19 december 2020
Het idee ontstond ergens eind september ofzo, toen bleek dat de marathon van Joyce niet door zou gaan. “Dan wil ik best een lange trail doen”, zei Joyce. Dan ga ik mee, riep ik enthousiast. “Een marathon….” stelde Joyce nog voor. En toen lieten we het hele idee met rust tot november. De dag van haar marathon ging definitief zonder marathon voorbij. Ik had alle doelen gehaald voor de Ironman VR en het seizoen liep ten einde. Als er al een seizoen was geweest…. In die maand ging ik plannen. Het eerste idee was op de kortste dag van het jaar tussen zonsopgang en zonsondergang, maar dat was iets te kort dag tot 21 december. Dus ik nam de laatste paar dagen van het jaar vrij en wij dachten aan 30 december. We wilden ons echter nergens op vastpinnen. Hoofddoel was om te genieten van de trainingen en als de marathon dan niet lukte, dan niet. Ieder van ons mocht onderweg naar de dertigste zeggen: toch maar niet. We hoefden ook niet snel: doen gaat boven snelheid. ‘Een fikse wandeling met hardloopelementen’ hadden we voor ogen! Mellow pace, some walking involved. Een trail gaat om volbrengen, niet om het wedstrijdelement. Want er was geen wedstrijd, alleen wij tweetjes en een doel.
We trainden rond Nunspeet in het wandelelement, we trainden modder in het Hollandse Hout, we trainden afstand rondom Hilversum en we zagen hoe het niet moest op de Kemphaan. Vandaag gingen we voor een hele lange tocht en daarna zouden we beslissen of we een hele marathon konden lopen. Joyce vond een mooie route van PL door de Kennemer Duinen. Met strand en hoogteverschillen. De tocht was 37 kilometer.
Halverwege de week, waarschuwde ik Joyce dat ze voldoende voeding mee moest nemen voor het geval dat…. Ze had dat zelf ook al bedacht, maar wist niet hoe ze dat mij moest zeggen. Op de kalender stond een grOOt rOndje Duinen. We bedachten dat we ook maar meteen moesten oefenen met starten bij zonsopgang. En ik wilde ander eten testen: een banaan en een Mars onderweg. Pannekoeken op de avond voor de lange loop.
Joyce haalde me op en om 20 voor 9 startten we de route. 4 Minuten voor de zon opkwam. We telden uit dat we tijd genoeg hadden om voor het donker terug te zijn. Het ging al snel omhoog door het zand. We zagen de zon boven de bomen uitkomen. En voor ons liep een ineens een hert over het pad!
Toen steil omlaag en daar hadden we een verkeerde afslag mee te pakken! Dus we zwierven binnen 3 kilometer alweer terug. Kwamen we de man die met stokken wandelde weer tegen. Maar nu zaten we goed en konden we verder de duinen door. Omhoog. En omlaag. Door het zand. Over bosgrond. Kwebbelend. Grotendeels hardlopend, met wandelelementen. Joyce had het wat zwaarder dan ik. Je voelt toch een soort van druk en hoever je nog moet.
We kwamen door bossen met grillige bomen, langs berkjes en door duinpannen. Het was erg afwisselend. Liep je het ene moment over een zandpad te ploeteren, even later op een bospad of over een bladerdekje. We liepen langs een smal beekje toen we 8 oudjes tegenkwamen, heerlijk dat ze buiten lopen, maar in een groepje…. Ach, ze doen vast hun best!
Op 6km nam ik een gel en ik dronk veel. We kwamen langs een prullenbak waar het lege gelletje meteen in kon. 7 Kilometer deden we in een uur. Dat was de bedoeling ook, dan zouden we het wel redden – het verval meegerekend. We kwamen langs een parkeerplaats, die al aardig vol stond.
