19 augustus De zomervakantie nadert zijn einde en in de avond is Vincent logeren bij oma. Dan mist hij de fietstraining. Maar daar hebben mama’s een oplossing voor! Dan gaan we samen fietsen! In de ochtend. Eerst tegen de wind in naar de plaats van de fietstraining. Vincent moppert nog even, maar straks op de dijk zullen we wind mee hebben en dan wordt het leuk. Al snel hebben we het met onze lange mouwen te warm. We fietsen langs het huis van Krista, vlak bij de start van de fietstrainingen. Ze is er niet (vast aan het trainen) en we leggen de spullen onder een overkapping. Als we wegrijden, komt ze er net aan. In topje en korte broek. Wij zoeken onze weg tussen de afgesloten fietspaden bij Poort en het Kromslootpark door. We komen op de dijk en daar is de wind best fel tegen. Trek ik Vincent er doorheen. Als toetje mogen we de brug over.
Dan gaan we over het kleine fietspad langs Muiderberg. Als groep is die lastig, want smal en ook toegankelijk voor paarden en wandelaars. Er is nog niemand aan het surfen in de haven. Vincent merkt op: straks fietsen we aan de overkant! Op de dijk hebben we wind van opzij, maar zodra we het kasteel van Muiden rechts van ons zien liggen, is er nog een stukje wind tegen. Ik vind dat niet zo erg en met de belofte aan een rustpauze slaat Vincent zich er ook doorheen. We halen intussen nog aardig wat mensen in ook! Dan pikken we naast het kasteel in Muiden een bankje in. Om even uit te puffen en Pokemons te vangen. En foto’s te maken.
Als dat allemaal gelukt is, fietsen we door Muiden en daarna verlaten we Muiden weer. De wind mee valt een beetje tegen. Op naar de dijk, daar moeten we er plezier van hebben. Als we richting de brug gaan, gaat het al de goede kant op. De brug over en dan richting de dijk. Tegenvaller: vanwege een festival is de boel afgesloten en moeten we omfietsen door Duin. Er vallen 15 regendruppels. Het heuvelt en het is onrustig, maar Vincent klaagt niet en we komen er wel doorheen. Op de dijk hebben we dan eindelijk wind mee en dan gaat het weer zo voorbij! Na de bocht gaan we lekker hard en ik haal de 47 km/uur.
Voordat je het weet, sta je alweer bij de Blocq van Kuffeler. Dan nog een klein stukje door de Oostvaardersplassen en hopakkee, ons rondje van bijna 60 kilometer zit er weer op! Ik breng Vincent naar oma, we wisselen van internet en dan krijg ik eindelijk mijn nieuwe horloge in handen! De oude was stuk gegaan bij de val (het glas gebroken) en deze is nog beter, gaat nog langer mee, heeft kaarten en is nog duurder.
21 augustus. Gister heb ik een dag gewerkt. En qua sport een dag rust gehad! Vandaag ga ik dat dubbel en dwars inhalen, want ik mag weer lekker trailen samen met Joyce. De titel belooft weinig goeds voor een zand’hater’ als Joyce: De Lange Duinen. We rijden naar Hollandse Rading en parkeren de auto. Dan nemen we de trein via Hilversum naar Amersfoort. De route staat op mijn horloge, we hebben papier bij ons en er zijn rood-witte merktekens: het kan niet misgaan zou je zeggen! De tocht is 22 kilometer, maar ik vermoed dat we toch op 25 uitkomen.
In Amersfoort wordt de toon meteen gezet: we beginnen met een flinke klim in het Bergkwartier! Echt best wel flink, om maar meteen te wennen. De route op mijn horloge klopt met de tekens, maar dan gaan we al meteen te vroeg naar links het park door naar beneden! Nog geen kilometer op weg… Met mijn horloge komen we terug op de route en dan volgen we de route de verkeerde kant op. Eventjes. We komen er al snel met behulp van de kaart achter en na het omkeren vervolgen we de route langs de tennisbanen. We komen in het bos en laten alle stads activiteiten achter ons. Vanaf nu volgen we de route zonder moeite. We komen in de buurt van de dierentuin en als we het spoor overgestoken zijn, gaan we een onverhard pad op. Heerlijk! Mijn benen hebben er zin in en ontwikkelen een steady tempo. Joyce volgt. Zolang het geen zand is, komt het wel goed! De hoeveelheid bos verbaast me. Ik ken het hier niet zo goed en weet niet precies waar ik blijf. We komen langs een prachtig heideveld in bloei.
