maandag 21 december. De dag in het jaar met het minste licht. En dan regent het ook nog de hele dag! Ik werk een halve dag en die duurt al lang! Bijna alle zwembaden zijn dicht, behalve… het buitenbad in Amsterdam. Het Mirandabad is op reservering open en om 4 uur hebben Vincent en ik een ticket in het laatste licht. Het water is verwarmd op ongeveer 20 graden. Dat is te koud voor Vincent, dus hij doet een wetsuit aan. Ik heb een trisuit aan en daaronder een badpak. Het rijden naar Amsterdam vind ik het moeilijkst! We zijn er precies om 4 uur en om vijf over 4 ga ik het water in.
Voor het eerst heb ik in het water een Apple Watch om! Die voelt zwaar en wat onwerkelijk. De kou valt me mee. Ik zwem in de ‘langzame’ baan. Niet eens zo langzaam, maar het is er totaal niet druk! We zijn met 5 of 6 mensen, verdeeld over 100m. Mijn brilletje werkt niet mee. Er komt snel water in. Ook mijn badmuts zit niet zo heel lekker en kruipt terug over mijn oor. Dan ga ik gewoon achter elkaar baantjes zwemmen, 50 meter heen en 50 meter terug. Ik hoeft niet snel of goed, gewoon slag na slag maken. Terwijl het buiten donker wordt. Van de regen merk je niks. Volgens het ene horloge zwem ik 1600m, volgens de andere 1900m. Om kwart voor moet iedereen het bad uit. Dan is het pas nat en koud en lastig! Ondanks het brilletje en de badmuts ben ik erg blij dat ik heb gezwommen. We zien SG die ook heeft gezwommen.
‘s Avonds wandel ik samen met Rob naar de Plus voor wat laatste boodschapjes. Ik vind het koud, of zou dat nog komen doordat ik na het zwemmen maar moeilijk warm werd?!
Op dinsdag 22 december gaan we met z’n drietjes wandelen tussen de middag. Het is droog en we lopen helemaal om de Sieradenbuurt heen. Een lekkere wandeling. Dan werk ik ‘s avonds wel ietsje langer. Na het avondeten stap ik op de Tacx. Lekker warm. Ik ga naar New York en Central Park. Ik ga niet naar de bovenste verdiepingen en geniet een beetje van de kerstboompjes om me heen.
De cadans hou ik hoog en ik trek me niks aan van alle anderen. Na het rondje kom ik leveltje hoger. Ik zit inmiddels al in 12. Ik plak er nog een klein rondje achteraan, zodat ik de kerstlampjes ook in de ‘avond’ meemaak.
Woensdag 23 december. Ik ga weer de wereld van Zwift in! Er zijn nieuwe paden in Watopia. En die wil ik natuurlijk graag verkennen. Kijk mee naar de plaatjes, dan zal ik je laten zien waar ik ben geweest.
Dan is er nog een nieuwe weg of brug in de jungle. Ik kan nog wel een stuk fietsen, dus ik ga daar ook nog heen. Nog een route van 20 kilometer zie ik niet zitten, maar dan kort ik het rondje wel in.
Ik heb geen zin meer, maar ploeter de tien kilometer vol. Heb ik toch 30 kilometer gefietst. Terwijl het buiten regent.
24 december. Bijna kerst. En toch druk op het werk, want ik wil nog wat afmaken en dat lukt niet vloeiend, want er komt steeds iets tussendoor. Om 3 uur laat ik de boel de boel (en mijn computer rekent verder) en ga ik met Vincent hardlopen. Ik wil graag verhard en we lopen tegen de wind in langs de kassen. Vincent heeft een rugzakje bij zich en ik bepaal het tempo. Dat ligt niet zo hoog, tussen de 6 minuten en 6:30 per kilometer.
We gaan naar de dijk. Ik wilde eigenlijk een ommetje maken, maar dat doen we toch maar niet.
Op de dijk waait het erg hard, windkracht 5 a 6 vanaf het water. Het miezert er ook even bij, maar dat waait weg. Net als wij!
