14 mei Terwijl Vincent weer eens (na 8 weken!) op de trainingsbaan hardliep en keurig afstand hield, ging ik samen met Rob wandelen. En ons vooral verbazen over de nummering van de rode bruggen. Als wij de logica al missen…. Maar de wandeling was heerlijk!
15 mei SG komt naar me toe. We moeten voor Trispiration dit weekend 10 kilometer hardlopen, 60 kilometer fietsen (dat was eerst 90) en 1 kilometer zwemmen. Hoeft niet achter elkaar. En als zwemmen niet lukt, mag je ook 3 kilometer lopen. Ik kan beter lopen, want dan ben ik sneller, maar ik vind zwemmen een leukere uitdaging, dus ik doe netjes wat er staat! SG doet ook mee en zondag gaan we samen fietsen. Deze ochtend gaan we samen hardlopen. SG komt naar mij toe, want deze omgeving kent ze helemaal niet. We gaan niet om het hardst lopen, gewoon lekker rustig en lekker bijkletsen. De wedstrijd laten we aan anderen over! Voor mij is de route bekend en ik kijk niet meer op van de Oostvaardersplassen. We kletsen aan 1 stuk door en daar is het tempo uitstekend aan aangepast! We lopen naar de dijk. Het zal ons wat dat het meer dan tien kilometer wordt. Op de dijk is het helemaal heerlijk!
Het wordt alweer drukker op de dijk. We gaan teruglopen door het bos. Ik sta er figuurlijk maar eens bij stil hoe prachtig groen het intussen geworden is hier. Letterlijk staan wij niet stil en zijn we ook niet stil. Ik kan heerlijk kletsen met SG. En ik loop ook heel gemakkelijk eigenlijk. 11 Kilometer maak ik weer zonder moeite vol.
‘s Middags ga ik met een andere vriendin wandelen in het Beatrixpark. Zij is iets minder sportief en een rondje om het Weerwater van 7 kilometer is hoog gegrepen voor d’r! We lopen rustig rond en hoewel zij al langer in Almere woont dan ik (zij heeft Big Brother gemonteerd in Almere, toen ik van het bestaan van Almere nog niet afwist), kent ze het Beatrixpark minder goed. We zitten in het Den Uylpark op een bankje. En ondertussen kletsen we ook gewoon.
Voor veel mensen zou dat meer dan genoeg sportiviteit zijn op 1 dag, maar niet voor mij! Ik ga vanavond samen met andere mensen van Trispiration zwemmen in Amsterdam en Vincent gaat ook mee! Dan vind ik het minder spannend, maar deze keer is de uitdaging om Amsterdam door te rijden. Tjongejonge, wat is het parkeergeld vreselijk duur. Maar goed, ik klaag niet en ik klets lekker met mede-Trispiration-vrouw PK. Vandaag heb ik een verjaardagsfilmpje voor JB gemonteerd en ik heb alle leden zowat voorbij zien komen. PK heeft mijn hart gestolen als rasechte Amsterdamse die door Trispiration buiten is gaan zwemmen. In het echt is ze nog veel authentieker! De rest van de groep komt ook. Nadeel hier is dat je eigenlijk geen spullen kunt achterlaten (hoewel ze voor het entreegeld wel een kluisje hadden kunnen regelen zeg) en we moeten nog een stukje lopen naar de boom. Omdat ik twee afstanden doe -zowel de korte als de lange- moet ik eigenlijk ook twee keer een kilometer zwemmen. Vind ik niet erg. Maar dan moet de rest op ons wachten. Vincent inclusief. We zijn met een man/vrouw of tien.
