Laten we weer eens een keer een normale blog doen!
Maandag 21 september
De ochtend op de maandag werk ik. Dan heb ik de middag vrij voor… een trailloop vandaag! Samen met Joyce. Op de Kemphaan. Ik mag een uur en een kwartier. Er staan ook hartslagzones bij en wandelpauzes, maar daar ga ik me niks van aantrekken. Ik heb mijn trailschoenen weer gevonden! Ik weet de route intussen: natuur–aap–zintuigen. En daar gaan we: kwebbel-kwebbel-kwebbel-kwebbel. Over de vakanties (die niet doorgaan), over de kinderen, over fietsen, over medeloopsters. Al snel worden de schoenen nat van het gras. Nou ja, snel…. Het gaat niet zo hard en dat hoeft ook niet. Door al dat gekwebbel van ons –hebben we het al over …. gehad, weet je wat die doet – gaat de tijd en de route aan ons voorbij. Op 7,5 kilometer houden we zomaar een stop.
En dan weer door. Ook met kletsen. Over de klussen in huis en het werk wat ik nog moet doen. Ik tel de kilometers wel een beetje af. Of eigenlijk: langzaam bij elkaar op. We lopen nog een blokje om. En dan moeten we weer stoppen met kletsen – en met lopen- omdat de klussen in het huis op ons wachten.
dinsdag 22 september
De zomer doet nog even flink zijn best! Maar dit schijnt toch echt de laatste dag te zijn. Ideaal om te fietsen. Of hardlopen. Maar nee. Ik ga naar het zwembad! Het zwembad. Daar ben ik lang niet geweest. Ik ga samen met YZ naar binnen en vergeet helemaal dat ik intussen veel beter ben gaan zwemmen door het geploeter in de golven en het vele buitenzwemmen.
Ik ga maar naar baan 1. Even weer wennen. Een rare vergissing, want ik zwem beter dan dat. Maar ik vind het prima. Ik ga wel vooraan zwemmen. Ik doe met YZ mee: GEEN ACHTJE. En dat gaat me prima af! Vergeleken met golven is dit een makkie. We moeten naar baan 2, want daar moeten 5 mensen zijn. Dan kunnen we 1 voor 1 de andere vier in proberen te halen op 100m. Onmogelijke opgave, maar je spant je wel in! Dat doe ik met achtje, maar daarna is die weer weg. En dat gaat ook. Ik zwem het uur vol en hou het horloge een vol uur aan.
Woensdag 23 september.
Een dag werken op kantoor. En dan -als het buiten regent dat het giet- naar het zwembad. Weer. Maar dan het andere zwembad. De toegangsweg is afgesloten en ik moet me haasten en ik weet de weg niet en irriteer me dood. Maar ik ben net op tijd. En Vincent ook. Het is niet zo druk. Ik ben een handdoek vergeten. Als ik dat merk, appt MvdBB me dat ze haar handdoek vergeten is 🙂
Zwemmen. Zonder achtje. Zoveel mogelijk zonder achtje, maar de oefeningen niet. Ik zwem alles vooraan. Alles. Dat vind ik niks erg. We moeten er 5 minuten voor tijd uit. Ik kan de handdoek samen met Vincent delen. Weer een uurtje gesport naast het harde werken.
Donderdag 24 september
Op het werk hebben we een digitale beurs. Waarvan ik twee weken geleden de organisatie op me genomen heb. Onrust. Niks kunnen doen. En toch van hot naar her. Geen klanten zien. Samen met de collega’s. Ik word er moe van. Maar dan wil ik júíst even mijn hoofd leeglopen in plaats van een rustdag! Dus ik schuif de rustdag even uit. En ga na het avondeten met Vincent een stuk lopen. Om de wijken heen. In het donker. Want om half 8 gaat het licht al uit tegenwoordig. Vreselijk. We lopen en kletsen.
Nou ja, Vincent kletst hoofdzakelijk. Over Pokemons. En school. En zijn vriendjes. Meisjes. En alles wat hij maar bedenken kan. Het tempo ligt lekker niet zo hoog. Raar om te bedenken dat ik nu ‘zomaar’ 10 kilometer met mijn zoon kan lopen. Na 6 kilometer krijg ik last van aandrang. We lopen over het bruggetje wat we vaak zien liggen en waar Vincent wel eens overheen wilde.