Omdat de route ons niet noopt te stoppen, lassen we vrijwillige pauzes in. Even stilstaan en genieten. Dat we dit kunnen, dat het mooi is, dat het goed weer is, dat wij hier mogen zijn en voor een slokje drinken. En dan staan we naast de duinen.
Het is mooi, maar nog mooier is dat we er omheen lopen! Voor Joyce fijn, maar de zon op het zand trekt mij niet echt. We gaan een heel stuk door het bos en ik dood de tijd door uitgebreid te vertellen over Luxemburg. Joyce hoeft alleen maar te luisteren (of weg te dromen). De paden zijn breed en goed begaanbaar. Dan staan we in de bekende Soesterduinen.
Een heel klein stukje gaan we over het zand, maar daarna er omheen. Het is wel even ploeteren, maar vergeleken bij vorige keer is dit een makkie. Nu herken ik een deel van de route, maar wat hierna komt, is me een raadsel.
We duiken het bos weer in, de rust, de stilte, alleen onze aanwezigheid. Ik laat mijn benen het even overnemen en kan dan nog best tempo maken! We lassen midden in het bos een rust-strek-app-pauze in. Even bijkomen. Ik vind dat heerlijk.
Het is zo fijn om met Joyce te lopen: niks hoeft, we voelen elkaar aan en samen lopen we zomaar een eind weg. We komen bij het dure golfveld en dan staan we op een weg die ik wel goed ken van het reizen naar Civity. Nooit gedacht dat ik hier nog eens zou lopen en dit is wat veel voor me. Het voelt als afscheid. Bij het mooie huis op de hoek steken we over en we lopen er langs. Nooit geweten hoe het er uit zag en nu is het zelfs te koop. Ik vind het moeilijk, heb het idee dat als ik nu wegloop, ik voorgoed van Civity wegga. Afscheid zit soms in rare dingen. Na een pauzetje heb ik de moed alles de rug toe te keren.
Weer mooie bospaden. We lopen een keer verkeerd, maar mijn horloge corrigeert dat wel. Ik ben totaal het gevoel van richting kwijt. Het verhaal van Luxemburg klets ik maar verder en ik vertrouw er op dat we Hollandse Rading weer zullen bereiken. Ik ben niet zo moe als de vorige keer. Het lijkt nu ook gemakkelijker te gaan, zonder buien, zonder routestops en zonder een enorme zandvlakte. Er wonen nog overal mensen. We houden een sanitaire stop midden in het bos. De pauzes worden iets langer. Dan komen we bij een grappige zandkuil.
We zijn er bijna, maar de 25km gaan we niet halen. We lopen dus om de kuil heen en dat is met zand en hoogteverschillen weer ouderwets ploeteren en vermoeiend! Daarna duiken we Hollandse Rading in en staan we weer bij het station. We lopen de 23 kilometer vol. Dan is het tijd voor taart! Heerlijk en verdiend.
22 augustus. Op deze fijne donderdag gaan we met zijn viertjes in het water springen. DR, RW, Vincent en ik. Ik zal samen met RW verder zwemmen dan de andere twee. Vincent en DR kletsen samen lekker. Ik had snel een soort van slome slag te pakken. Met het nieuwe horloge! We gingen naar de boei. RW kan wel degelijk sneller zwemmen dan ik, maar vandaag viel ons tempo een beetje gelijk. Ik kan de boei tegenwoordig goed zien en zwom kalm. Bij de boei zat een vogel op de top, die wegvloog toen wij kwamen. Ik was alleen maar bezig met zwemmen vandaag, niet met boten of zo. We gingen door naar de andere boei en die lag tegen de wind in. Ik vind dat ploeteren wel iets leuker, maar het voelde ook wat enger. Hoewel het mini-golfjes waren, moest ik mezelf toch een keer bij elkaar rapen. Toen we bij de boei kwamen zat er wéér een vogel op de top! Ik zat er wel lekker in, al ging het niet snel. We gingen nog een stukje verder het water op richting de punt en daarna richting de groene boei. De golven zijn hier een stuk heftiger op het open water! Althans…. mij hoor je nooit meer klagen over golven! We zwemmen weer terug naar de tweede boei. Geen vogel te bekennen. En dan terug naar het strandje. Dat is een end weg. En dan gebeurt het! Ik kom in een kalme, maar zeer gestage slag. Het water onder mij door in plaats van dat ik me er doorheen vecht. Rust. Kalmte. Stilte. RW iets achter mij en ik hoeft alleen maar door te gaan. Het gaat echt zo lekker! Een zwem-flow. Helaas heeft RW het achter mij juist zwaarder, maar dat zegt ze pas als we er bijna zijn. We zwemmen nog wat op en neer langs het strand om de 2km vol te maken. Ik heb niet het idee dat het horloge heel nauwkeurig telt.