Ik ga met Vincent het water in en hij heeft het koud. “Zit ook geen vet op” zegt JB. Het arme kind heeft het echt lastig en ik blijf met hem praten tot we in de zon komen en het warmer is. Ik ben er dan al door. Het water is ook troebel. ‘Ik ga eigen tempo zwemmen’ zegt Vincent en ik kan hem zowaar een tijdje volgen. Ik merk dat ik ontzettend lekker ga. Ik zie de anderen voor mij zwemmen, want die waren er eerder doorheen dan mijn kind, maar ik kan ze ook nog altijd bijhalen. Ik weet niet wie ik inhaal, maar ik zit er gewoon echt goed in. Ik vind de temperatuur top, ik adem aan twee zijden en ik zwem gewoon moeiteloos. Het zullen de pannekoeken zijn! De groep wacht aan de andere kant en Vincent is daar al bij. Het gaat hem nu hartstikke goed af. Als JB verbaast zegt dat ‘de kleine’ voorbij kwam zwemmen, voelt die ‘kleine’ zich een beetje in zijn wiek geschoten! Ik zal een groter ommetje maken, terwijl Vincent met de (snelle) mannen mee terug zwemt. Dan zwem ik heerlijk en met een topgevoel alleen richting links. Ik zoek een kraan uit in de verte die als navigatiemast kan dienen en ga lekker zwemmen. Ik stop als ik bij 1 kilometer ben en volgens mij heeft het horloge me aardig voor de gek gehouden en heb ik harder gezwommen dan ooit, maar het klopt wel met hoe goed ik me voel en ik doe het er lekker voor! Ik zwem op een andere oranje boei af. De rest zwemt ver rechts van mij. Ik geniet ervan hoe veilig ik me voel in het water en hoe lekker ik zwem en hoe gemakkelijk het ademen gaat en hoe leuk het is. Ik maak een grote oversteek richting de rest en heb geen idee hoe ver ik ben. Ik zie Vincent in de verte zitten en hij zegt me dat hij heel veel te vertellen heeft. Ik moet nog een paar honderd meter zwemmen en dat doe ik dan maar door op en neer te zwemmen. Had ik vorige week nog moeite met 2 kilometer, nu zwem ik ze zo weg en vind ik het nog jammer ook dat het voorbij is! De tweede kilometer is wat meer op mijn echte tijd…
Ik klim met een klappertandende Vincent het water uit. Lastig dat je spullen dan ver weg liggen. Mijn lievelingsplek is dit niet, hoewel ik heerlijk gezwommen heb. Ik moet Vincent echt overhalen om te gaan lopen, terwijl PK op ons en de autosleutel moet wachten. Pas bij de auto lukt het me om Vincent om te turnen. Voor de korte afstand moeten wij als team 1 kilometer zwemmen (net gedaan) en 5 kilometer hardlopen. Ergens dit weekend moeten we ook nog 20 kilometer fietsen. Nu zijn we toch bezig, dus laten we de Trispiration kleren aandoen en gaan lopen! We hebben wel even op de kaart gekeken en we zouden om het water heen moeten kunnen lopen. Ondertussen gaan we ook de ‘fartlek’ van de bingo-kaart afstrepen. Dan pak je iets en bij elk voorwerp ga je twintig passen versnellen. We denken dat het wel meevalt met de drukte en kiezen tegenliggers uit. We gaan rechtsom en tellen om de beurt de passen.
Verder zullen we niet heel snel zijn na het enorme snelle zwemmen wat Vincent heeft gedaan en het feit dat ik vanmorgen ook al heb hardgelopen. Als we de bocht omgaan, blijkt het stervensdruk in het park! We komen bijna niet meer toe aan rust en we beginnen de paden te kiezen die er het meest stil uit zien of af te slaan voor we mensen moeten inhalen. We lopen langs het Science Park en raken zo een beetje het spoor en het water bijster. Niet erg, want we hebben ontzettende lol met filmen en passen tellen en naar de brug toe lopen waarvan ik denk dat er Skippy op staat, maar als we dichtbij zijn staan er de letter SCPRK.
We proberen maar mensen te ontwijken, wat in Amsterdam een hele kluif is! Om onszelf een plezier te doen besluiten we de tweede voorbijganger te nemen, maar dan moeten we nog meer tellen en bijhouden en dat is al lastig! Dan zijn weer terug in het park en opeens zien we een bijna leeg pad!
