Maandagnacht word ik wakker. Ik voel me niet lekker. Keelpijn, hoofdpijn, spierpijn, een licht gloeiend hoofd en oorpijn; eigenlijk overal net een beetje teveel pijn. Ik vraag me dan af of ik wil werken en ik denk dat dat niet slim is. Ik vraag me af of wil sporten en als ik dan ook weet dat dat niet slim is, dan ben ik dus echt ziek. Als het me niet uitmaakt dat ik de sporturen mis, de apple-doelen niet haal en dat ik al moe word van het bedenken, dan moet ik blijven liggen in bed. En slapen.
De hele maandag. En dinsdag ben ik het wel weer zat, maar veel verder dan de bank kom ik niet. Twee trappen op lopen naar de wasmachine voelt aan als 45min zone 3 hardlopen. Ik wil inmiddels wel weer sporten, maar nu is mijn hoofd verstandig en duidelijk: dat kan nog lang niet! Ik heb geen hoge koorts, alle pijntjes nemen af, maar ik ben niet gezond. Geen reden tot paniek, ik ben na de Spa Francorchamps Run net iets te veel weerstand verloren en nu kruipt er een dikke verkoudheid door me heen. De wereld moet even op mijn wachten.
Op woensdag voel ik me alweer een hele piet. Ik moet weer iets doen, want ik begin me enorm te vervelen! Ik hoest nog wat, maar ik slaap gewoon de hele nacht door en ik wil weer werken en weer naar buiten! Ik moet en zal de opkomende bloesems zien. Duidelijk is dat ik nog niet ga rennen, maar Rob gaat lekker mee wandelen. Oké, het lukt… maar nog geen 4 kilometer en na 2 kilometer ben ik al best wel moe. Alsof ik een uur flink gefietst heb. Ik ga morgen weer werken, maar dan vanuit thuis. Dat hoesten wordt een probleempje met het corona-virus wat rondwaart. Ik was mijn handen tot ze kloven en ik blijf binnen. Je beter voelen en beter zijn, dat zijn twee verschillende dingen!
Donderdag 12 maart. Ik werk en geniet daar echt van, want ik kan tenminste weer iets dóén. Maar ik heb ook pech: Nederland gaat op slot, in de ban van het corona-virus. En of ik dat nu heb of niet, ik hoest nog en ben een paria. Ik mag me niet echt ergens vertonen. Ik wil heus niemand besmetten op mijn werk, maar iederéén moet thuis werken. Ik wil ook nog niet sporten met de club mee, maar als we voor Vincent langs de atletiekbaan staan, mag het voor niemand meer. Vincent en anderen gaan toch en Rob en ik gaan wandelen. Dat gaat stukken beter dan gister en dat is dus superfijn! Normaal zou niemand kraaien naar een kuchje zo aan het einde van de winter, maar nu ligt dat opeens anders. Ik voel me een paria, gediscrimineerd. Niet ziek genoeg voor een test, aan de beterende hand, maar ik mág niks, mag me nergens vertonen, mag geen afspraken maken en niet meer naar de sportclub. Alle trainingen zijn voor iedereen tot het einde van de maand met onmiddellijke ingang afgelast. Ik wil weer opbouwen!!
Het hoesten is vooral ‘s nachts nog lastig, maar is dat niet altijd zo? Ik slaap er slecht van en dat maakt de vrijdag toch nog een beetje een vrijdag de dertiende. Plus dat ik vroeg opsta om Vincent naar school te brengen, terwijl zijn eerste uur uitvalt. Plus dat ik op Joyce wacht bij het Beatrixpark voor een klein stukje rustig hardlopen, terwijl zij de afgesproken tijd niet haalt.
Als we dan gaan lopen, dan regent het. Het waait ook flink. We kletsen en merken niet dat de regen stopt. Ik heb nergens last van en loop hartstikke lekker. Al die spieren hebben natuurlijk lekker rust gehad. Ademhalen gaat prima. Thuis eet ik nu even net iets teveel en ik heb het dieet even gepauzeerd. Verder gaat het prima met mij, behalve dat ik me niet goed voel in de maatschappij. Hamsteren op niks bevalt me niet, niet naar de winkel mogen (want : uche) zint me niks, geen trainingen irriteert me en al die afgelastingen van alles zit me in de weg. Ik wil ‘s avonds nog gaan zwemmen, nu de zwembaden nog open zijn, maar ik moet niet te hard van stapel lopen.