En toen liepen we langs de rand van IJmuiden. Dat was ineens raar druk en vlak bij de stad. Ik ging aan het omdenken, omdat ik merkte dat ik ‘last’ had van het we-moeten-nog-zoveel-kilometers. Dus ik pinde me vast op 32 kilometer en dat hielp. Ik liep er lichter door. Even lekker een stukje vooruit lopen en dan wachtte ik wel op Joyce. We gingen de duinen en de stilte weer in. Langs grappig verscholen bunkers.
Dan draai je weg van de huizen en daar wandelden 2 mensen met een dagrugzak en een kaart. Een kaart: Google Maps uitgeprint…. Die mensen wandelen waarschijnlijk minder als wij vandaag af zullen leggen! De enige anderen die we nu tegenkwamen, waren hardlopers. Brede zandpaden waren het. En ze waren bezig met ‘bos’bouw in de duinen, dus overal stonden bandensporen en machines voor mijn gevoel. We kwamen langs een kudde runderen. Zo grappig, de industrie op de achtergrond!
Joyce dook een de bosjes in en ik genoot van de stilte tussen de duinen. In de verte hoorde ik de zee en verder alleen maar vogels. Dat was mooi.
We liepen langs schattig verscholen duinmeertjes. Maar toen begon de modder. Zand en heuveltjes kan ik tegen, maar modder, dat heeft niet mijn voorkeur. Vies geluid, natte voeten en te diepe plassen. Maar ja, we gaan er toch maar doorheen en een beetje langsaf, voor zover dat lukt. Weer een gel, die zo een prullenbak in kon. Dat is wel een leuke luxe! We kwamen nog niet bij de zee, maar gingen het duingebied weer terug in. Langs de volgende runderen. Het was hier druk. Veel dagjesmensen. In het derde uur hadden we 6 kilometer afgelegd. Over de halve marathon deden we dus iets meer dan 3 uur. Gezien de omstandigheden was dat geen schande!
W hobbelden verder over brede paden en langs koeien en onderweg liepen we veel te kletsen. Over de kids, over wie wat zei, over vanalles. En soms zeiden we een hele tijd niks en renden we alleen maar. Duin voor duin voor duin na duin.
Als ik nu terugkijk, waren we vlak bij de auto! Maar goed dat we dat daar niet wisten. Met de route op twee horloges was het prima te doen. Soms liepen we een stukje verkeerd, maar nooit meer zo ver als in de eerste kilometers. Er ging nu een stuk redelijk moeizaam, omdat er veel zand was en dat is niet Joyce favoriet. Wel mooi tussen de duinen door met helmgras en een lichtgroen landschap, maar lastig te berennen. We zaten bij de 25 kilometer en toen kwamen we dan eindelijk bij het strand en de zee.
Drukte! Niet normaal! Al die mensen die op een gewone zaterdag zouden gaan winkelen, dachten nu: kom, we gaan naar het strand. Ik vond het wel gaaf om tegen de wind in te rennen langs de waterlijn. Even mensen kijken en hun hondjes. Joyce vond het zand minder en de tegenwind ook. Ik stelde nog voor om een kilometer extra over het strand te lopen en een kilometer wind mee terug te pakken, maar dat kwam me op een hele duistere blik te staan. We moesten de strandopgang door het zand naar boven klauteren. Dat viel echt niet mee. Dan wil ik wel eens tegen al die dagjesmensen, kinderen en loslopende honden-houders roepen: flikker op hier, ik heb al 27,5 kilometer gerend en ik wil nu een keer voor gaan!
De parkeerplaats stond vol. Het ging verhard omlaag en Joyce zette mij tot hardlopen: weg van hier, van de mensen en de drukte. Toen ging er iets een beetje mis, want het pad ontbrak eigenlijk op wat de route was. De route was water geworden. Wat eerder een pad was met een route, was nu in het water verdwenen, dus wij maakten ons eigen pad. Zoiets maakt mij redelijk sjachereinig, want dan weet ik helemaal niet waar ik blijf! Dan zie ik de route niet en ik zie in de verte wel kinderen rennen en ik vraag me af of ik mag komen waar ik nu ben. We kwamen op het pad en de route terug.