Ik moet steeds meer. Shit zeg. Hardlopend hou ik dat niet vol en we moeten nog best ver eigenlijk. We lopen en wandelen. Vincent houdt de moed erin en ik knijp. Het wordt voor mij steeds minder leuk. Eerlijk. En ik weet hoe ver het nog is. We lopen ruim 10 kilometer. Elf. En dan, vlak bij huis, lukt het knijpen net niet meer helemaal. Toch iets te snel na het eten van witte rijst gaan lopen! Niet meer doen.
Vrijdag 25 september.
De hele ochtend klusjes doen. Voor IronmanVR25 kan ik pas na 12 uur gaan fietsen. Ik moet 56 kilometer fietsen. En ook nog 1,2 kilometer hardlopen. En 13.1 kilometer hardlopen. Dit weekend. Vincent doet het loopgedeelte mee. Maar het fietsen haalt hij niet met schoolwerk. Dus ik ga alleen. Maar de wind neemt toe. En de buien ook. Het nodigt steeds minder uit. Koppig en gedreven als ik ben, ga ik toch maar. Om half 3. Op de paarse, maar in dit weer vooral blauwe fiets. Met muziek op. En met weinig route-idee. De wind komt op alle lange dijken van opzij. Ik besluit dat ik tussen de Hollandse Brug en Duin optimaal van het enige stukje wind mee wil genieten. Ik zou 22 kilometer per uur gemiddeld willen rijden. Het lukt niet zo goed. Ik ga naar de Stichtse Brug eerst. De lucht is blauw met vele wolken. Tot Almere Haven is het droog. Dan komen de druppels. Ik schuil even in Haven. Heel even. Maar ga dan weer door. Ik had langer moeten schuilen. Net voorbij het surfstrandje komt de regen naar beneden. Het voelt als hagel met de stevige wind. Ik trap door. En wordt nat. Dadelijk, dadelijk heb ik wind mee. Even afzien en dan ben ik over de helft! Ik zie weinig meer door de natte (zonne-)bril. Onder de Hollandse Brug zit ik op 28 kilometer. Het is weer droog geworden. Om me heen. Ik niet. En dan PANG – achterband LEK. Een tubeless band lek gereden. Dat kan ik niet verhelpen onderweg. Dus ik bel Rob. Hij moet me komen halen. Balen. Als een stekker. Enorm balen. Geen wind mee. Geen 56 kilometer. Ik wandel de 30 kilometer vol. Om bij de parking te komen van het Almeerderstrand. En om warm te blijven.
Dan begint het getwijfel thuis. Ik moet nog 26 kilometer fietsen. Vandaag? Met Vincent? In de regen? Op welke fiets? Ik wil wel! Maar… wanneer dan? En we gaan nog hardlopen. De sessie afsluiten? Vals spelen? Ik twijfel. Ik wil zo graag, ik was zo ver. De band is weer gemaakt. Het wordt te vroeg donker. En het regent. Ik moet het afbreken. Onverantwoord. Enorm balen. Dan gaan we maar hardlopen. 1 rondje om het park. Vincent gaat in korte broek, ik heb mijn fietsspullen nog aan. Hij gaat heel hard. Ik ga een beetje sneller. Hij loopt zijn snelste kilometer ooit in 3:51. Ik zit onder de 6 minuten. Mijn VO2 Max stijgt naar 46. Dat gaat van uitstekend naar voortreffelijk. Dus ik ben ook blij.
zaterdag 26 september
Vincent gaat vertellen van onze trailrun: Nou…. Oke. hahaha. Gaan we nou dit weer krijgen? Zucht. hahahaha. Uhmmmmm. Huhm.
Vincent vertelt: ” Ik wilde met mama voor mijn naamdag kado een trail met haar lopen. Dus ons plan was om in het Kotterbos te gaan lopen, omdat mama daar de weg weet. Maar we moesten 13 kilometer lopen voor de IronmanVR series, daardoor was het Kotterbos dus te klein, dus gingen we maar naar de Kemphaan, want daar wist mama ook de weg. Ik denk dat ik het helemaal niet goed ga vertellen! Wij reden daarheen en toen we daar aan kwamen, keken we op het bord met alle routes. Want ik moest de route doen! Dat wilde ik graag. Ons plan was om eerst de groene route te volgen en daarna een stuk van de gele route zodat wij bij de ruïne uitkwamen. Dat was mijn eerste doel. Daarna wilde ik doorlopen naar het labyrint in het museumbos. Dus we vertrokken vol goede moed! haha. Ik wist de weg nog op de Kemphaan en ehhh…. we liepen heerlijk, tenminste ik wel.
