Maandag 30 november was een rustdag. Een lekkere wandeling, een massage van een vriendin en een goede therapiesessie. Het was een prima dag!
Dinsdag 1 december. Vandaag voor 3 dingen ingeschreven:
- De Trail des Fantoms 2021 – 10 kilometer samen met Vincent! Hoe leuk is dat!!
- De Trail des Fantomes 2021 – 24 kilometer samen met Joyce. Een dag na de loop met Vincent. En -maar daar kom ik pas later achter- een week nadat we uit Canada terugkomen, dus de jetlag kan een extra uitdaging vormen!
- De Weight Watchers. Er moeten weer flink wat kilo’s af, maar ik zeg niet hoeveel. Ik geef mezelf een half jaar. De stok achter de deur heb ik wel nodig. Probleem is dat de sportpunten weer de pan zullen uitrijzen.
Ik begin de middag goed door samen met Manuel te gaan lopen. Hij gaat de berg op en af en ik…. Ik loop lekker door het Kotterbos. Het tempo zit er wel goed in. Een stuk asfalt en glibberen over modder. 5 Kilometer moeten binnen een half uurtje en dan pik ik toch nog een keer de trap de berg op mee en moet ik hard omlaag lopen! Ik red het en wacht Manuel op. We lopen samen terug.
‘s Avonds ga ik nog fietsen. Ik ga in “Innsbruck” fietsen, want die wereld is open vandaag in Zwift. Ik ga de berg op. Het is hartstikke druk. Maar ik vind het helemaal niet leuk. Er is iets verkeerd ingesteld bij de Tacx, duidelijk. Ik voel de berg niet! Of dat een gemis is weet ik niet, maar het enige wat ik zie is het percentage wat oploopt en het tempo wat ernstig terugloopt. Maar het trapt niet zwaarder. In welke versnelling ik ook ga. Ik ga alleen maar langzamer en iedereen haalt me in. Ik vind het echt niet leuk. “Dan stop je toch”, zegt Rob, maar ik wil naar boven. Ik zou zelfs af kunnen stappen en kijken wat er mis is, maar dan moet ik weer opnieuw beginnen en dat wil ik nog minder.
Ik kom boven en vlieg naar beneden, maar dit is de eerste keer dat ik van de Tacx stap en denk: geen lol aan beleefd. Zoals het vroeger was dus eigenlijk. Maar ja, ik heb wel weer bijna 500 hoogtemeters gescoord, bijna 25 kilometer en 5 kwartier fietsen.
2 december. Als ik dit schrijf, zijn we dik tien dagen verder. Ik weet het allemaal niet meer zo heel precies: ik heb gefietst, gewandeld en hardgelopen! En veel, zodat ik weinig tijd had om te schrijven. Dus ik moet bij alles een beetje graven! Gelukkig houd ik het goed bij in Garmin, het softwarepakket. Daar is alle informatie verzameld en meestal is het horloge heel tevreden met mij. Maar de afgelopen tijd vind ie dat het niet goed met me gaat! Mijn VO2Max, de mogelijkheid tot zuurstofopname in het bloed en een graadmeter voor de sportgesteldheid is ernstig onderuit gegaan. Ik hou me niet aan wat mijn horloge me voorschrijft. Mijn conditiebelasting is in orde, maar mijn voeding en rust moeten verbeterd worden. Geen idee hoe!
Maar ik heb vandaag zelf ook niet zoveel zin om te gaan hardlopen. En ik mag een rustdag nemen van het horloge. Dus maar een rustige dag dan: Rob en ik gaan lekker wandelen als Vincent in het zwembad is. Over het strand bij Almere Poort en door Duin. We komen allemaal nieuwe wegen tegen en kunnen heerlijk bijpraten! Dik 5 kilometer in een uurtje.
3 december. Tussen de middag wandelen we weer. Het is in de pauze, maar mijn hoofd heeft niet echt pauze. Dat maakt het onrustig. ‘s Avonds spring ik nog eventjes op de Tacx. Het is een lekker easy rondje door Watopia, maar de Tacx heeft ergens nog steeds een verkeerde waarde, want de bergen voel ik nog niet. Ook al zijn dat er niet zoveel als in Innsbruck, er zou toch iets moeten zijn.
