Week 10: Anke (ANkE en ankuh) gaat bijkomen en bijtanken

Maandag 5 maart: Anke blijft een dagje thuis van het werk. Anke is nog een beetje zwakjes. Zwakjes uitgedrukt. Dat is moeilijk voor Anke. Dat accepteert Anke niet zo heel goed. Die voelt zich weer een hele piet. Maar Anke moet niet gaan sporten. Anke is nog lang niet bijgegeten. En Anke slaapt zelfs nog een ochtend door. Anke heeft vreselijke spierpijn. Dat heeft Anke nog nooit zo erg gehad. Zelfs niet na de marathon!
Dinsdag 6 maart: Anke gaat wel werken, maar niet sporten. Dat wil wat zeggen: Anke heeft nóg spierpijn. Op elke trap. En Anke eet nog steeds niet echt normaal. Anke is heel verstandig 8-|
Woensdag 7 maart: We gaan een filmpje opnemen, Joyce en ik. Over onze hardloopdroom. Voor de lol. In het bos. We lopen, lachen, filmen, rusten. Lopen voelt goed, maar het is nauwelijks de moeite, die ene kilometer. Daarna zwemmen. In het zwembad. Anke haalt het niet. Het valt zelfs op! MB vraagt waarom Anke het niet bijhoudt tijdens de les. Anke voelt dat de energie er nog lang niet is. Dit is een heel belangrijke les voor Anke: de reserves waren op! Anke heeft de laatste reserves in Spa verbruikt (en hoe!), maar kon niet bijkomen en bijtanken. En nu duurt het herstel lang. Ongewoon lang. Anke zwemt achteraan. Met moeite. Maar! Met heel veel plezier.
Donderdag 8 maart: Het schema werkt mee. Het is heel rustig deze week. Alsof de trainster het wist. Ze heeft mijn vertrouwen weer terug, nadat ze iets sneller reageert op de mail en meteen al vroeg hoe het was in België. Ze is wel (terecht) kritisch op het afvallen. En daar staat ze niet alleen in. Dus deze week raak ik de weight watchers niet aan. Bijkomen is belangrijker. Anke neemt de les van gister ter harte: ze gaat vandaag niet op de baan trainen. Dat is een overwinning op zich! Het helpt dat MB trots op me is en compleet achter de beslissing staat. We gaan wandelen, Rob en ik. Heerlijk! Wandelen en bijkletsen. Wat zegt dat, als ik dat leuker vind dan baantraining en er ook een beetje moe van wordt?
Vrijdag 9 maart: de spierpijn is  eindelijk volledig weg, het gaat echt weer heel erg de goede kant op. Ook met eten. Met het weer. De tijdritfiets kan weer naar buiten. Met Anke d’rop! Dat is goed voor mij, wennen aan deze fiets. Niet terugschrikken voor deze fiets. We hoeven niets, lekker rustig een half uurtje toeren. Naar de dijk en terug. Alleen maar te genieten. Vandaag doen we iets nieuws: we gaan twee keer trainen. Dat past me hartstikke goed: als dit niet lukt, ga ik vanmiddag al helemaal niet, want dan moet ik nog wat extra kracht bijzetten. Maar dit gaat wonderwel. Ik geniet alleen maar. En ergens kriebelt het dan: dan wil ANkE (de steber in mij, de fanatiekeling in mijn hoofd) kijken of lopen ook lukt. Ik heb toch een uurtje de tijd, ik heb (alleen maar) loopkleren aan. Maar er is ook een andere ankuh (een twijfelaar, een braverik, een luilak zo nu en dan): Die weet dat ik net niet genoeg gegeten heb (het brood was op), die weet dat het niet op het schema staat, die vraagt zich af of het slim is. Helaas wint ankuh het bijna nooit van ANkE. Ook nu niet. Al is er wel een compromis: kort. Twee kilometer. Helaas (?) krijgt ANkE gelijk: dit ligt mij zo supergoed! Het tempo ligt voor dik 2 km (compromis….) boven de tien km per uur. Voelt supergoed. En de buschaffeur moedigt me aan! Ik huppel bijna naar huis 🙂
Niks in de weg om ‘s middags met voldoende lunch in de buik en fietskleding aan weer op de tijdritfiets te stappen. Rondje moet iets langer: ANkE is er klaar voor en het gaat nog veel beter. Genieten en snelheid en hoge versnelling en zelfs weer gaan trappen in de bocht (voor het allereerst in mijn fietscarriere!!!!!) lukt me allemaal. De dijk is mine en net te kort, hihi. ankuh protesteert iets harder: het hoeft niet, echt niet, de trainster vind het koppelen vast niet goed, waarom willen we dat, je kunt gewoon uitrusten en bellen en dan hebben we tijd om de fiets te poetsen…. Maar helaas overschreeuwt ANkE weer: drie kilometer, op tempo! Kwartiertje maar!! ANkE wint en het tempo ligt beduidend hoger en dat gaat ook. Het is vermoeiender (ankuh: zie je wel), maar ook superhars op 5:20 (ANkE: zie je wel). En daarna blijkt bellen en fiets poetsen een goede combinatie. Anke is erg blij met haar mooie tijdritfietsmonstertje. En Anke is er wel weer! ‘s Avonds gaat Anke met Joyce uit eten. Bijkletsen en eten in plaats van bijkletsen en lopen. Een geheel nieuwe ervaring, die in het kader van bijeten prima past in deze wat kalme week van bijkomen.
