15 augustus. Vanmorgen neem ik de kinders mee naar het zwembad in Lelystad. Kunnen zij spelen, mag ik tot 1 uur in het banenzwemmen aansluiten. Een plan heb ik niet, maar ik ga gewoon wel zien. Wel met achtje! Ik voel mijn benen van al het gewandeld namelijk. Ik kijk even en zie dat ik in de baan ‘hoog tempo’ zal moeten.
Ik ben daar niet de enige met achtje! Ik stap in het koude water en denk: hier ben ik het komende uur. Op en neer zwemmen. De eerste 500m kom ik er in, dan doe ik 500m met zo weinig mogelijk slagen. De trainer komt kijken! Degene die de borstcrawlcursus heeft gegeven. Nu moet ik mijn best wel doen, haha. Dan 500m zoals het komt en ik probeer 1 op 3 adem te halen. Nu ga ik door tot 2km ook! Ik doe over de eerste kilometer iets van 21 minuten. De laatste 500m zijn weer best zwaar, maar ik heb de baan hoofdzakelijk voor mij alleen nu. 1 Man doet nog oefeningen, zijn vrouw zit op de kant te wachten. In de korte pauze die ik me permitteer na 2000m, vraagt ze hoeveel er al op zit. Ik zeg: 2 kilometer en denk erbij ‘pas’. Dan ga ik nog een keer 1000m zwemmen om te kijken hoeveel verval ik heb. Daarna mag ik stoppen. Nu is de baan echt alleen voor mij. Er duikt even iemand bij, maar die haal ik in en hij verdwijnt naar de andere baan. Ik zwem maar door. Wat moet ik anders doen? Een boekje lezen?! Na 3000m besluit ik de laatste kilometer zonder achtje te doen. Dan zie ik pas echt het verschil! Het zal raar zijn de 3800m te passeren, maar dit is een zwembad – kom zeg. Ik moet er even inkomen zonder achtje en 1 op drie ademen en slagen blijven tellen om er zo weinig mogelijk te maken, maar na 500m komt het goed en kan ik gaan aftellen. 4K in anderhalf uur moet me toch wel lukken? De laatste kilometer is twee minuten trager dan de eerste. Ik doe er 1 uur en 28 minuten over in totaal. Nu kan ik een boekje gaan lezen en een blikje cola halen! Ik klets en bedank de borstcrawltrainer nog even. Eigenlijk wil ik ‘s middags als het een beetje weer is, nog een uurtje fietsen, maar ik ben van het wandelen-rennen-zwemmen moe en ik ga vanavond ook nog naar de training op de baan! Daar heb ik geen zin in. Maar goed, dat vraag ik me niet af: ook als je geen zin hebt, doe je het toch maar! Vincent gaat ook en je bent al zo vaak niet gegaan! We gaan in 1 grote groep inlopen buiten de baan. Het gaat wel. Ik kan kletsen met MZ, die stuitend nieuws heeft over zijn dochter. Dan doen we oefeningen en we moeten tweetallen vormen met iemand die ongeveer net zo snel is als jij bent. Ik wil niet snel zijn! Uiteindelijk zijn we met zijn drietjes: ik en twee heren. We moeten 4 keer 800 en 4 keer 400 lopen en de eerste wordt getimed en de tweede moet op gevoel net zo snel zijn. Niks voor mij, want ik denk dat ik te snel ga! Ik hou me dus heerlijk in. De heren volgen wel. In de tweede ronde raken we aan de praat, wij twee uit Veldhoven.
We zijn 4 seconden langzamer, maar helaas moest de andere persoon afhaken. We kletsen alle rondes door! Soms zijn we 7 seconden te langzaam, soms 4 seconden sneller. We babbelen over de 3de halve die we allebei gaan doen, over hoe je in Veldhoven goed kon zwemmen, dat hij waterpolo doet, dat je naar Veldhoven kunt fietsen enzovoort. De tijd gaat snel voorbij! Het is gezellig en de 400tjes doen we wel sneller! Ongemerkt zit er best tempo in!
