Maandag 1 februari 2021 – ??♂️ Zwemmen in het donker en Intervallen in Oranje ?
Na een ietwat opgelengde werkdag had ik een dik half uur hardlopen op het programma staan. Gelukkig maar, want ik heb prachtige nieuwe schoentjes. Asics – precies dezelfde als ik al een paar versleten heb, maar nu in een ander en schoon kleurtje.
Deze maand doen we met Trispiration een challenge dat je elke dag een opdracht krijgt voor een foto. Vandaag was het thema: oranje. Dat viel vast wel te combineren! Ik moest eigenlijk eerst wandelen voor mijn training, maar die 2 minuten telde ik op bij de eerste 7 minuten in zone 1. Hobbeldehobbel. In de wandelpauze zag ik grote oranje verbouw-keten:
Door naar 7 minuten in zone 2. Ook dat was nog prima te doen. Ik zag een meneer in een oranje hesje voorbij fietsen. Maar ik kon ‘m al lopend niet fotograferen. Na een ‘wandelmoment’ ging ik 7 minuten in zone 3 lopen. Zone 1 en 2 waren saai en moeilijk vast te houden vanwege het lage tempo. Zone 3 ging lekker. Ik vond het alleen jammer dat ik het hondje in zijn oranje jasje niet kon vastleggen op de foto! Door naar zone 4. Dat was totaal de andere kant: ik kwam er niet in!
Nauwelijks tenminste. Mijn benen wilden wel, mijn hoofd ook, maar de hartslag en de VO2max kwamen maar nauwelijks tot zone 4. Ook dat is een teken van vermoeidheid. Vast in combinatie met het feit dat ik de Weight Watchers weer heb vol goede moed heb opgepakt. Achja, niet getreurd: volgende keer beter.
Na het eten gingen Vincent en ik weer naar Amsterdam voor een stukje zwemmen. Ik vind het altijd een vette uitdaging om 2000m te zwemmen in de korte tijd die er is. Ik moet dan meteen beginnen. Ik telde de baantjes zo’n beetje.
De eerste 4 banen is vaak een gevecht met brilletje en (dubbele) badmuts en iedereen zijn of haar snelheid. Al snel zat ik helemaal in een ritme en ik lifte ook regelmatig in iemands voeten mee. Dat was de ene kant van het zwemmen, aan de andere kant leek ik soms nauwelijks vooruit te komen en was het harken om 2000m bij elkaar te krijgen. Ik raak de tijd en de omgeving een beetje kwijt. Een soort zwemflow. Ik heb het gehaald en Vincent verzorgde de oranje-foto’s.
Het omkleden is altijd het ergste. Kouddddddd. ?
Dinsdag 2 februari 2021 – FTP training op de Zwift ?
Tussen de middag ging ik lekker met Manuel mee wandelen. Ik was net zo somber en sjachereinig als het weer buiten. Grijs. ‘s Avonds staat er een FTP-training klaar. Er ontbreekt een stukje en ik heb een vermoeden van wat er zou moeten staan, dus dat vul ik dan in. En dan ga ik me lekker een half uurtje inspannen. Tenminste…. dat hoopte ik, maar het kwam niet echt op gang. De stukjes inspanning waren net te kort voor mijn gevoel en ik had het ontbrekende stukje niet goed ingeschat, ik moest echt meer watts zien te maken.
Ik had de tijdritfiets uitgekozen voor deze oefening, maar dat voelt toch niet zo echt. Het half uurtje vloog voorbij, maar ik vloog minder hard dan verwacht. Hoewel ik netjes de training had gedaan. Op deze dag moesten we een foto aanleveren van de fiets op een bruggetje. Dus na de training fietste ik nog even door naar de bruggen in Watopia.
Woensdag 3 februari 12021 – De vreselijke jungle van Zwift ?
De foto-challenge van vandaag, vraagt om een standbeeld. Ik moet even denken, maar in Watopia staan 2 prachtige, grote beelden van fietsers. Die ga ik meenemen bij mijn training! Ik moet om 8 uur beginnen aan de vreselijkste etappe van de Tour de Zwift door de jungle, dus infietsen doe ik wel even langs de beelden. Fiets wijzigen, nieuw virtueel jasje aan en dan is het opeens 23 minuten voor 8! Even doortrappen dus. Ik ga hartstikke lekker en vergeet af te slaan voor de route-verkorting.