Nadeel is dat we dan weer langs de auto lopen en pas 3 van de 5 kilometers hebben gehad. We gaan terug richting het water en dan zien we een brug. Die gaan we op natuurlijk, maar ik vind het gewiebel en de grootte echt eng! Vincent ziet alleen de megagrote schepen in het kanaal en stuitert van opwinding.
Ik denk bij mezelf: ik moet ook weer naar beneden… Na een korte stop voor foto’s dalen we weer af en ik merk dat ik echt moet wordt. We lopen een stukje tussen het kanaal en het water waarin we zwommen en gaan dan onderlangs terug, omdat daar niemand loopt gelukkig. Ik besluit om na 5 kilometer ook direct te gaan wandelen. Nou, dan is het aardig op bij mij hoor! De 5 kilometertijd is dan ook geen hoogtepunt, maar desondanks vond ik het superleuk om te doen samen met Vincent! That’s what counts!
16 mei Een lekker slome, stille zaterdag. Ik heb eigenlijk nergens zin in. Ik maak het hele huis schoon en ik doe alle klussen die ik moet doen, zodat ik hierna kan genieten van een week vakantie. Het is een soort verplichte vakantie, want ik moet mijn dagen voor 1 juli opmaken. Het fietsen met Vincent stel ik uit tot de avond. En dan heb ik eigenlijk nog niet zoveel zin. Maar goed: 20 kilometer is te overzien. We gaan naar de Praambult en we hebben wind mee. Het lukt me ook niet echt om zin te maken, hoewel samen met Vincent fietsen nooit een straf is. Maar toch fiets ik zo hard mogelijk om er maar zo snel mogelijk vanaf te zijn. Op de Praambult maken we foto’s van de vlakte en Trispiration.
Dan fietsen we snel weer terug. De twintig kilometer komen vol en soms is dat mooi genoeg. Voor mij vandaag tenminste wel! Ons team is klaar met de korte afstand!
17 mei Maar de lange afstand moet ik nog doen… Ik heb vanmorgen met SG afgesproken om te gaan fietsen. Eerst zou het 90 kilometer zijn omdat de Brouwersdam Triatlon die dit weekend zou plaatsvinden, ook zoveel fietsen in zich heeft, maar gelukkig is dat ingekort tot 60 kilometer. Dat vind ik helemaal niet erg! Wij gaan wederom niet voor de snelheid. Ergens heeft SG gezegd dat ze 25 kilometer per uur heel mooi zou vinden, maar ik voel dat alsof het voor mij te snel is en dat maakt me nerveus. SG doet de route en we gaan het Gooi in. Een route voor SG bekend, maar deze keer niet voor mij! Nu moet ik haar kant op fietsen en om 9 uur vertrek ik met maar een heel klein beetje zin en te warm aangekleed. Als we samen Almere uit fietsen, vind ik het al leuker en gezelliger worden en kom ik waar ik nog niet eerder ben geweest! SG verzekert me dat 25 maar een getal is en dat het helemaal niet uitmaakt, dus ik let er niet meer op. Ik heb de mouwtjes uit en we kletsen gewoon weer verder alsof we elkaar niet vrijdag nog zagen! De Hollandse Brug over en dan richting Naarden. We gaan de andere kant langs en dan gaan we richting de Hilversumse Meent. Het is rustig om sommige plekken op deze zondagochtend, maar als we bij ‘s Graveland zijn is het opeens weer superdruk. SG doet de route en het is heerlijk dat ik me daar niet druk over hoeft te maken. We fietsen langs kanaaltjes en over rechte weggetjes. We komen bij Ankeveen en dan gaan we een paadje op wat onverhard blijkt te zijn. Langs de Wijde Blick. Het pad is prachtig en ik geniet er enorm van.