Langs de plassen lopen we weer terug. Vincent vind het maar saai als het stil is, maar ik heb niet zoveel te vertellen. We komen onderweg 2 fietsers tegen en 1 meneer die de hond uitlaat. Verder is er niemand buiten.
Kijk ‘m nou gaan daar met zijn lange benen! Het wordt langzaam donker. We stoppen nog even op de uitkijkbult.
Ik heb het niet echt koud en het blijft ook droog. Als we de Hogering weer oversteken wordt het al redelijk donker. We lopen een rondje om de andere kant van het park en om ons huis om de 11 kilometer vol te maken. De laatste kilometer voel ik de trek en raak ik echt wel wat vermoeid, maar ik weet nog hoe ik moet hardlopen! En dat binnen een week na de marathon.
25 december. Kerstdag? Het voelt meer als een gewone vrijdag. Ik ben mooi weer wat kilo’s kwijt, maar vandaag hou ik nog vol. Morgen komt mijn eetdag! Ik ben de ochtend bezig met het huis schoonmaken en ‘s middags krijgen we onverwacht en leuk bezoek. Daarna gaan Rob en ik lekker een heel stuk wandelen. We lopen via het Oostvaarderscentrum naar de Plus. Het is druk onderweg en ik heb mijn telefoon niet bij me! Dat voelt wel eens lekker rustig. Na een wandeling van 6 kilometer heb ik de fitnessbadge wandelen gehaald van Garmin. En de 300000 stappen heb ik gisteren gescoord.
26 december. Samen met Vincent hardlopen. Hij wil de route doen. En ik ben klaar met het Kotterbos en de Kemphaan. We zoeken het dus iets verder weg en rijden naar Kivietsdal bij Baarn. Daar steken we de weg over en als Vincent ook satellieten heeft gevonden, gaan we naar rechts, in de richting van het Bospad. Dat is het doel tenminste. Voor degenen die Vincent niet kennen: dwaal er heerlijk op los en sla links of rechtsaf naar believen. Over het ruiterpad bijvoorbeeld. Door de modder. Het tempo lag niet zo hoog, maar we hadden alle tijd om plezier te maken.
Vincent vind zo lopen op gevoel leuke routes: tussen de kerstbomen door en met heuveltjes, zodat ik het warm krijg en langs het mooie huis. Ik vermaak me prima (en krijg het ook nog lekker warm). We hobbelen lekker verder en als we bij een hek komen, checkt Vincent de kaart op zijn telefoon en we lopen goed in de richting van het openluchtzwembad. En there it is:
Nu gaan we door voor de spoorbrug. Gaan we daar naar op zoek! We dwalen door het bos, terwijl het langzaam drukker wordt met mensen. Ik zie de brug als eerste.
We gaan de brug een keer op en aan dezelfde kant weer af. Anders wordt het wel een hele grote dwaal-uitdaging! Een trein zien we niet. We hobbelen weer verder op de weg terug. En dan komen we een leuke verrassing tegen:
Iemand heeft een echte kerstboom gemaakt van een spar! Het is heel erg lollig, zo midden in het bos.
We gaan weer verder en de route zal iets langer worden dan 7 kilometer. We zwerven nog een keer terug tussen de dennenbomen door.
Leuke paadjes kan die Vincent vinden he? We komen wel over eenzelfde pad, dus dat moet ‘ie nog leren. En we komen weer bij het water, waar Vincent moet zoeken welke weg we moeten hebben om weer rechtstreeks bij de auto uit te komen.
Dat wordt een breed, halfverharde pad. We hebben wel genoeg gedwaald en zijn genoeg verrast! Na ongeveer 9 kilometer zijn we weer bij Kivietsdal. Genoeg punten verzameld om de kerstmiddag door te snoepen en lekker te gourmetten!
Zondag 27 december.
