1 januari 2021 ? ? ? begon in elk geval veelbelovend met heerlijke oliebollen en champagne in kleine kring en niet al te veel vuurwerk (en misschien ook wel, maar dan zag ik het dubbel….☺️ ) 2021 begon met uitslapen en rondhangen. ‘s Middags gingen we met z’n drietjes lekker wandelen in Natuurpark Lelystad. Wij gingen ver buiten de hekken, verharde wegen en kinderwagens om.
We liepen lekker 7 kilometer weg. Mooi het jaar begonnen! ??
Dit is mijn motto en voornemen voor 2021
Niet hopen en wensen, maar doen! Ik ga geen plannen opschrijven, geen grote doelen uit de doeken doen. Ik ga zien wat het jaar brengt aan mogelijkheden en kansen. En als er dan een mooie uitdaging voorbij komt: kom maar op!
2 januari 2021 – Zwift – Beklimming Alpe du Zwift ??♀️
Ik stapte aan het einde van de middag op de fiets. Binnen. Ga ik dan eindelijk de laatste onontdekte route van Watopia verkennen. Ik ga 1000m klimmen in 12,5 kilometer. Op de Alpe Du Zwift. Dat is de virtuele versie van de Apple du Huez in Frankrijk. Het uitzicht is niet precies hetzelfde, maar het aantal bochten en de stijging wel. Dat is de enige reden om nog even door de jungle te scheuren. Wat voorlopig het enige stuk op snelheid zal zijn. Ik ga de blauwe poort door en mijn scherm wijzigt zich. Alle 22 bochten zie ik en kan ik aftellen tot ik boven ben. Laagste verzet en blijven trappen.
Trappen en de bochten aftellen. De kilometers aftellen gaat tergend langzaam. En ondertussen de cadans hoog houden. Ik heb geen idee hoe lang ik over de beklimming zal doen. Een uur? 2 Uur? Het tempo valt een beetje weg en blijft steken op 7 kilometer per uur. Ik hoop op anderhalf uur uit te komen, maar ik weet niet precies hoeveel zwaarder het op het einde zal worden. Als het stijgingspercentage terugvalt naar 6%, is dat een makkie! Het percentage ligt vaker rond de 10-11%.
Het ziet er allemaal wel leuk uit met huisjes, kastelen en sneeuw. Sommige bochten duren eindeloos voor ik er doorheen ben, andere vallen me mee. Aan de ene kant is het natuurlijk zwaar, maar het valt me mee. Ik ben intussen wat gewend. En dan ben ik bij bocht 4 en begint het echte aftellen!
Langs het observatorium en telescopen, zie ik de top en het beeld aan het einde al liggen. Nog even afzien! Maar zoals dat gaat met laatste loodjes… die zijn niet de gemakkelijkste! Zo veel heb ik nog nooit in mijn leven op een fiets geklommen! Ik haal het niet binnen anderhalf uur en daar baal ik van. Dat kan ik in het laatste stukje niet meer goedmaken.
Voor een volgende keer (??) heb ik een uitdaging om 8 minuutjes sneller te fietsen! Ik ben trots als ik boven ben, ook al sta ik nog op precies dezelfde plek als toen ik 2 uur geleden begon. De meeste fietsers stappen nu af, maar ik ben daar gek! Nu wil ik die 12 kilometer ook weer naar beneden sjezen!
Even lekker zo min mogelijk trappen en 75 kilometer per uur fietsen, terwijl ik aan de andere kant mensen naar boven zie ploeteren. 2 uur later ga ik de blauwe poort weer door en na 30 kilometer stap ik af. Mijn beentjes voelen dit wel! Het eerste doel voor 2021 is afgevinkt.
