3 dagen, 3 loopmaatjes, 3 verschillende paren schoenen,
3 verschillende gebieden en 3 verschillende weertypes.
Ik wilde graag in drie dagen, alledrie de door PL uitgezette trails in Almere lopen. De Garden of Love and Fire heb ik wel al gelopen op 16 april en ook de Kotterbostrail is al een keer grotendeels voorbij gekomen, maar dat is niet drie dagen achter elkaar de hele marathon afstand! Op donderdag 21 mei had ik al gelopen in de vroege ochtend, maar mijn drie dagen gingen vrijdag in.
vrijdag 22 mei
Samen met mijn eerste loopmaatje die me zo vaak op vrijdag vergezelt: Manuel. Op mijn Hoka’s die hierna toch echt aan vervanging toe gaan zijn. Het was broeierig warm buiten. Niet zonnig, maar heet en drukkend. Totaal niet het weer waar ik van hou! We beginnen met de Trailvogelaars, omdat we die vanuit huis kunnen lopen. Ik haal rond 10 uur Manuel op. Heb ik mijn rugzakje bij me vol sportdrank en de laatste gelletjes die we nog in huis hebben, Manuel heeft niks bij zich. Hij heeft drie koppen thee gedronken. We lopen naar de Sieradenbuurt. Als je het mij vraagt, zou ik nu eerst de route oppakken op de hoek, maar wij lopen rechtstreeks naar de Pluktuinen en de bruggetjes. We maken een paar minuscule routewijzigingen en lopen de brug aan het einde van de Evenaar over. Dan naar rechts het bos in. Als vanzelf pak ik ‘mijn’ pad (de ATB-route) in plaats van het brede bospad. Een smal paadje is toch veel leuker? Dat is meteen het nadeel als je het bos zo goed kent en ook een voordeel: je kunt de route een beetje aanpassen en hoeft die niet perse te volgen, omdat je weer naar de correcte paden terug kunt keren. We pakken het ‘heuvelige’ ATB pad weer op. Veel hebben we (nog) niet te kletsen, maar ik geniet op een laag tempo van de struiken en hoe groen alles is en dat ik lekker kan lopen. We moeten een al aardig begroeid pad over en komen dan in het donkere bos wat vroeger nog mooier was. We lopen richting de Kotterbosweg en gaan verder langs het water. Wij komen nu bij het beginpunt. Op de parkeerplaats laat Manuel me zien hoe je een route oppakt en dan gaan we verder het bos in. Dit gedeelte heb ik met Vincent al een keer ‘voorgelopen’ eerder deze maand. We kletsen en zweten intussen onafgebroken.
Ik zou moeten ophouden met me te langzaam voelen voor Manuels tempo, want hij klaagt ook over zware benen, maar dat zal me nooit echt lukken. We slingeren door het bos wat afgesloten was en ik ben echt verbijsterd dat er al 6 kilometer op zitten! We gaan de berg over en dan het Knuppelpad ook over. Het is er mooi en niet zo drassig en “gevaarlijk” als Manuel vreesde.
We slaan de modderafslag verderop over, die zal Manuel een andere keer proberen. We lopen de hele natuurbrug af en komen weer op de Kotterbosweg. We lopen niet langs de vogeltjes, gek genoeg, want dat zou je verwachten bij de Vogelaarstrail! Manuel laat mij het meest voorop lopen omdat ik dan het tempo moet aangeven. We komen bij het PL-paadje: smal en heel dichtbegroeid. Een maand geleden leuk en goed te doen, maar nu een beetje veel te veel overwoekerd! Voordeel als je het bos kent: dan nemen we de andere paden totdat we weer op de route in het bos zijn. Ik vind het daar altijd zo mooi groen! Echt een uniek stukje. Fietspad oversteken en dan weer terug richting de bult. We zien zowaar een fietser in het bos, net als we het er over hebben dat je die maar zelden tegenkomt. We horen kikkers en vragen ons af waarom dit trailen toch zo heerlijk is: is het de rust die de natuur geeft, de extra inspanning die het kost of het loslaten van de snelheidsdrang? Dan wil ik wel een stopje houden om een gel op te maken en we besluiten bij het water stil te staan. Nog net geen bankje!