‘s Middags gaan we fietsen. Vincent, Manuel en ik. Een rondje om de Oostvaardersplassen met een ijsje. Ik klets het eerste stuk met Manuel, maar Vincent fietst zo mokkig achter ons aan, dat we snel van positie wisselen en ik achter de mannen uit de wind kan blijven. We nemen het kronkelfietspad door het bos om een beetje wind te mijden. Mijn bochtentechniek is het afgelopen jaar ook sterk verbeterd! We rijden terug naar het Buitencentrum voor waterijsjes. Ik ben volledig tevreden met even zitten in het zonnetje. Dan fietsen we naar de sluis op de Knardijk en Vincent neemt het fietspad terwijl wij om de plassen aan de andere kant van de A6 langsrazen. We zijn ongeveer tegelijk bij de Praambult. Dan nog een stukje wind tegen. Ik fiets hard voor de jongens uit om een foto te maken.
Ik krijg niet uitgerekend hoeveel harder ik moet fietsen om 3 minuten stil te kunnen staan. Desalniettemin haal ik het wel. We maken het rondje af langs het andere Oostvaarderscentrum, zodat we allemaal 40 kilometer hebben gefietst. En dan nog hardlopen om de dag af te maken? Ik twijfel er lang over, maar de avond is te kort en ik heb te weinig zin.
23 augustus. Ik moet/mag nog een keer een stuk fietsen. Manuel gaat wel weer mee! Deze keer ga ik op de tijdritfiets. Onze verhouding is nog steeds niet helemaal geheeld sinds de salto. Ik ben nog steeds bang dat de fiets en ik nog een keer hetzelfde vergissinkje kunnen maken, maar ik zal er toch nog een halve triatlon en komend weekend een kwart triatlon op moeten fietsen. Vandaag gaan we een rondje om de Noorderplassen. Ik fiets lekker. Ik durf te liggen, hoeft niet hard en het voelt gemakkelijk. We gaan op de weg terug de dijk over. Als we de dijk opkomen, staan de vrolijke borden voor de triatlon me al toe te lachen.
Vorige jaren kreeg ik de zenuwen, maar nu niet meer. Nu komt het stuk wind-mee! Ik ga liggen en ga gewoon. We sluiten weer vriendschap, de fiets en ik. En dan gaat het nog lekkerder. Ik kan er best goed op zitten. En de fiets past mijn benen ook prima. Manuel is er wel klaar mee, hij gaat niet mee nog een rondje om de Oostvaardersplassen. Ik eigenlijk ook niet. Kan wel, maar het hoeft niet. Toch wil ik nog wel iets verder nu het lekker gaat. Ik doe het rondje van Vincent er nog bij. Op een lekker tempo. Wilde toch graag 50 kilometer halen in 2 uur. Check.
24 augustus. Op de stadsfiets gaan we naar het centrum. Vanmorgen zullen Vincent en ik helpen met het rondbrengen van brieven voor de omwonenden van de Challenge Almere Amsterdam. Omdat we supervroeg zijn (of supersnel) rijden we even langs Vincents school. We zijn maar met zijn viertjes om brieven rond te brengen. Gezamenlijk zullen we het gebied rondom het centrum en het Weerwater afwerken. Stukje fietsen, brieven bezorgen, stukje fietsen… Het is toch een beetje sport! Maar wel erg leuk. We zijn een paar uur bezig en het gaat hartstikke goed met dit kwartet. Zo haal ik het doel wel! Het is toch een leuke combi tussen vrijwilligerswerk, sporten en toch een beetje training, ook al is het de stadsfiets en heel kleine ‘bricks’.
25 augustus. De kwart triatlon Noordoostpolder.