3 januari 2021 – NN Running day 10 Kilometer ??♀️
Vincent ging de 5 kilometer lopen van de Running Day New Years Run en ik de 10 kilometer. We gingen tegelijk starten om 12 uur. Ik had netjes brood op en was een paar ons aangekomen van alle snoeperijen van de afgelopen dagen en het vocht wat blijft plakken. Met de MyTrace-app krijg je van de NN Running Day muziek, commentaar en (deze keer tenminste) quizvragen onderweg. Ze moedigen je aan en houden je aan het lopen. Geen pauzes tussendoor: begintijd en eindtijd tellen. Vincent kwam er na een kilometer achter dat hij zich was vergeten aan te melden. Ik kwam er na een kilometer achter dat ik lekker liep en dat ik kon mikken op een 10 kilometer onder het uur. We hadden het simpel afgesproken: ik loop naar de dijk en terug, Vincent draait eerder om. We konden nog praten tussen de vragen en het lopen door. Ik probeerde de tijd onder de 5:30 per kilometer te houden.
Doordat Vincent bij me liep, moest ik wel blijven doorlopen natuurlijk! Al ging dat nog wel redelijk gemakkelijk en dat viel me mee. Ondertussen moest je dus ook nadenken over vragen zoals hierboven staan. Vincent liep met me mee tot de afslag bij het fietspad. Hij ging langzamer teruglopen, zo zei hij. Ik moest alleen het tempo hoog houden. 5 kilometer deed ik in 26:38. Daar was ik tevreden over.
Toen moest ik de dijk op. Tegen de wind in en omhoog! Maar goed, het gladde brugje had ik ook gehad, dus dit kon er ook wel bij. Snel een fotootje maken en naar Vincent sturen. Zonder te stoppen!
Dan komt het moeilijkste stukje: terug over de gladde brug en tegen de wind in terug naar de Oostvaardersplassen, wat een beetje vals plat is. Er zit ook een wildrooster in. Juist als het lastiger is, ga ik iets harder lopen om er sneller vanaf te zijn! Terug naar Vincent. Ik merk nu aan alle kanten dat het zwaarder wordt. Toch ga ik langzaam aan uit van de realistische droom dat ik onder de 55 minuten kan lopen. Dat zou een PR voor 2021 én 2020 worden dan! Maar goed: nog even doorbuffelen. Kilometer 8, ik lig op schema.
Ondertussen moet ik dus nadenken wat mensen uitgeven aan kerstcadeau’s (ik zat er dik 50 euro naast) en naar welk land de meeste Nederlanders op vakantie gaan. Niet Frankrijk, maar Duitsland. Dan zie ik Vincent alweer staan. Nog anderhalve kilometer te gaan en die doe ik liever zonder de brug erin, dus we gaan richting het Oostvaarderscentrum.
Om onder de 55 minuten te komen, heb ik voor de laatste kilometer 7 minuten, dus dat moet me lukken! We gaan het onverharde pad op richting het trapje, wat niet zo verstandig is, want dat is glibberig en lastiger lopen.
Net voor het trapje is de race klaar en staat het PR.
Mijn horloge klokt een tijd van 53:36. Dik onder de 55 minuten en lekker snel! Ik ga heel rustig het trapje op! Dat belooft wat als ik weer netjes het afvallen kan doorzetten en het is een leuk na te jagen tijd voor de rest van het jaar. We dribbelen naar huis.
Vincent is inderdaad rustiger gaan lopen toen ik weg was. Hij heeft in totaal ook 9 kilometer gelopen en de 5 kilometer nog netjes binnen een half uur.
Nu is het jaar pas 3 dagen oud, maar ik heb al 2 uitdagingen voltooid! Gelukkig krijg ik vanaf maandag weer een schema om me een beetje ‘in toom’ te houden ?
4 januari 2021 De eerste Zwift Training op FTP
Weer aan het werk! ?? Vanuit huis nog altijd en Vincent werkt ook achter zijn computer. ‘s Avonds heb ik nog energie om op de fiets te stappen. Vanaf deze week maakt mijn trainer weer een schema voor me. En daar staat een training in die ik in Zwift kan doen. Ik vogel uit hoe dat moet: aanmaken op de computer beneden en dan op de Apple TV opzoeken en dan de afstandbediening opladen en een vlakke route uitzoeken. Ik ga nu fietsen op basis van mijn FTP: de kracht die ik lever bij het fietsen. Ik heb geen idee of die goed staat en ik vermoed van niet. Ik heb dat zelf door Zwift laten bepalen. Ik begin met infietsen en dat gaat lekker. Eindelijk weet ik waarom mensen een schermpje voor hun neus hebben: dan volgen ze een training!