De wilgen ‘huilen’; er komen druppels omlaag. Manuel onderzoekt of het gewoon water is. Als we doorlopen, komen we geocachers tegen met een ouderwetse GPS. Manuel geeft mij onderricht in boomsoorten. En dan pakken we Dat Ene Andere Pad wat ik vrijwel nooit neem. Ik zal altijd langs de Spoorbaan gaan. Maar deze keer een beetje iets anders en nieuws. Dan het paadje langs het spoor, waar kinderen lekker aan het spelen zijn. Ik ga dan liever net over de berg heen via het ATB-pad. Helemaal naar boven hoeft niet, maar net tot de helft. Het is een gek idee dat ik straks door het andere bos loop, terwijl ik nu vlak bij huis ben voor mijn gevoel. We gaan naar het overbekende pad langs de plassen. Ik heb het even iets zwaarder omdat ik nog zover ‘moet’ en omdat ik hier niet hoeft te kijken: ik was hier gisteren ook en toen was het nog veel mooier met de zonsopkomst! Er zitten ook al 12 kilometer op, dus het grote aftellen is begonnen. We lopen langs het centrum en komen een andere hardloopster van de Almeerse Dames tegen. En dan pakken we in het bos nog een redelijk nieuw pad, wat ik voor het eerst zou lopen als ik dat niet al eerder deze week had gedaan! De broeierige warmte went eigenlijk ook wel een beetje. Dan door het open hek en zo komen we in het Oostvaardersbos. Ik begin het wel zat te worden en de route over de grijze steentjes met de hete lucht erboven vind ik niet zo tof. Ik wil eigenlijk nog een stopje voor de laatste gel om thuis te halen, maar ik wil niet op dat pad wachten waar je het gevoel hebt onder een deken door te lopen. We stoppen aan de bosrand en ik vergeet de vogel te bekijken. We lopen nu over het huiswerk van Vincent te kletsen! Het gelletje werkt gelukkig goed en ik hoeft nu nog maar een paar kilometer. Mijn hartslag en tempo gaan vandaag geen records breken. De brug over en dat is zo bekend dat ik niks meer er van weet en dan het trapje af. We lopen over het onverharde pad achter de wijk en daar is het ook warm. Intussen ben ik best moe. Wat ik aan het begin al vermoedde wordt nu bewaarheid: het ommetje naar de Sieradenbuurt had ik liever in het begin gemaakt. Nu voelt het alsof het verder weg ligt. Maar we maken de route af! Hoe lang het ook zal worden! En dan zijn we rond en lopen we precies dezelfde weg weer terug naar huis. Pfoe! Het worden 19 kilometer maar liefst. Met een gemiddeld tempo van net geen 9 kilometer per uur, maar dat boeit me niet. Ik moet nog 2 dagen hierna! Ik ben in een topje gegaan wat ik heb gevonden toen ik de kast opruimde. Geloof het of niet, ondanks dat er nauwelijks zon was, ben ik helemaal bijgekleurd op mijn schouders!
Zaterdag 23 mei
Vandaag neem ik Joyce mee. Naar de enige route die nog nieuwe paden belooft: de Kemphaan. Ook hier kom ik vaak en denk ik het meeste echt wel te weten. Het is minder heet vandaag. Maar ik heb meer pijntjes: mijn achillespees links, mijn schaambeen, mijn knie (ik weet niet of het links of rechts zit): allemaal kleine zorgenplekjes. Ik doe de nieuwste zwarte Ascis schoenen aan, want het kan wel aan de Hoka’s liggen die bijna 1000km met mij hebben gelopen. Gelukkig willen Joyce en ik niet hard gaan lopen. En misschien plakken we nog een blokje aan de loop van 12 kilometer, maar dat zullen we aan het einde wel zien! We gaan het kabouterpad over en nemen een verkeerd afslagje. Ach, dat kunnen we later overdoen! Nu komen we weer op de route. Joyce heeft veel te bepraten en ik vind het prima, als het maar niet snel hoeft! Het duurt een kilometer of twee, drie voor mijn pijntjes zich gezet hebben en verdwenen zijn. We slingeren achter over de Kemphaan voor mijn gevoel en sommige stukken zijn overbekend, maar andere zien er anders groen uit. We komen op een smal pad en daar loop ik verkeerd. We maken een geinig vierkantje, lachen erom en dan vinden we het goede nog smallere pad. We zwerven een beetje achterlangs en komen op de grote cirkel. Raar dat we nog niet heel veel ver zijn, terwijl het