Toen liepen we door naar het Vogelmeer. Onnederlands mooi. Groot, breed en gelegen tussen riet. We liepen er helemaal omheen.
30 Kilometer . Daar zaten we op. We gingen minder hard lopen, maar het strand en de strandopgang en het ontbrekende pad hadden dan ook veel tijd gekost. Het begon een beetje te miezeren. Toen Joyce haar petje opzette, zette de miezer door. Dat is niet zo erg, maar stoppen of rustiger gaan voelt dan slechter voor de spieren. Gelukkig werden we niet erg nat.
We maakten weer een ommetje. Ik vind het zo raar als ik dan op mijn horloge 2 routes zie, dan weet ik dat ik dadelijk maar een heel klein stukje verder loop.
Ik zat er intussen een beetje doorheen. Het komt toch altijd, dat moment dat je er niet mee helemaal bij bent, dat je na moet denken over een naam, de dag waarop iets plaatsvond of wat je ook alweer wilde vertellen. Nu was ik het die liever wandelde. Dan halen we het ook voor het donker, mokte ik dan. Ik had even last van mijn maag of nieren of zo, maar dat trok weer weg. Ook had ik onderweg last van mijn schaambeen, maar dat is niet erg. Ik weet hoe het verholpen zou kunnen worden. Verdere ongemakken heb ik niet. Mijn trailschoenen zitten als een zonnetje en de compressiesokken zorgen voor een goede doorbloeding van mijn benen. Dit was de piektijd van de maand, dus daar was ook niets aan af te dingen. Ik dronk veel en at regelmatig een gel en ik heb ook een banaan gegeten die goed viel! Ik hoefde niet 1 keer naar een ‘wc’.
Wat we eerder deze week al besproken hadden toen we een route hadden van 37 kilometer werd nu een vaststaande werkelijkheid. We zouden deze kilometers opnieuw moeten lopen en er dan 5 aan vast moeten plakken voor een hele marathon op 30 december. Nu we al op 33 kilometer zaten en het goed weer was (de zon kwam er al weer door), zouden we de extra kilometers beter maar direct lopen en de marathon vol maken. We hadden al de hele dag lopen tellen om daar van uit te gaan, om te kijken of dat mogelijk was. Wat het weer op 30 december zou doen, hoe we ons dan zouden voelen – dat weet je niet. En nu wisten we wel hoe het ging.
Bij mij was dat afzien en bij Joyce was het bevrijding: we gaan het halen, we gaan het doen. Ik besloot dat ik de hele 34ste kilometer zou hardlopen. Hard ging het niet meer, maar ik ging ook niet meer wandelen. En ik plakte er de 35ste kilometer aan vast. Zo stonden we op kilometer 36 weer op een uitzichtpunt met 2 gezinnen die geen mondkapje nodig hadden blijkbaar en toch schreeuwden tegen elkaar.
Aan de drukte was te merken dat de auto op slechts 1 kilometer afstand stond. We kwamen bij een meertje. Zullen we hier omheen lopen om de extra kilometers te maken, stelde ik voor met het idee dat we dan niet konden verdwalen en dat het vlak bleef. Helaas was er geen logisch pad om het meer heen en werd het toch klauteren en zoeken.
Er hadden mensen gezwommen in het water! Joyce trok me maar vlug mee. Zo leuk dat zij opleefde, waar ik wat instortte.
We namen een Mars. Dat zou ik niet snel doen, maar ook als deze verkeer ging vallen, zou ik de laatste kilometers wel vol kunnen maken. De rondgang om het meertje was veel te kort om 4 kilometer extra te maken en we zaten pas op 38 kilometer. Ik tenminste; Joyce haar horloge liep achter. Er is altijd een verschil, maar we wilden nu ook allebei de 42 kilometer vollopen.