Ik zie hoe hard ik moet trappen en mijn training staat aan de rand van het scherm in beeld. Het is gemakkelijk te volgen en heel erg goed te doen. Als ik naar een andere fase over moet, dan zet Zwift een boog voor me neer.
Ik ga na het infietsen over op 10 korte intervallen. Die komen overeen met een percentage van mijn FTP, maar ik kom er erg gemakkelijk doorheen. Als ik zeg dat het te simpel is, zal ik wel zo’n zware FTP test moeten doen – maar daar heb ik totaal geen zin in…..
Ik hou me keurig aan mijn opdrachten, dat wel. Een half uurtje is snel voorbij. Ik vind de trainingen ook wel grappig, omdat Zwift je daar lekker doorheen leidt. #ennuopzoeknaardeFTP
Ik heb ook nog energie te over om met Rob een rondje te wandelen en een frisse neus te halen. We lopen een vierkant rondje. ☺️
5 januari 2021. ??♀️ met ??in intervallen
Tussen het werken door ga ik met Vincent hardlopen als het licht is. Nu ik weer een trainingsschema heb, komen de intervallen weer terug. Die heb ik maanden niet gedaan en al binnen 5 minuten inlopen in zone 1 weet ik weer waarom: this sucks! Het is niet leuk en het gaat ook niet leuk worden. Ik haal zone 1 niet meer, zo rustig kan ik echt niet opwarmen! Vincent doet de route. We gaan over naar zone 2 en dat is nauwelijks beter dan zone 1. Ik loop dan in een supertraag tempo tenminste nog in de goede hartslagzone! Maar opwarmen is er niet bij….
Daarna moeten we 10 keer een minuut in zone 4 lopen en daar tussenin 10 keer dribbelen. Dat lijkt te overzien, maar zone 4 is hard! En dan aftellen. Dat doe ik tenminste altijd; om me af te leiden en zo dicht mogelijk bij de minuut uitkomen. Anders ga je echt bedenken hoe niet-leuk het ook al weer was.
Dribbelen lukt wel aardig. Ik tel met mijn vingers af hoeveel keer we al gehad hebben. De eerste paar keer versnellen we (of beter: ik) even hard, maar bij de zesde keer komt de klad erin en bij de zevende keer moeten we de weg oversteken. Part of the deal. Vincent zal me even verlaten en me zelf de laatste keren laten doen en langs de winkel gaan voor brood. Ik zal dan wind tegen hebben. Intussen heb ik het wel warm!
Maar dan ontdekt Vincent dat hij geen mondkapje bij zich heeft en komt hij achter me aan. De laatste twee versnellingen -tegen de wind in- gaan het snelst! Dan weer rustig terug naar huis dribbelen. Het grote voordeel van intervallen: je kunt zo vreselijk trots zijn op jezelf als je ze weer hebt gedaan! En de minuutjes hard rond de 5 minuten per kilometer liggen. Daar kan ik het de hele middag weer mee doen!
6 januari Geen goede dag voor sport ?
Ik werk en ga tussen de middag een stuk wandelen met Rob. De hoofdpijn en de slapte neemt toe gedurende de middag, maar de hartslag blijft wat hoog. Dat zijn de beste omstandigheden om lekker een boek uit te lezen in bed!
7 januari My First Group Ride on Zwift – Tour de Zwift Stage 1 ??