En passant verbeter ik met glans mijn PR op de klim en dan wordt het donker in Zwift. En anders donker als de nacht… Het begint te stortregenen! Leuk, zo’n virtuele bui, maar de standbeelden zijn niet te zien! Ik moet me gek racen, want normaal doe ik over de Hilly Ronde een heel stuk langer. 30 seconden voor 8 stap ik over naar de jungle en daar kan ik gelijk doorfietsen.
Zand in mijn ogen. Veel fietsers. En ik ga al meteen een heel stuk trager dan de mountainbikers. “ik-hoef-dit-alleen-maar-te-doen-ik-hoef-dit-alleen-maar-te-doen” is mijn mantra. Al na 2 kilometer begin ik met het aftellen van de overige 20 kilometer. Ik zie wel stapels met standbeelden van de Azteken! Maar nu zitten ze verstopt achter het zand. Door de grot.
Nog 18 kilometer te gaan en ik ga maar proberen om standbeelden te fotograferen. We moeten 2 rondjes door die vreselijke jungle met z’n hobbelige ondergrond en geniepige heuveltjes. Minder kon niet. “ik-hoef-dit-alleen-maar-te-doen-ik-hoef-dit-alleen-maar-te-doen” Het duurt een eeuwigheid. De foto’s van de beelden houden me bezig. Samen met het aftellen.
10 Kilometer kan dan klinken als een vreselijk, oneindig lang stuk. Anderhalve ronde nog. Ik heb totaal geen zin meer. Maar ik hobbel door. Ik zit rond de 500ste plek, maar ook dat kan me niet schelen. “ik-hoef-dit-alleen-maar-te-doen-ik-heb-geen-zin-ik-hoef-dit-alleen-maar-te-doen-ik-heb-TOTAAL-geen-zin”. 99% van de mensen met mijn gehalte aan zin zouden zijn afgestapt en ik geef ze allemaal gelijk, maar ik doe dat niet. Nog 6 kilometer. ik-hoef-dit-alleen-maar-te-doen-ik-heb-geen-zin. Nog vier kilometer en die gaan omlaag en ik heb al honderd foto’s van standbeelden en ik heb totaal geen zin meer en dan willen mijn benen er ook graag mee stoppen! Ik moet ze echt dwingen om rond te blijven draaien. Nog nooit ben ik zo blij geweest een rondje te hebben voltooid! Ik spring zo snel mogelijk de fiets af. Zo snel als mijn benen nog willen tenminste. Het kan ook zonder zin dus.
Donderdag 4 februari 2021 – Wandelen met boerderijdieren ???? en Vincent
De opdracht van vandaag was: fotografeer een boerderij-dier. Tsja… Ik heb een rustdag en ik wil wel wandelen, maar ik heb ook een functioneringsgesprek en een boel werk en besprekingen en Rob is niet lekker…. Alles pakt goed uit, maar het duurt ook allemaal langer dan ik had gehoopt. Dus kunnen Vincent en ik ‘s avonds pas aan de wandel. Als alle boerderijdieren binnen zijn. Dan maar iets creatiefs verzinnen! We grijpen terug op een oude bekende: wandelen met de beestenbende!
Ik vind het zwaar, want ik lijk moe aan alle kanten. Ik ben niet topfit merk ik en ik maak me zorgen om de uitdaging voor morgen. En dan bedoel ik niet de foto-challenge!
Vrijdag 5 februari 2021 – Trage Trail tussen Egmond en Bergen? aan Zee? met duinen ? en…. hoogteverschillen
25 Kilometers staan er op het programma. Voor Joyce en mij. Ik heb mijn OV chipkaart bij me en een mondkapje en we rijden apart om een besmetting uit te sluiten. Tempo is niet van belang vandaag. Ik ben moe: van een week dieeten (met verrassend goed resultaat), van een week werk, van het huishouden, van het meehelpen met het huiswerk, van kopjes thee brengen en van slecht slapen. De route staat op mijn horloge en de opdracht van vandaag laat zich moeilijk rijmen met duinen: een speeltuin! Maar goed, we gaan het proberen!
