Vorig jaar nam ik me iets meer rust voor voor het jaar 2020. Maar hoe dat zich zou ontvouwen, kon ik niet vermoeden….
Voor iedereen was het apart jaar waarin kennis werd gemaakt met mondkapjes, quarantaine, de ‘anderhalvemeter’ en Corona. Aan het begin van het jaar was daar nog geen sprake van en mijn doelen waren vrij eenvoudig: Op vakantie gaan naar Canada en door veel kleine sprint-wedstrijden met het divisieteam proberen om mijn wedstrijdstress onder controle te krijgen. Allebei de doelen zijn faliekant mislukt, maar volledig zonder dat ik daar iets aan kon doen!
In januari en februari keek ik al verlangend uit naar maart: langere dagen, het voorjaar en de donkere tijd voorgoed voorbij. We zouden ook de eerste wedstrijd weer hebben op het circuit van Spa Francorchamps; waar het deze keer om Vincent zou draaien. Die wedstrijd hebben we gedaan! Zonder te weten dat het zowel de eerste als de laatste zou zijn in de vorm van veel mensen en een massa-start. Vincent was fantastisch en het beloofde een mooi jaar te worden. Ik liep genietend een wat tragere halve marathon. Maar toen werd ik ziek. Moe, kuchen en bijna een week uitgeschakeld. Dat kondigde het begin aan van een ongekende epidemie, een pandemie zelfs. Toen ik weer wat opknapte, ging Nederland dicht. Ik zal niet weten of ik Corona had, maar de ademhalingsmoeilijkheden en het feit dat Rob mij volgde door de griepprik heen, duidt erop van wel.
In eerste instantie was ik pissig, ik wilde weer zwemmen en opbouwen, maar ik mocht nergens heen! Rob nam de ziekte over en de eerste wedstrijden werden afgelast. Ik zat er nog niet zo over in, half juni zou alles toch wel weer normaal zijn? Thuiswerken vond ik niet erg; maar tegelijk werknemer, moeder, huishoudster, studiebegeleider en sporter zijn vond ik een zeer zware combinatie. En dan de onzekerheid: gaat de vakantie in Frankrijk door, kan Canada in juli nog wel? Daar werd ik heel erg ongelukkig van. Mijn moeders verjaardag missen, de divisies die niet doorgingen en Rob die een nacht in het ziekenhuis lag: het handelen van het leven werd er niet gemakkelijker op. Het gaf mij rust om zeker te weten dat iets niet doorging. Geen vakantie in Frankrijk, niet naar Canada, geen triatlon in Zandvoort.
Vanaf april/mei werd het net zulk prachtig weer als ik in februari had gehoopt. Dus ik kon heerlijk losgaan op sporten! Zonder wedstrijdspanningen. Voor mij was het fantastisch om te ontdekken dat ik heel goed zonder doel en zonder druk door kon gaan met sporten. Een andere grote ontdekking en zaligheid was, dat Vincent met mij mee kan. Voor hem in een iets lager tempo en voor mij soms iets minder ver. Ik ging alle uitdagingen aan: hardloopbingo, de weekendjes van Trispiration die run-bike-runs, een triatlon en een swimrun omhelsden. Het was grappig om een team op afstand te hebben, maar ik heb toch echt alles zelf en alleen moeten doen. Dubbele afstanden en combinaties met andere uitdagingen: heerlijk om alles in elkaar te passen. En vooral: om zoveel samen met Vincent te kunnen doen. De Corona-triatlon te filmen, een molentje lopen en ‘de knuffelhonden’ uitlaten.
De rest van het leven ging voorspoedig: Rob werd zelfs gezonder verklaard dan hij aan het begin van het jaar was, Vincent ging (mede door het thuisonderwijs?) over naar de volgende klas en ik kreeg een vaste aanstelling. De eerste Coronagolf was voorbij. We hadden wat veren gelaten, maar nu konden we weer door. Canada uitgesteld naar volgend jaar, de zwembaden weer open en de hele zomer nog voor de boeg.
In juli viel de vakantie in Drenthe tegen. Die ene week dat het regende zaten wij met fietsen aan een heerlijk zwemmeer. Ik zwom en fietste wel, maar kwam niet tot rust en genoot er ook weinig van.