Zaterdag 14 maart. Hoestdrank en goed slapen en ik ben wel weer beter hoor! Ik wil zwemmen en fietsen en een stukje lopen. Ik ben in vorm en ik ben weer terug. Maar er is geen zwemtraining. In plaats van fietsen leer ik samen met Vincent aardrijkskunde (dat is ook leuk). Rennen doe ik morgen weer. Even niet te snel te veel willen, daar win ik niks bij. De volgende uitdaging ligt pas in april (als het al doorgaat-grmbl). ‘s Middags gaan we naar het banenzwemmen in Poort. Er zijn nog een stuk of 8 andere clubgenoten die hetzelfde hebben bedacht, maar zijn mogen in de turbo-turbobaan. Wij pakken de gewone turbobaan.
Vincent en ik gaan een uur afgebroken zwemmen, elk 6 banen voorop. De eerste kilometer gaat goed en snel. Dan raakt Vincent vermoeid. Hij haalt zijn achtje en dan gaat het mis bij mij. Ik moet hoesten, ik kom adem te kort, ik krijg water binnen en ik voel me niet meer lekker. Maar ik weiger te stoppen. Ineens voel ik me niet meer zo goed. Vincent heeft het echt net iets te zwaar en hij gaat achter me zwemmen. Ik vertraag en let op mijn ademhaling. Dat helpt goed. Na 50 minuten is Vincent erg moe en gaat hij uitzwemmen. Ik zwem nog tien minuten door. En toch ben ik blij dat ik het water uit kan. De ademhaling is duidelijk zwaarder. Maar goed: toch nog een uur gedaan!
zondag 15 maart. De verkoudheid slaat een beetje vast, al hoest ik mezelf en iedereen nog wel wakker ‘s nachts. Vandaag nog een dagje met aardrijkskunde leren over Indonesië. Leuk, maar ik wil naar buiten! Om 5 uur ga ik dan eindelijk weg om een stukje te rennen, samen met Vincent. Voor hoe ver of hoe lang of waarheen weet ik nog niet als ik naar buiten stap. We gaan richting de plassen en het is lekker rustig. Ik kom op het idee om langs het oprukkende water te lopen en dan door het bos terug. Vincent gaat foto’s maken van het water dat zo dichtbij het fietspad staat.
Ik blijf 4 kilometer hardlopen zonder pauze. Ik geniet van de geur van de bloesems en de minuscule groene blaadjes. Ze beloven zoveel goeds, maar helaas moet Nederland vanwege een (paniek)virus op slot. Als ik de bloesems ruik, zal het zo erg nog wel niet zijn… Omdat ik zo loop te genieten ga ik steeds harder. En ik besluit de 5de kilometer ook nog door te versnellen. Mijn spieren voelen inderdaad prima aan. Mijn benen kunnen dit! Mijn hart ook wel, al moet het iets harder werken, want de longen hebben wat extra nodig. Ik ga van 6:00 op de eerste kilometer naar 5:10 op de vijfde kilometer. Mooi dat me dat lukt! Het fijnste is dat ik voel dat ik me niet laat tegenhouden door wind of een veerooster of dat Vincent me zou moeten inhalen: er zit weer een brokje veerkracht en wilskracht in, wat ik een tijdlang niet gevoeld heb!
Na de 5 kilometer in 28 minuten ga ik even wandelen samen met Vincent en dan merk ik wel dat de ademhaling te wensen overlaat. We gaan door het bos terug, lekker rustig aan onverhard. We kletsen en Vincent mag links of rechts zeggen. Hij neemt de buitenste paden. Hier moet het echt nog groener worden. Ik wil Vincent wijzen op het hek dat dicht is, maar het hek blijkt hartstikke open! Ook wel eens grappig.
We maken nog een klein ommetje en ik begin een beetje moe te worden, maar ik blijf gewoon lopen, dan maar iets kalmer aan. We lachen veel en kletsen gewoon door. We lopen ook nog om het watertje heen en uiteindelijk lopen we 10 kilometer vol in 62 minuten. Prettig om te weten dat ik dat alweer kan, maar nu wordt alles afgelast. Ik ben blij dat ik geen grootse sportplannen meer heb voorlopig, maar ik word wel onrustig van al dat gedoe.
Het thema van de week is wel : ZIEK. Nu kan ik weer opbouwen, is de rest van wereld getroffen! Ik heb ze niet aangestoken hoor.