Buiten stormt het. Het regent onafgebroken. Het waait hard. Wat doe je dan? Fietsen dus. Gelukkig hebben we een Tacx! Ik ga een flinke route doen van 50+ kilometers. Eerst lekker vlak over de Fuego Flats en dat is een makkie. Dat schiet lekker op en ik hou de cadans maar vast hoog. Straks moet ik de berg op! Mijn benen lijken toch wel gewend te raken aan een cadans van 75+ minstens. Dat gaat best snel. Ik heb mijn PR berg-op staan op 51 minuten. Die heb ik vorige keer net iets verbeterd, dus ik hoop vandaag dat ik met mijn hoge cadans nog een minuutje eraf kan snoepen. Ik hou de cadans rond de 80. De weg is me inmiddels wel bekend: het is 10 kilometer omhoog, langs het dorpje, het kasteel, de lawine-tunnels en dan over de brug en nog even verder. Ik trap me suf, maar het voelt niet zwaar.
Langs de sneeuw en de kerstbomen. Ik heb een nieuw pakje aangedaan vanmorgen, zie je dat? Het lijkt allemaal zeer haalbaar om zelfs nog sneller dan de 50 minuten boven te komen! Ik tel kilometers af en na 5 kilometer merk ik dat ik 4 minuten per kilometer nodig heb. Ik vermoed een telfout (in afstand of in snelheid), want dan zou ik wel heel veel sneller zijn!
En dan opeens zijn het nog maar 2 kilometer en gaat Zwift mee aftellen! Het ongelooflijke staat voor mijn neus: niks geen telfout, de hoge cadans helpt me onwijs veel sneller naar boven! En dan bedoel ik niet een minuutje, zelfs geen 5 minuten- als ik mijn best doe, kunnen er wel TIEN minuten af! Ik ben mezelf en de trainer dankbaar dat ik de cadans-uitdaging ben aangegaan.
Ik zet nog even aan (maar niet te veel, want ik moet nog een heel eind hierna ook) en kom op NEGENENDERTIG minuten uit. 39! Dat is 12 minuten sneller! En het voelde gemakkelijker. Binnen twee weken! Ik scheur naar beneden en daar wacht me een onaangename verrassing: ik moet de jungle door. Ik vind de jungle niet leuk. Omdat je ten eerste, eerst omlaag gaat en daarna moet je weer naar boven ploeteren en ten tweede, omdat het onverharde ondergrond is en dat kost veel energie en snelheid.
De grot, de kunstwerken, de bloemen, de brug: ik ken het wel zo’n beetje hier. Ach, ik ploeter me er ook maar doorheen. Daarna is het nog even scheuren langs het water en langs de vulkaan en ik tel vooral de kilometers af. Ik krijg ladingen aan duimpjes van mensen die vinden dat ik zo goed rij. Zij weten niet dat mijn tempo wat lager ligt en dat ik 700 hoogtemeters ga bijschrijven.
Ik maak 55 kilometer vol en dan ga ik eten, want ik heb trek!
‘s Avonds ga ik nog een keer de wereld van Zwift in! Ik wil namelijk een badge halen en daar moet ik behoorlijk veel voor fietsen. Dus ik zoek een VLAKKE route uit in Londen. Ik ga ongeveer 30km fietsen. Ook op deze vlakke route hou ik de cadans hoog, boven de 80. Ik stayer van de een naar de ander. Grappig genoeg blijft het tempo ook aardig hoog liggen.
Langzaam aan verschuift het doel naar het halen van 30km binnen een uur. Daar moet ik wel voor werken! Ik zweet meer dan vanmorgen
Het is rustig op de vlakke weg. Ik ga wel even op de pedalen staan als ik het trapje omhoog moet!
Het rondje is al na 24 kilometer klaar, maar nu wil ik natuurlijk verder voor de 30 binnen een uur! Ik trap nog flink door en haal het. Maar dan bedenk ik me dat ik met 35 kilometer op 1 dag 90 kilometer heb gefietst en dat is ook best de moeite waard. Ik ploeter nog door. Het is intussen best zwaar, ook al is het vlak, maar ik maak het vol! Met een gemiddelde van 31,4 per uur en een gemiddelde cadans van 82 ben ik meer dan tevreden!