26 augustus. Heb ik spierpijn? Nee, niet echt. Heb ik moeite met de trap? Neu, maar 2 keer en dan is het weer prima te doen. Ben ik moe van de triatlon? Ja, dat gelukkig wel een beetje. Maar ik heb tijd om te herstellen en kan rustig aan doen vandaag. Noem het uitfietsen. Die arme Vincent moet mee. We fietsen in de avond. Eerst nog een keer langs zijn school, waar hij morgen op de brugklas begint. Dan fietsen we door naar de stad, die route kent hij inmiddels ook. We gaan nu alleen richting het kasteel. Halverwege richting de dijk bij Haven, maken we een pitstop en dan zoeken we in Haven even naar mijn werk. Maar voor we verdwalen, gaan we dat stadsdeel toch maar weer snel uit! We fietsen richting de rotonde, maar ook nu komen we net anders uit als ik dacht. Dan via de Kemphaan terug. Het is grappig dat ik overal zo’n beetje weet waar ik ben, waar ik uit ga komen en hoe ik naar huis kan fietsen, terwijl het voor Vincent nog best raadselachtig is. Maar bij de Kemphaan weet hij het. Even. “Zullen we over het vierbruggenpad?” vraag ik. Dat wil Vincent namelijk nooit en het is strak de verkeerde kant op. “Ja, leuk!” Roept hij. Ik krijg het vraagteken niet van mijn gezicht gepoetst, hoe ik mijn best ook doe. In plaats van links richting huis, gaan we rechts om over het bruggenpad te kunnen rijden. We maken er foto’s. Hij neemt mijn telefoon mee in zijn…. onderbroek. Bij gebrek aan zak – soort van 😉
Dan over de witte brug de Kemphaan weer af en nu weet Vincent de weg ook echt wel! Het wordt alweer vroeger donker. Dan blijkt het fietspad naar de Evenaar ook al afgesloten te zijn! Je bent wel het haasje als fietser in Almere tegenwoordig. We fietsen om en hebben net voor de zon ondergaat 28 kilometer uitgefietst. Het levert Vincent alleen nog maar meer spierpijn op, die ik toch al niet had.
27 augustus. Er is weer een hitteplan van kracht in Nederland. Je gaat er nog bijna aan wennen. Ik meld me vroeg bij Joyce. Van de trainer moet ik eens proberen om het schema voor 3/4 te volgen. In de vakantie was de helft al lastig, maar nu heb ik me voorgenomen strikt te zijn. Gister een kwartier te lang gefietst, maar vandaag ga ik me netjes aan de tijd en de zones houden. Drie keer 25 minuten in de lage zones met 2 minuten wandelen er tussen. Joyce heeft een schaduwrijke route. In de eerste 25 minuten zone 1 druk ik het tempo en kwebbelt Joyce me door de zon heen. Ik kan vanwege de hitte de hartslag niet laag houden. Wandelen doen we zelfs keurig! Dan volgt 25 minuten zone 2. Ook hierin is alle ruimte om te kletsen, ook als we onverhard lopen. Het blijft maar zonnig en de schaduw valt wat tegen. Om nog een keer 25 minuten zone 2 te lopen maken we een ommetje. Dan is er eindelijk schaduw! Ik heb geen enkele trek in extra lopen en precies na 2 minuten wandelen zijn we weer bij Joyces huis. Ik had eigenlijk meteen moeten gaan fietsen, maar ik ben met de auto. Dus ik ga pas fietsen als ik thuis ben na een glas heerlijk koude cola. Het is lang geleden dat ik alleen fietste! Dat ik mijn eigen tempo moest bepalen. Het is een tijd geleden dat ik zelf de route moest bedenken. Ik kom niet verder dan de Noorderplassen rond. Ondanks dat het soepel aanvoelt, ligt het tempo voor mijn doen hoog. Mijn horloge denkt dat ik loop. Mijn eigen schuld, want ik heb ‘m de verkeerde opdracht gegeven, maar nu zie ik kilometertijden en da’s best lastig. Het is nog steeds warm. Nog warmer eigenlijk. En extreem heiig. Je kunt bijna niks zien op het Markermeer.
Het is ook windstil. Ik ga lekker door de wijk en twijfel even om een stukje om te rijden, maar spreek mezelf toe: Anke, genoeg is genoeg en vandaag is dat een uurtje uitfietsen. Ik fiets dus gewoon naar huis en moet een stukje omrijden om 25 kilometer en een uur vol te maken.