In de zomer was het heet. Officiële wedstrijden waren er misschien niet, maar ik had een prachtige trojka aan (extreme) uitdagingen voor mezelf, waar ik (samen met Joyce) naar toe kon trainen. Ik genoot ervan dat het grote uitdagingen waren, maar geen doelen die als een verplichting voelden.
De drie doelen van Anke die in 2020 zijn ontstaan:
1 De Trail des Fantomes in de Belgische Ardennen ging door! In aangepaste vorm; op 1 vooraf gekozen dag en in kleine groepjes, maar voor Joyce en mij werd het er alleen maar beter op. Geen massa waar wij achteraan hoefden te lopen en geen druk. Wat had ik een spierpijn na de eerste hoogtetrail in Nederland en wat hebben we heerlijk veel onverhard gelopen, Joyce en ik! Ook de TdFantomes was een kado. Het was bloedheet, van tijd tot tijd loodzwaar en een lange dag, maar alles was fantastisch en uniek.
2 De halve triatlon in Amsterdam. Die was twee weken na de Trail des Fantomes. Op eigen gelegenheid. Met de groep van Trispiration. Zwemmen in het IJ, fietsen langs Marken en saaie rondjes rennen in IJburg. Ik had de liefste en beste supporter bij me: Die fantastische Vincent was er de hele dag bij en heeft me tijdens de halve marathon vergezeld. Ik heb het voltooid! Op aparte wijze, als je moet wachten op open bruggen en er geen publiek is. Ik kan de aanmoediging en drukte prima missen, maar de opstoppingen had ik ook kunnen missen.
3 Het rondje om Pampus zwemmen. Weer 2 weken na de halve triatlon. Ik merkte wel dat ik vermoeid was. Mijn hormonen en lichaam begonnen voor het eerste van mijn leven op te spelen. Door de enorme golven en de tijdsdruk kon ik maar 2 rondjes zwemmen in plaats van 3. Ik was daar een tijd minder tevreden over, maar wat was dit dapper van mij: terug de hele hoge golven door, zonder angst en lekker zwemmen! Kort nadat ik al 2 andere fikse uitdagingen had voltooid.
Ook al was er nu tijd voor rust, ik trainde door. En ik werkte door. Ik zocht nog naar uitdagingen en deed weekend aan weekend mee voor de IronmanVR-combinaties. De rust leek weer wat terug na de schoolvakanties en we konden zelfs even langs voor het 50jarige huwelijksfeest van mijn ouders, maar toen werden pa en ma ziek. Corona kwam opeens heel erg dichtbij. Het was nog onzekerder dan in maart; toen stond een vakantie op de tocht, maar nu lagen de levens van mensen die me na lagen onder vuur. De machteloosheid was enorm. Gelukkig zijn ze opgeknapt.
De tweede corona-quarantaine liet zich gelden. Iedereen weer thuis, maar de kinderen gelukkig nog naar school. Omdat ik nu had gevoeld waar we het voor doen, ben ik feller en strikter. De bubbel is klein met ons gezin en Joyce om mee te trainen en Manuel die ik alleen maar buiten zie. Ik vind de kleine bubbel niet erg. Uitgaan of uit eten gaan mis ik helemaal niet. Ik ben geen druktezoeker, dus voor mij is de verplichte bubbel geen straf. Als ik iets heb geleerd van mezelf in 2020 is het, dat ik een solist-pur-sang ben! Geen grote woorden, geen grote doelen, geen grote massa: ik zoek mijn eigen grenzen en stel mijn eigen uitdagingen.
Eerder dit jaar had ik al ontdekt dat je toch alle stappen, elke fietskilometer, de zwemafstanden: alles moet je zelf doen. Moet uit mezelf komen. Ik ben enige die de energie moet kunnen opbrengen, die de zin moet hebben, die de doelen moet zetten en nastreven. Hoe klein de doelen ook zijn, hoe weinig beloning of aanmoediging er ook is. Dat heb ik niet nodig, heb ik gemerkt. De Ring of Kerry lopen, virtueel fietsen in Zwift: ik bezit genoeg fantasie om daarmee weg te dromen. Solo in mijn kleine bubbeltje.