maandag 28 december. Ik neem al mijn overuren op en ben daardoor lekker een dag vrij! Dan appt Manuel of iemand van ons mee wil gaan hardlopen en ik geef me vrijwillig op. Nu vind ik 10 kilometer in een uurtje wel een dingetje qua tempo, maar we zullen zien. Ik opteer mijn oudejaarsrondje onder de snelweg door en Manuel keurt dat goed. We gaan om 11 uur lopen en het is even koud, maar al snel merk ik dat het best lekker gaat. We praten en ons tempo ligt onder de 6 minuten per kilometer. Manuel moet even iets langer inkomen. We gaan het fietspad onder de A6 op en lopen tot de Ibisweg. We hebben al een tijdje niet meer samen gelopen en de kerstdagen, cadansen, de Tacx-app; er is aardig wat te bespreken! Al rennend op zo’n 5:50 per kilometer merk ik dat ik prima kan kletsen en luisteren. We gaan het volgende fietspad weer terug onder de A6 door.
Ik heb de pauze niet echt nodig en ik loop gewoon lekker! Beetje net iets te warm misschien, maar de schoenen zitten goed, de passen passen en de het tempo leidt ons mooi tot 5 kilometer in een half uurtje. Nu door voor de tien kilometer binnen een uur. Ik heb dat eerlijk gezegd lang niet gedaan, maar trail-lopen maakt blijkbaar sterker. En ik dieet ook precies om deze reden: met die paar kilo minder loop ik al een stuk fijner! We kletsen maar door over hardloopschema’s en VR-testen. In 58 en een halve minuut lopen we de tien kilometer. Ik ben echt blij met het gemak waarmee dat me lukt! We lopen nog verder om, zodat ik de 12,7 kilometer haal en daarmee de badge. Vanaf ongeveer 11,5 kilometer valt het me minder gemakkelijk, maar tot 13 kilometer houden we het tempo van 10+ kilometer per uur aardig vast. Dan dribbel ik naar huis. Was echt een prettig rondje. Als ik nog lichter ben, huppel ik zomaar mee in Manuels tempo!
‘s Middags ging ik samen met Vincent weer naar Amsterdam om te zwemmen. In het buitenbad van 50 meter, het Mirandabad.
Deze keer ging ik ook in wetsuit. Het regende dan wel niet, maar het was wel koeler dan een week eerder. We hadden bij de auto de wetsuits aangetrokken, dus we konden er snel in springen. In de ‘langzame’ baan. Ik ga inzwemmen en moet soms even inhouden voor de dames die schoolslag doen. Vincent komt er ook bij. Ik vecht de eerste 300m met mijn brilletje en badmuts en dan wordt mijn oor nat en gaat steken, maar na wat getrek en getest zit alles naar wens. Na ongeveer 500m ga ik naar de borstcrawlbaan. Ik wil 500m doorzwemmen en dat zal met schoolslagzwemmers wat lastiger zijn. In de borstcrawlbaan is het ook niet gemakkelijk, want daar zijn ook grote tempoverschillen. Het zwemt erg lekker met wetsuit. Hartstikke makkelijk! Ik tel zelf de banen af en het gaat zo goed dat ik doorga voor de 1000m. Ik vind een 50 meter bad heerlijk.
Het gaat ook erg goed met wetsuit aan. Ik zet met gemak een dik nieuw record op de kilometer. Ik denk dat het horloge wat overdrijft met 15 minuten, maar het gaat zeker harder dan mijn ‘standaard’ 19/20 minuten. Ik hoor dat van iedereen, alle PRs worden verbroken. Na de kilometer is Vincent het bad al uit. Ik ga uitzwemmen in de rustige baan. Die is nu ook echt bijna leeg met nog 3 mensen.
Ik zwem de 2000m vol en zelfs meer. Volgens mijn horloge wel 2400m, maar dat lijkt me te optimistisch! De Apple Watch houdt het op 2150m. Ik denk dat de waarheid in het midden ligt. Omkleden is wel weer koud.
