Vrijdag 5 juni
We gingen zwemmen. In Amsterdam. Met de meidenclub. En Vincent en 1 andere man. Klein clubje van 7 in totaal. Ik vind dit een leuke plek. Voor de verandering ben ik best veel aan het praten. Het lijkt mee te vallen met de kou – maar die eerste minuut blijft even naar adem happen… We gaan naar de groene boei. Ik blijf even bij Vincent die altijd wat meer moeite heeft met doorkomen en dan kan ik hem volgen en beginnen we een soort inhaalrace. Ik ga lekker. Het voelt eenvoudig allemaal. Als we op elkaar wachten bij de boei en ik even de andere kant op ga, snap ik waarom: we hebben nu nog wind mee! We gaan door tot de hoek en ik kan de mannen best bijhouden. We gaan nog iets verder na een korte stop. De stops zorgen ervoor dat mijn horloge gaat zoeken waar ik ben en daardoor zwem ik veel meer.
Dan keren we om. Ik wist al dat we nu wind tegen hebben, maar echt hoge golven zijn het niet. Hoewel ik mezelf dat voorhou, voelt het heel anders. Ik ben bang, een onrealistische angst voor golven en ik heb de hele tijd het gevoel terug van de Frysman. Ik zeg tegen mezelf wel dat dit mini-golfjes zijn, maar het voelt niet zo. Ik adem zo rustig mogelijk door en ik zwem door, maar ik voel overal spanning zitten. We wachten weer even bij de boei en Vincent ziet het ook wel. Ik kan prima doorzwemmen, heel goed zelfs door de agressie! Als ik maar blijf zwemmen. En liever nog zou ik nu nog hogere golven hebben en echt door de angst heen gaan, maar meer wordt het niet. We zijn terug en ik wil nog iets verder. Vincent springt er weer in en ik versla de golven en hou het overzicht. Genieten past even niet erbij. Bij de boot wachten we op elkaar en ik zou zo graag de grotere uitdaging opzoeken, maar dit is nu even genoeg. We zwemmen met wind mee terug. Na een dik half uur zijn weer aan de kant. Ik heb 1 op 3 geademd en ben daar wat dizzy van even. Vincent heeft weer net iets teveel gezwommen en is daar lang duizelig en zelfs een beetje misselijk van. Zonder de zon is het aan de kant killer dan in het water.
6 juni
We gaan met de trainer lopen. Vincent en ik en hij. Eerst zouden we naar Bussum, maar wegens een melddienst (van de trainer) is Lelystad beter. Ik heb een route door het Hollandse Hout opgesnord. Vincent doet de route, ik doe het tempo en de trainer gaat mee voor de gezelligheid: uitstekende verdeling! Ik ben altijd bang van tevoren dat ik het niet ga halen. Als we uitgestapt zijn en op het punt staan van vertrekken begint het te regenen. Niet hard gelukkig. We lopen langs de koeien door de velden. Het gaat eigenlijk wel prima! Vincent en de trainer kletsen meer dan genoeg. Ik hoeft niks te zeggen! We gaan door hekjes. Ik weet wel dat ik vorige keer andersom liep. We hebben lekkere brede paden. Dat is fijn als je wilt bijpraten. De regen is alweer gestopt en het wordt warm. Ik hou mijn jasje gewoon aan. We lopen langs water. Na 4 kilometer (een derde deel) stoppen we even voor een foto en we moeten even schuilen voor een bui.
Ik begin eventjes te praten! Vincent is een perfecte navigator. Hij slaat 1 onbegaanbaar pad over en gaat 1 keer rechtdoor. Ik ben dan aan het kletsen met de trainer. Hij vindt het leuk dat we de Trail de Fantomes kunnen gaan doen en heeft een heleboel waardevolle tips omtrent de voeding. Hij helpt me beslissen dat het beter is de trail op zaterdag te doen.
Vincent is niet langer afgeleid en heeft het dan moeilijker. Het wordt ook weer warm. Ik vind het niet zo moeilijk allemaal. We zijn al op de helft en het hoeft niet hard en ik hoeft niet naar de route te kijken. We komen bij een poort die dicht is. Het is de vraag of we er tussendoor kunnen, maar dat lukt ons alledrie! Even wurmen en friemelen, maar dan staan we aan de andere kant. We hobbelen weer verder en nu mag Vincent even met de trainer lopen te kletsen. Dan gaan we meteen een stuk harder lopen!