We hebben nog 1 doel, Joyce en ik. Die stip zetten we neer, maar we leggen ons nergens op vast. Het enige wat we afspreken is dat we zullen genieten van de trainingen. Ook al zijn die niet allemaal even mooi en gemakkelijk. Uiteindelijk sluiten we het jaar af met een trailmarathon op 19 december. We wilden eigenlijk op 30 december de trail doen, maar 19 december kwam gewoon al uit! Dus eigenlijk is het jaar dan vol. Nog wat kleine doelen, zoals elke dag van 2020 het sta-doel van de Applewatch halen en op maart na alle dagen het rode doel halen. (bewegingscalorieen) Ik fiets in Zwift gewoon gestaag door de Mount Everest op, maar dat wacht maar tot 2021 voor ik boven ben.
De derde ontdekking van dit jaar is wel Zwift! Ik had nooit gedacht dat ik thuis fietsen zo leuk zou vinden. We hebben de Zwift pas twee maanden en ik heb al meer hoogtemeters gemaakt dan de Mount Everest hoog is en 913 kilometer weg getrapt. Tussen de beren, dinosaurussen, vogels en hertjes. Langs de jungle en de sequoia’s. Door de prairies en Central Park. Over de bergen en langs de lavendelvelden. Ik ging door Frankrijk, Amerika en Londen. Over bruggen en door onderwatertunnels. Langs de vulkaan. Watopia. Ik leerde iets met cadans en met routes volgen. Ik leerde omhoog fietsen. En dat allemaal boven voor de TV.
Hier volgen de getallen van 2020:
Hardlopen – 1817 Kilometers in 210 uur en 40 minuten (tegen 1862 kilometer in 2019; het jaar waarin ik én een hele en een halve triatlon heb gedaan!)
Fietsen – 5118 kilometer. Ook dat zijn er iets minder dan in 2019, toen fietste ik 400 kilometer meer. 222 uur. Dat zijn ruim 9 dagen onafgebroken fietsen (zonder te slapen)
Zwemmen – 145 kilometer in 56 uur. Dat is ten opzichte van 2019 een flinke vermindering van 88 kilometer. Dat krijg je als de zwembaden veel gesloten zijn.
Wandelen – 344 kilometer in 68 uur – dus veel zwemtijd is overgegaan naar wandelen, want in 2019 wandelden we ‘maar’ 190 kilometer.
Aantal sportdagen in 2020 (van de 366) – 339 (oftewel: 27 dagen niets….) Waarvan ik 2 dagen ziek was en niet sportte.
De Apple Watch: Ik heb ELKE dag mijn 12 sta-uren gehaald. Dat doe ik al 2 jaar lang.
Behalve een paar dagen in maart heb ik DAGELIJKS mijn rode doel gehaald: 350 beweegcalorieen.
De groene ring is niet elke dag volgekomen – dat is een half uur bewegen per dag. Grappig he!
Medailles en badges
Totaal aantal kilometers
7.425,56
In 2019 waren dat er 7810. Dat record blijft staan. Maar in vergelijking met eerdere jaren is het een mooie stijgende lijn.
Ik kan van Almere uit naar ‘Adan (Aden) in Jemen reizen met het aantal kilometers dat ik heb gemaakt. Of ik ga op en neer naar Antalya in Turkije. Kon ik de andere kant op de kilometers inwisselen voor vleugels, dan was ik helemaal tot in Memphis (USA) gekomen. Of op en neer naar Nuuk (Gothab) in Groenland. Of ik ga 2 keer heel Ierland rond. Met een overnachting thuis.
De vooruitblik voor 2021
Tja, we zullen eerst wel moeten wachten hoe het gaat in de wereld en met Corona. Er staan al doelen: afvallen en met vakantie gaan. En ik ga terug naar de Ardennen met Joyce én met Vincent! Ik hoop dat ik voor de vakantie naar Canada een halve triatlon kan doen, maar daar moet ik me nog voor inschrijven. Ik blijf trainen! Solo voornamelijk en met Vincent en Joyce of Manuel of één van de ander meiden. De kleine groepjes bevallen mij goed en het ontbreken van wedstrijdstress ook. Ik ben weg bij de TVA en dus ook voor de divisies ga ik niet meer meedoen. De grote stippen op de horizon staan nog wat verder weg, maar ik kan heel goed leven met ‘kleine’ stipjes en uitdagingen!
Ik wil graag gezond blijven in 2021, kunnen blijven trainen en -misschien ben ik de enige- laat mij nog maar een tijdje in een kleine bubbel zitten!