Toen we weg waren uit de drukte en ik nog dacht dat ik wist waar ik heen moest, gingen we naar links en kwamen we een houthakker tegen. We liepen rustig door en waren lekker aan het kletsen. Volgens mama gingen we de goede kant op, dus dat was een goed teken! Het enige stressende was, dat als elke keer als ik naar links of naar rechts zei, dat mama dan begon te lachen 🙂 Uiteindelijk wees mama waar de de ruïne lag en ik besloot die kant op te lopen, ik dacht: ik zie wel. En ik vond een stuk waar je kon afsnijden – tien meter 😐 Toen kwamen we de gele route tegen ineens en wij moesten de gele route volgen. Dus we hebben een heel stuk de gele route gevolgd en toen zijn we ergens afgeslaan en toen vond ik het niet meer leuk en toen zijn we weer afgeslaan en toen zijn we zo een stukje gelopen toch? Als we ineens weer een pad vinden waar we kunnen afsnijden! Dus we lopen rustig verder over het bospad als mama de opmerking maakt: he Vincent, heb je die auto niet eerder gezien of die man… Ik zag de houthakker staan en ik dacht: we hebben een rondje gelopen, dus besloot ik mama maar een nieuw pad te laten zien. Nou snap ik waarom mama die nog nooit heeft genomen, aangezien er aan het einde niks meer was, dus mama heeft ‘m meteen twee keer gezien!! 😀
Toen we op 4 kilometer een gel-pauze hadden, besloot ik mama’s telefoon erbij te pakken voor een kaart. Nadat ik eindelijk de route had bepaald (verhard), besloten we weer te gaan lopen en hopen dat ik iets beter wist waar ik heen moest! (mama: we waren hemelsbreed nog geen twee kilometer opgeschoten….) En het lukte! Uiteindelijk kwamen we bij het verharde fietspad uit waar we moesten uitkomen om bij de ruïne te komen. Maar ja, verhard was niet mama’s ding, want we gingen onverhard trailen, dus we besloten het paardenpad te pakken. Het liep voor geen meter!! Dus bij de ruïne wilden we doorlopen naar een steigertje en besloten we een bospad in te gaan die ik weer uitgezocht had op mama’s telefoon. We liepen heerlijk onverhard en we vonden een heel mooi fotoplekje voor het kasteel!
Ik liep nog steeds heerlijk en ik denk dat mama het ook nog wel leuk vond, want ik stond de hele tijd tegen haar te kletsen. Als we uiteindelijk het steigertje hebben gezien zitten we al op acht (toch?) kilometer. Na het labyrint is nu te ver, want dan lopen we teveel kilometer. Dus besluiten we om het mooie bospad weer op te gaan, DIE MAMA NOG NIET KENDE, om van daaruit weer proberen om onverhard terug te lopen naar de Kemphaan. We hadden afgesproken dat mama op 12 kilometer de route zou overnemen. We hielden nog een stop voor een gelletje en ik controleerde nog en keer de route en nam de rugzak over. Uhm. We gingen een bruggetje over (blijkbaar).
En mama wist natuurlijk precies waar ze was, maar we zouden anders afstand tekort komen. Dus besloot ik maar om een omweg te nemen. Niet dat mama het daarmee eens was….. En -heel raar- ik heb weer een nieuw pad voor mama gevonden!! Als je het nog een pad kon noemen. We kwamen een prachtig grijze-jager pad tegen, dus een foto-moment!
We zaten toen op 12 kilometer en mama nam de weg over en ik was MOE. UBUDUBUDU. Ik weet het even niet meer zo goed HAHAHA. Uhm. Toen mama de route overnam, moest ze ook eerst kijken waar ze heen moest gelukkig. Wist zij gelukkig wel de weg en liepen we langs de weg om ineens bij het bruggetje te komen waar we onderdoor wilden. Vanaf toen weet ik het niet meer zo goed, maar wel op het plein. Want toen kreeg ik van mama een drankje aangeboden! Toen we bij de auto waren waren we nog niet helemaal klaar want we wilden 14 kilometer lopen omdat mijn naamdag ook 14 jaar was. Dus uiteindelijk toen we allebei op 14 kilometer waren bij de kaart en we liepen naar het restaurant.
Het was heerlijk en ik heb er ontzettend van genoten! Van het drankje en van de chips en ook van het trailen. Maar het meest van het trailen. Bedankt mama, voor deze ervaring.”
Op zondag 27 september had ik een R.U.S.T. dag. VeRjaaR-naamdag, van Sint Vincentius, oprUimen, Snoepen en visiTe.