Tussen de middag maken we in het sombere januari-weer een wandeling en deze keer gaat Vincent ook mee. Hij heeft gisteren voor mij geprobeerd hoe het werkt met een groepsrit voor de Tour de Zwift. Zwift heeft een aantal verschillende rides opgezet, voor verschillende doelgroepen. Zo reed Vincent gister de korte route door New York met 1200 mensen! Het is geen race, maar leren om samen te rijden. Deze stage is flat, daarom doe ik ook mee. Maar ik doe mee met de Ladies Ride. Ik ben ruim op tijd en maak eerst een infietsrondje. Dan kan ik even wennen aan de nieuwe FTP, die ik gelukkig handmatig in overleg met de trainer heb kunnen instellen. Maandag stond deze waarde onder de 100 (dat is echt veel te weinig Anke; schreef de trainer nog net niet in hoofdletters) en nu staat die FTP rond de 150. Ik zoek een zo vlak mogelijk rondje uit en trap zo’n 8 kilometer weg bij het infietsen.
Dan meld ik me voor de middelafstand van de Tour de Zwift Stage 1. Ik kom op de pier te staan en ben tien minuten van tevoren de 20ste deelneemster! Allemaal hetzelfde pakkie aan, te wachten voor de startlijn en een beetje infietsen op de Tacxjes die keurig klaar staan.
Er komen wel steeds meer meiden, maar uiteindelijk zijn we maar met 100 dames! Honderd! Voor me staat Eileen en iemand met een hele mooie tijdritfiets. De meesten zullen sneller zijn dan ik, maar ik ga kijken hoe het is. Ik vind het al leuk dat we op de Pier starten, want hier ben ik nog nooit geweest!
En dan gaan we! De andere Zwifters zien we nu niet meer, alleen die 100 meiden. Ik geniet me suf van wegen waar ik anders nooit kom en hoeft niet vooraan te rijden. Ik heb gelezen dat de groepjes zich vanzelf wel een beetje vormen.
En inderdaad, na een paar kilometer fietsen we de watertunnels in en zit ik tussen een groepje van ongeveer 10 meiden. Het tempo en mijn gevoel daarover liggen hoog. Laat ik het de eerste 5 a 10 kilometer eens proberen!
Ik merk dat ik intussen heel goed omhoog kan fietsen. In het groepje hou je het tempo wat gemakkelijker hoog, maar ik fiets soms een stukje vooruit en dan trek ik. Het is grappig dat we met een Amerikaanse, Ukraiense, Engelse en een andere Nederlandse fietsen. Dat vind ik lollig. Ik ken ze niet, maar voor hen wil ik er wel bij blijven. Ik geef een duimpje en ik krijg een zwaaiend handje terug, dat is leuk. Nu kan ik helemaal niet meer afhaken. Het is behoorlijk uitdagend!
Als de tien kilometer erop zitten, wil ik me ook niet laten kennen. En na het eerste rondje wil ik eigenlijk ook bijblijven. Aan de ene kant is die prestatie- en groepsdrang niks voor mij, aan de andere kant: ik heb het nog nooit ervaren! Ik zweet behoorlijk. Ik rij de hele tijd tussen de 35ste en 40ste plek. Er zijn dus meiden (heel) veel sneller, maar ook een hoop meiden veel langzamer.
Ontzettend grappig dat je je verbonden voelt met totaal onbekenden. Ik denk telkens: ik haak wel af bij 15 of 20 kilometer, maar ik doe het niet. Als we de laatste keer de vulkaan rond gaan, komt Rob kijken. Dat leidt me af en ik mis de speed voor de versnelling van de laatste 5 kilometer. Ik moet nog even heel hard trappen om bij de Amerikaansen te komen die de versnelling ook niet meegegaan zijn. De laatste 300m sprinten we om het hardst en ik pers er nog wat extra vermogen uit. Dan is de Ride afgelopen en fiets ik ‘gewoon’ Watopia weer in.
Ik heb nog nooit zo hard gereden! Aangespoord door de rest. Misschien een beetje onhandig omdat ik morgen ook moet hardlopen ? maar dat zien we dan wel weer!