Als ik na 15 kilometer afstap, herstart ik de Tacx. Waarschijnlijk haalt hij de omgeving uit de cadansmeter in plaats van uit de Tacx. Ik stap nog even op in Parijs en dan voel ik de hellinkjes weer! Niet dat er veel is op de Champs Elysees, maar ik merk het verschil wel degelijk! Ik stayer lekker achter mensen aan en ben snel rond.
4 december. Lange duurloop Voetenpad rondom Hilversum.
Dat ga ik doen samen met Joyce. We vrezen de regen, maar ik ben vast van plan om rustig te gaan lopen. We starten bij het restaurant bij Hollandsche Rading en lopen tegen de klok in. Ik stel voor om vooral heel rustig te beginnen. Zo wandelen we de rotonde over en dan gaan we hardlopen. Joggen. Nog voor we bij het spoor zijn, merk ik al dat het weinige eten gelukkig geen negatieve invloed heeft. Vanavond ga ik alle sportpunten die ik nu bij elkaar loop, gebruiken om te gourmetten! We draaien het bos en dan moeten we even omhoog. Lekker.
Kleine stapjes, geen touwen: hoe erg kan het zijn? Ik kwebbel de tijd prima vol. We volgen de route van Loopwijzer op onze horloges. Dat gaat prima! Ik merk nu waarom ik dit stuk juist de andere kant op zo zwaar vindt: eigenlijk gaat het nu de hele tijd heel licht omlaag. Lekker door het bos. Vorige keer dat we hier waren, cirkelde er een helikopter boven ons hoofd en raad ‘s: nu weer! Geen idee hoe, maar als Joyce en ik hardlopen, komt er uitzonderlijk vaak gewiekt vliegverkeer over! We lopen langs het Wasmeer. Eigenlijk is dat heel mooi, vooral vanaf deze kant. We komen vrijwel niemand tegen: 1 hardloopster. Van tijd tot tijd wandelen we.
Joyce heeft het iets zwaarder dan ik vandaag. Waarom is dat nooit gelijk? Dan lopen we al langs de golfvelden. Ik vind het best snel gaan. Bij Kivietsdal nemen we een gel en dan joggen we door het bos tot het spoor. Dan slingeren we onder de A27 door. Over 8 kilometer doen we een uur en dat is heel mooi op schema! We hebben een stukje verharde weg. Ik hou de moed er lekker in.
Dan komen we langs de schaapskooi, maar er staan meer koeien op de weg dan schapen in de schapenwei. We gaan de hei over en door de regen van de afgelopen dagen is het zand niet zo mul gelukkig. Wij houden het droog.
Het is zo lekker weids op de heide! We doen een stuk wandelend, maar dat is niet erg, want je kunt prima om je heen kijken. 10 Kilometer binnen een uur en een kwartier. Als we het bos weer doorgaan, rennen we verder. Hier is het altijd druk met hondjes en ik weet nog wat Joyce vertelde toen we jaren geleden de andere kant op liepen! Toch grappig, dat sommige plekken gesprekken oproepen. We steken de Larenseweg over. Ik weet dat ik me even iets minder sterk voelde, maar we gaan gewoon door! De volgende hei over en door het bos. Ik weet dan even niet meer zo goed waar ik ben en dat vind ik dan lastig. Maar dan krijgen we zicht op de televisietoren en kan ik me weer oriënteren.
Vanwege de honden die loslopen, wandelen we een stuk, maar elke keer pakken we het hardlopen ook weer op. We komen nog een keer koeien tegen op het pad, die vervaarlijk onze kant op komen.
Dan gaan we Hilversum in richting het Mediapark en over de brug bij Crailoo. Joyce steekt net anders over dan ik. “Zo jammer,” zegt Joyce, dat de vlondertjes niet in de route zitten. We dubben even, ik bedoel, een seconde of tien- en realiseren ons dat het rondje van 27 kilometer 30 kilometer zal worden, maar dat wij de vlondertjes meepakken nu we er zijn! We lopen er graag voor om.