De kattige vrouw langs de kant en de man met een grote fietskar kan mijn humeur niet bederven wat intussen helemaal is opgekalefaterd! Dan rijden we door Nederhorst den Berg waar het druk is en daarna binnendoor naar de Vecht. Ik ben al heel wat kilometers aan het verzamelen. Het gaat prima zo! We komen bij het pontje bij Nigtevegt en die kan ik niet laten liggen, ondanks dat de route er niet langs gaat!
Aan de overkant genieten we van het zonnetje en zoeken we uit of we ook aan de andere kant langs de Vecht kunnen fietsen. Dat is voor mij ook weer nieuw en het is ontzettend mooi en redelijk rustig. Opeens komen we weer op de grote weg bij Naarden en gaan we terug richting het Naardermeer. In mij komt het stomme plan op dat ik zo lekker fietsen en dat we dadelijk dan eindelijk wind mee zullen hebben, dus dat ik dan maar over de dijken terug zal gaan en er 90 kilometer van kan maken. Met dat idee was ik echt nooit weggegaan, maar nu het kan…. SG fietst met me mee over de IJmeerdijk. ik zit op 70 kilometer en tussen Duin en de bocht hebben we nog wind tegen. Ik heb het even zwaar, want nog 20 kilometer erbij is best wel een stuk nog! Maar dan gaat de wind meewerken en wordt het gemakkelijker. SG gaat naar huis, zij zal de 60 kilometer ook met gemak halen. Ik vlieg door. Bij het Bloq zie ik twee clubgenoten en ik prent me haar fietskleur in die ik prachtig vind. Dan fiets ik door naar huis. Het zal op 85/87 kilometer uitkomen. Nou, dat niet dus! Nu ga ik de negentig ook volmaken ook. Ik rij om via de Evenaar en kom mooi uit! Het gemiddelde ligt op 24,5 en dat vind ik heel mooi! Mijn lange afstand zit er ook op.
18 mei Echt uitrusten doe ik niet! Ik doe een heleboel leuke dingen op mijn eerste dag vrij sinds ik bij Qonsío werk. Er staan ook nog twee hardloop-opdrachten op de bingo. Allebei zijn ze zwaar voor mij! Een intervaltraining is vandaag aan de beurt. Ik weet dat je die niet moet onderschatten. 15 keer 30 seconden versnellen. Ik ga rustig inlopen op mijn bekende route over de Evenaar en daarna aan de versnellingen beginnen.
Een clubgenoot fietst me tegemoet. Ik tel 30 seconden af. En dan weer kalmpjes aan voor anderhalve minuut. Dat lijkt lang, maar ik weet al dat ik ze straks nodig heb. Een meneer in een lange broek haalt me in. Ik haal hem in als ik weer versnel. We gaan ongeveer samen het onverharde pad op en hij haalt mij weer in. En dan ik hem weer. Hij keert om, en ik hoop niet dat het door mij komt!
Ik tel en in het begin kijk ik nog na een minuut of ik alweer mag. Na 5 keer spreek ik in dat het inderdaad niet meevalt! na 7 keer ben ik bij het Oostvaarderscentrum. Nu kan ik gaan aftellen! Het wordt wel steeds zwaarder, ook al lijken het maar dertig seconden. Ik heb steeds iets meer tijd nodig voor ik weer ga rennen. Ik ga over de berg en daarna ga ik weer het bos in. Na 10 keer neem ik nog een kleine opname. Elke keer loop ik 100m. Niet snoeihard, maar voor vandaag is het prima! En zeker op de bos-ondergrond. Ik moet ook de brug op versnellen en de laatste keer is de wijk in. Ik ben blij dat ik het heb gehaald, maar echte sprintster is aan mij niet verloren gegaan!