8 januari Provincie Overijssel en een lange Duurloop met Joyce
Het is een heel gedoe met alle uitdagingen en badges en tours. Dat alles klinkt voor mij als een ‘opdracht’. En er zijn werkopdrachten (en een beoordelingsgesprek wat daar aan vast zit), mijn persoonlijke sport-challenges, huishoudelijke uitdagingen en dan nog genoeg rust nemen en slapen ook. De badges van Garmin, de Apple Watch wil dat ik 7 dagen achter elkaar blijf bewegen, de trainer heeft een schema, ik heb het goede voornemen om af te vallen en dan heeft Trispiration ook nog eens een jaarchallenge toegevoegd! Die laatste klopt niet helemaal en dat is de allergrootste puzzel. Ik moet me voor mijn gevoel op iets vastleggen voor een heel jaar, wat nog geen week oud is en onvoorspelbaarheid blijkt troef geworden sinds 2020. Is de hele maand juli onhaalbaar door de vakantie of gaat die niet door? Een wedstrijd in juni: kan dat dan alweer? En zwemmen is nu al een fikse uitdaging! En dan verdubbelen, zodat je alle afstanden twee keer doet per maand? Je moet jezelf uitdagen, maar het moet ook kunnen! Het enige wat mij bekoort is het verzoek om elke maand een andere provincie aan te doen. Kan iedereen het nog volgen?! Ik zie soms ook door de bomen het bos niet meer! Ik zou vandaag overleggen met mijn trainer, maar die heeft een oude blessure die de kop opsteekt. Het kost me veel hoofdbrekers wat ik kan en zou willen doen. Gelukkig kan Joyce wel mee en wij gaan samen naar Giethoorn in de provincie Overijssel.
Een (hele) lange duurloop staat er op onze horloges. Grotendeels verhard, dat wel. En zo lopen wij om tien uur ‘s morgens door een totaal verlaten Giethoorn. Geen bootje, geen toerist te bekennen. Het water is vlak en weerspiegelt het dorpje alsof het een oase van rust is. De enige die de stilte doorbreekt, ben ik met mijn geklets.
De bruggetjes zijn glad en de enige die we tegenkomen is een vriendelijke plaatselijke bewoner met een kruiwagen vol strooizout. We lopen het dorpje uit en komen op de buitenwegen. Ik loop met gemak! Dat had ik niet verwacht eigenlijk. Ik klets de hele tijd tegen Joyce. Het zonnetje komt er prachtig door boven de velden; ook onverwacht.
De kou valt mij mee, maar Joyce niet. Die heeft met haar fibromyalgie meer last van het winterweer. Maar ik kwebbel gewoon door terwijl we aan de zijkant van de weg lopen. Ik moet namelijk die jaarchallenge uitleggen. Joyce vindt het ook leuk om alle provincies te doorkruisen, dus dat gedeelte van de jaarchallenge zou wel kunnen blijven! Dan vervolgt de route zich na een kilometer of 6 -waarin we lekker doorliepen- over een onverhard pad achter een hek. We doen het toch maar. Het is er prachtig! Vogeltjes, stilte en… modder. Tempo weg, genieten aan.
Totdat we bij een echt afgesloten hek komen te staan. Met in de verte een kudde wilde koeien. En om ons heen water. We zoeken nog even of er ergens wel een doorgang is, maar tevergeefs. Dus lopen we terug. De koeien durven we niet aan. Ook omdat de tractor erbij staat. We lopen terug langs de ganzen en zwanen en tussen de reeënpoot-afdrukken door.
Als we op de verharde weg terug zijn, ga ik weer kletsen en gaan we iets harder lopen. De overgang van modder naar asfalt en de kou en de saaie rechte weg zijn echter niet aan Joyce besteed en zo hier en daar voegen we vrolijk een wandelelement toe. Het hek aan de andere kant van de koeien staat open. We zullen de route moeten inkorten, want ik moet om 2 uur thuis zijn, maar we weten nog niet waar. Dit ommetje is niet geweldig, maar het is wel wijds qua landschap. We steken weer terug naar Giethoorn en komen nog langs een stuk met huisjes en bruggetjes. En meer niet. Stilte. Zelfs ik hou mijn waffel even dicht!
