Zondag 15 november.
Ik ga lopen met MBB. We gaan ‘s middags, maar dat is het moment dat het gaat regenen. We gaan toch! Natuurlijk: MBB heeft al een stuk of wat hele triatlons gedaan en die schrikt ook niet terug van een beetje regen. Nu is ze moeder van 2 jonge kindertjes en is sporttijd en -energie wat gelimiteerd. We proberen al weken een keer samen te gaan lopen en vandaag gaat het gebeuren! We hoeven niet hard of veel. MBB loopt altijd in blokjes en vandaag mag ik met haar mee. 9,5 minuut rustig tempo, dan 30 seconden versnellen en daarna 1 of 2 minuten wandelen. Dat is het hele idee! Rob zet me af bij het huis van MBB. MBBs horloge doet het niet zo best, dus ik moet de tijd in de gaten houden tijdens het kletsen.
We gaan over de nieuwe brug langs de 305 en ik wil over een nieuw fietspad onder de A6 door en dan lopen we over het industrieterrein. Daar wandelen we voor de tweede keer. Ik vind het tempo heel lekker. Mijn respect voor MBB is zo groot dat ik ongeacht het tempo trots ben dat ik met haar mag lopen.
Intussen zijn we nat. Je wordt maar 1 keer nat, daarna wordt je natter en nog natter. Het waait er ook flink bij. Ik heb het niet koud. Het wandelen bevalt me wel! Dat dat ook kan zeg…. We zijn na een keer of 4 alweer dicht bij MBB’s huis, maar we voegen er nog een blokje aan toe. Door de kale wijk en dan over het nieuwe fietspad in Almere door Nobelhorst. De derde kleine droom om een keer te hardlopen.
Al is dat wel een nare droom met de ijskoude wind en de extra harde regen. Na 9 kilometer in een ruim uur zijn we weer vlakbij MBBs huis en gaan we over de nieuwe voetgangersbrug. Daar ligt een enorme plas water. “Dat zou mijn dochter leuk vinden om doorheen te stampen”, zegt MBB. Ik ga er maar doorheen. Ik kan me door Rob laten ophalen, maar ik had in mijn hoofd om hardlopend naar huis te gaan en dat is nog 7 kilometer. En ik ben toch al nat… Ik loop gewoon door en ga onder de A6 door en dan naar rechts een onverhard pad op.
Even later keer ik van de snelweg af het bos in. Daar is het modderig, maar ik hoor MBBs opmerking over haar dochter naklinken en stamp hard lachend de plassen door. Ik geniet er ontzettend van. Ik neem een stukje film op. Er is niemand te zien en in dit bos heb ik nog nooit gelopen.
Stamp, stamp, pletsj, pletsj. Misschien moet ik volgende keer geen witte sokken aandoen! Ik kom bij de manege en ik heb er al ruim tien kilometer op zitten. Ik ben niet moe. Ik heb ook geluisterd toen MBB zei dat ze ook voor de hele nooit aan 1 stuk door hardliep en ik ga ook even wandelen. Dan ga ik het volgende onverharde pad op. Ik zie 1 meneer met hond, verder hoor ik de auto’s, de regen en de modder onder mijn voeten. Het is echt fijn! De witte hangbrug ga ik wandelend op en dan bereken ik dat ik wel op 16 kilometer uit ga komen. Het maakt niet uit hoe lang ik er over doe. Ik ga achter de brandweerkazerne langs en app dat ze de achterdeur open moeten maken. Dan kan ik me onder de overkapping van alle natte kleren ontdoen. Door en door nat ben ik. Maar wat heb ik lekker gelopen! Weer 16 kilometer erbij op de Ring of Kerry!
‘s Avonds ga ik nog even naar Parijs om te fietsen. Virtueel dan. Je kan de Champs Elyssees heen en weer.
Het is een kort rondje en ik ben ook maar een kwartiertje bezig.
Maandag 16 november. ‘s Avonds ga ik even fietsen in ‘Frankrijk’ op de Tacx. Lekker op mijn hele rustige tempo. Het is hartstikke druk met mensen overal. Dat is wel lekker om te stayeren, maar ze verpesten ook een beetje mijn uitzicht haha! Ik rij langs molens en lavendel en zonnebloemen en langs de Mont Saint Michel.