Het is zo ontzettend leuk om tussen het water en het riet over de plankjes te lopen! Het is altijd weer te kort en je kunt het niet echt goed fotograferen hoe het voelt. Dan het trapje weer op en we zitten weer op de route. Raar dat je dan denkt: oke, het is nog 12 kilometer, dus het worden er dertig. Dan komen we in het altijd weer mooie Spanderswoud. Dat is zo authentiek!
Het gaat te snel voorbij, in mijn gedachten was het groter. Dan komen we op de weg naar de bieb van Hilversum. We wandelen een stuk en Joyce vertelt me hoe rustig het is met zieke kinderen. Haar dochter werkt op de kinderafdeling, dus die kan het weten! De zon komt er door en de kleuren zijn echt adembenemend mooi.
Binnen 2 uur en drie kwartier lopen we een halve marathon. Heel tevreden! Nu komt er echter een lastig stuk door de stad met verharde wegen. Ik wil dit graag snel achter de rug hebben, maar de drukte en onrust eisen hun tol. We rennen en wandelen afwisselend. De wind trekt aan, vooral langs de flat. Het wordt wel koeler, maar het blijft gelukkig ook alsmaar droog. We komen langs dat stuk bij Kerkelande waar ik werkte en zoveel herinneringen heb, maar ik wist toen helaas niet dat je kon hardlopen! Had ik nooit gedacht. Na wat een hele tijd lijkt, gaan we de hei weer op. De laatste hei.
Het is er redelijk druk. Ik heb er geen moeite mee om wat vaker rustig aan te doen of even te wachten tot Joyce ook even ver is. Maar omhoog lopen doe ik graag hardlopend en over het zand! Ik geniet er echt eventjes van, dat ik na 27 kilometer nog steeds wat kracht in de beentjes heb.
We maken een raar hoekje voor een uitzichtpunt. Mooi allemaal en ik geniet er ook van, maar ik word ook moe. Ik denk dat we de dertig net niet halen en dat is eigenlijk geen optie.
Vandaag geen tijdslimieten, maar we gaan wel omlopen om de dertig kilometer vol te maken. Er zijn veel hondjes en de route zou ‘op’ zijn na 29,5 kilometer. Grappig genoeg verdwalen we een beetje tijdens ons ommetje zodat het zelfs iets meer dan 30 kilometer worden! De warme chocomelk is verdiend! We hebben het gedaan, we hebben het droog gehouden en we hebben genoten! 4 uur en een kwartier hebben we er over gedaan. In ons eigen tempo.
En dat is echt geweldig! Ik ben er moe van, maar heb wel heel veel energie gekregen! Een warme douche en heel veel gourmetten maken het een compleet fantastische dag.
5 december. Na de inspanning van gisteren en het lekkere gourmetten, was vandaag een hele rustige dag! Ik sta toch stil met uitzicht op Skellig in mijn virtuele ronde door Ierland.
Ik ging ‘s morgens met Rob wandelen naar Almeerplant om een plantenspuit te halen. Die hebben we nodig voor het schoonmaken van de douche. Klinkt wat raar, maar zo is het! Toen Vincent ging zwemmen, gingen Rob en ik nog een keer wandelen! Eerst naar het drukke centrum van de stad voor snoepjes voor Rob en daarna door ons onbekende wijken achter het centrum. Bijna tien kilometer gewandeld op een rustdag. Maar toch is dat een rustige dag voor mij!
6 december. Ik ben afgevallen! Ondanks het gourmetten en dat ik pas dinsdag ben begonnen! Dat voelt als een goede start. Vincent moet Duits leren. En dat doen wij wandelend. In het koude bos. Herhalen we alle schoolvakken in het Duits.
Later op de dag, als het buiten donker is, zoek ik de Tacx weer op en start ik Zwift. Nu leert Vincent vanaf de bank de woordjes aan mij! Hij ziet ze zelf dan ook elke keer langskomen. Ik moet bekennen dat ook voor mij ‘buchstaben’ even nieuw waren. Ik trap me suf door de heuvels van Surrey! Als ik na een uur klaar ben, draaien we het om en fietst Vincent een stukje door Londen, terwijl hij Duitse woordjes leert. Al sportend leren: ik vind het niet zo erg!
