Terugkijken op het jaar, dat doet iedereen vandaag. De nummers, de aantallen, de prestaties worden vandaag breed uitgemeten. Strava maakt een filmpje, Garmin telt de cijfers op. 
De één nog fantastischer dan de ander: meer, sneller, beter dan verwacht, beter dan eerdere jaren! Facebook staat er vol mee, iedereen doet er aan mee. De prachtigste plannen komen langs, de mooiste voornemens, doelen groter dan ooit. Ik ontkom er niet aan. En ik heb er een vreselijke hekel aan en ben er dol op. Omdat ik zo’n hekel heb aan dat vergelijk waar 
je niks mee opschiet, laat ik Strava sinds een paar maanden links liggen. Ik hoeft niet meer de meeste uren, de langste afstand, hoog in de weekscore te komen. Ik heb alleen maar Garmin die mijn getallen bijhoudt. En Garmin is opeens mijn vriend niet meer…. Ik kom “te kort”! Ik haal de 6100 kilometer niet dit jaar! Ik moet nog 21 kilometer fietsen, nog een stuk hardlopen… Gelukkig heb ik alles opgeruimd, gestreken in de kast liggen, bijgewerkt. Ik zou de hele dag kunnen sporten, voor de oliebollen en de champagne.
Dan zie ik de post van MC: die heeft het hele jaar voor een hele triatlon getraind. Het kost hem veel minder tijd, gezien de snelheden die hij haalt. Geen vergelijk met mij dus: met mijn halve triatlon, met mijn dames-tempo. Ik kom er zo op terug. Daarnaast staat de post van KH: zij heeft geen weet van de getallen, het interesseert haar niet; ze is dolblij dat ze heel is gebleven en zoveel heeft kunnen sporten. Ik denk dat haar getallen heel wat mensen omver zou blazen! Vriendin Joyce heeft haar doel ook dubbelendwars gehaald, ruim 40 kilometer per week hardlopen. Dat is mij niet gelukt! SG heeft net als ik de halve triatlon gedaan, maar haar cijfers blijven achter bij die van mij. Ik word moe van het vergelijken en raak hier en daar verbijsterd. Ik hou het even bij mezelf.
Nog 21 kilometer fietsen. Ik lig in bed en maak een afspraakje met mijn kind om buiten te gaan trappen. Snel eten en om half 11 zitten we op de mountainbikes. Zijn tempo, mijn route. De Oostvaardersplassen gaan dicht, dus daar fietsen we doorheen. Bij een licht zonnetje: ik geniet er enorm van. Het hoeft niet snel van mij. Straks fiets ik hier niet meer tot ergens in mei. We gaan over de dijk en daar is het weer saai en grijs en zelfs een beetje wind tegen. We fietsen langs het Bloq en door het Wilgenbos. Met een kleine pauze. 
We gaan rond bij het nieuw geasfalteerde pad en over het schelpenpad terug naar het sluisje. De boten zijn weg, het Wilgenbos is nog altijd leeg. Terug over de dijk hebben we wind mee en dan nog 1 keer langs de plassen. We halen 21 kilometer fietsen en doen daar ruim een uur over. Fiets-kilometers 2018: vierduizendtwee. Missie volbracht! Ik kan met gemak naar Alanya fietsen. Via Parijs.
Ik maak op 31 december altijd een loop onder de snelweg door, al jarenlang dezelfde route: soms iets langer, soms net niet. Ik loop onder de A6 door een betrekkelijke rust in de polder tegemoet en dan terug de vuurwerkherrie in. Dit jaar is de route niet mogelijk door de werkzaamheden: De terugweg is afgesloten. Dus ik 
moet een stuk verder. Dat komt mooi uit, want om 1700 kilometer te lopen, moet ik nog 16 kilometer. Dat is eigenlijk best veel… Rugzakje op, gels mee en gaan maar. Muziekje op, tempo en duur van ondergeschikt belang. Alhoewel…, rond de 6 minuten op de kilometer zou wel fijn zijn: getallen zijn zo machtig! Het gaat soepel en ik blaas niks op. Na 5 kilometer loop ik over de lange rechte polderweg. Ik deel het maar op in 3 blokjes van 5 kilometer, anders lijkt het zoveel. 10 Engelse Mijl. Ik pieker over alle cijfers en getallen, over alle sporturen en mijmer over wat ik allemaal gedaan heb en met wie en met wie niet. Het ging best soepel dit jaar. Op die ene belangrijke dag na. En toen ik bij het Henschotermeer was. Ik zie een paar jagers: die knallen ook! De brug is een heel eind weg. Het tempo ligt prima rond de 5:53. Bij tien kilometer ben ik de bruggen over en dat ging wat minder snel. ‘Mijn’ liedje komt voorbij en ik trek weer door op de Trekweg. 
Ik zal iets verder om moeten lopen om 16 kilometer te halen. Ik kom MZ tegen: de held gaat de marathon lopen. Weer zo’n doel, weer zo’n presteerder. Ik heb het een beetje gehad met lopen, maar draaf dapper door. Ik ga 15 kilometer volmaken ook. Dat is de macht die de cijfertjes hebben op mij. Meestal houden ze me prima aan de gang! Iets sneller, iets langer, iets verder. Voorbij het Oostvaarderscentrum wordt het best zwaar. Ik weet dat ik op 16 kilometer ga uitkomen en ben voor het trappetje op de 15 kilometer onafgebroken hardlopen. De laatste kilometer dribbel ik. Dan heb ik 1700 kilometer hardgelopen in een jaar. Meer dan vorig jaar. Op en neer naar Kopenhagen via Legoland. Toevallig 😉
Daar komt mijn staatje dan:
- Totaal : 6118,95 kilometer (wandelen, combi-sporten, fietsen, zwemmen…. alles meegerekend)
- Hardlopen: 1700,35 kilometer
- Fietsen: 4002,06 kilometer
- Zwemmen: 282,79 kilometer
- Multisporten: 380, 30 kilometer
Is dat veel? Dat vraag ik me ook af. Joyce en Manuel hebben veel meer gelopen. SG in alles veel minder. Ik heb altijd het idee dat ik veel sport en dat wordt bevestigd door de getallen van MC. Hij heeft in totaal nog geen 50 kilometer meer afgelegd. MC is een fietser, dus die heeft 600 kilometer meer gefietst. Maar hardlopende Anke haalt rennend 400 kilometer meer. Ik zwem meer, ik multisportte meer. En dan zeggen de getallen mij iets: MC heeft een hele triatlon gedaan, ik een halve. Wat ik het hele jaar al dacht: ik hoeft niet te twijfelen of ik een hele triatlon qua training aankan; dat heb ik dit jaar laten zien. De hele triatlon is wel een doel voor mijn vijftigste jaar, dus ik heb nog een paar jaar! Iets met getallen… Nog 5 jaar de tijd. Wat ik volgend jaar doe? Ik wil me niet echt ergens op vastleggen, heb me voor een aantal leuke wedstrijden ingeschreven: Spa-run, Duin, Zandvoort. Een soort van subdoel is twee keer een halve triatlon (ik twijfel nog over Almere) en een marathon als het lukt – ik blijf een loper! Meer zeg ik er niet over: waar, wanneer en of het er van komt: dat lees je wel. Ik pin me niet vast, als het niet lukt wil ik me op het laatste moment nog kunnen terugtrekken zonder het gevoel te hebben dat het moet – voor de cijfers.