28 augustus. Ik hoeft alleen maar te zwemmen. Eigenlijk buiten, maar het zwembad komt veel beter uit qua combi met andere mensen en tijd. Dus ik meld me weer eens aan de rand van de poel. Bij het inzwemmen haal ik 500m! Elke honderd meter wissel ik met en zonder achtje. Ik tel het aantal slagen per baan. Hoe minder, hoe beter. De eerste opdracht is 50 benen, 100 armen, 100 heel. Dan moeten we een piramide doen: 50 snel(er), 100 gewoon snel, 200 rustig aan, 100 gewoon, 50 sneller. Ik zwem in andermans tempo en dat gaat goed. Ik tel slagen of ademhalingen. Ik wist niet dat ik nog kon verbeteren met zwemmen, maar het is toch wel degelijk gelukt. Dan twee keer 400. Ik ga met achtje voorop en tel de hondertjes af aan de ademhaling: 100m 1 op 4, 100m 1 op 3, 100m 1 op 2 en 100m 1 op 5/3. En dat nog een keer. Daarna moeten we 50m rugzwemmen. Blergh. Tot slot nog 2 keer 25 sprint. Ach, omdat ik er toch ben… Ik zwem het uur vol en de 2500m ook maar meteen.
30 augustus. Fietsen op de planning, die ik deze week zo nauwgezet mogelijk volg! Dus moet die ‘arme’ Manuel mee in mijn blokjes: 15 minuten rustig infietsen en dan 6 keer een kwartier dat bestaat uit 4 minuten lage cadans in hartslagzone 2, 8 minuten hoge cadans in hartslagzone 3 en 3 minuten rust. We gaan richting het vliegveld en ik wil graag 50 km fietsen… Dat is omdat de maand bijna om is. We fietsen naar de witte brug, naar de McDonalds, langs het vliegveld en terug over de Vogelweg. Naar de wind heb ik niet gekeken. We gaan over de Trekweg. Het kletsen lukt wel redelijk, maar ik ben ook bezig met de cadans. Lage cadans gaat me wel goed af, maar hoge cadans is even zoeken. Het eerste blokje gaat goed en dan gaan we de sluizen over. Daarna gaan we het fietspad op naar de Wittebrug en daar zijn best veel bochten die het lastig maken de juiste cadans aan te houden. Al vrij snel zijn we bij de McDonalds, maar dat komt omdat we wind mee hebben. We fietsen richting het vliegveld en daar ga ik de uitdaging aan om nog een keer naar boven te klimmen op het kunstwerk, via de open trap. Ik ga vrij voortvarend omhoog, maar vlak onder de top, begint de toren voor mijn gevoel om mij heen te draaien. Ik draai me ook om. De lagere toren kom ik behoorlijk moeiteloos boven en daar ben ik apetrots op. Dat is een enorme vooruitgang.
Het ding is wel wankel! We fietsen weer verder en nu krijgen we op de Vogelweg wind tegen. Ik hou me nog behoorlijk aan de hartslagzones en de cadans, maar het tempo is wel wat minder nu. Ik heb niet meer zoveel zin eigenlijk. Maar ja, we zijn nu eenmaal op weg en thuiskomen gaat fietsend het snelst. Ik voldoe zo goed mogelijk aan de opdracht, maar kijk niet meer de hele tijd naar de cadansmeter. We hebben op de Ibisweg ook nog wind tegen en de brug die we over willen, komt maar heel langzaam dichterbij. Dan zit de opdracht er op, nu is het zaak 50 kilometer bij elkaar te fietsen. We doen geen dubbele paden en slingeren door de Sieradenbuurt tot de 50 kilometer binnen zijn en dat precies in 2 uur en vlak voor huis. Ik moet even doorwerken om gewassen bij de volgende afspraak te staan.
31 augustus. De laatste dag van de maand. Ik wil voor de apple-batch de sportmaand halen en voor Garmin 1000 sportkilometers maken. Normaal doe je dat als je een hele triatlon doet, maar het schijnt dat het ook kan als je geen werk hebt! Daarom is de training van morgen naar vandaag gegaan. En die training is me een ding: eerst 3 kwartier (bij voorkeur buiten) zwemmen, dan 1 uur fietsen op hoge hartslag en tot slot 30 minuten hardlopen op 10-11km per uur. Ik hoeft het niet alleen te doen, want RW en Vincent doen ook mee. Het is een stukje organisatie, want iedereen heeft zijn/haar eigen tempo, nivo en te halen afstand.
We gaan naar de Noorderplassen in de ochtend. Het wordt weer een warme dag. Om half tien rijden we met de fietsen op het fietsenrek voor een ochtendje sporten. De auto wordt onze wisselzone. Eerst gaan RW en ik 3 kwartier zwemmen. Vincent wacht op het strand. We gaan van boei naar boei. Ik ga lekker en adem 1 op drie. Nadeel is dat het horloge toch maar raar opneemt: na 250 m (ongeveer) staat ie nog op nul en als ik kijk, begint ie hard op te tellen. Heel vaag en ik wacht niet tot 250m. We zwemmen voor de boot langs. Ik vind het water best warm en voor het eerst in mijn leven ook best smerig.