voelt alsof er al een heel stuk op zit! We lopen langs de weg en steken die bij het brugje over en dan gaan we het bos weer in. De nieuwe paden moeten nog komen! Het is heel goed te doen om de route te volgen. We dwalen lekker door en ik weet wel waar ik blijf, maar niet precies hoe ik zal uitkomen. We lopen achter Stichting Aap en zullen straks aan de andere kant weer terugkeren. Hoewel het niet zo benauwd is als gisteren, is het toch nog zonnig en warm. Ik heb vandaag een t-shirtje aan. Altijd een korte broek. Ook mijn rugzakje is er weer bij en gisteren zijn nieuwe gels binnengekomen. Ik heb intussen wel wondjes op mijn rug van het schuren van de rugzak. Mijn voeten houden het prima. Mijn knieën en de rest ook. En dan komen we op paden die mij totaal nieuw zijn. Misschien ook omdat ik niet meer zo goed oplet en we lekker aan het kletsen zijn. Ik dacht dat we verder de Kemphaan op zouden gaan richting Nobelhorst, maar we komen aan de Vaart uit. Daar lopen we even over het fietspad tot we onder de Waterlandse Weg door zijn. Daar moet een prachtig verborgen pad zijn, maar ik heb deze opgang al vaker gezien. Na een paar honderd meter echter, komt het pareltje tevoorschijn! Smal, groen, door het bos en er zijn prikplanten en brandnetels die de hoogte in komen.
Het is er prachtig en we wandelen er lekker doorheen. Vandaag ligt het tempo nog lager en dat is helemaal niet erg, voor geen van ons beiden. Midden in het bos stoppen we. Een energybreak. Geen idee meer waar we precies zijn, maar we zijn op de helft ofzo. We dwalen weer verder en bij het algehele gevoel van trailen hoort ook dat het niet meer echt uitmaakt waar je bent of heen gaat. Gewoon lopen en vertrouwen hebben. We komen op een breed pad en Joyce gaat even door haar rug. Ik maak me zorgen, maar dat is gelukkig niet nodig. We maken veel meer stops dan gisteren! We gaan over het brede pad en dat is niet mijn ding met de zon. Dan het brugje over het Schapenbos in. Herten zien we niet vandaag, die horen ons van verre al aankomen. We lopen even verkeerd en moeten op onze schreden terugkeren. Het pad wat terugleidt naar de route houdt op te bestaan. Dan lopen we door een totaal nieuw stuk bos en opeens staat er een paddestoel uit hout gesneden te staan. Zomaar.
We maken er een lange fotostop van. Omdat het kan. Ik begin te vermoeden dat het bij 12 kilometer blijft vandaag en eigenlijk vind ik dat ook prima! Morgen nog een dag… Alhoewel ik dat ook zou kunnen skippen, omdat ik die al eens heb gelopen. Gisteren begreep ik dat het niet drie dagen achter elkaar hoeft. Als je ze alle drie maar een keer doet! We hobbelen weer verder en dan liggen er geitjes op ons pad!
Ik heb veel gezien op de paden; runderen, herten en zelfs ooit een zwijntje, maar een wilde geit nog niet! Er is een schattig kleintje die ik wel wil meenemen, maar ik kom er niet aan en we lopen snel verder als de papa-bok er aan komt. Dan komen we weer op het brede pad in de zon. Dan lopen we naar het bogen-bomen-poortje wat nu prachtig groen is. Heerlijk, echt geweldig.
Ik vind het klaar daar. Wat mij betreft lopen we terug, maar we gaan nog een klein ommetje maken langs de aapjes. Joyce maakt een foto en ik ga in de schaduw staan. Ik voel me vermoeid.
We lopen rustig verder langs de apen in quarantaine. Klinkt zo leuk tegenwoordig! We lopen weer verder en bijna verzwik ik mijn linkerenkel, maar het gaat gelukkig goed. We stoppen nog bij de lama’s: die kijken zo schetig!!
En dan lopen we over het middenterrein van de Kemphaan en tussen de bomen door. Het is wel goed geweest voor mijn gevoel, maar ik wil nog wel de 13 kilometer volmaken. Grappig genoeg scheelt dat toch altijd per horloge, dus heeft Joyce iets anders gelopen dan ik! We lopen nog een keer over het kabouterpad en namen de andere afslag. Die leidde langs trappetjes en een schattig brugje. En zo komen we weer bij de auto. We hebben heel, heel rustig gelopen. En heel, heel veel genoten!