We komen 2 wandelaars tegen. Voor de rest niemand. In één van de meest toeristische dorpen van Overijssel: niemand. Toen we in Marken liepen vorig jaar, had ik nooit gedacht dat dit zo lang zou aanhouden. Nu komt er een gevoel bij van ‘zielig’ voor de mensen die hier wonen, want de drukte is natuurlijk niet altijd leuk, maar het is wel hun broodwinning! We verlaten het toeristische gebied en komen op de grotere wegen in de omgeving. Hier besluiten we terug te lopen richting de auto en nog een ander ommetje te nemen door het natuurgebied. We zullen dan op een halve marathon uitkomen. Dat zou ik wel willen, maar Joyce heeft het minder gemakkelijk dan ik, het asfalt is toch minder vriendelijk voor haar gewrichten. De afwisseling wandelen en lopen deert me niks. We gaan de ophaalbrug over en dan moeten we even zoeken hoe we onze route zullen verleggen. We lopen de Weerribben in. Vlak en veel water.
Hier links boven op de foto zie je koeienboten! Is dat niet apart? We lopen tussen het riet en langs het water. Er is werkelijk niemand in de omtrek te zien! We zagen daarstraks nog wel mensen met hun hond, maar nu niemand meer.
Een halve marathon lopen we in 2 uur en 3 kwartier. Een soort van vergissing is dat we er nog niet zijn en dat we het water nog omheen moeten cirkelen! Ik neem nog een lekker koude Mars als lunch, want ik krijg ook een beetje trek. Ik drink veel deze keer, maar een gel heb ik pas 1 weggewerkt. Ik heb zelfs na 3 uur nog genoeg te kletsen, het is bijna onvoorstelbaar. We zien een brugje wat niet op onze route staat, maar als we het nakijken op Google Maps kunnen we er net zo gemakkelijk overheen.
Dan moeten we nog door de woonwijk heen cirkelen en de kilometers tellen op. Niet snel, maar er komt er 1 boven op de halve marathon en nog één en nog 1…. We gaan de ophaalbrug weer over en op mijn tellertje staan er dik 24 intussen. Dus het gaan er toch echt wel 25 worden!
Ik ben er niet zo heel erg moe van geworden en eerder energiek dan moe. De stoelverwarming is echter onwijs welkom! Het is droog gebleven en eigenlijk ook behoorlijk zonnig. Ik ben eigenlijk net te laat voor het kennismakingsgesprek. En dan kan ik eindelijk naar het toilet!
Ga je mee uitfietsen ?♀️ …. ehhh uitvriezen ??
Vlak voor ik de douche in stap, vraag ik Manuel hoe zijn fietsrondje was. Hij staat op het punt om te gaan en ik kan nog mee! Vincent kan ook nog mee. We gaan rustig op de ATB een uurtje uitfietsen. Manuel wil zo min mogelijk bos, omdat zijn fiets dan weer schoongemaakt moet worden, maar Vincent weigert een rondje Oostvaardersplassen. Het wordt een rondje Noorderplassen. Ik heb nog steeds mijn compressiesokken aan. Ik fiets achter de mannen aan en eenmaal op de dijk vallen de koude handen wel mee. Ik heb een fotostop geeist.
Het is ongelooflijk helder! Je kunt de stoomwolken van de industrie die áchter Amsterdam ligt zien tot helemaal aan de andere kant de windmolens bij Urk! Er is zelfs iemand aan het zeilen!
We gaan de Noorderplassen wijk in. Dan fietsen we in de schaduw van de huizen, teerwijl de zon langzaam onder gaat en het wordt wat kouder. Als we de wijk door zijn en een stukje iets meer wind tegen hebben, wordt het nog kouder. Ik heb grote moeite mezelf warm te houden en Vincent nog veel meer. We fietsen langs het strandje en ik ben er eigenlijk een beetje klaar mee. Er is geen andere mogelijkheid dan naar huis fietsen en proberen een beetje gevoel in je vingers te houden. Langs de atletiekbaan en dan kiest Manuel de weg met de minste bomen waaronder veel drab ligt. Ik krijg ook koude voeten en Vincent kan bijna niet meer, dus het tempo gaat hard omlaag. Wat ben ik blij dat ik niet de Oostvaardersplassen rond moest! De zon is achter de huizen weggezakt en het is door handschoenen en met 1 paar sokken echt heel erg kil. Ik fiets de 25 kilometer niet vol, frunnik met grote moeite de sleutel in het slot en ben geïrriteerd door de kou. Vincents handen doen erg veel pijn. Ik warm binnen weer redelijk snel op en Vincent mag eerst douchen en opwarmen. Daarna mag ik. Ik voel me snel weer redelijk oké, behalve mijn voeten – die vonden nat worden in de modder, 20km asfalt rocken en vervolgens bevriezen geen goede sportdag. De rest van mij vond van wel!