16 augustus. Er staat een koppeltraining: fietsen en een kwartiertje hardlopen. Ik kan me er niet op verheugen. Ondanks het feit dat Manuel gezellig mee gaat fietsen en dat we nog ‘bankjestijd’ over hebben. Toch sta ik op en ontbijt ik snel en moet dan beslissen welke fiets vandaag me mag/moet. Het wordt de tijdritfiets. Ik merk dat ik daar met Manuel erbij wat moeite voel, maar ik ga er voor! We gaan een rondje Oostvaardersplassen doen. Snelheid hoeft van mij niet vandaag en ik voel ook dat het er niet in zit. Het is dat we wind mee hebben op de dijk en dat we gezellig aan het kletsen zijn (lees: ik ratel Manuels oren van het hoofd), maar de fietsbenen zitten er niet echt onder vandaag. Op de Knardijk hebben we geen wind mee meer, maar lastig van de zijkant. Het voelt als wind tegen en ik begin me al bijna te verheugen op het bankje. De tijdritfiets zit vandaag ook niet zo lekker, ik weet niet hoe het komt. We fietsen de Knarsluizen over en gaan dan achter de Ooievaarsplas langs. Ik moet een keer terug voor mijn bidon die er af stuitert en dat doet mijn hoofd helemaal geen goed. Vorige keer dat ik een bidon eraf stuiterde en met Manuel op de tijdritfiets ging, eindigde dat in een ongelukje, waar mijn vinger nog steeds last van heeft. We schipperen even over het bankje en de tijd dat we er moeten zitten, maar beslissen dat het best lukt om de tijden bij elkaar op te tellen. Vorige keer al tien minuten, nu gaan we voor 15. Je moet het langzaam oefenen he… Het bankje zit heerlijk.
Lekker in de zon en met zicht op het water. Een kwartier is niet eens zo lang! We fietsen verder langs het Kotterbos een beetje tegen de wind in, maar dat vind ik niet zo erg als de zijwind. Ik zie op tegen het lopen. Het is maar een kwartiertje: 5 minuten in zone 2, 5 minuten in zone 3 en 5 minuten in zone 4. Ik wil het rondje afmaken terug naar het Oostvaarderscentrum om twee redenen: dan stel ik het lopen uit en maken we de 40 kilometer vol. Maar ja, na 40 kilometer als ik thuis ben, is er geen uitstel meer. Schoenen aan en gaan. Het is maar voor even! In zone 2 loop ik 5:30 op de kilometer. Ik moet flink mijn best doen en krijg het warm met mijn lange mouwen nog aan. Ik heb een minuut rust en die wandel/dribbel ik. Dan zone 3. Ik krijg het nog warmer en zwaarder, maar het tempo zit er vet in! Ik zie steeds een getal dat met een 4 begint, dus ik haal binnen 5 minuten een kilometer! Dan mag ik weer een minuut wandelen en dribbelen. Ik zie al op tegen zone 4, maar ook die gaat hard en nu heb ik wind tegen op de Evenaar. Ik loop nog een kilometer in 4:51 en dan wandel ik een volle minuut om bij te komen. Ik ben tevreden over de kilometertijden! Had ik er geen zin in en zag ik er tegenop: twee keer een kilometer onder de 5 minuten – er komt heel wat snelheid terug. Ik ben bekaf en hobbel de 4 kilometer vol. Dribbelen. De rest van de dag heb ik ruzie met mijn benen en ik beloof ze plechtig een rustdag morgen.