Door franse dorpjes en langs kastelen. Het tempo ligt de hele tijd boven de 30 kilometer per uur. Toch doe ik niet mijn best, maar ik kom dan ook weinig heuvels tegen. Ik ga wel een stukje omhoog en dan heel hard over de slingerweg weer naar beneden! Na een uur safe ik mijn rit van 30 kilometer.
En dan ga ik opnieuw in Frankrijk staan. Deze omgeving in Zwift is er morgen niet meer en ik ga kijken of blijven staan helpt om hier te blijven. Voor de laatste virtuele Ironman wedstrijd doe ik mee om de halve triatlon te doen. Daar mag ik een week over doen, maar ik weet niet hoe ik 90 kilometer achter elkaar zou moeten fietsen. Dus gaan Vincent en ik dat samen doen: om de beurt 30 kilometer. En dan doen we er maar lang over! Dit is een test of dat kan, of je in Zwift stil kunt blijven staan.
dinsdag 18 november. Tussen de middag ga ik hardlopen met Manuel. Vandaag mag ik de training bedenken. Ik wil een elke kilometer harder weer eens uitvoeren. Ik begin dan met een hele slome kilometer van 7:15. Dus het kan ook wel beter worden. Manuel sluit aan en ik mag de eerste kilometers kletsen en hij daarna. We mogen niet op het horloge kijken hoe hard we gaan. De tweede kilometer is sneller en zit al in de 6, maar het gaat nog lekker rustig aan! De derde kilometer zit al rond de 6 minuten voor mij. Dan neemt Manuel het verhaal over. Voor hem gaat het nog steeds traag, terwijl ik richting een redelijk tempo ga. Grappig dat we elke keer twee verschillende tijden noteren, maar we gaan wel elke keer sneller! De vierde kilometer gaat in 5:50. Nu moet Manuel door blijven praten en dat lukt hem ook nog een kilometer prima. Het tempo loopt op naar 11 kilometer per uur. Ik krijg het warm en zwaarder. Ik kan tot 5 minuten op de kilometer gaan en dan moet Manuel maar doorlopen. In de zesde kilometer krijg ik het echt zwaarder en Manuel is door zijn tekst heen. Ik denk dat ik de 5 minuten op een kilometer net niet red en moet moeite doen om de ondermijnende gedachten te overrulen. De zevende kilometer gaat in 5:08. We lopen nog samen tot het viaduct en ik merk dat ik de gedachte dat ik het laatste stukje omhoog moet lopen niet kan verteren. Ik kan ook niet meer zeggen dat de route anders moet. Omdat ik daar te weinig energie voor heb en omdat ik het niet meer kan bedenken. Manuel probeert uit te tellen hoe ver het nog is voor mij, maar ik zal het laatste stukje omhoog moeten en dat nekt me. Ik kan niet harder meer en stuur Manuel vooruit, dan kan hij naar zijn eigen tempo doorversnellen.
Ik doe 5:09 over de kilometer en dan wandel ik omhoog. Op de brug pak ik met mijn rode hoofd weer een tempo op wat voelt als dribbelen, maar het gaat net zo hard als in de derde kilometer! uiteindelijk wil ik toch 10 kilometer volmaken, al moet ik nog een keertje een stukje wandelen. Daardoor doe ik net een paar seconden meer dan een uur over 10 kilometer! Het was een zwaar en uitdagend traininkje. Volgende keer moet ik maar iets gemakkelijkers verzinnen!
Ik sta nog steeds in Frankrijk met de fiets. Het is er heel stil geworden! Niet dat er niemand is, maar je kunt de hele weg zien! Ik ga lekker rustig fietsen. Intussen heb ik ontdekt dat we voor de IronmanVR race geen 90 kilometer in 1 keer hoeven te fietsen. Alle afstanden tellen mee: de dertig kilometer van gisteren, de tien kilometer hardlopen van vanmiddag en dit ritje gaat ook tellen! Lekkerrrrrrr. Dus ik ga onbezorgd trappen en nog een keer goed kijken naar de bloemen en de gebouwen. Heel leuk.
