Maandag 17 augustus. Eigenlijk was ik geloof niet van plan om veel te doen, maar voor de Ironman VR stond er nog 3 kwartier hardlopen open. Ook voor Vincent. Hij deed de route, ik het hele trage tempo. Echt zone 1. We liepen naar het Oostvaarderscentrum. Ik hobbelde gewoon maar een beetje.
We liepen langs de plassen richting het Kotterbos. Ik liep niet gemakkelijk en het tempo bleef gewoon heel, heel laag. Ik was moe. Nergens last van, gewoon vermoeid. Ik vond 6 kilometer net te kort dus we gingen nog een stukje door het Kotterbos en we namen een brug verder terug.
Ik kon alleen maar blijven lopen. Rustiger dan rustig, maar aan de gang blijven! Dat ging niet vanzelf en het werd zwaarder en het tempo werd ook lager. Vincent beurde me op, maar echt helpen deed het niet. “Tel de lantaarnpalen, mama” zei hij. Ik werd er echt nog pissiger van, maar ik deed het wel en warempel het leidde goed af. Er staan 21 palen tot de busbaan. Fijn om te weten. We liepen terug via het station en de 7 kilometer kwamen vol. Toch maar even kalmer aan doen de rest van de week.
Dinsdag 18 augustus. Kalm aan, maar niet in totale ruststand! Vincent en ik gaan lekker fietsen. Ik kijk snel naar de wind en wil naar de sluis op de Knardijk. Eerst de Trekweg dus, gezien de wind. We kletsen lekker. Vincent heeft genoeg te ratelen over de eerste schooldag.
Het is lekker weer. Terug wil Vincent niet via het smalle pad, dus we gaan naar de weg. De wind-tegen valt reuze mee! We zijn erger gewend. We trappen door het Kotterbos en zo kalm aan zit er toch weer 27 kilometer op!
Woensdag werk ik tot laat. Op kantoor nog wel. Vermoeiend aan alle kanten. Een prima rustdag, die op andere wijze minstens zo moe maakt als een flinke fietstocht!
Donderdag 20 augustus werk ik ook. Het is weer heet in Holland. Niet in de airco op kantoor. Ik slaap slecht en ik had op de fiets willen gaan, maar ik zie er van af. Kost meer moeite dan dat het iets oplevert. En dan vraagt DR (waarmee ik in Linschoten liep) of iemand mee wil zwemmen buiten. Ideaal! Blijkt dat Vincent liever mee zwemt dan naar de baan gaat, dus de plannen wijzigen en voor het eerst dit jaar ga ik naar het Weerwater! Het water is warm. Ik ga zonder wetsuit. Met achtte, dat wel…. DR wil haar wetsuit proberen en Vincent mag niet van mij, te heet.
we gaan van boei naar boei. Het gaat super! Geen plantjes, prima temperatuur, geen beperkend pak. En bij de boei eventjes wachten. Door naar het ponton en de volgende boei. Het gaat zo lekker! Ik adem 1 op 4. Bij de boei wil ik verder, maar DR en Vincent gaan terug. En dat durf ik nu, ik durf en kan prima alleen met mijn boei. Ik kan navigeren, ik kan zwemmen (hoor mij) en ik ben niks bang. Ik geniet enorm.
Van het zonnetje. Het water. Dat ik de boei kan zien. Van de rust. Dat er niks kan. Niks hoeft. Geen foto, ik zal het zelf moeten onthouden. En dan om de boeien en weer terug. Wat nog gemakkelijker lijkt te gaan. Geweldig gewoon! Terug naar de boei. Op 1500 meter zwem ik door plantjes, trilt het horloge én doe ik een plas in de plas; allemaal tegelijk. Dan heb ik moeite om tegen de zon in het ponton te vinden, maar ik zwem wel de goede richting op. Bij de volgende boei zie ik Vincent en DR die nu zonder pak zwemt. Ik maak samen met haar het hoekje vol, vincent zwemt terug. Ineens heb ik een hele strakke, snelle slag te pakken. Een hele lange en dan gaat het echt heel snel! Ik zwem ruim 2500 meter. Binnen een uur.
