Maandagen zijn rustdagen. Dat staat met hoofdletters in mijn schema. Ik mag met Vincent meefietsen en yoga-en. Dus ik ga maar yoga-en. 25 Minuten lang. Ik ben begonnen met diëten. Hoe het komt dat ik lekker slaap weet ik dus niet zeker: door de yoga, het uitbannen van suiker of omdat ik moe ben van de werkdag!
Dinsdag 11 februari. Ik ga fietsen in plaats van zwemmen. Kost iets minder reistijd. Ik zit in de stormachtige wind onder de overkapping een serie te kijken over kastelen.
Ik moet 3 keer 20 minuten: zone 1, zone 2 en zone 3. Halverwege zone 2 gebeuren er twee dingen: de tacx gaat meewerken en ik kan opeens veel harder trappen en daarna valt de stroom van de computer weg en kan ik niet meer trappen. 5 Minuten later ligt de computer aan de lader en ga ik weer verder. Ik hou me netjes aan de opdracht en voor het eerst in tijden vind ik de Tacx weer eens best leuk. halverwege zone 3 gaat de Tacx weer meewerken. Het levert een spannend plaatje op:
12 februari. Op mijn schema staat dat ik alleen maar hoeft te gaan zwemmen, maar ik doe aan een dieet. Ik eet behoorlijk weinig, maar wel supergezond. De aardappelen en groenten zijn niet aan te slepen! Ik eet bruin brood en weersta de paaseitjes op het werk. Ik drink slooooooten thee. En ik voel me er supergoed bij! Ik heb een lagere rusthartslag, ik slaap beter, ik voel me algeheel lekkerder. Maar sporten is natuurlijk een ander verhaal… Ik moet even uitproberen of ik kan hardlopen. Vincent heeft een opdracht dat hij in zone 3 moet lopen en tussendoor moet wandelen en ik ga mee. Niet dat ik hem in zone 3 bijhoud, maar we kunnen in elk geval dezelfde route doen!
En dan haal ik hem weer in als hij wandelt. Het gaat lekker. Punt. Ik voel me echt lekker in het zonnetje en ik loop zo heerlijk als ik in tijden niet meer gelopen heb! Ik neem het onverharde pad en geniet echt weer eens. Dat was ik ook al een tijdje kwijt. Vincent gaat verhard en hij loopt echt als een gazelle, zo mooi. We komen weer samen en hij blijft even lekker langs zijn moeder sukkelen. Tot de berg. Hij doet netjes de wandelpauze. Ik ben bang dat ik na 3 kwartier door mijn energie heen ben, zeker nu ik een constant tempo loop van 5:40-5:50. Daar ben ik ook erg tevreden over! Uiteindelijk lopen we 7 kilometer en raak ik Vincent 1 keer ‘kwijt’, omdat hij verder voor mij uit loopt dan ik dacht. We doen er geen drie kwartier over, maar het is echt top!
Daarna gaan we zwemmen. Ik doe lekker met achtje. In baan 2. Ik moet vooraan zwemmen. Het gaat goed en ik leg het tempo flink hoog. Wel heb ik veel slagen nodig om aan de overkant te komen vandaag. Als we een piramide doen waarbij we alles tot en met 75m op hoog tempo moeten doen en de rest rustig aan, vragen ze mij om voor dat ‘rustig’ toch alsjeblieft ‘heeeeeeel’ te zetten. Dat lukt me ook wel hoor! We zwemmen veel. Ook nu valt het met het energietekort wel mee! Waarschijnlijk omdat we al voor het zwemmen goed gegeten hebben. (aardappelen met andijvie deze keer)
13 februari. Na een productieve werkdag ga ik naar de baan met Vincent. Ik hoeft niet zo hard van mezelf. In het begin heb ik moeite met de groep en veel mensen, bij het rustig inlopen. Op de baan doen we 3 versnellingen. We zijn met alle volwassenen bij elkaar. Dan behoor ik tot de langzameren. Niet erg hoor. Was toch al mijn plan. Lekker bijkletsen.
We moeten (3 of 4 of 5 keer, afhankelijk van hoe snel je bent) 200m boven je 5-kilometertempo lopen, 300m op je 5-kilometertempo lopen en 400m net boven je 5-kilometertempo lopen. Hierna is er een seriepauze van 400m dribbelen en na elke afstand 50m wandelen en 50m dribbelen. En dan gaat iedereen er als een gek vandoor. Ik wil heus mijn best doen, maar ik loop strak achteraan! Als ik naar mijn tempo kijk, kunnen al die mensen voor mij met gemak de 5 kilometer in 25 minuten lopen. Ik loop al 4:35! Natuurlijk zijn er een aantal die dat kunnen, maar echt niet allemaal! Ik voel me er niet oké bij. Was ik van de week nog blij met een tijd onder de 26 minuten, nu vergaat de zin mij om me in te spannen. De baan is wat glad en dat maakt mijn stappen niet heel trefzeker.