Ik kan me bijna niet voorstellen dat we intussen al tien kilometer hebben gelopen, het ging zo snel voorbij! We zijn niet echt nat geworden van de regen. Ik heb hetzelfde als de vorige keer: het is een prachtige route vol lekker brede paden die vandaag het doel ‘bijkletsen’ heel goed mogelijk maakten, maar er zijn mooiere trails. We maken de 12 kilometer vol. In 5 kwartier of zoiets. Het ging prima!
‘s Middags gaat Vincent eerst zwemmen en daarna ik. Voor de Garmin badge moet je echter ook wandelen en dat ga ik doen als Vincent zwemt. 5 Kilometer. Ik verveel me al na 500 meter, maar bedenk dat ik een podcast over triatlon kan luisteren. Dit is de eerste podcast die ik ooit luister! Het is wel grappig. Ik zoek nog een andere uit: een interview met Yvonne van Vlerken en zo loopt ze lekker met mij mee door het park, slingeren we tussen het groen door en over zand en over de berg. Ik slinger net iets teveel, want ik moet me haasten voor het zwemmen!
Als ik er ben, is baan 1-2 eigenlijk vol met 8 mensen. Wie gaat er naar baan 3-4? Ik probeer het maar! Moeten ze maar op mij wachten… 7 Mensen in de baan, waarvan er 4 mijn tempo hebben. Het gaat heerlijk. Fantastisch gemakkelijk. Geen golven in het zwembad en gewoon recht toe recht aan zwemmen. Baan na baan, maar wel met achtje. Ik hoeft al met al hooguit een keer of 3 te stoppen om anderen voor te laten. En 1 keer doet er iemand schoolslag en keer ik eerder om. Het gaat relaxed. Al ben ik wel een beetje moe en ik tel ik de tijd af. Op de één of andere manier zit er nog niet echt in mijn hoofd dat ik in baan 3 zou moeten zwemmen als het zo gaat als het nu is. Ik zwem 50 minuten en op gepaste afstand klets ik nog eventjes. Ik vind dat mijn sportdag er wel op zit.
Zondag 7 juni
Het brood is op. En de melk bijna. En er is ook geen cakemix. En ik moet 5 kilometer hardlopen voor het ontbijt. Dat wordt dus noodgedwongen nuchter! Ik zou 5km in een half uur moeten lopen, maar dat is nuchter een beetje veel gevraagd. Ik hoop dat het droog blijft! Maar nu schijnt het zonnetje. Ik ga rustig, want de hartslag moet laag blijven. Ik voel mijn rechterhiel trekken. En later mijn linkerhiel. Dat is niet best, maar het is niet erg pijnlijk en ook niet tegelijk. Na een kilometer in 7 minuten trekken alle pijntjes weg.
Ik loop in het zonnetje met mijn rugtasje door een redelijk stille wereld. De meeste mensen zijn binnen door alle buien. Ik hoor overal vogels. De 3 mensen die ik tegenkom, groet ik vriendelijk. Ik wil best gaan wandelen, maar ik hobbel gewoon. Het gaat wel iets sneller en ook iets beter als ik helemaal achter de wijk door hobbel. Ik moet ook nog om de Sieradenbuurt heen. Daar is de zon fel en na 3,36km voel ik opeens dat het nog stroperig gaat. Ik vertraag om de hartslag niet te hoog te laten oplopen. Maar ik hobbel gewoon in een eentonig ritme door. Dit is niet gemakkelijk, maar ik heb het ook niet heel moeilijk vandaag. Op 4,5km steekt de wind op. Als ik het maar haal voor de volgende bui om in de AH te zijn! Ik sta met 4,96km voor de AH en maak er 5km van. Dan ga ik brood en melk en koekjes kopen!
‘s Middags moet ik nog een stukje fietsen. Ik ga samen met Joyce. Niet te lang en niet te hard allemaal, maar bij voorkeur wel droog! We vertrekken wat later, om half 5 fiets ik op de ATB naar Joyce toe. We gaan samen naar de Rode Ophaalbrug. Tempo kalm aan en bijkletsen vooral! En heel, heel veel vliegjes happen. Ik eet er niet zoveel, maar ze kruipen in mijn kleren. We gaan wel lekker hard op de dijk!
Langs de plassen zitten nog meer vliegjes, hele wolken vol. We gaan naar de Evenaar en dan rijden we samen tegen de wind in. Ik maak er 23 kilometer van. En 23 miljoen vliegjes. Sportweek zit er op! Dat was een lekker volle met 12 uur en 2 uur wandelen erbij. Mijn benen zijn wel moe, maar het voelt niet als heel veel sport, da’s het gekke.