Dinsdag 29 december. Ik werk voor de laatste dag van 2020. Een eenvoudig dagje waarop ik zelfs samen met Vincent en filmpje mag maken! (voor het werk dus) Aan het einde van de dag ga ik toch nog even op de Tacx. Eventjes fietsen. Ik wil proberen of de ATB fiets beter werkt in de jungle. En voor de badge fiets ik nog wat kilometers, dan hoeft ik die de 31ste niet te doen. Ik kies de virtuele mountainbike.
Het is VRESELIJK. Ik sta alleen maar! Hoeveel rondjes ik ook trap, mijn avatar gaat NIET zitten. Alleen als ik stop. Ik sta te zwoegen en te zwoegen op beeld. In het echt valt dat wel mee, maar ik vind het ontzettend S T O M
De jungle heeft nu voorgoed afgedaan voor mij. En dan is het rondje ook nog eens ‘maar’ 16 kilometer, terwijl je daar 7 kilometer voor moet rijden om aan de start te komen! Ik ploeter me suf en ik mopper en ik vind er geen klap aan, maar ik ga wel door.
Ik wil level 13 worden en als ik de ronde afmaak, krijg ik extra punten. Na een kilometer of 15 roept Rob of ik kom eten. Ik zet de fiets stil en ben weg. Later vanavond erger ik me nog wel het laatste stukje! We eten en we spelen GeoGuessr, maar de route moet hoe dan ook nog af. Dus ik zet me schrap voor nog 10 kilometer ergernissen. Maar dan is het ook klaar!
Ik zie af van de Tour de Zwift, omdat de jungle daar in zit. Ik kom nog 1 keer in de jungle van Watopia en dat is om naar de Alpe d’Zwift te gaan. Voortaan vermijd ik de benauwde jungle die niks voor mij is! Ik ruil van fiets en doe een ander fietspakje aan. Deze maar gauw vergeten!
30 December 2020.
Op deze dag zouden Joyce en ik de trailmarathon lopen, maar ja, die hebben we al gedaan op een dag dat het beter weer was! Gelukkig maar. Vandaag gaan we echter terug naar het strand. Een ander strand, namelijk bij Wijk aan Zee. Ik rij er (rommelig) naar toe en ik ben nog nooit hier geweest. Gelukkig doen we de grootste stijging met de auto en parkeren we die boven. De route is ruim 21 kilometer lang. Iets opgelengd, zodat we ook eerder van het strand af kunnen als we teveel omlopen (lees: verdwalen). Kwart voor elf staan de dames klaar en we lopen door Wijk aan Zee. Lekker verhard. We kletsen. Ik heb slecht geslapen, mijn serotine-niveau is niet wat het moet zijn en ik vrees het lopen, maar binnen 2 kilometer weet ik het al: dit wordt een makkie vandaag. Geen grote afstanden om tegenop te zien, lekker strand straks – dat vind ik heerlijk! En ik ben al ongeveer 5 kilo afgevallen, dus dat loopt gewoon gemakkelijker. Ook al begint na 2 kilometer de miezer al. Lekker is dat.
De weg blijft verhard en dat is te merken aan ons tempo. Ach, we hebben de tijd vandaag. We lopen de waterleidingduinen in en dan… een gesloten hek. We kunnen er wel omheen, maar het is niet handig, dus we gaan terug.
Net als ik even de bosjes induik, komt de boswachter langs! Voor de rest zijn er wat fietsers die dezelfde fout maken als wij en terug moeten keren. We houden het verharde pad aan. Als we de fietsers weer zien, kunnen wij linksaf een onverhard pad op de duinen in. Heerlijk pad en de zon komt erdoor!
Wij kletsen gewoon door. De kerstdagen bespreken we. Corona-getallen. Wie wat gelopen heeft. Wie welke plannen heeft. Alsof we elkaar weken niet hebben gesproken of gezien! Dan ligt de route links van ons en we zien een klein paadje de goede kant op. Let’s go!
Deze duinen zijn totaal anders als bij het Kennemerland of de Waterleidingduinen. Het is wat ‘spitser’. Er staan veel prikkerige planten en kale, verwaaide bomen. Ik persoonlijk vind dit desolate wat mooier. Met het licht erop, zijn deze duinen echt adembenemend!