Om 10 uur zien we elkaar in Egmond waar de route langs Noordhollandse Kust in noordelijk richting verder gaat. We lopen al snel de duinen in achter Egmond en we willen wel een duinkaart kopen, maar de machine maakt geen contact. Het lijkt koud. Hopelijk warmt het straks op! We gaan langs de volkstuintjes. En warempel: daar staat een glijbaantje! Die tel ik als speelplaats!
Na de tuintjes gaan we opeens de duinen in. “Smal zandpad” staat er op het bordje. En dat is het! Zand. Mul zand. Niet Joyce’s eerste keus, maar de schoonheid om ons heen maakt het meer dan de moeite waard. Het is zacht glooiend, lieflijk met een scherp randje en overal liggen duinmeertjes. Het is on-Nederlands mooi. Helemaal niet erg om hier heel rustig doorheen te gaan en volop van te genieten. We dwalen zelfs een stuk extra!
We zijn de enigen. Ver voor ons loopt een meneer. We kletsen en zijn al warm. Maar dat ligt niet aan het tempo, want we maken er vandaag een trage tocht van. Dat is goed voor ons allebei. Ik merk dat me dit lukt, maar het gaat niet zo soepel als anders. En Joyce worstelt zich door het zand heen op ‘r eigen tempo. Het is bewolkt, maar als de zon hier schijnt, moet het echt nog mooier zijn! Smalle paadjes, witte paaltjes en duinpannen. En zand- zou Joyce zeggen. En het gaat ook nog omhoog en omlaag. Ik moet naar een WC. Ik ben een tijdlang op zoek naar een geschikte duinpan, maar dan komen we op een klinkerwegje en is het opeens wat te druk om te drukken. Als we de gebaande weg weer verlaten en de duinen op en over gaan, wordt de drang wat hoger en zie ik alleen maar overal hopen stront liggen. Op het moment dat we de wilde paarden zien, duik ik een bosje in om mijn hoop achter te laten.
De paarden zijn geweldig! 2 Zijn er aan het spelen en de rest kijkt ons amper aan. Deze paarden zijn erg mooi en ze zien er ontzettend zacht uit. Je zou bijna vergeten dat we weer hoogtemeters aan het scoren zijn.
Dan komen we al richting Bergen. Dat is behoorlijk onverwacht om opeens langs een grote weg te lopen, langs de bushalte en richting wat huizen en villa’s. We lopen langs het strandhuis uit de jaren 20. Het is wel even verhard en dan kan er wel wat tempo gemaakt worden. Tot de volgende weg de duinen in.
Dan lopen we door het bos. Het lijkt op de Ardennen! Dat zeg ik niet zomaar, want er zijn heuveltjes die niet voor de Ardennen onderdoen. En de bosgrond is ook zo zacht en voorzien van boomwortels. Ik pak vaak weer wat tempo en looplust op, maar dat wordt dan gesmoord in weer een heuveltje op. Ik maak me een beetje zorgen over het tempo, maar het is wat het is en ik hoeft het nergens voor te veranderen. Tussen de bomen door zijn de duinen verderop te zien met daartussen in meertjes. Het is werkelijk adembenemend mooi. Niet te vangen op een foto. En het blijft doodstil en bijna eenzaam.
Dan komen we bij het Koepeltje van Taboer. Als ik hier gedropt zou worden met GeoGuessr zou ik zeker niet meer weten waar ik ben. Het kan Belgie zijn, of Finland, Canada of Zweden. Een betonnen koepeltje in de middle of nowhere. Frankrijk misschien of Engeland, had ook gekund? Na het koepeltje volgt een fikse klim! Even de hartslag verhogen en boven op Joyce wachten en van het uitzicht genieten.
We lopen veel te kletsen. Over allerlei onderwerpen. En dan moeten we soms even terug. OMHOOG. Door het zand. Zou Joyce erbij zeggen. Ik ga lekker niet opschrijven hoe lang we over 10 kilometer hebben gedaan. Lang genoten. Dat zeker! Er volgt nu veel bos. Aan de wegbordjes te zien en de manier waarop het bos er uit ziet, gaan we richting Schoorl. De route ben ik al lang kwijt. We zien het als we in de buurt van een parkeerplaats komen, aan de andere mensen die we tegenkomen.