7 december. Ik kan maar geen genoeg krijgen van de Zwift wereld! Ik werk de hele dag met wat extra uren die ik einde van de maand wel kan gebruiken om vrij te zijn. Ik fiets een rondje door Londen op hoog tempo. Ik stayer van de één naar de ander! Het regent in Londen, net als het buiten de hele dag in Almere heeft gedaan.
Toch ga ik met Vincent hardlopen, direct na het fietsen. We gaan kersthuisjes halen bij de Action. Ik merk dat mijn benen het wat moeilijk hebben! Het is koud en ik heb een rugzak bij me. We gaan niet snel en het hoeft ook niet ver. Een dikke 2 kilometer naar de Action toe en dan weer terug. We hobbelen maar wat en ik vind het zielig voor Vincent, want het gaat zo langzaam! Bij de Action is het druk en benauwd met dat mondkapje, maar wij zoeken zorgvuldig 4 huisjes uit. En dan hobbelen we weer terug.
Ik heb zelfs een loop- en foto-pauze nodig! Vincent versnelt zo nu en dan – akelig moeiteloos ;( We halen 5 kilometer in iets van 33 minuten. Fijn zo!
8 december. Of ik mee ga lunchlopen, vraagt Manuel. Het is koud buiten en ik moet hard doorwerken, maar een frisse neus halen wil ik wel! Als we maar rustig aan doen en lekker door het bos gaan. Ik zoek de handschoenen op onder uit de kast en een buff en dan nog even een collega helpen en dan opschieten naar Manuel toe. We kletsen de hele weg. Ohja, met handschoenen aan is het horloge aanzetten een kunstje!
En als je onderweg een foto wilt maken, moet je flink prutsen. Dat is eventjes wennen, haha! Ik merk na een kilometer of 6, 7 wel dat ik leef op beetjes yoghurt en wat fruit. Al met al maak ik d 9 kilometer vol met gemiddelde van 6:11, dus ik klaag niet!
Aan het einde van de werkdag moet ik nog wat energie kwijt en ga ik ‘terug naar Innsbruck’. De training die vorige week vervelend was omdat ik de berg niet ‘voelde’, was vandaag heel anders nu ik de stijgingen wel degelijk via de Tacx doorkreeg! Het was ploeteren en zweten! Met een glimlach, dat wel. Ik ging harder en was meer gefocust. Bijna 10 minuten van het PR af!
En toen ik naar beneden ging…. WOW…. ik heb (virtueel) 90 gefietst! Dan gaat het filmpje wel heel snel voorbij. Toen nog de ronde afmaken. Waar ik vorige week 78 minuten over deed, deed ik vandaag 64 minuten over!! Bij 1 van de sprintjes stond ik zelfs in de top tien vandaag. Ik stapte met een dikke grijns van de Tacx af.
9 december. Tijdens de lunchwandeling word ik nog gebeld! ‘s Avonds wil ik even op de Tacx. Ik rijd het rondje Frankrijk de andere kant om en onderweg app ik en ben ik nog bezig met vanalles. Pas als ik er in kom, merk ik hoe lekker het gaat. Ik stayer lekker op tempo achter iemand aan.
Tot de sprint, dan scheur ik hem voorbij! Ik heb haast mensen, want ik moet op tijd ‘thuis’ zijn voor de boodschappen. Ik zoek weer iemand om even achter te hangen tot ik de klok van de Picnic hoor tikken en dan trap ik er weer vandoor. Allemaal bedankt, ik fiets 25 kilometer met een gemiddelde van 31,4 en ik ben op tijd voor de Picnic aanbelt!
10 december. Ik werk behoorlijk hard en ook wat extra. Ook al ga ik tussen de middag graag een frisse neus halen met Rob en Manuel, ik maak deze week aardig wat overuren! Daarom stop ik op deze donderdag eerder. Ik ga met MW lopen. Zij moet mee in mijn rustige tempo om even bij te kletsen! MW masseert mij ook, maar nu gaan we dus even lopen door het Kotterbos.
Ik wilde achterlangs lopen, maar ohja- dat is dicht, dus we gaan over de Natuurbrug. MW vertelt een hoop en het is hartstikke goed dat ze het even kwijt kan. We lopen het hele bos door en het gaat me beter af dan ik verwacht had. Ik hou van dat moment waarop de zon ondergaat. Weer loop ik 9 kilometer in een tempo van 6:10. Na het eten gaat Vincent hardlopen en Rob en ik gaan wandelen. We gaan naar het strandje en lopen 6 kilometer in 65 minuten. De kou viel me mee.