Zondag 24 mei.
Tijd voor een rustig trailloopje met het laatste loopmaatje: Vincent gaat me vergezellen vandaag! Op de laatste dag dat hij 13 is. De fijnste witte ascis gaan aan en het rugzakje is een blijvertje. Het weer is totaal anders vandaag: zwaar bewolkt en regenachtig. Ik wil niet over de dijk, dus ik heb de route een beetje aangepast. Vincent doet zijn regenjasje aan, maar ik kies ervoor om de berichten te lezen die pas vanmiddag regen voorspellen. We hebben de tijd aan onszelf, maar ik wil dit vanmorgen afronden! Als we in de auto zitten regent het. Zou het straks dan droog zijn?! Dan ruikt het in elk geval lekker, zeggen we nog tegen elkaar. De pijntjes zijn zo’n beetje weg en ik vind het een geruststelling dat het niet hoeft, omdat ik dit al een keer heb gedaan. Vincent pakt mijn horloge, want hij wil de route volgen. Dat is in het begin even wennen, maar daarna gaat het heel goed. In het bos is de grond nog niet nat, maar de bladeren zijn dat al wel en het blijft druppelen. Het gras naast het bos is wel nat en voor we een kilometer onderweg zijn, onze voeten, sokken en schoenen dus ook. Het tempo ligt laag, maar dat is prima! Het begint minder hard te regenen. Wij slingeren door het bos en het is hier ook best mooi eigenlijk, nu ik de tijd heb om rond te kijken. Alles is groen en fris. En steeds een beetje natter… net als wij. We komen bij een plek waar het wit is van de pollen! Het lijkt wel sneeuw!
Vincent doet zijn capuchon op en af, hij kan niet kiezen. Ik heb het niet koud maar ik besef wel dat natregenen de hele tour niet gemakkelijker maakt. Je kunt niet even stoppen, want dan wordt het te koud. We lopen een rondje om het meertje. Het kruis zien we niet meer.
We hobbelen weer verder door het bos. We proberen wat sneller te gaan, want er zit een koekoek die onafgebroken ‘koekoek’ roept. Nu is dat heus het werk van zo’n beest, maar deze weet van geen ophouden en werkt op de zenuwen! De herrie vergezelt ons zeker een kilometer lang. Vincent roept netjes links en rechts. We komen een mevrouw met paraplu en hond tegen. Ja, het regent nog steeds en niet echt zacht ook. Of dat zijn de druppels die van de bladeren af komen, dat kan ook. We gaan even schuilen onder het bruggetje op het fietspad. Vincent checkt de Pokemons en ik krijg het kil. We nemen niet het op-en-neertje naar het kruis. Omdat het regent. We willen het bos weer in! De voeten zijn toch nat. We slingeren tussen het groen door en komen op het kruip-door-sluip-door-pad. Nu is het meer een nat-pad.
Natte bladeren en natte boomstammen. We wandelen er half doorheen en wandelen langs de weg ook even om te bespreken of we dit wel zullen afmaken. We zitten nog niet op de helft en we zijn allebei best vermoeid. Natuurlijk wil ik het volbrengen! Ik denk erover om Vincent terug naar de auto te sturen, maar hij wil ook wel bij me blijven lopen.
We lopen weer door het bos en daar is het iets droger. We komen op bekende paden en dan op een onbekend pad. Ik dacht echt dat we de andere kant op moesten, maar goed… Ik zie iets in de verte onder de boom en sta accuut stil. Het is een hertje! We lopen voorzichtig op het hert af en dan rent ze weg. Ik zie nog steeds iets liggen….
Heel voorzichtig lopen we door en wat we dan zien maakt alle regen en al het afzien goed. Daar ligt een minuscuul klein hertje. Het is zo goed als zeker net geboren. Ik denk dat er zelfs nog vruchtwater omheen ligt.