Ik doe netjes wat me opgedragen is en omdat het de baan is, loop ik de 400m in een kilometertijd van 5 minuten, dus dat is ook iets sneller dan ik zou kunnen, maar dat is het gemak van baanlopen. Ik doe heus mijn best en al dribbelend en wandelend en in de seriepauze haal ik wel wat mensen in, maar het blijft katterig aanvoelen. Na 3 keer de hele serie, kan ik ook nog een vierde keer de serie doen, maar ik merk dat de energie wel behoorlijk afneemt. En daarmee ook de zin. Ik loop wel lekker hoor, maar ik voel ook overal een beetje pijntjes: mijn linkervoet ietsje, de banden op het schaambot een beetje, mijn rechterknie hakkelt… Uiteindelijk doe ik de hele serie ook 4 keer. Hoewel de vierde keer wel langzamer gaat! We lopen een rondje uit en ik loop nog een extra rondje om 10 kilometer vol te maken en dan geniet ik even van de rust. Uiteindelijk liep ik vorige week 5 kilometer in 25 minuten en al die anderen waren er niet!
14 februari. De pijntjes trekken wel weer weg en ik heb het nogal ijskoud, maar de pijn aan de binnenkant van mijn knie verergert ‘s nachts. Niet heel erg, maar net even voelbaar. Ik ga toch lopen met Joyce, nu het een keer kan en “moet” voor de badges in Garmin! Het is immers Valentijnsdag. Joyce komt naar me toe en het hoeft niet hard te gaan. We gaan door het Kotterbos.
Joyce kletst me de oren van het hoofd! Heerlijk, ik ben blij dat ze haar even kan luchten. Zij loopt niet lekker met pijn, maar ik voel mijn knie ook. Wat moet ik daar over zeggen? Als Joyce met (meer?) pijn kan lopen, hou ik het ook wel vol en het is zo gezellig en voor mij verder heerlijk gemakkelijk! We blijven verhard lopen en ik kwebbel ook even. Na 5 kilometer houden we een rekpauze. Dat doet mijn knie geen goed, maar ik vind het ook helemaal niet erg. We lopen langs de plas wel onverhard. Kan me niet schelen dat de tijd langzamer is, het is hier zo mooi!
De pijn bij mij trekt weg. Bij het Oostvaarderscentrum volgt nog een rekpauze. No problemo, maar opstarten is niks voor mijn knie! We lopen rustig via een ommetje terug naar huis en moeten de 10 kilometer volmaken. We kletsen lekker na en ik hou de spier in mijn knieholte even op temperatuur. Dat helpt de pijn verminderen. Ik heb weer lekker gelopen zo langs de plassen met mijn beste maatje! En ik krijg er drie medailles voor: de hartmaand van Apple, de Valentijn-badge van Garmin en de Deel-Liefde badge van Garmin.
15 februari. Ik heb ONGELOOFLIJK veel spierpijn ‘s nachts! In mijn beide benen, in mijn knie, in mijn voet, in mijn rug, mijn kuiten, in mijn armen: overal! Ik heb hoofdpijn en bij vlagen oorpijn. Kortom: ik voel me zoals de jongens zich eerder deze week voelden. Voor de rest heb ik trek, heb ik geen koorts en voel ik me prima. Zolang ik me rustig hou tenminste 🙂
Doordat ik slecht heb geslapen, ben ik toch moe. Ik ben wel lekker afgevallen de afgelopen week, al is de weegschaal er niet uit hoeveel precies. Als ik opsta, draait alles een beetje. Een beetje golvend alsof ik teveel alcohol heb gedronken. Ik sla het uur hardlopen over: dat lijkt me zeer ongeschikt. Eigenlijk wil ik best zwemmen, maar dat mag niet van Rob en Vincent. We wandelen een stukje en daar ben ik moe van. Vincent krijgt nieuwe hardloopschoenen maar 41,5 en we zorgen dat hij ook op de Tacx kan. Vanaf nu fietsen we allebei op Rob fiets…. ‘s Avonds eten we lekker pannenkoeken en dan voel ik me al iets beter. Ik ga met Vincent mee op de fiets als hij gaat hardlopen. Fietsend (maar dan ook alleen fietsend) kan ik dat tempo wel bijhouden en ik kan hem bijlichten. Het voelt wel goed om iets te doen en mijn spierpijn wordt er een beetje uitgefietst. We kletsten ons heerlijk door het uur heen. “11 kilometer in een uur mama!” Jajajaja…..
16 februari. Na een nacht goed slapen voel ik me beter, maar hardlopen lijkt mij (en Rob vooral) nog geen goed idee. De training met de trainer verzetten we daarom maar. Het waait en regent toch nogal! Vincent stapt voor een half uur op de Tacx. Ik had ook graag met de wind mee gerend, maar volgende week doe ik weer mee! We wandelen naar de kapper en de Plus en de spierpijn is wel zo’n beetje weg.
Ik ben eigenlijk al niet ziek meer, maar Rob is te snel weer begonnen en dan ben je er niet zomaar vanaf, dus ik loop niet te hard van stapel. Ik ga wel op de Tacx, omdat ik de nieuwe aflevering van Outlander wil kijken! Zolang als de aflevering duurt gaat het prima, maar daarna de 30 kilometer volfietsen, kost me moeite. Dan merk ik pas hoe saai Tacxen is. Het energieniveau is dan pas lager, tijdens de aflevering merkte ik daar niks van!