Maar tussen ons en de route staat een hek. Daar is wel een overstapje (zodat je over het hek heen kunt), maar er staat ook een overduidelijk bord met verboden toegang. Met die boswachter in de buurt lijkt het ons niet verstandig. Aan deze kant van het hek liggen smalle paadjes die we ook kunnen nemen.
We gaan tussen de plantjes en de bomen door, omhoog en omlaag en komen opeens bij een duinmeertje. Ik vind deze kruip-en-sluiproute erg mooi en geniet er enorm van.
Dan komen we ineens tussen de duinen door weer op de bredere paden en zelfs bij een open hek. We hebben onze omzwerving gehad en komen aan de andere kant van de waterwingebieden op de route uit. We zitten al op 5 kilometer. We komen nu veel mensen tegen, in dit gedeelte is het ronduit druk. We komen zelfs weer op een stuk weg wat de fietsers ook kunnen gebruiken. Ik raak altijd wat gedesoriënteerd van de drukte. Maar er is ook ruimte voor schapen!
We komen bij een heuvel en we denken dat daar de Grote Kwal ligt, maar het is “slechts” een uitkijkheuvel.
Het licht en de wolkenpartijen maken het onwerkelijk prachtig. Jammer dat het hek een enorme inspanning verreist om open en dicht te maken. En door! Een paar kilometer later komen we wel bij de Grote Kwal.
Hier loopt het water de duinen in of uit en het water is kraakhelder. Ik heb zoiets nog nooit gezien. We worden getrakteerd op een regenboog en al de tijd dat wij daar foto’s maken, fietsen en wandelen er mensen in de verte voorbij. De Grote Kwal ligt daar alleen voor ons te ‘shinen’. Ik neem een gel en als we verder gaan, spot Joyce een onverhard weggetje naast het (drukke) fietspad. Ik ga er even vandoor, genietend van het gemak waarmee mijn benen dit doen. Uitkijkend op de regenboog. Slingerend tussen de bomen. Over het zachte mos. Intens genieten tot de tiende kilometer. Dan moeten we de weg weer op en daar is het nog drukker met fietsers en wandelaars. Ik begin te kwebbelen over de cadansen. We lopen de duinen uit en komen op een ronduit drukke weg naar Castricum. We ontdekken dat we een duinkaart hadden moeten hebben. Volgende keer beter dan maar. Deze duinen zijn wel minder geschikt voor dwalen. We zien nog een regenboog, vlak voor we bij Castricum richting de zee gaan.
En daar ligt de zee en het strand bij eb. Ik heb daar toevallig nog naar gekeken. Het is (natuurlijk) druk op het strand, maar deze keer heb ik eens maling aan al die mensen. Wij hebben 12 kilometer hardgelopen en nu hoeven we ‘alleen nog maar’ terug!
Van Joyce mag ik best stukken op mijn eigen tempo doen. En daar ga ik dan. Mijn benen willen, mijn voeten gaan maar door over het zand en ik ga en ga en ga. Ik besluit minstens 1 kilometer te blijven rennen. Niet omdat ik Joyce voor moet blijven of omdat ik iets moet bewijzen. Nou ja, ik wil mezelf bewijzen en laten zien wat ik kan. In 6:06 loop ik kilometer 13 en kilometer 14 gaat er ook achteraan. Ondertussen geniet ik van het zand onder me, wat lekker hard is. En ik geniet van de golven naast me. Ik vind de wind lekker, ook al is die meer tegen dan mee. En in de verte is het doel: de windmolens, om naar toe te lopen. Ik geniet intens en lever een inspanning.
Op kilometer 15 stop ik en ga ik op Joyce wachten en foto’s maken.
We lopen een kilometer samen op. Joyce vind het zand wat minder. Geweldig aan haar is dat zij er dan weer van geniet dat het mij gemakkelijk afgaat. Ik vind haar juist stoer dat ze toch over dat strand heen bikkelt!
Ik ga weer verder en ga nog eens een kilometer lopen. Of twee. Ik weet niet meer precies op hoeveel kilometer we zitten. En dan begint de regen. De donkere luchten waren prachtig vanuit de kant waar de zon was, maar in de regen is andere koek. De wind blaast de druppels in je gezicht en het koelt flink af. Vanaf kilometer 16 is het bikkelen.