Het betrekt een beetje en als we een grote weg kruisen begint het zelfs te regenen. Joyce twijfelt over de regenjas, maar trekt ‘m wel aan als het doordruppelt. Ik heb het even helemaal gehad. We hebben intussen trouwens wel een duinkaart gekocht! Gelukkig stopt de regen ook weer voor het echt vervelend wordt. Zo’n moment dat je denkt: ben ik pas halverwege, waar bén ik in ‘s hemelsnaam en waarom wilde ik dit ook alweer… Zo’n moment dat alle bos een beetje saai wordt en het zoveelste paard ook weinig enthousiasme meer oproept. We lopen een stuk over een fietspad. Geloof ik. Het ontbreken van enthousiasme hangt samen met het minder opnemen van de omgeving. Ik heb al 2 gels op, dus daar ligt het niet aan. Misschien dat ik eerder deze week iets te weinig reserves heb opgebouwd.
Ergens komen we opeens een hoop trappen tegen. Kan er ook nog wel bij! En langs de tennisbaan staat nog een stukje Atlantik Wal overeind. het woord ‘afwisselend’ is hier zeker op z’n plaats. We komen aan de rand van bebouwing en vakantieparken en vakantiehuisjes. Dit wordt de allerlangzaamste halve marathon ever. Een wandeling met hardloopelementen is hier zeker op zijn plaats. Ik geef er niks meer om. De auto is dichterbij dan de route die we nog over hebben. We moeten nog helemaal om Egmond heen. Ineens staan we te wachten bij stoplichten! Dat hebben we nog nooit gehad, maar erg is het niet. We staan bij een weg die we alleen maar vanuit de auto kennen. En dan steken we de onverharde wegen weer in om Egmond heen. Staan we opeens weer in de duinen!
Hier liepen we vorige keer ook. Een verhard pad. Maar nu zonder de drukte. Ik voel me net als de vorige keer op dit pad toch wat geïrriteerd. Dit is saai in vergelijking met de rest. We gaan het laatste stukje nog afleggen en nemen een Mars(je). Joyce neemt die voor de eerste keer. We halen een paard in en na de foto- en rek-pauze halen we het paard nog een keer in. Dan zien we de trap naar boven en we zijn blij dat de route er niet overheen loopt. Tot we zien waar de route wel loopt en daar…. is geen pad! Om met PL te spreken: dan moet je er vaak overheen lopen, dan komt er vanzelf een pad. Alleen is dit een nog-niet-bestaand-pad OMHOOG. Het uitzicht is de ene kant op prachtig over de duinen, aan de andere kant flats en hotels van Egmond.
Waar een trap omhoog had gekund, is ook een ‘naar beneden’; Per Trap! Het is hier duidelijk drukker in de buurt van de bewoonde wereld. En toch staan we opeens weer tussen duinmeertjes zonder ook maar iemand te zien. Aan de andere kant duikt een rund op. Hij ziet er groot en majestueus uit. Wij leggen de route een beetje om zodat we bij het dier komen wat midden op het pad staat. Gelukkig hoeven we niet langs hem en zijn familie! Het zijn goedzakken, die dieren. Ze maken me erg blij.
Dan lopen we de parkeerplaatsen over van Egmond. Joyce heeft er opeens weer zin in, terwijl mijn zin weg is. Verdampt in een tekort aan energie. Ik roep als we de boulevard op lopen: ik wil hier zo snel mogelijk klaar mee zijn! Om 30 seconden later te zeggen: laten we over het strand gaan nu we er toch zijn. Joyce’s Mars werkt uitstekend en we gaan over het strand. De zee is mooi en geeft wat rust, maar ik ben aardig aan het eind van mijn latijn en zin. Wil gewoon wandelend naar de auto en de koekjes.
Het is zo leuk dat Joyce mij nu aanspoort om te rennen! En dan door het mulle zand terug naar de Boulevard. Ik fotografeer nog een glijbaantje op het strand vlak voor we omhoog lopen. Als ik nu eens leer dat 2 gels en 1 minimars net te weinig zijn, komen we er wel. Bij nog grotere omvang.
De 25 kilometer komen er. We halen het niet eens binnen de 4 uur. Ik had gedacht dat we er 3 a 3,5 uur over zouden doen, maar blijkbaar vandaag niet. Ik haal ook de 26 kilometer. Daar ben ik moe van. Het is wel een gemakkelijker gegaan, maar ze zitten in da pocket. En de speeltuinen en een speelveld in de duinen kan ik ook afvinken!