Gelukkig krijg ik geen water binnen. Na 3 kwartier en volgens mijn horloge bijna 1500m komt Vincent het water in en gaat RW zich omkleden, zodat er voortdurend iemand bij de fietsen in de buurt is. Ik zwem 250m op wedstrijdtempo met Vincent.
En dan rustig terug. Ik probeer op mijn rug te gaan liggen, maar dat bevalt me superslecht. Uiteindelijk zwem ik 2000m. Dan gaan we rustig omkleden en de fietsen pakken. We fietsen naar het Fanny Blankers Park. Zwemmen en fietsen kan RW veel sneller dan wij. Vincent en ik gaan een vierkantje om het sportpark fietsen. Eerst samen en dan zal ik harder gaan dan hij. RW fietst haar eigen grotere rondje op hogere snelheid. Het tweede en derde rondje hou ik de hartslag tussen de 140 en 148. Het tempo zit er goed in! Alles 30+. Het rondje is maar 4 kilometer ofzo. Het vierde rondje doe ik op een lage cadans. Mijn benen verzuren en het tempo is dan wel hoger, maar dit hou ik niet kilometerslang vol. Het volgende rondje doe ik juist op een hoge cadans. Ik haal Vincent in en hou nu ook het tempo hoog. Dit is ook niet precies mijn ding. Samen met Vincent fiets ik een rondje uit en we maken foto’s.
RW is ook op het afgesproken punt en we fietsen terug naar onze wissel’zone’. Ik ga de fietsen op de auto zetten, Vincent gaat rennen en RW gaat ook lopen. Vincents rondje is erg klein en hij is binnen 10 minuten terug. Dan is het mijn beurt. Ik zie op tegen het lopen, want het is nogal hard en het is erg heet. Ik heb de 1000 kilometer in een maand intussen gehaald. En de apple-batch ook. Het looprondje telkens herhalen vind ik erger dan 6 keer hetzelfde fietsrondje. Ik loop dus eerst het ‘fietsrondje’ van de clubkampioenschappen van Vincent. Ik ga hard en gaat goed en ik voel me prima. Geen last van de zon, geen last van wat-dan-ook eigenlijk. Gewoon flink doortrappen, het is maar 5 kilometer en dan heb ik rust. Volgens mijn horloge moet ik 4 dagen rust nemen na het fietsen, maar in dat opzicht begrijpen we elkaar nog niet zo goed! Best horloge: ik doe triatlon; idioot veel sporten! Er is nog redelijk wat schaduw. Ik loop op een schema van 5:20/5:25. Dat is ruim 11km per uur. ‘Hoeft maar een half uur’ zit vast in mijn hoofd. Dat is zo gemakkelijk! Ik ga maar door. Ook in de zon op het asfalt. Ik vraag me af waarom het zo goed gaat en ik denk dat ik het weet: ik heb nog niet veel hardgelopen deze week, dat kost blijkbaar toch het meeste energie.
Ik loop langs Vincent en RW is er ook al. ‘Ze is gevallen’ , zegt Vincent. Daar schrik ik van. Maar ik hoeft niet te stoppen van d’r. Het wordt nu zwaarder, meer zon en de energiedrank ik blijkbaar verbruikt. Maar het tempo blijft hoog – sterker nog- het kan nog harder! De vijfde kilometer vind ik het heftigst: ik voel de felle zon en zie veel dagjesmensen, maar nu knal ik door ook! Ik loop de 5 kilometer in 26:51. HALLO ANKE: het is dertig graden! Nu moet ik de 30 minuten ook maar vollopen en als ik dat gedaan heb en rond ben, dan moeten de 6 kilometer er ook maar komen op het (wel bloedhete) parkeerplaatsje. Ik laat het tempo varen en maak steeds kleine rondjes. Het gemiddelde zit boven de 11 kilometer per uur. RW is lelijk gevallen over een stomme boomwortel. Ze heeft wat wonden, maar lastiger is dat haar blessure in haar knie weer terug is en aangevuld met last aan haar enkel. Ik vind het vreselijk voor haar! We zetten ‘r thuis af. Dan mag ‘mama’ alles opruimen. Ik voel me goed, maar ben wel moe en vreselijk hongerig.
1019 kilometer in een maand. Nog nooit zoveel sporturen verzameld! Vorig jaar sportte ik in totaal 6119 kilometers, dit jaar zit ik nu al op bijna 6000.