Of het komt dat de benen al hebben gewerkt vandaag en daar moe van zijn of dat er nu veel minder te stayeren valt, weet ik niet, maar ik ga ‘slechts’ 27 kilometer per uur. Dit is meer wat voor mij: rust en stilte en zelf fietsen. Ik geniet er van. Dan komen Paul en Nanda voorbij en ik stayer een tijdje achter ze aan. Dan ligt het tempo dus beduidend hoger! Weten we dat ook. Ik neem nu de bergjes wel mee in plaats van het slingerpad. Even een stukje afzien. Ik maak er weer 30 kilometer van en dan heb ik het echt wel gezien in Frankrijk!
woensdag 19 november is een rustdag. Donderdag 20 november wil ik ontzettend graag ‘in New York’ fietsen. Meteen na het werk spring ik op de Zwift. Ik doe zelfs geen fietskleren aan! Eigenlijk heb ik maar een half uurtje de tijd, maar ik wil zo graag in Central Park rondtrappen! Het is er nog veel en veel drukker dan het in Frankrijk was. Crowdy in the park!
Ik wil een rondje beneden fietsen en moet even goed op de kaart kijken hoe het precies werkt. Dan zie ik dat je ook boven langs kunt. Tja, dat moet ik proberen! Je gaat een tunnel door en dan fiets je op een GLAZEN weg die omhoog gaat! Je kijkt dus door de weg heen en rijdt door een futuristisch New York. Er is GEEN ENKELE mogelijkheid dat ik daar in werkelijkheid zou durven fietsen: op een gladde, stijgende, doorzichtige glasplaat. Waar magneettreinen onder je door gaan en je in de diepte het water ziet.
Maar nu doe ik het gewoon en ik kan wel juichen van de pret! Ik kijk mijn ogen uit tijdens het rondjes draaien! No way dat ik na een half uurtje afstap!! Ik wil heel Central Parc van boven en onder bekijken! Ik sla 1 weggetje over en het achterste hoekje ook. Maar als ik weer op grondniveau ben, bedenk ik dat ik gewoon alles wil! Dus ik neem het laatste blokje ook en dan wordt het weer ‘avond’ in New York. Het stijgingspercentage is insane en ik heb er even spijt van, maar ik buffel door. Het is wel gaaf om omlaag te gaan, maar dat gaat zo snel, dat ik de afslag mis en weer omhoog moet! Ik fiets helemaal rond en stop op 25 kilometer. Omdat ik echt iets te eten moet gaan maken! Ik geniet nog na van de glasplaat, de neonverlichting en de herfstbomen. ‘s Avonds laat zetten we Vincent in New York en rijdt Rob vast een stukje, zodat we kunnen zien wat dat met de tijd doet als Vincent morgen fietst.
20 november. Ik ga fietsen met KH. We hebben elkaar zo lang niet gezien! Vandaag mag zij van haar topcoach 1,5 uur fietsen op een rustig tempo. Dat laatste kan ik wel verzorgen! Ik twijfel over de fiets, maar prepareer met Rob samen toch de blauwpaarse racefiets. Dan gaat de stuurstang stuk en die moet Rob toch nog snel vervangen. Om tien voor tien fiets ik weg. Het is kkkkoud. Ik moet er een kilometer of vier aan wennen. Dan ga ik bij iemand langs van wie ik een hartslagband heb overgekocht en daarna rij ik door naar KH. Ik vind de smalle banden en de gladde bladeren wel eng, maar we gaan over de dijken. We nemen een bomen-vermijdende route door Almere Haven. Naar mijn idee iets langer als ik in gedachten had, maar we hebben ook genoeg te bespreken! Op de dijken gaat het prima, want daar zijn geen bladeren te bekennen. We gaan door de Havenkom en daarna moet ik het telefoonhoesje even goeddoen. We rijden alle dijken af, nothing new! Ik let niet op de snelheid, dus ik erger me ook niet dat we te zacht zouden rijden. Het blijft droog en er komt zelfs een zonnetje door.
We hebben het over de kinderen, gezamenlijke kennissen, trainingsschema’s, uitdagingen van 2020 en nog veel meer! Het eiland Pampus ligt er mooi bij in de zon. Er staat ook nauwelijks wind. We kwebbelen maar door en door en de dijk gaat bijna ongemerkt voorbij. Ik ken het ook allemaal goed qua uitzicht, dus verwonderen is er niet meer bij. Er zijn slechts een handvol andere fietsers.