We volgende nog even de verharde weg dan maar, want de groene route van 6 kilometer er aan plakken zagen we niet zitten. Dan moesten we weer de heuveltjes over. Ik zag een hoekje om extra te lopen, maar het was weer te kort. Toen ontstonden wat tegengestelde belangen: we wilden nu ook binnen de 7 uur finishen ook! En we hadden geen vaste route, dus dan zochten we een rechte, vlakke weg uit, maar dan weer terug. Ik ging het halen, maar Joyce liep ongeveer 500 meter achter. We kwamen op de route waar we in de eerste kilometers niet waren geweest en waar we de groene paaltjes konden volgen, maar dat ging omhoog! Het levert veel stress op als je in kilometer 40 tig trappen op moet.
Joyce werd bijna boos, als we daar niet te moe voor waren geweest. En dan begint het twijfelen ook: is een marathon nou 42 komma TWEE of ietsje meer? Zoiets weet je dan gewoon niet meer. 42 komma 1, 9, 5 klinkt wel bekend, maar beter het zekere voor het onzekere en ietsje langer. Voordeel van die trap op: het gaat daarna door het bos naar beneden en dan kun je weer wat rennen. Groene paaltjes volgen.
Ja, hier liepen we bijna 7 uur geleden ook. Kun je indenken: bijna 7 uur aan het bewegen. Al die tijd in actie. Ongekend. En dan doen 5 minuten er toe en moet je toch opeens onder de 7 uur komen. Ik was emotioneel. Het lukte!
In 6 uur en 55 minuten had ik de marathon gelopen. Ik liep nog mee met Joyce en zij maakte een paar extra rondjes op de parkeerplaats en was ook binnen de 7 uur klaar met de koningsafstand. We hadden ruim 3 kwartier ‘over’ voor de zon onder zou gaan. Onverhard. Met meer dan 600 hoogtemeters. Die wij in Nederland snel vergeten. Met zand en modder. Met zee en duinen. Met elkaar. We hebben het samen gedaan. Alle training hierheen, alles deden Joyce en ik met z’n tweetjes.
Bij de auto dronken we warme chocomelk en ik kleedde me om. Ja, ik was vermoeid. Maar ik had geen blaren of andere ongemakken. We kletsten gewoon door en stuurden een aantal appjes. Joyce reed ons naar huis en daar at ik een zeer welverdiende hamburger! Het is wel de week van de doelen afvinken zeg….. Ik plaats onze prestatie op Facebook en geniet even van de reacties, maar niet genoeg om regelmatig te gaan posten eerlijk gezegd. De reactie van de trainer is wel lollig op zondag, hij raadt me 2 rustdagen aan. Gelukkig nuanceert hij dat fietsen zonder weerstand wel mag, anders had ik ‘m ontslagen 😉
Zaterdagnacht word ik om 1 uur heel misselijk wakker en hang ik even boven de toiletpot. Ik denk dat de hamburger en koekjes toch verkeerd gevallen zijn, hihihi…. Of de katjes liggen teveel op mij, dat kan het ook zijn. ? Mijn benen schokken ook nog even na, maar tussen 2 en 7 slaap ik als een blok. Op de 20ste december raad zelfs mijn horloge me rust aan, dus ik ga alleen maar een stuk wandelen met Rob (voor de kerstkaarten he) en ik fiets mee terwijl Vincent heeeeeeel hard loopt voor de kerst-running-day.
Ik heb het speakertje bij me in de bidonhouder, terwijl hij 5 kilometer met een gemiddelde van 4:26 rent. Dat is genoeg inspanning voor de-day-after. We zijn trots op onszelf, Joyce en ik, dat we de kans hebben gepakt toen die voor het grijpen lag, dat we al die hoogtemeters, het zand en de modder hebben overwonnen en dat we ook nog zo ambitieus waren om dat binnen 7 uur te willen halen!