11 december. De ochtend werk ik en ‘s middags gaan Vincent, Joyce en ik hardlopen op de Kemphaan. En niet zomaar! We gaan ook Kolonisten van Catan ‘spelen’. PL heeft een route van 15 kilometer met onderweg steentjes waar de grondstoffen op geschreven zijn. Steen, hout, erts, schapen en graan. Die moeten we verzamelen tot we er punten mee kunnen maken. Daar hebben we Vincent voor meegenomen! Ik merk dat ik erg moe ben en wil heel erg rustig lopen. De hormonen maken mij niet beter. In de eerste kilometer vinden we 3 steentjes. Dan lopen we zowaar over een hele serie nieuwe paden achter het klimparcours.
We vinden wel hele grote stenen, maar geen kleintjes. Het lopen vertraagd, maar dat vind ik niet erg. Na een kilometer of 2,3 ben ik al behoorlijk moe. Niet speciaal mijn benen of een hoge hartslag, maar gewoon helemaal moe. Ik ga wandelen en de rest moet mee. Veel te kletsen heb ik ook niet, of in elk geval ontbreekt het enthousiasme. Vincent en Joyce kwebbelen wel. We moeten soms stoppen voor modder en ik vind het allemaal prima. We vinden nauwelijks steentjes en dat haalt de spirit er nog verder uit. Ook het sombere weertje maakt het niet beter.
We doen 3 kwartier over 5 kilometer, wat het ook niet beter maakt! En toch is het simpelweg gezellig. Heel erg rustig, maar we vinden geen stenen meer! Het is dan ook allemaal nat en elk blaadje zou ook een steen kunnen zijn. Als Vincent een kort stopje moet maken, komt hij opeens met een half verweerde steen aanzetten waar hout opstaat.
We lopen onder de 305 door en gaan het mooie P-paadje door, wat opeens onze Grijze Jagerspad blijkt te zijn! Dan zwerven we verder over de Kemphaan. Het tempo en mijn energie wordt er niet beter op. We wandelen meer dan we rennen en ook Vincent vindt dat niet erg. Maar het wordt wel steeds koeler! Ineens vinden we weer een serie met stenen. Voor tien kilometer hebben we meer dan anderhalf uur nodig en ik stel voor het Schapenbos over te slaan. Ik ben het zat en ik ben erg, erg moe. We joggen nog kleine stukjes en lopen over het zintuigenpad, maar we willen alledrie graag klaar zijn. Uiteindelijk komen we tot 13 kilometer.
De regen viel mee, maar het is intussen echt afgekoeld en het wordt ook wat donker. Dit was één van de keren dat ik echt beroerd liep, maar het was wel gezellig. We hebben te weinig stenen verzameld om punten te scoren.
‘s Avonds eet ik lekker heel erg veel pannenkoeken en dat helpt wel een beetje. En een warme douche helpt ook.
12 december. Ik wilde even lekker fietsen. 45 Minuten voor de Ironman. 40 Kilometer voor de badge van Garmin. En veel hoogtemeters voor de Everest-uitdaging van Zwift. Dat zijn nogal wat conflicterende elementen! Ik stap gewoon om 11 uur op en ik ga een bergje doen van 40+ kilometers. Onderweg begin ik me te ergeren aan het poppetje wat mij voor moet stellen, die elke keer staat op haar fiets. Dat doe ik nooit!
Al trappend merk ik dat het komt door mijn cadans: is de cadans onder de 70, dan gaat de Anke-avatar staan. Dus hou ik de cadans boven de 70, maar hoeveel slomer gaat dat dan! Daar erger ik me nu weer aan. Ik weet wel dat ik meestal in een veel te zware versnelling sta en mijn knieën kunnen dat beamen, maar als ik nou eens een hele tijd ga trainen op een hoge cadans: word ik dan beter? Al klimmend stuur ik de trainer een appje. Dat doe ik normaal ook niet op de fiets, maar nu sukkel ik al append en fotograferend omhoog.