Hoewel we ook nog een rondje om de Oostvaardersplassen hadden kunnen toevoegen, heb ik er wel genoeg van en we rijden naar mijn huis. Met een klein ommetje en dan zit ik op een nare 48,3 kilometer. Ik maak halfwarme chocomelk en we kletsen binnen nog even verder. Ik kan de 48 kilometer toch niet hebben en fiets nog een klein stukje mee om de 50 vol te maken. Die overschrijd ik en dan vind ik het mooi geweest. De fiets heeft erg veel bruin-accenten gekregen! Die zijn met een handdoekje te verhelpen. ‘s Middags hik ik nog een beetje om de 5 kilometer te lopen die staan met de werk-uitdaging van ons nieuwe CRM-systeem, maar de tijdssloten vallen niet lekker en ik laat het gaan. Tot mijn grote verrassing heb ik de halve triatlon-afstand al gehaald! Met alleen het fietsen van de afgelopen week ben ik klaar. Maar de mooie klik-alles-in-elkaar medaille is me te prijzig.
Vincent fietst door een stil Central Parc, om jaloers van te worden! Maar we kunnen het helaas niet manipuleren, dus we zullen moeten wachten tot New York weer open is op de Zwift.
21 november. Gisteren heb ik te weinig gedronken en daarom heb ik vandaag hoofdpijn. Flinke koppijn. Die met 1 paracetamol slechts tijdelijk verdwijnt. Om 10 uur pikt Joyce mij op. We rijden door de regen, langs Schiphol en door plaatsjes waar ik nog nooit van heb gehoord naar De Amsterdamse Waterleidingduinen.
Het miezert en het is behoorlijk koel. we gaan vandaag weer proberen een halve marathon te lopen. Tijd = niet van belang, genieten des te meer. We hobbelen de eerste kilometers in stilte en rust en passeren talloze wandelaars op het brede pad.
We moeten omkeren om het smallere pad op te lopen en de lieve oude vrouwtjes zijn bang dat wij op het bankje hadden willen zitten waar zij net zijn neergestreken. Ik moet plassen en de hoofdpijn keert helaas terug. Ik vind het tempo heerlijk: lekker laag. Mijn hoofd ziet echter nogal op tegen de afstand die we nog te gaan hebben. Ik krijg dat maar moeizaam uitgeschakeld. We lopen langs kraakheldere watertjes. Op iets van 2 kilometer ga ik plassen. Er is even niemand. Dan gaan we klimmen en dalen. Het zand ligt links en rechts van ons, maar het verharde pad gaat omhoog en dat pad nemen we. Tot we weer een klein pad in mogen. We doen 38 minuten over 5 kilometer, maar verder registreer ik niet zoveel over de afstand en de tijd. Alles tussen kilometer 2 en 5 is me ontgaan. We lopen weer een verhard pad omhoog en daar staat een prachtig hert.
Kwamen we in het begin nog (behoorlijk veel) mensen tegen, nu is er niemand te zien. Maar we wijken af van de route en lopen terug naar beneden. “Kijk,” zegt Joyce, “we zullen daar wel naar boven moeten…” En ze krijgt gelijk! Door het mulle zand gaan we omhoog. Over smalle paadjes cirkelen we naar boven en het waait intussen behoorlijk!
De miezer is verdwenen en de kou is ook weg, maar de wind maakt het kil. Boven is het uitzicht over de lege duinen en in de verte de bebouwing van Zandvoort. Het is geweldig. Ik kan niet anders dan hardop lachen!
We gaan verder omhoog de Appelenberg op van 35 m. Ik vergeet de hoofdpijn en weet weer waarom trailen zo leuk is: lekker op en neer lopen, niemand te zien behalve Joyce, beetje zand en een tapijtje van mos en dan komen we bunkers tegen. Volgens Joyce zijn ze uit de tweede wereldoorlog. Ik zie alleen maar dat ik naar beneden kan vliegen! Met mijn trailschoentjes aan die alle grip hebben. Helemaal geweldig.
En dan hobbelen we weer verder. We komen op een verharde weg uit en daar hebben we pas écht wind tegen! Het loopt ook nog een beetje omhoog, dus dat is even ploeteren, maar daar geniet ik wel van. We gaan naar links en lopen even uit de wind langs het water. Op mijn horloge zie ik het kaartje en we moeten wel de goede kant van het water aanhouden!
We komen weer (terug?) op de verharde weg met wind tegen. En dan gaan we tussen de waters door. We houden een redelijk tempo van 7 kilometer per uur aan. We gaan langs het water lopen en daar komen we langs een prachtig bos, wat me aan Araluen en de Grijze Jager doet denken.