9 Januari Uitzwiften met opdrachten van mezelf ?
Een echte zaterdag vol kwarweitjes en to-do dingetjes. Ik voel me goed, mijn voeten zijn er ook weer bij en ik ga een stukje fietsen van 30 kilometer. Voor de Trispiration Challenge. Kan je maar gedaan hebben. Ik vind een route die ik nog niet heb gedaan. Als ik in Watopia aankom, regent het daar dat het giet! Ik zet de droger wel even aan en wacht tot de bui voorbij is….
Vergeefse moeite. Het onweert zelfs als ik over de boulevard fiets! Schitterend: regent het daar een keer wel en in Almere niet! Fietsen in de regen zonder nat te worden! Gelukkig zijn de tunnels droog. Eenmaal aan het trappen in een lekker hoge cadans bedenk ik me dat ik best elke 10 min de cadans een minuut boven de honderd kan leggen. Ik kom een sprint tegen en bedenk me dat ik maar eens zal proberen om alle PRs in Zwift te breken!
6 en een halve minuut later is dat gelukt! Het vorige PR lag op 8 minuten. Ik ga lekker. Schijnbaar zijn mijn benen niet moe te krijgen. In deze klim zat de tweede tien minuten, dus ik doe wel tien, vijftien, twintig minuten met de cadans.
Dan kom ik de volgende uitdaging tegen: een sprint. Ik zet even flink aan en de tweede PR is een feit! Ik ga lekker en wil nu eigenlijk wel op tempo blijven fietsen en het eerste uur boven de 25km uitkomen. Liefst rond de 27. Het onweer heeft plaatsgemaakt voor zon en de avond valt alweer.
Er sneuvelt weer een PR en ik fiets nog eens een keer op hoge cadans. Ik ben even trots als ik zelfs 28 kilometer in een uur fiets! Dan nog 1 sprint waar ik op los ga en dan nog 1 keer een cadans boven de 110 aanhouden. Dat laatste is lastig, want de weg is heuvelig. Omlaag lukt prima, omhoog is lastig, maar hou ik zo hoog mogelijk. De zon komt weer op en ik kom weer op de boulevard.
Met de complete route krijg ik genoeg punten om level 14 te worden en nu heb ik al meer dan 1000 kilometer in Zwift rondgefietst! In 10 weken tijd! Ik kan wel zeggen dat ik de virtuele fietswereld echt leuk vind intussen. Eigenlijk ben ik er dol op! ?
Zondag 10 januari. Cultuurloop door Schokland met Joyce en Vincent?
Joyce haalde ons in de vroege middag op. De kou was wat uit de lucht getrokken en dat is voor haar spieren beter. Konden wij lekker uitslapen! We reden met zijn drietjes naar Schokland, het voormalige eiland in de Zuiderzee en nu gelegen in onze eigen provincie Flevoland en wat zelfs op de UNESCO lijst prijkt. We reden daar afgelopen vrijdag langs en ik zei: “Hier ben ik nog nooit geweest”, waarop Joyce antwoordde dat zij er ook nog nooit geweest was. Dat hiaat gingen we vandaag goedmaken met een rondje om het voormalige eiland. Dikke 10 kilometer. En Vincent ging gezellig met ons mee ‘joggen’. We begonnen met een fietspad tussen de bomen door aan de ‘rand’ van het voormalige eiland.