Ik wacht op Joyce omdat ik haar petje heb wat haar zicht door de bril moet beschermen. Ik vind wachten lastig, dus ik ren op en neer. Door de regen is het laatste stuk echt afzien. Gelukkig kan ik dat! Ik verheug me op de verwarmde autostoelen en de lekkere dingen die ik in de auto heb liggen. Op dit punt heb ik wel een beetje trek, maar ik eet niks meer.
Ik film Joyce, want ik vind haar zo stoer. Ik ga nu niet meer zelf rennen, we maken dit samen af. We kijken naar Wijk aan Zee wat steeds dichterbij komt. Het schiet op en toch gaat het traag. We moeten een stukje verder, maar dat wisten we al. We hoeven echter niet zoveel verder als de route is. De route loopt over het mulle zand en dat overzicht zijn we kwijt. Het is kleine doelen stellen. Naar het huisje, naar de blauwe borden en daar moeten we dan weer terug. We zien in de verte de pier van IJmuiden. Joyce zegt nog hoe grappig het is, dat je thuis en warm bij de kerstboom denkt: daar lopen we nog wel even heen – maar hier in de regen, de wind en op het strand is dat wel het laaaaaatste wat je wil!
Bij de blauwe borden keren we om. Ik heb natuurlijk alweer meer kilometers gemaakt. Er is nu -ondanks dat het niet meer meezit- geen sprake van dat we op 20 kilometer zullen stoppen. We vinden een verharde duinovergang en dat is wel lekker. Dan lopen we Wijk aan Zee weer in. Ruim binnen de 3 uur. Ik zeker.
We moeten nu het laatste stukje omhoog en ik loop met Joyce mee het rondje op de parkeerplaats, zodat ook haar halve marathon in the pocket is! Dan zou het best even droog kunnen zijn, maar ik voel me nat en verkleumd. Ik kleed me onhandig in de auto om en we drinken warme chocomelk. Weer een pareltje om aan de trailketting van 2020 te rijgen.
En het is een heel kunstwerk geworden! Wat hebben we veel gelopen saampjes. Ondanks dat Joyce aan het begin van het jaar aan de kant stond, zijn we vanaf maart om Marken heen gelopen, om Naarden Vesting heen; hebben we alle trails vanuit Bussum gedaan, zijn we in de Ardennen geweest, op de Kemphaan; door Lage Vuursche, de Waterleidingduinen, het Natuurpark bij Lelystad rondom het Rijk van Nijmegen en natuurlijk door de Kennemerduinen. En we hebben ook samen gefietst. Zonder Joyce was het een minder afwisselend jaar geworden!
31 december 2020. Iedereen kijkt terug en heeft allemaal zoveel gedaan. Mijn blog is al een paar dagen klaar, maar ik kan de afstand er nog niet in zetten, omdat ik nog wil fietsen in Zwift! Ik wil alles in New York nog een keer doen. Dan haal ik de badge van Garmin, de badges van de Apple Watch en dan kan ik lekker uitfietsen! Ik vind New York leuk, zo door Central Park en over de glazen wegen.
Ik klim als een gek omhoog en ik hou de cadans hoog. Ik trap lekker de kilometers weg en app ondertussen. En ik kijk naar de kerstbomen, de futuristische wereld en alle lampjes. Voor de ene badge moet ik een uur fietsen, voor de andere 30 kilometer en de route is 35 kilometer. De klim zit daar twee keer in en dat is niet mals, want er zitten stukjes in van 17%!
Ik zet nog een PR neer op een sprintje, drink redelijk wat en ik krijg trek in alles wat lekker is. Dat mag vandaag. Binnen anderhalf uur heb ik de 35 kilometer gefietst en ALLE badges gehaald.
Hoeveel kilometers ik heb gefietst en hoe ik terugkijk op 2020 staat in de aparte blog hierover. Maar ik ben zeer tevreden! Op naar de oliebollen en de champagne.