‘s Avonds ga ik nog lekker fietsen samen met Vincent. Ik heb een beetje een gekke route – anders dan anders- in mijn hoofd. Vincent fietst vrolijk mee de andere kant de Trekweg op de hele Ibisweg af. Ik ga niet zo hard (meer), maar ik heb geen enkele last van zadelpijn of ongemakken. We fietsen lekker door Nobelhorst en dan langs het water naar het kasteel. We gaan de stad in en ik heb het idee om maar eens te kijken of Vincents school er nog is. Hij vind het wel leuk om de stille plek te zien. Dan doet hij de route terug, die van zijn vriendje. We fietsen weer 25 kilometer.
19 mei. Ze zitten er tussen, van die dagen dat er niet echt iets lukt of je eigenlijk nergens zin in hebt. Voor mijn baas is het een prima dag omdat ik vakantie heb en dus ook niets hoeft te doen eigenlijk! Maar dan komt het appje van MB of ik mee ga fietsen. Ik weet niet hoe snel ik ‘ja’ moet terugtypen! Ik maak mee het huiswerk een beetje af en om 2 uur vertrek ik richting haar in Almere Haven. Dat is goed voor mij, want dan kan ik even de warming-up zelf doen en de eerste muizenissen in de tegenwind verliezen. Ik hoeft weer niet hard of ver. Een rondje van 50km heb ik uitgezet, over de Grote Trap. Ik word blij als ik MB zie staan op de dijk in het rood van de club. Per onmiddellijk een big smile! Ik weet niet hoe ze het doet, maar mijn humeur knapt er enorm van op. (en dat is niet omdat ze meeleest….) We gaan wind meenemen als we over de Gooimeerdijk fietsen. Ondertussen kletsen we alsof we elkaar maanden niet hebben gezien. Wacht – dat is ook zo! Ik weet niet zoveel aan deze kant, maar MB wel en we fietsen door tot de Eemhof. Sommige mensen vinden dat we niet genoeg opzij gaan, andere heren halen ons zomaar in. Ik heb de tijd voor gezet zodat ik me niet kan opwinden over het (ontbreken van) tempo. Dat geeft mij rust. Dat de wind nog niet tegen waait, zorgt dat je prima kan blijven praten! We gaan een lange gewone weg op door de polder, maar ik ben hier nog nooit geweest. En dan een klein paadje. Ik vertel honderduit. Je zou bijna medelijden krijgen met MB omdat ik zo’n goeie zin heb gekregen en haar de oren van het hoofd klets. We komen bij een fietspaadje wat ons binnendoor richting het Horsterwold brengt en dan hebben we wind tegen. Niks kan mijn goede bui meer bederven en wind-tegen al helemaal niet! We gaan door het Horsterwold en hebben het over kippenlevertjes. Dan twijfelen we even hoe we uitkomen als we een ander pad pakken, maar we willen over de Grote Trap en dan moeten we toch echt eerst het water over. Op de Grote Trap hebben we wind tegen. Dat wisten we. Je rijdt nu tussen het hoge ‘onkruid’ door en dat is prachtig. We slaan de bankjes over, maar ik voel wel een kleine behoefte aan een momentje zonder wind. Dat het ruim 50 kilometer worden staat ook vast. Pas na de Vogelweg nemen we een klein stopmomentje.
We rijden over de Ibisweg en dan steken we door naar de Trekweg. Ik ben bijna rond en MB zal terugfietsen naar Almere Haven. Als ik na 58 kilometer de fiets af stap, ben ik zoveel blijer dan toen ik vertrok!!
Woensdag 20 mei. Ik doe een lunchwandeling met Manuel. En verder vier ik vakantie. Zeg maar.
Donderdag 21 mei. Er staat nog 1 vakje open op de bingo: lopen bij zonsopgang. Dat is de moeilijkste voor mij, want ik ben meer van de zonsondergang. Op deze Hemelvaartsdag staat de wekker op 5 uur. En Vincents wekker ook. We zullen nuchter gaan lopen. Om 10 over 5 staan we buiten. Het is niet zo koud, maar wel stil en mega-rustig. De bus rijdt voorbij. Verder is er geen mens te zien. Toch is het niet meer echt donker.