Het was super! Leuk gezelschap en ideale omstandigheden en het ging gewoon lekker. Open water zwemmen is top. Toen ik met DR in Linschoten liep, in december, zei ik tegen haar hoe ik uitkeek naar het zwemseizoen. Toen snapte ze dat niet zo goed, maar nu wel!
Vrijdag 21 augustus. Een extra weekdag, extra vroeg, extra meeting en al om 6 uur gewekt door de kat. Weer een hete, lome dag. Buiten dan, want in de airco op kantoor merk ik het niet. Tussen de middag wandel ik met mij. Collega maar het nieuwe rode bruggetje. Heo zou dat pad verder gaan? Ik ga rond 4 uur naar huis en ben moe en lam. Slecht voorbereid voor een halve triatlon zondag. Met Vincent ga ik een stukje fietsen. Hij laat me zien hoe ik naar mijn werk moet fietsen door de drukke stad en tegen de wind in. Het schiet niet op. Op het rode bruggetje stoppen we eventjes en dan kunnen we het pad op.
HEt is anders dan ik had gedacht…. we rijden langs Poort en dan naar de dijk toe. De zon staat prachtig.
we hebben wind mee op de dijk. Na de bocht tenminste. En dan gaat het gemiddelde van 22km/u rap omhoog! We fietsen 30 a 40 kilometer per uur. We vliegen! En het licht van de ondergaande zon is geweldig. We maken ruim 36 kilometer. Het wordt alweer vroeger donker. Ik heb door heo het fietscomputertje werkt met een drink- en eet-waarschuwing. Dat is tenminste iets wat ik heb uitgevogeld voor de halve triatlon!
22 augustus. Morgen heb ik een halve triatlon. In Amsterdam. En om Amsterdam. Dus vandaag moet de fiets schoonmaakt, de spullen bij elkaar gepakt en (het moeilijkste) een voedingsschema bedenken. Het houdt me aardig bezig! Voor de IronmanVR20 moet ik dit weekend een halve triatlon doen. Dat combineer mooi! Maar… In plaats van zwemmen moet je 5 kilometer hardlopen. Het hoeft niet achter elkaar. Als Vincent gaat zwemmen ga ik een stukje hardlopen.5 Kilometer. Dan hoeft ik morgen “alleen nog maar” 90 kilometer te fietsen en 21 kilometer hard te lopen. Ik ga de andere kant op, niet naar het park, maar langs het fietspad. Een jongere moedigt me aan. In plaats van richting de fietstraining ga ik rechtdoor met het water links van me. Ik hou het water links van me en hobbel ook onverhard lekker door. Het is niet echt koel, nog steeds niet.
Ik loop wel lekker. Nog maar even door dan. Dan worden het 6 kilometer. Ik blijf maar doorlopen en dan denk ik dat het rode bruggetje wel binnen bereik zou kunnen liggen. Ik kom hier nooit, maar bij de Gamma ga ik de Hogering over en ik kom op het fietspad waar we gisteren waren. En onder de ietwat bijzondere brug door. Dan naar het rode bruggetje. Ik maak me een beetje zorgen, want ik zit al over de 4 kilometer heen. Op het rode bruggetje maak ik een selfie en dan loop ik natuurlijk ook door langs mijn werk!
Hoe ver het precies terug is naar het zwembad weet ik niet, maar 5 kilometer heb ik precies in een half uur gerend. Ik ga de Cissy van Marxveldtstraat af, wat ook te lang is voor de adresboeken. Het is een lange weg. Ik kom langs de verzamelplek voor de fietstrainingen en ga rechtdoor. Ik krijg het nu wel echt warm en besluit eerder te stoppen met rennen dan het rondje lang is. Ik maak de 7 kilometer vol en loop over volkomen onbekend terrein. Eigenlijk wilde ik het rondje ergens weer raken. Op 7,5 kilometer zie ik nog niks bekends en ik loop maar door. Veel meer dan 8 kilometer moet het niet worden. Als ie op 8 kilometer springt kijk ik even goed rond en zie ik een bekend stukje en daar loop ik heen. Waar ik rechtdoor ging eerder vandaag, stop ik nu mijn horloge en wandel ik ontspannen terug naar het zwembad.
Mijn horloge is tevreden, ik ben aardig warm en ik zit blijkbaar op een piek. Dat komt goed uit en geeft moed voor morgen! Trispiration Island Triatlon: here i come!