Zaterdag 10 maart: Duurloop. Slechts drie kwartiertjes. Anke gaat van de aikido naar huis rennen. Drie kwartier is niks. Ik wil niemand met mijn tempo vervelen. Ik ga alleen. ANkE en Ankuh samen. Eens dat we niet over het spoorbaansaaie-pad gaan. Oneens over tempo en de inzet. Ankuh lijkt gelijk te krijgen: lekker rustig, 6:30 is oké. Ze heeft even gelijk, ‘n kilometer lang ongeveer. Dan door de stad, over de brug, nog een brug, drie bruggen op de Leeghwaterplas. Anke zit er lekker in. En dan komt ANkE zich er weer mee bemoeien: we gaan toch zeker wel de 5 km binnen een half uur halen?! ankuh kruipt weg en moet aanzetten. 29:58 jubelt ANkE. Maar die heeft de volgende uitdaging alweer uitgestippeld: de negatieve split. De laatste 5 kilometer sneller dan de eerste 5. ankuh voert aan dat het niet hoeft, niet slim is, we zijn zo verkouden en we hoeven maar drie kwartier. Soms zouden we ons iets meer van ankuh aan moeten trekken, maar nee; de benen volgen ANkE moeiteloos. Die hoeven geen gekibbel, die knallen er gewoon snellere tijden uit. Die luisteren niet naar ANkE of ankuh, die draaien gewoon moeiteloos harder. Het is dat hoofd wat maar moeizaam meegaat. Na 8 kilometer is er echt strijd, maar daar trekken de benen zich niks van aan gelukkig. In de laatste kilometer en bij de laatste en twaalfde brug binden ook de benen wat in en die gaat niet meer onder de 5:40, maar net erboven. De negatieve split is gelukt, roept ANkE. Ik moet naar de WC en het is warm, mokt ankuh.
ankuh heeft 1 slag gewonnen: we doen niet mee aan de tva-zwemloop. Alleen voor leden. En wij willen/kunnen/gaan ons niet meten met die clubgenoten. Wij kunnen niet goed genoeg zwemmen. Wij vinden dat niet leuk. We doen het niet. Wij willen gewoon zwemmen zoals op het schema staat. ankuh is heel tevreden. Het zwembad rustig. RD en ik delen baan 2. RD is sneller, maar ik doe mijn best. Lekker veel, lekker moeilijk tellen. Goed op de armslag letten. RD zwemt normaal in baan 3, dat is waar ook! Na 3 kwartier proef ik toch weer een gebrekje aan energie, maar dat mag de pret niet drukken. Ik zwem heerlijk op mijn rug uit. Anke is tevreden.
Zondag 11 maart: ankuh en ANkE gaan op de Tacx. Het regent buiten (ANkE: de ATB?), de serie is leuk (ankuh’s idee) en de trainster vindt de Tacx prima controleerbaar (ook hier grijnst ankuh bij) en nu is er geen helm nodig en alleen maar een korte broek. Deze wint ankuh dubbel en dwars. De zin blijft nog een beetje hangen. 30 minuten infietsen: dat is het restant van aflevering 2. Daarna moet ik 1 minuut hard en 2 minuten rustig en dat vijf keer. Aflevering 3 is spannend en dat helpt me door de versnellingen heen. Ik heb het op het horloge ingeprogrammeerd, dus het is wel heel erg gecontroleerd deze keer. Dubbele punten voor ankuh vandaag. Na een kwartiertje rustig kijken volgen de 5 versnellingen nog een keer. Ik mis de laatste – het was echt even spannend- en ruil de twee minuten en 1 minuut om: even komt ANkE  om de hoek kijken. Dan nog een kwartier uitfietsen. Aflevering 3 is 5 minuten te vroeg klaar en dan besef ik pas dat ik al die tijd moeiteloos op de Tacx heb doorgebracht. Snotverkouden. Zonder nat te worden van de regen en toch kan ik druppelend meteen de regendouche in. ‘s Middags gaan we in het bos wandelen bij mooi weer, met kinderen, buggy en hondje. Langzaam bijkletsen en genieten van buiten. En weer uit eten: Anke is er weer bij! Bijgekomen, bijgetankt, bijgegeten. Op naar nieuwe uitdagingen.