We lopen langzaam het bekende rondje over de Evenaar naar de berg en verder langs de plassen naar het Oostvaarderscentrum en dan via de trap weer terug. Niet teveel vanmorgen en zeker niet te hard! Pas op de Evenaar durven we hardop te gaan praten. Onze voetstappen en de vogels maken de allergrootste herrie. We gaan de heuvel op en zien de rode lucht in de verte al verschijnen.
Er hangt een prachtige mist boven het water. We lopen rond de 7 minuten per kilometer, want we hebben niks gegeten. We lopen onverhard. Elke auto op de Hogering maakt het geluid van een vrachtwagen! We gaan langs het water lopen en het is net na half 6. We zien de zon boven de Oostvaardersplassen opkomen. We staan er echt voor stil, want dit gaan we niet meer heel vaak meemaken!
De zon is best snel op, kwestie van een minuutje en dan verandert de kleur van roodgetint naar geelgetint. De mist boven het water vibreert en de vogels kwetteren door de frisse lucht heen! De ganzen gaan in grote getalen aan het zwemmen. Wij lopen weer door en voelen dat de energievoorraad uit de vetten moet komen. Vooral voor Vincent is dat een nieuw fenomeen! Ik kom in een soort van comfortzone terecht van ‘gewoon doorlopen’ en terugverlangen naar bed. Ik kruip straks echt terug hoor!
Het voelt een beetje als vakantie, als je vroeg voor de hitte uit op pad moet. Vincent omschrijft het erg mooi: “in deze stilte lijkt de rest van de wereld zo ver weg. Alsof er geen corona bestaat of andere ellende“. Alhoewel stilte… Natuur maakt een enorme hoop herrie! We lopen langs het centrum en intussen is het licht geworden. We gaan naar het trapje.
Dan door de doodstille wijk weer naar huis. Er is zelfs nog niemand zijn hond aan het uitlaten! De voeten lijken te stampen op de brug. We lopen samen door het park tot de helft, Vincent pakt daar iets liever de weg. De zon staat nu al best hoog en we komen weer een bus tegen. Ik heb 6 kilometer gelopen en dat vind ik mooi.
Na een glas melk kruip ik snel terug en Vincent ook! We slapen zelfs nog even. Hoewel ik dit niet snel weer zal doen, neemt niemand ons deze ervaring meer af.
Vincent heeft een familiekado gekregen: een fietscomputertje van Garmin waar routes op kunnen worden gereden. Hij had een goedkoper apparaatje, maar die was tamelijk groot. De Garmin 530 is klein van stuk en kan met een houder prachtig voor zijn neus op het stuur.
Ondanks dat Vincent al twee keer heeft hardgelopen vandaag, moesten we natuurlijk een route testen! We hadden een route gemaakt in Garmin Connect en die op de het apparaatje gezet. En toen mocht ik met Vincents route mee 🙂
Naar de dijk, door het bos om de hordes vliegjes te vermijden en toen richting de gevangenis. Ik ging even lekker op tempo om Vincent bij te halen, kon hij veilig op knoppen drukken. Het ging heel gemakkelijk! Vincent blij omdat het een leuk ding is, ik blij dat ik de routes niet meer hoeft te doen!
We gingen ook testen hoe snel dat ding een andere route vond. Dat deden we bij de Evenaar, toen gingen we strak de andere kant op expres. Hij wilde ons terug naar het punt waar we waren afgeweken, maar toen we weer op de route waren, herstelde de Garmin Edge zich. We reden naar het Kotterbos en het tempo zat er lekker in. Ik vond al die mensen waar we omheen moesten slingeren irritant. En het was hartstikke druk overal! We gingen nog een keer expres van de route af, waar we er later vanzelf weer op zouden komen en dat vond de Edge ook goed. Toen hadden we 25 kilometer gefietst toen we thuiskwamen. We waren voor de zonsondergang thuis, dat wel 😉