De drukte viel mee. We zagen wel andere mensen, maar niet zo veel als er in het Kotterbos waren (vermoedelijk). De kou viel me mee. Ik liep weer vrij gemakkelijk. De ontbrekende kilo’s maken het me steeds gemakkelijker! En het feit dat ik natuurlijk een rugzakdragertje had geregeld ?? We kwamen bij de ruïne van de oude vuurtoren en de oude kerk van Ens.
Naast het hardlopen vandaag, namen we ook ruim de tijd om de UNESCOsite te bewonderen. We liepen tussen de bezienswaardigheden lekker door en Vincent kletste Joyce de oren van het hoofd. Je vraagt je toch af van wie hij dat heeft…. ?
We kwamen bij het terphuisje, wat ik echt geweldig vond. Dat minihuisje hoog op de ‘heuvel’ en uitkijkend over het water. Helaas werd het daar wel druk met diverse gezinnen.
We kozen een onverhard, ietwat modderig pad tussen het water door naar het middeneiland, richting het kerkje.
We kozen een onverhard, ietwat modderig pad tussen het water door naar het middeneiland, richting het kerkje.
Daar was het dan wel weer druk, want het restaurant had een kraampje staan en de parkeerplaats stond er bovenop. We keken er wel even rond, naar de huisjes en de boot. De kerk, daar kon je niet bijkomen.
Aan de andere kant van de grote weg namen we een halfverharde pad en ik liep even met Vincent te kletsen. Hij dronk lekker veel water. Na een kilometer stopten we bij een punt waar we de andere kant op wilden om een onverhard pad te pakken. Helaas bleek dat pad net zo verhard. Aan deze kant van de weg waren nauwelijks mensen meer. Toen kwamen we bij de vroegere haven van Schokland en het monument voor de binnenvaart.
We namen uitgebreid de tijd om de oude haven met ijsbrekers en havenlampen en duckheads te bewonderen. Vincent liep over de gladde planken en we liepen door de modder. Het was stil en er was vrijwel niemand. De Unesco-site leek open voor ons alleen! In het buitenland zou je hier zeer zeker een kijkje nemen, maar voor Hollanders is dit te ‘gewoontjes’.
Toen kwam de klad een beetje in het hardlopen, maar het was er des te gezelliger om! We deden echt geen snelheidsrace, maar genieten te over! We liepen aan de ‘andere’ punt van het voormalige eiland voorbij.
Van tijd tot tijd volgde een wandelpauze en dan (vr)at Vincent winegums. We staken een weg over en gingen toen weer onverhard door de modder lopen. We bespraken de prestatie van Maarten van der Weijden op zijn hele thuistriatlon. Na de modder volgde een stukje heerlijke bosgrond met bochtjes en boomwortels. We kwamen bij de steentuin. “Zouden ze daar nou echt stenen kweken”, vroeg Vincent zich af. Dat niet, maar ze hadden wel verschillende soorten stenen in hopen bij elkaar gelegd.
Kan mij niet zo heel erg bekoren geloof ik. Ik was een beetje vermoeid aan het raken, maar de mini-mars verhielp dat gelukkig heel aardig en Vincent nam ook een marsje. Het leukste en stoerste van de steentuin waren de stapstenen, die Vincent en Joyce wel durfden te nemen, maar ik niet!
Toen hoefden we ‘alleen maar’ nog terug naar de auto. We namen een onverhard pad en kwamen op een modderige route. De route van ruim tien kilometer hadden we alweer opgerekt naar 12 kilometer.
Ik was er niet echt moe van geworden, maar we hadden dan ook lekker de tijd genomen. Het was echt een heel mooi en verrassend avontuur, zo op een culturele zondagmiddag. Heerlijk dat we dit met zijn drietjes kunnen doen! Het smaakt naar meer onverharde avonturen op stille plekken in Nederland met dit gezelschap.
De eerste tien dagen van 2021 zitten er alweer op en ik ben gewoon verder gegaan waar ik gebleven was: hardlopen, fietsen en zwemmen komt ook wel weer. Verschillende tempo’s, verschillende tijden, verschillende trainingen. Laat het jaar maar komen!