Dit kleintje is nog kleiner dan onze katten! En grote ogen. Arm ding, we hebben zijn moeder verjaagd! We lopen er voorzichtig voorbij en dan staat het ukkie op en springt de andere kant op als zijn moeder. We vertrouwen erop dat ze elkaar weer zullen vinden. Wat een prachtig en uniek gezicht! Als we verder lopen, ben ik onder de indruk. Totdat we de koekoek weer horen. Onafgebroken. Stom beest! We lopen zelf maar gewoon door en de regen wijkt zelfs een beetje! Het is echt even droog. Ik kan me weinig herinneren dat ik hier ooit eerder liep, volgens mij had PL een iets andere route vorige keer, maar we komen goed uit op het fietspad en de route op het horloge volgen we precies. We zien ineens 4 andere lopers en 2 ervan herken ik zelfs! We stoppen even zodat Vincent de winegums kan pakken. Dat moet hem dan maar even op de been houden als we nog een kilometer of 5/6 voor de boeg hebben. Vincent wil graag bovenlangs lopen en dat mocht van PL niet, maar ik vind het goed. We komen op hetzelfde punt uit, langs het water.
We komen langs het derde kruis en die hangt er nog. Dit is de enige die we zullen zien! We hobbelen nu rustig verder en zullen het samen afmaken. Ik merk elke keer als ik een gel heb genomen dat ik weer even opkikker en de winegums doen Vincent goed. Vincent stelt voor een spel te spelen met de woordslang. Dat is slim van hem, want het leidt lekker de aandacht af. We komen over de weg en dan gaan we het laatste stukje bos in na een stopje. Het is opgehouden met regenen en dat maakt het een stuk beter! Ik zeg elke keer: daar is het bordje, maar ik heb het elke keer verkeerd! Ik heb in dit deel de route gewijzigd, zodat we een rondje lopen voordat we de verharde weg terug naar de auto op gaan. Vincent vind het niet erg dat we met dit drassige weer het boomstammenbrugje zullen overslaan. We moeten de woordslang staken. Dan komen we over een brug waar ik elke keer zo graag overheen wilde!
Het is helder dat ik vanaf nu de route heb gedaan, want het is saai en rechttoe-rechtaan. We zitten boven de 10 kilometer en daar hebben we ellenlang over gedaan! Onze horloges lopen 400m uiteen. Vincent gaat meer lopen dan ik! Nu is het een kwestie van teruglopen. Niets meer en niets minder. Over asfalt. Er zijn opeens veel andere zondagochtendrenners. Als we langs het watertje lopen, begint het weer te regenen. Ja, dat kan er ook nog wel bij! Het ging net weer lekker en we halen het gemiddelde tempo omhoog op dit asfalt. We waren toch al nat en koud. Dat kost veel energie. In vergelijking met dit was het gister en eergisteren een stuk gemakkelijker! Ik ben blij dat Vincent erbij is blijven lopen. Om het nog extra cachet te geven, waait het intussen ook flink over de polder heen. Het is gewoon afzien, maar we ploeteren door! Tellen elke kilometer af en blijven rennen op de vreselijke saaie, koude, kille, natte en uitzichtsloze Brikweg. Vincent kwebbelt wel lekker door en houdt de moed erin. We horen dat ze (in de buurt) aan het jagen zijn. Als ze de koekoek nu eens opzoeken…. Ik ben blij dat Vincent erbij is. Als ik alleen was, was ik gaan sjokken. Er zit toch een marathon in 3 dagen op! Ik ben klaar, dit hoeft niet meer! Maar lopend ben je sneller en koel je minder af. Het regent weer. We zijn helemaal nat. Ja, zo voelt het om de marathon af te maken ja. Trots en vermoeidheid en berusting. Dan loopt Vincent volgens zijn horloge maar meer. Ik wil er zijn! Vincent verheugt zich op de (allerlaatste) hersteldrank zelfs! De hoek nog een keer om en dan zien we de auto. Ik haal ook de 13 kilometer. Ook de telefoon is net te nat voor een scherpe foto.
We willen niet eens meer langs het kunstwerk lopen. 13 Kilometer is mooi geweest. Een warme trui, stoelverwarming en M&Ms wachten! We rijden doornat en vies, maar uiterst voldaan naar huis. Ik heb bijna 60 kilometer gelopen in een week. Ik mag mijn herinnering gaan ophalen bij PL, maar ik ben best blij dat PL zelf onderweg is om te hardlopen. Dat komt later wel een keer! Dan herinner ik me de loopjes met maatjes, met teveel hitte en regen. Dan herinner ik me het groen en de lama’s, geitjes en een mini hertje. Dan zijn de scherpe kantjes eraf die vermoeiend en pijnlijk waren. Dan herinner ik me alleen nog hoe mooi Almere is! Bedankt PL voor het uitzetten en de uitdaging. Bedankt voor het meelopen Manuel, Joyce en Vincent.