De cadans went ook en het venijn zit in de staart van de kom (de klim): ik ben een minuut sneller als de vorige keer! Tot zover kan ik zeuren over het tempo, maar het gevoel is dat het veel langzamer gaat! Ik pak de extra hoge berg mee nu het ‘dag’ is in Zwift. 14%, 15%, 17%. Alle fietsertjes staan en ik kan ook niet anders!
Maar ik kom weer boven en vlieg daarna omlaag in een fractie van de tijd die het kost om te klimmen. Dan ga ik naar de jungle, want ik scoor wel aardig wat hoogtemeters, maar de hoeveelheid kilometers, daar moet nog aan gewerkt worden. Ik ga door de Jungle. Het nadeel van de jungle is de materie waar de weg uit bestaat. Dat is een soort zand en dat is minder geschikt voor racefietsen zoals ik heb gekozen in Zwift. Onderweg kan ik niet wisselen, dus ik moet het lagere tempo accepteren.
Het is wel mooi met glinsterende grotten, watervallen en mayatempels. Alleen begin ik een beetje trek te krijgen. En ik zit nog niet aan de 40 kilometer. Ik neem op het einde nog een verkeerde afslag en zo kom ik aan 800+ hoogtemeters en 42 kilometer. Ik heb daar dan wel 2 en een half uur over gedaan!
Een paar uur later antwoordt de trainer: zeventig is echt te laag! Ik moet door naar tachtig of negentig omwentelingen per minuut. Dat levert me dan betere looptijden op in een triatlon en als ik de hogere cadans een hele winter train, zal er spiergewenning optreden. Ik heb spijt dat ik het heb aangekaart en dat zal ik nog wel vaker krijgen, maar ik ga het wel proberen!
‘s Middags ga ik met Rob wandelen als Vincent zwemt. We lopen door de regen, door Muziekwijk-Zuid en door Literatuurwijk. Kletsend, nieuwe straten bewonderend, letters zoekend en kilometers makend. We lopen 6 kilometer en dan zijn de jassen nat.
Zondag 13 december. Ik ben weer minder zwaar! En nog wel in deze tijd van de maand. Dan appt Joyce me dat ze gaat fietsen, nu het nog even lekker weer is. Ik vraag wanneer en als ze ‘nu’ zegt, ben ik blij dat ik mee mag! Ik kleed me snel warm aan, terwijl Rob de banden van de ATB oppompt. Het is zonnig en saampjes fietsen we lekker richting de Knardijk. Rondje Oostvaarders, heb ik argeloos gevraagd en Joyce heeft ‘ja’ gezegd. We kletsen, nou ja, ik. Ik voel me weer beter. Bij de paarden stoppen we even.
Daar dringt het tot me door dat Joyce nog nooit het rondje heeft gefietst! Ze is nog nooit langs het Oostvaardersveld gefietst. Of over de Knardijk gereden. Gelukkig is het vandaag vrijwel windstil. In elk geval stiller dan ik! Op de dijk zullen we straks wind tegen hebben, dat had ik al bedacht. Gelukkig is het niet zoveel. Maar voor Joyce is het best een stopje waard.
Ik vind het heerlijk, dat we zo in december nog lekker buiten kunnen fietsen! De meiden hebben een uitje op het strand, maar ik vind met een groepje niet verantwoord op dit moment, terwijl ik niet naar mijn (schoon)ouders mag! Op de ellenlange dijk maken we nog een extra pauzetje om van het uitzicht te genieten. 😉 Joyce wil vandaag natuurlijk de 40 kilometer vol maken, maar ik wil de laatste F1 race zien. Ik haak dus ietsje eerder af en ben na dik 35 kilometer precies om tien over 2, als de race start, weer thuis. Dat was me een weekje vol met sporturen: als je ook het wandelen meetelt, kom ik op 14 uur uit. Zonder het wandelen zit ik altijd nog op 11 uur. Dat krijg je als je alles lekker rustig aan doet!
Maandag 14 december is lekker een rustdag. Qua sport. Ik kom nergens toe met de onrust die van een nieuwe lockdown uitgaat. Dus ga ik op tijd naar bed.
