Zwemmen & rennen

Maandag 23 oktober: We zijn nog in Drenthe. Alle spullen zijn ingepakt. Maar het zwembad is nog open. En onze zwemspullen zitten nog niet in de auto. Ik deel het baantje weer met de twee oudjes, maar ik ga mijn eigen gangetje. Ik probeer vanalles: slepen, 1 op 3 ademen, snel, rustig. Het is best lekker in het warme water. De baan blijft voor mij langer open. Rob filmt mij en er is duidelijk te zien wat ik technischer met mijn linkerarm nog beter moet doen. We gaan daarna nog lekker wandelen over het melkwegpad bij Westerbork. ‘s Avonds heb ik een interval op het programma staan. Manuel heeft een piramide voor mij bedacht: inlopen, 1 minuut hard, 1 minuut rustig, 2 minuten hard, 1 minuut rustig enzovoorts. Ik ga over de verlichte wegen in Almere Buiten. De eerste meters heeft de hartslagmeter kuren: ik kom boven de 200 uit! Daarna trekt het bij gelukkig. Het valt me niet heel gemakkelijk om hard te gaan, maar ook weer niet onmogelijk. Ik tel af. In de 5 minuten (de top van de piramide) ren ik een kilometer. Uiteindelijk plof ik na tien kilometer bezweet en voldaan weer op de bank thuis.
Dinsdag 24 oktober: Zwemtraining! Ik wil graag werken aan het beter optillen van mijn linkerarm. Ik doe dus mijn best. Maar het is de hele tijd nadenken. En dat is best vermoeiend. Ik baalde voor de zwemles, want van de 4 mensen die ik had gevraagd mee te lopen rond Soesterberg, konden er ook 4 niet. Vlak voor het zwemmen stelde ik het DR voor en toen bleek SG ook te kunnen: dus we gingen met zijn drietjes!
Woensdag 25 oktober: Slecht nieuws, heel veel werk, de beste sokken totaal stuktrekken en te laat komen. Het begon allemaal niet goed en ik stond stuiterend langs de startbaan toen DR en SG naar me toe liepen. Wel met een lekker weertje! We gingen gewoon. Ik zeurde er alles even uit en toen liepen we door het bos langs de oude bunkers. Heerlijk! Lekker rustig, super-supergezellig en toch niet al te eenvoudig. Op mijn oude sokken en als routeleider voelde het best zwaar aan. We gingen buitenom lopen. Eventjes kijken en niet echt onverhard, maar wel een beetje heuvelig. Ik genoot er erg van om zo onverwacht met deze twee meiden mee te lopen. Het was allemaal goed te vinden, ook ingang 5. We renden langs de hangars. En toen de startbaan op. Het blijft toch magisch: die enorme vlakte, zoveel asfalt. We maakten foto’s. Het was lekker zonnig. Het lijkt zo dichtbij, maar die startbaan is een end! We liepen toch nog even ‘om’ in de hoop sneller bij het museum te zijn. Het was een lekker loopje! We sloten af met een cola light. En toen ging DR met me mee naar het zwembad. Dat was flink doortuffen! We pikten Vincent op en waren maar ietsje te laat. Ik zwom in baan 1 en vond het zwaar. JC deed echt zijn best me te proberen uit te leggen wat ik anders moest doen. Ik wil het ook graag proberen!
24 oktober: Baantraining van RO. We zijn de baan niet afgeweest. De trainer kon immers niet meelopen vanwege een achilesspeesblessure. 4 Rondjes inlopen over het gras ging voor mijn tempo iets te snel. Toen moesten we 5 (of 7?) keer 400m in d4 lopen, dan 1 minuut wachten, 400m (=1 rondje) in d4 lopen en daarna 200m dribbelen (of wandelen voor de rest, die dribbelt mij namelijk voorbij en ik kijk naar de hartslag: zolang die nog daalt is dribbelen echt dribbelen) en dan 2om d4 gevolgd door 1 minuut pauze. Ik deed mijn eigen ding. Niet dat van het groepje, gewoon mijnes. Naast de baan kwamen de voetbalsupporters van AZ aan met veel vuurwerk, rode flairs en gezang. Ik vind dat prachtig, dat mensen zo met de club meeleven.
25 oktober: niet gesport. De overkapping gebouwd. Nieuwe sokken gekregen. Goedkope nepflipbelt aangeschaft. Drie keer naar de Praxis. En de McDonalds. En een beetje een piepende achillespees op links.
26 oktober: Vroeg opgestaan om met Manuel te gaan hardlopen. Rustig tempo, geen poespas. Bijkletsen over Manuels aanstaande vakantie. Over de triatlon vereniging. Door het bos. Onverharde paden. Ik liep heel lekker. Niet hard, maar ontspannen. Richting de dijk en Manuel zorgde ervoor dat wel zo min mogelijk dubbele paden namen. Na een kilomeer of 9 had ik het gezien. Niet omdat het zwaar was ofzo, maar ik had op 8 km geteld en het werden er moeiteloos tien, maar ik vond het wel goed geweest.
Toen de glazen deuren in de overkapping zaten, konden Vincent en ik gaan zwemmen. Ik had totaal geen enkele zin. Gaf ik mezelf toe dat ik na drie kwartier het bad uit mocht. In baan 1 meegedeeld. Eerst oefenen met de paddels. Daarna deed ik lekker veel kopwerk. We moesten 1 op 5 ademen. No problemo! zeker niet met pullboui. Dat zou voor mij zelfs wel eens de oplossing kunnen zijn om mijn arm beter in te steken en stabieler te zwemmen. We zwommen veel. Natuurlijk bleef ik een uur in het zwembad!