17 augustus. Ze hielden het heel lang vol. Op basis van de protesten van de beentjes ging ik niet hardlopen vandaag. Dat had ik beloofd. Met moeite, maar toch. Op basis van de hoeveelheid zin hoefden ze ook niet te gaan zwemmen. Tot na het avondeten bleven ze op stoelen, banken en achter de strijkplank hangen. Maar daarna moesten de beentjes toch even los! Samen met Vincent op de fiets. Niet zo hard? Duh, daar trapt het hoofd niet in: Vincent moet trainen! En in tegenstelling tot gister stond de fietsstand vandaag wel aan. Omdat ik een belofte had gemaakt, hoefden ze niet mee te lopen. Maar wel een stukje omfietsen om te kijken of ik het gemiddelde ook hoog kan houden. Toen was de fietsstand wel prettig! Even door naar de dijk en terug. Gevaarlijk en a-sociaal voor medeweggebruikers, maar ja. Dik 27 gemiddeld is voor de meeste triatleten een leuk beginnetje, voor mij is dat oké!
18 augustus. Ik maakte me ‘s nachts al zo druk om de nuchtere loop dat ik droomde over anorexia en croissantjes! Ik werd rustig wakker en had tegen 9 uur genoeg moed verzameld voor drie kwartier hardlopen op een paar slokken water. Gelukkig was Vincent bereid mee te fietsen op zijn stadsfiets en konden we halverwege bij een vriendinnetje stoppen om haar met een spinner blij te maken.
Aangezien ik vaak op ‘niks’ loop, zou het moeten wennen, maar dat doet het toch nooit! Traag, saai, somber bewolkt weer en trek vormen de hoofdmoot. Gelukkig kon ik nog iemand inhalen die nog iets trager ging (misschien had ze al 30km gelopen of was ze net begonnen, maar ik ging met mijn dikke zes-dertig harder!) Vincent maakte me aan het lachen en telde mee de kilometers af. We zwaaiden naar Manuel en de snelle mannen die ons tegemoet kwamen.
Na 4 kilometer vielen er druppels en waren we bij DR om haar de rode spinner kado te doen. Na een korte klets-en-hug weer terug over de Evenaar naar huis. Het was niet lang, maar 3 kwartier kunnen best lang duren, zeker als ze langzaam gaan! Ik liep de 7 kilometer vol in 50 minuten en Vincent dekte de tafel.
Maar de dag was nog niet om… Er stond nog een loop op de planning. Gekoppeld met fietsen. Deze keer had ik mijn buik mudjevol met heerlijke Chinese groenten en nasi. Ik liet het zakken, maar daardoor vertrok ik wat later dan ik dacht om 8 uur. Dezelfde kleren waren gewassen en kon ik weer aan. Flesje drinken mee en maar zien hoe ver ik kwam en zin had. De eerste kilometer ging niet zo snel, maar toen kwam ik heel steady uit op 6:12. Ik had muziek opstaan en hield het tempo kilometerslang precies op 6:12. Ik liep naar de dijk. Het licht was prachtig. Echt heel, heel mooi.
Ik ging door in mijn 6:12 tempo. Het was heel stil en rustig en echt erg mooi. Helaas diende de chinees zich aan bij de uitgang. Het is niet eenvoudig: vanmorgen te weinig eten, vanavond teveel! Het patroon van 6:12 werd doorbroken en ik maakte een pitstop. Moest ik ook oefenen van Krista 😉
Toen was het tempo er een beetje uit en de zon ging onder. Dat gebeurt toch ook al steeds weer vroeger nu. Fietsen ga ik er dus ook niet meer aan vast koppelen, maar daar ben ik niet rouwig om. Ik maak de elf kilometer vol.
Dit was een week met veel uren, omdat ik vind dat het wandelen ook meetelt. Korte wandelingen onder de 5 kilometer zijn inderdaad een soort van rustdagen, maar 15, 20 of 14 kilometer is toch echt een flinke dagtrip. Zeker als er veel hoogtemeters in zitten! Dik 19 uur gesport deze week en bijna 160 kilometer afgelegd. Ik doe het er voor!