Dinsdag 15 december. Een lunchwandeling met Manuel en daarna een middag hard werken. Om half 5 mag ik gaan hardlopen, samen met Vincent. Vincent heeft opeens vakantie en heeft niet zoveel zin, maar ik moet even kijken of ik nog wel weet hoe het moet met hardlopen. Vrijdag leek ik het even verleerd… Het gaat eigenlijk wel lekker. We kletsen en kwebbelen en het is nog langer licht als je denkt.
Grappig dat ik bij zo’n hoog tempo en met zo weinig voedsel nog gewoon 10 kilometer per uur kan lopen. Pratend. We stoppen even voor een foto van de koeien.
En lopen en kletsen weer verder. Ik hoor in detail de schooldag, wie er in de klas bijkomen en wat ze bij gym deden. We nemen het ‘nieuwe’ pad. Omdat het voor ons allebei wel lekker gaan, maken we er het 7 kilometer rondje van. 5 Kilometer lopen we in 29:57 en de laatste 2 kilometer lopen we iets rustiger. Daar zijn wat andere mensen. We lopen 7 kilometer met een gemiddelde van 5:59 en dat valt me enorm mee! Lekker gelopen.
‘s Avonds ga ik nog lekker eventjes fietsen. Nou ja, lekker….. Ik ga me 3 kwartier bezig houden met cadans! Eerst tien minuten infietsen en dat is lastig, want ik heb geen hartslagmeter aangesloten op de Tacx. Dus ik moet een beetje gokken met de hartslagzone. Ik probeer maar meteen een hogere cadans uit, dan is het dadelijk niet zo erg, dacht ik. Nou, twee minuten op een cadans boven de 100 is best lastig! Het viel me tegen.
Maar het is ook vol te houden. Het tempo wordt niet eens zoveel lager. Dan heb ik drie minuten rust. Ik tel het uit met de klok erbij. Elke 5 minuten doe ik dus 2 minuten ellende en weet je, dan zijn die drie minuten met een cadans boven de 80 nog steeds een eitje! Ik doe het 7 keer en dan fiets ik nog even uit. Ik ben niet eens heel erg langzaam en dat verbaast me misschien nog wel het meest.
16 december. Weer een dag hard werken en tussen de middag even met Rob een frisse neus halen. Ik heb vandaag de haal-het-doel-dag. Voor Garmin wil ik dit jaar op 200 punten komen met alle uitdagingen. Ik sta ‘s morgens op 199, dus ik ga fietsen straks: nog 8 kilometer en dan krijg ik er een punt bij voor de fietsafstand van de maand! Ik reken echter buiten het wandeldoel, waar ik ook vlak bij zat. En daar krijg ik twee punten voor. Dus opeens zit ik al op 201! Toch stap ik ‘s avonds nog even op de fiets. Vlak stukje Innsbruck.
Ik hou de cadans hoog, in elk geval boven de 70 en liever nog richting de 80. Dat voelt al iets beter aan. Voor een stukje trappen van 10 kilometer hou ik mijn sportbroek aan tegenwoordig! Ik haal het net niet binnen 20 minuten. Tweehonderdentwee punten. Het uitlopen van de Ring of Kerry stel ik uit tot morgen.
17 december. Die laatste dagen op het werk zijn altijd zo druk en hectisch en onrustig! Alles moet ‘nog even’ afgerond, nieuwe plannen opgezet, straks hebben de anderen weer vrij. Gisteren heb ik het puntendoel van Garmin gehaald, vandaag wil ik de Ring van Kerry vollopen die ik voor mijn verjaardag heb gekregen. Ik begon op 12 november aan de tocht van 200 kilometer en die vulde ik alleen maar in met hardlopen. Ik dacht er 47 dagen over te doen, maar we zijn 35 dagen verder. Tussen de middag, in het licht, ga ik samen met Vincent op weg.
Met mijn hoofd tussen de verschillenanalyses en Audition-updates. Dat loopt een beetje lastig en onnodig zwaar, maar ik kan er niks aan doen. Vincent huppelt naast me en moedigt me aan. Hij doet de band en telt de kilometers af. We moeten er 7,5. Een groot rondje langs de Oostvaardersplassen. Ik puf en diesel me er doorheen. We gaan even foto’s maken op de Jan van den Boschheuvel.