Van Joyce krijg ik een heerlijke warme chocomelk en dat doet me vreselijk goed. Daar kan ik weer mee naar huis rijden, terwijl ik alle koekjes opeet.
Zaterdag 6 februari 2021 – Uitfietsen tussen de lava ?en Discovery?!
Een flinke nachtrust doet me goed. Ik voel me wat beter aan alle kanten. Geen spierpijn of andere kwaaltjes. De weegschaal blijft maar volhouden. Even uitfietsen, dat is alles wat ik vandaag hoeft te doen. 3 Kwartier volgens het schema. Iets met cadansen. Ik ga lekker om, langs en door de vulkaan fietsen. En ondertussen ga ik (op mijn telefoon) Discovery Channel ID kijken. Dat hadden we heel lang niet meer en nu weer wel. Een aflevering duurt 3 kwartier. Ik probeer mijn cadans boven de 80 te houden. En soms moet ik even boven de 100.
Ik zie de vulkaan van binnen en van buiten. Soms ben ik te laat terug in Zwift Companion, omdat ik dan uit Discovery moet gaan. Het kost tijd, waardoor ik na 3 kwartier nog (lang) niet klaar ben met de aflevering. Ik fiets dus nog door en ik fiets ook wel lekker, dus ik ga de 30 kilometer maar weer eens volmaken.
Ik krijg nog een hele dikke virtuele stortbui over me heen! Ik blijf laag en moet snel schakelen tussen Discovery en Zwift om de geplande route te volgen. Als de aflevering is afgelopen blijf ik in de regenbui van Zwift hangen met een brede grijns. Ik ga nog een keer om de vulkaan heen en maak het rondje helemaal af. Ruim 31 kilometer weer gedaan en het voelt goed!
Voor de foto-challenge van vandaag moet je een wissel fotograferen. Mijn wissel naar een koude wandeling duurt wat lang, maar in die wissel fotografeer ik een wissel tussen personen in Zwift (Vincent en mij) en een wissel van schoenen; van nieuwe loopschoenen en de fietsschoenen.
Zondag 7 februari 2021 ❄️ SNEEUW ❄️?
‘s Nachts is er sprake van een oostenstorm en jachtsneeuw. Er is een stroomstoring. Daardoor begint de dag nogal vroeg. Met sneeuw die binnen is gewaaid. Na het ontbijt warm ik weer even op onder de dekens en om 1 uur gaan Vincent en ik de sneeuw trotseren. Net als de katjes hebben geprobeerd. Met mijn nieuwe trailschoenen. Een ideale vuurdoop in de sneeuw.
We gaan rustig aan doen, met veel wandelelementen. En met veel laagjes kleding aan. Vincent heeft zelfs gewoon zijn winterjas gepakt! Tegen de sneeuw in is dat geen overbodige luxe! De sneeuw die met windkracht 6 je snoet inkomt, voelt niet echt comfortabel!
Op anderhalf miljard sleetjes na, zijn de wegen leeg. We gaan over de uitkijkbult en zien zowaar een trein rijden! Verder zien we sneeuw. En nog meer witte sneeuw. Het is mooi en als we wind mee hebben is het ook niet zo koud. Als we langs de Oostvaardersplassen lopen, is het weer hartstikke rustig. Daar staan heel veel paarden.
Zoals je aan de golven ziet, staat er ook heel veel wind. We lopen echt niet hard. Dan komen we bij het ijs wat zich aan de randen vormt in allerlei vormen.
We lopen langs het Oostvaarderscentrum en Vincent heeft het deze ene keer wat zwaarder dan ik het heb. Hij heeft geen enkele moeite met mijn fotopauzes en gaat zelf rustig het intervallenpad over.
Je ziet goed hoe de sneeuw voorbij jaagt. Sommige stukken zijn gewoon droog gewaaid door de harde wind. We kijken ook nog even uit op de berg en dan gaan we door het bos weer terug. Het is toch wel erg mooi zo allemaal, die witte wereld.
We lopen rustig terug naar huis en Vincent neemt nog wat speelplaatsjes mee, terwijl ik graag door het park terugga. Al met al lopen we lekker langzaam, maar we hebben wel een frisse neus gehaald! De schoenen zitten geweldig! Later ga ik met Rob nog een stuk wandelen in de sneeuw.
De foto-opdracht van vandaag was ‘sneeuw’, verrassend…… Dat heb ik netjes gedaan!