Als je virtueel door New York kan fietsen, is je in de wereld van de Grijze Jagers verplaatsen terwijl je in de Amsterdamse Waterleidingduinen loopt, een makkie. We zien herten rechts van ons. Dan komen we bij een smal brugje! Als je erop staat valt het mee, maar mijn ding is het niet!
We lopen aan de andere kant van het water verder en dat is zompig. Groen zand. Niet soppig, maar het loopt wel degelijk zwaar!
We komen weer op een verhard pad en hebben wel wind tegen! Inmiddels zijn we op de helft en ik heb goede hoop dat we de halve marathon binnen 3 uur halen. Het lukt me toch niet om dat los te laten. We gaan nog een stukje omhoog en dan gaan we langs het water lopen over een fijn, breed pad. Ik ben bang dat er nog een brugje komt, maar nu kunnen we gewoon tussen het water door. We komen weer op een verhard pad en hé, zo gaan we lekker!
Dan komen we op de grens tussen noord- en Zuid-Holland en daar steken we de duinen in. De wildernis. Ons pad loopt daarlangs. Nou ja, pad…. Het lijntje van de route, maar in werkelijkheid is er geen pad. We volgen een route die anderen ergens in juli hebben gelopen. Maar waar deze route heen leidt….. Dwars door het landschap heen! Het is een prachtige dwaling en in de waterleidingduinen mag het ook: dwalen. Het tempo daalt behoorlijk. Dat is niet erg, want we hebben nu tijd genoeg om alle herten te bewonderen.
Ze kijken ons verbaasd aan en huppen dan snel weg! Alsof wij ze kunnen volgen! Het enige wat we kunnen doen is foto’s van ze schieten. Het zijn er velen. Aan alle kanten. Hartstikke apart. Aan de ene kant vind ik dat spoorzoeken geweldig, aan de andere kant word ik onzeker van het feit dat ik niet precies weet waar ik ben. Het tempo is gereduceerd tot wandelen. De struikjes zijn laag, het zijn duinen en dit is de Grijze Jager in het echt! Als ik hier niet met Joyce liep, was het totaal onwerkelijk geweest. We zwerven door tussen de hertjes tot we weer op het brede pad zijn.
Dan gaan we weer hardlopen. De herten die verderop staan in het veld, vinden we niet meer zo spannend. We hebben zoveel herten gezien en van zo dichtbij! De mensen die deze route eerder liepen, gaan heen en weer. We weten niet precies waarom, maar we doen dat ook maar. Tot we ons realiseren dat het niet nodig is om tot 21,1 kilometer te komen. We lopen weer terug en intussen zijn we best moe. Ik denk dat we de halve marathon in 3 uur net niet halen door onze dwaaltocht. Maar dat heb ik tijdens het dwalen voor lief genomen! We nemen toch nog een gel, ook als is het nog ‘maar’ 3 kilometer over brede paden. We pakken het hardlopen weer op (of wat daar nog van over is). Mijn hoofdpijn wordt nu echt erger, maar ik trek me er niks meer van aan! Als we op 20 kilometer zijn, heb ik nog 9 minuten voor de laatste kilometer. Joyce’s horloge loopt iets achter. Ik heb weer energie, maar Joyce is wel vermoeider. Ze zegt me dat ik maar door moet lopen.
Voor die ene kilometer ga ik dat maar doen. Dan hoeft ze zich voor mij niet schuldig te voelen! Ik beuk door. Ik stop nu niet meer en krijg het erg warm. Maar ik wil graag de drie uur halen. Gek genoeg blijft Joyce vlakbij. Ik doe over de halve marathon 2 uur en 59 minuten. Yes!
Dan wandelen we de rest van de route. Ik maak 22 kilometer vol door op de kruising nog een beetje op en neer te lopen. Ik ben moe, maar niet kapot.
Ik krijg een lekkere warme chocomelk van Joyce en een overheerlijke brownie die de gemiste lunch goed maakt! Als we terugrijden naar huis, regent het weer! Dat was echt een hele erge mooie loop en zoals trailrunning is bedoelt: prachtige landschappen, heuveltjes, hertjes, stilte, veel verschillende ondergronden en lekker samen met Joyce.
