijn. Vooral links. Ik hoop het er uit te zwemmen. Jij was het niet die stond te kijken bij de hm in Amsterdam, hoorde ik van je vriendin. Jammer. Maar goed, nu verwijs je me maar naar baan 2. Ik kan het niet volgen vandaag. Het gewatertrappel is niet aan mij besteed. Sorry RO, ik kan de volgorde niet onthouden, de oefening niet onthouden. Ik zwem achterop, want dan kan ik afkijken. Al voelt dit niet als zwemmen, maar als harken door het water in de hoop te overleven. Ik ben blij als het uur om is. Aan jouw ligt het niet. Jij hebt me geholpen de spierpijn eruit te zwemmen. Ik had al geen zin en deze keer is het niet gekomen ook. Tot de volgende keer kerel! Groet Anke
18 oktober: Lieve Jo, Ik ben altijd nederig blij als ik je weer zie in het zwembad. Ik vind je zo dapper. Ik ben pas echt blij als ik je zie ná de les: dan heb je het weer gered! Ondanks dat ik in baan 1 zat en we de grondbeginselen van de vlinderslag krijgen, heb ik na een half uur totaal geen zin meer. Ik vraag mezelf serieus af waarom ik niet stop met zwemmen als ik zo geen zin meer heb. Ik mag toch ook wel een keer een training afbreken? Eén keer… En dan ga jij het bad uit. Omdat je niet meer kunt. Omdat je lijf niet sterk genoeg is. Omdat je ademhaling weer niet meewerkt. Ik besluit ter plekke dat ik niet mag zeuren dat ik ‘even‘ geen zin meer heb. Hoe graag ik je ook achterna ren dit rotzwembad uit, ik ga voor jou door. Omdat ik dit wel kan en jij geen medelijden hoeft. Omdat je trots op mij zou zijn dat ik ondanks dat ik geen zin meer heb, toch blijf liggen in het zwembad. Dat je naast me zou willen liggen als het ook maar een beetje kon. Omdat jij elke keer weer probeert wat er deze keer weer (niet) lukt. Jo, omdat jij sterk bent, motiveer je mij om dat ook te zijn. Je weet het niet, want jij voelt je verslagen als je (te snel) naar huis toe moet met tranen in je ogen, maar lieverd, je betekent voor mij veel meer dan iemand die verslagen is! Jouw kracht, hoe slap je je ook voelt, deed mij dit uur beseffen dat geen-zin geen optie is. X Anke
19 oktober: Hé Dees, hoi Leen. Op de baan, wij samen met Suus in de langzaamste groep. Omdat ik dat beloofd heb; ik blijf bij jullie vandaag. Jullie houden me met zijn tweetjes uit een blessure nu. Mijn hoofd zit te vol, zo vol dat mijn lijf het amper dragen kan. En dan willen de beentjes dolgraag, maar die moeten dat niet doen. Dat gaat naderhand teveel pijn doen. Dus kletsen we. De kwesties van de vergadering van gister worden in onze 800tjes verhelderd. Geen haantjes die meeroepen, maar jullie helpen me mijn mening te vormen. Jek wat zijn we eerlijk! Leen: je bent de enige die echt netjes ons tempo laag houdt! Bedankt meiden. Dit was geen training op het tempo wat ik kan en wil, maar op het tempo dat moest. Je weet niet eens hoe jullie me geholpen hebben! Thnks Anke
21 oktober: Hoi Vin, jij vond het water wel lekker warm in het zwembad. Ik vond het bad tenminste lekker groot. Jij lekker spelen en ik lekker op en neer zwemmen. Je probeert me de borstcrawl zo te leren, maar ik vind het moeilijk te snappen. En de vlinderslag: mijn benen snappen het nog lang niet! Ga jij maar lekker spelen en vrienden maken, ik vind op en neer crawlen prima. Liefs, mama
22 oktober: Hé Jé.-sis! Je had erbij moeten zijn he. We zouden samen door de Drentse bossen lopen. Maar ja, ik was er alleen en ik hoopte een beetje tussen de buien door te lopen. Ik miste je geklets. Aan de andere kant: ik heb nu wel meer om me heen gekeken. Tenminste… als ik me niet met het pad onder me bezig hoefde te houden. Veel modder en boomwortels in het bos he. Als we samen lopen te kwekken, ben ik ook niet met het tempo bezig en nu ook maar niet. Ik volgde de bruine paaltjes en dat ging hartstikke goed. Het was stil in het bos. Ik ben voor veel dingen bang, maar in mijn eentje door het bos lopen hoort daar niet tussen! Ik kwam bij een hunebed en ging lekker een foto maken. Heerlijk is dat ongedwongen trailrunnen toch. Toen hebben we even “gekletst” en mijn kwestie heb je opgelost, terwijl ‘wij’ om de omgevallen bomen heen stapten. Het tempo kon iets omhoog vanaf dat moment. Echt hard knal ik het gladde bos niet door hoor. De zon laat zich zelfs zien en schittert op de natte bladeren! Ik vertraag rondom het Buitencentrum, maar pak het begin van de route op. Ach, ach, wat is dit toch heerlijk! En ik moet er zo om gniffelen dat jij nu in werkelijkheid in Almere loopt, maar stiekem met mij de drassige heide oversteekt. Ik ga de laatste kilometers anders rennen qua houding: ik ga wat grotere ‘stevigere’ stappen nemen en wat meer afzetten. Het levert me geen tijdwinst op, want ik sta op het opstapje even stil om over de hei uit te kijken. Jij vind het best, je houdt me deze keer gewoon bij, hihi! Rondom het centrum was het drukker met mensen en nu zie ik opeens zelfs een andere trailrunster die voor me het vennetje langs loopt. Ik haal haar langzaam in en vraag me af of ik opmerk als ik rond ben. Ik ben namelijk ergens in de route ingestapt, maar ik zie het direct. Terug naar het vakantieprakje en naar de kinderbingo. Ik ren (veel later; na de hele bingo) de elf kilometer vol. Bedankt voor het meelopen! We doen het snel voor het eggie, want over je vakantie heb ik niets gehoord helaas… Knuffel sussie, Anke