Het is lekker weer: beetje zon, graadje of tien. We lopen langs het centrum en over het ‘nieuwe’ pad, wat nu wel verdacht dicht langs de weg ligt. Maar als je die wegdenkt, is het volgens Vincent wel een beetje Ierland. We lopen langs het water en daar staan ook vandaag runderen. Vincent kwebbelt en doet de kilometertoeter.
We maken een klein ommetje bij de Kotterbosbult en als we de 5 kilometer binnen 30 minuten hebben gelopen, maakt het me niet meer uit. We gaan óver de Kotterbosbult met de trap, heel rustig omhoog. En dan terug naar huis. Nog 2 kilometer voor ik me weer over plausibiliteitstoetsen en de kerstpubquiz-borrel mag buigen! Vincent ontdekt dat ik helemaal niet mijn hele leven heb hardgelopen en zelfs nog niet het grootste deel van mijn leven. Vlak bij huis zitten we op 7,5 kilometer. De Ring van Kerry is gelopen!
Dat was een prachtig virtueel kado. Iets wat je niet vast kunt houden, wat nauwelijks tastbaar is, maar in mijn hoofd o-zo aanwezig! Ik wacht de medaille af, maar de trots is er al!
De Ironman-medaille
Dan is er nog een medaille die ik deze maand ontvangen heb, maar die ik al eerder heb verdiend. De uitdaging bestond uit 5 onderdelen:
- Tussen 4 en 6 september stond er 1 kilometer zwemmen, 25 kilometer fietsen en 6 kilometer hardlopen. In dat weekend zwom ik het rondje Pampus, maar ik had nog niet zo goed door hoe het werkte. Je mag alledrie de afstanden los van elkaar doen. Ik doe het fietsen wel, maar dan blijkt de wedstrijd niet op vrijdagnacht, maar op vrijdagmiddag pas te beginnen. Dan heb ik al gefietst! Toch blijk ik later de wedstrijd te mogen inhalen en dan lukt het me prima, dan doe ik op 1 vrijdag gewoon alledrie de onderdelen. Dit is het speed-blok, maar snelste ben ik echt niet.
- Een week later, tussen 11 en 13 september, heb ik het door! 50 Kilometer fietsen combineer ik met 1,5 kilometer hardlopen. En de volgende dag ga ik samen met Vincent 12 kilometer lopen. Strength – qua doorzettingsvermogen zeker om drie dagen achter elkaar triatlon-onderdelen te doen!
- Weer een week later hoeft ik bijna niks te doen. Het gaat om tijd bij IronmanVR24. We doen de 20 minuten hardlopen – 40 minuten fietsen – 30 minuten hardlopen als 1 run-bike-run, Vincent en ik. Vincent iets harder dan ik. Knowledge = kennis. Hij is een stuk jonger, lichter en krachtiger dan ik, maar ik doe ook mijn uiterste best!
- De grootste uitdaging volgt in het laatste weekend van september. 56 Kilometer fietsen terwijl het weer op zijn zachtst gezegd is ‘afgezwakt’ valt niet mee! Zeker niet als je halverwege dan ook nog een klapband krijgt op een vrijdagmiddag in de regen. Ik stop de training niet en vervolg ‘m de volgende dag. Met een tijd van twintig UUR wordt ik allerlaatste in dit endurance-blok, maar uithouden is het zeker! Ik hardloop in plaats van zwem en samen met Vincent loop ik op zondag een trail van 13 kilometer over de Kemphaan. Over Endurance gesproken… Ik begin al van de medaille te dromen.
- De laatste uitdaging doe ik weer samen met Vincent. We fietsen 25 kilometer, lopen 1 kilometertje zonder onze hardloopkleren aan te doen en op zondag lopen we samen tussen het leren door 6 kilometer met nieuwe rugzakjes. Voorbereiding. Maar niet om in 1 week of weekend of dag de virtuele hele van Hawaii te doen, maar voorbereiding op toetsen!
Zo heb ik alle opdrachten volbracht! Ik bestel de medaille en wacht er lang op. Maar als ik hem dan in handen krijg, is ie nog mooier dan verwacht! 5 stukken die met magneten bij elkaar worden gehouden. Ik heb ‘m dubbel en dwars verdiend!