Zondag 22 november. We gaan wandelen, Vincent en ik. Ik zou nog moeten hardlopen voor mijn werk, maar ik heb er geen trek in. Ik voel me prima, maar laten we het niet uitlokken dat het wel slecht gaat. Dus een lekkere wandeling. Ondertussen doen we aan Pokémon vangen (Vincent), Engels woordjes overhoren en de wandelbadge verdienen. We lopen over een brugje en ‘slippery’ langs het water.
Aan het einde halen we koekjesdeeg. De Shiny Pokémon en de badge laten op zich wachten.
‘s Avonds nog maar even uitfietsen op de Zwift! Ik ga proberen of ik in New York kan komen door een event op te zetten, waar ik Vincent uitnodig – die niet kan komen omdat we maar 1 Tacx hebben. En daar stap ik op!
Omdat er (hoe verrassend) niemand komt opdagen, vertrek ik maar. Bijna alleen door Central Parc! Er zijn 25 medefietsers. Wat een verschil met vorige keren. Heerlijk! Ik ben geen groepsfietser, ook al hoeft ik niet te stayeren. Ik ga over de glazen weg. ‘t Stijgt flink, maar ik kijk mijn ogen uit naar de auto’s onder me, naar de futuristische opzet en de gebouwen. Het is niets echt, maar het voelt wel zo!
Ik geniet van de rust en de mogelijkheid om mijn eigen route te kiezen. Ik fiets ook nog door het park en ontdek dat ik de nare gele M van meetup boven mijn hoofd aan het einde van het rondje kwijt ben. Dan was ik wel mooi de snelste van de hele meetup! Het levert me een geel en bolletjestruitje op. Ik ben vooral blij dat ik heb ontdekt hoe ik ergens kan fietsen zonder dat de wereld open staat!
Maandag 23 november. Ik ga fietsen. In Watopia. Ik ga klimmen in Watopia. Voor de Garmin Badge. Daarvoor moet ik 2000feet overbruggen. Dat is een opgave voor mij. Ik maak er een fotoverslagje van, want onderweg in Zwift kun je foto’s maken. Al fietsend. Van het scherm. Zonder dat je een boete riskeert of dat het gevaar oplevert!
Een dorpje, een kasteel door. Dat zijn de kleine ijkpunten. Ik ben nog niet halverwege! Na het kasteeltje begint de sneeuw. Ik heb het ook echt koud, want er blazen 2 ventilatoren. Ik weet nog van de vorige keer hoe zwaar dat klimmen is, dus ik ben voorbereid. Of het komt doordat ik nu weet wat er komt, omdat ik aan de andere kant van de berg omhoog ga of omdat ik beter getraind ben intussen: ik vind het nu niet zo zwaar als 3 weken geleden op deze berg.
De brug. Weer een ijkpuntje. 
Cindy is gestopt. Ik fiets maar door en door.
Een idee van de steilte 
dit is 13%
Eigenlijk wil ik nu nog ietsje verder fietsen. Ik wil de vulkaan ook nog wel meepakken. Als je dan hoogtes doet, doe het dan ook goed! Dus ik verlaat de route en vlieg langs de dorpjes richting de andere berg. Het wordt steeds drukker nu het in het echte leven buiten ook donker wordt.
Al weet ik nog niet hoe ik nog 40 meter extra klimmetjes zou moeten halen. Die zitten volgens mij niet langs de kustweg. Daar raas ik alle drukte voorbij. Ik kijk nauwelijks naar het reuzenrad in neon-kleuren.
“Leuk”, zegt Rob. “Je staat nog op precies dezelfde plek. Je bent geen meter opgeschoten. Geen centimeter hoger gekomen.” Maar hij heeft nog spierpijn van zijn eerste tacx-kilometers en ik voel alleen mijn knieën. Dit gaat echt veel beter dan 3 weken geleden! Mijn maanddoel van 300km tacxen heb ik gehaald. Nu alleen nog ‘even’ 50 kilometer volmaken.
Geen hoog tempo, maar wel een badge voor het klimwerk! Ik ben er niet meer zo moe van als de eerste keer toen ik in de sneeuw fietste. Lang niet zo bezweet ook. Vroeger (tot een maand geleden zeg maar) vond ik Zwift maar stom en ‘niks-voor-mij’, maar nu ben ik echt óm. Niet vanwege het fietsen met anderen, maar dat ik me lekker alleen in een andere wereld kan verliezen; dat vind ik echt een geweldige bonus! Dat had ik nooit verwacht!