maandag 15 maart. ? ?♀️ ? plus ?♀️
De cake valt niet goed. Dat is een understatement… Midden in de nacht komt de cake er weer uit. Dat voelt niet lekker en dat slaapt ook niet meer zo goed. Mijn maag is helemaal van streek door zoveel suiker! Dat voel ik maandag de hele dag nog zo’n beetje. En toch ga ik ‘s middags de koppeltraining doen van een half uur lopen en een half uur fietsen. Omdat het niet zo heel lang is allebei. En in de lage zones. Dus ik ga hardlopen in de wijk. Alleen. Dat is lang geleden! Het is even zoeken, maar er komt een soort van tempo in.
Echter, de hele tijd zeurt mijn maag. Gewone buikpijn. Niet dat ik daar voor stop of vertraag! Nee, mijn hoofd is sterker. En dat hoofd wil 5 kilometer binnen een half uur lopen. De hartslag denkt daar ook anders over. Het hoofd is duidelijk de baas, want het lukt me. 29 minuten.
Als ik thuis ben, stap ik meteen over op de fiets. In mijn lange hardloopbroek met nog steeds evenveel maagpijn. Ik reis af naar Richmond en hoeft niet anders te doen dan een half uurtje trappen. Nergens op letten, gewoon doortrappen.
Snel gaat het niet. De cadans ligt niet superhoog. De beklimmingen gaan van lek-me-vestje. Maar ik maak de route af en ik rij een half uurtje vol.
Dinsdag 16 maart. Een stuk wandelen. ?♀️ +?♂️-> +?♂️
Eerst met Rob een paar kilometer, dan met Manuel ook nog een paar kilometer. En verder moet er gewoon gewerkt worden!
Woensdag 17 maart. Een verkeerde ? FTP training ?
Met het oog op de vrijdag-challenge moet er vanaf vandaag meer gegeten worden. Als je gewend bent geraakt aan yoghurt en meloen en net ervaring hebt gehad met het overeten van cake, dan valt dat best lastig! Tussen de middag wandel ik razendsnel met Rob langs de winkel en het stemlokaal. ‘s Avonds staat er nog een FTP training. Die voer ik snel in. Het is niet zo’n zware training. Ik fiets een achtje in Yorkshire, waar ik tot mijn verbazing nog maar zelden ben geweest! Het gaat heeeeeeeeeel traag.
65 Staat erbij in het plaatje. Dat is dan een percentage van mijn FTP die ik moet fietsen. Daar zit ik elke keer heel snel overheen. Het duurt zeker een minuut of twintig ergernis tot ik bedenk dat ik geen percentage heb ingevoerd, maar het exacte aantal wattage! Dat zou alleen maar kloppen als de FTP op 100 ligt en die ligt op 170. Dan moet ik zelf gaan rekenen, want ik moet tien minuten op 85% van de FTP van 170 fietsen. En geen 85 watt dus. Dat moet ik dan zelf in de gaten houden. Dodelijk vermoeiend.
Ook de rust moet ik zelf in de gaten houden qua wattage waar ik tussen moet zitten. Dat flippert de hele tijd, dus je blijft maar controleren. En dan hoor je hier nog maar niks over de heuveltjes die ik op moet. Kortom: geen hol aan! En dan heb ik ook nog eens heel veel tempo in het begin verloren. Als ik klaar ben met de training, kom ik precies terug op de steilste stijging! In een training voel je de hoogtes niet zo, dan zie je het alleen terug in het tempo, maar zodra de training voorbij is…. dan moet ik schakelen en trappen en dat tegen 15% helling op. Ik was al zo weinig blij….
Uiteindelijk maar ik ook deze route af en zal Yorkshire mij voorlopig niet meer terugzien!
Donderdag 18 maart. ?♀️ ?♂️
Een wandeling. Samen met Rob. Terwijl het langzaam donker wordt. We lopen flink door om de Leeghwaterplas heen. Lekker!
Vrijdag 19 maart. Een ultratrail – de marathon voorbij.
Onder deze link staat de beschrijving.
20 maart. Uitfietsen in Watopia ?
Ik slaap niet zo heel erg goed meer na 5 uur. Dan vind de kat dat hij het beste op mijn benen kan liggen. Verder voel ik mij eigenlijk wel goed. Zolang ik de trap mijd. Ik loop wel een beetje met mijn ziel onder de arm, dus wat doe je dan…. Een stukje fietsen! Binnen. En zo sta ik weer in Watopia voor een rondje om de vulkaan. En daarna fiets ik rustig door naar de weg onder de berg langs.
Ik merk dat ik niet zo goed de hoge cadans kan aanhouden. Daar zijn mijn spieren dan toch weer te vermoeid voor! Over het tempo maak ik me ook geen enkele illusie. Ik trap lekker door en geniet van de omgeving, zeg maar. Virtueel. Ik neem wel de makkelijke, vlakke route over de plains.
Ik fiets door tot ik level 19 ben en ik fiets 35 kilometer vol. Alle spierpijn is dan volledig weg!
?♀️ Wat er nog aan trekkende spieren over is, gaat ‘s avonds mee de yoga in. De heupen losmaken op een heel kalm tempo. Het is dat ik er een badge voor krijg in Garmin, anders had ik er niet aan gedacht. Maar wat een gouden greep! Ik voel mijn heupen loskomen en ontspannen! Het tot rust gedeelte sla ik over, ik ga wel in mijn bed liggen en vroeg slapen. Ik heb om 10 uur als ik naar bed ga, 19 uren van de dag een minuut gestaan. Dat geeft aan hoe weinig ik daar tussenin geslapen kan hebben.
Zondag 21 maart 2021 – Een kwartet aan ? routes ? in?en ???????
Na een lange nacht slapen voel ik me weer behoorlijk opgeknapt. Ik ga vandaag voor de badge van Garmin de 40 kilometer volfietsen in 1 weekend. Dat doe ik met kleine routes in New York, terwijl Vincent zijn Engels zit te leren. Eerst een route van 7 kilometer. Door Central Parc.
Dan moet ik de hele Zwift opnieuw aanslingeren voor route 2 langs de Astoria Line 8. Die is ongeveer 10 kilometer. Het Garmin-horloge loopt gewoon door. Die moet ik later aanpassen qua afstand en tijd. Intussen loopt Vincent alle Engelse woordjes door die over sport gaan. Endurance, cheer on, referee…
Ik fiets 12,5 kilometer vol, zodat ik die straks bij de 7,5 kilometer van net kan optellen. Ik heb nog tijd, er zijn nog Engelse woordjes over en er is nog een route in New York. Ik fiets hartstikke lekker en ook de cadans ligt al een stuk beter dan gister, dus ik nog maar verder! Voor de Grand Central Circuit. Ook al moet ik daar flink voor klimmen!
Ik verbreek mijn PR bij de klim ook nog eens glansrijk! Tussen ‘outdoor, astronomy en pompkin’ door. Ik fiets er nog 10 kilometer bij en dan voel ik me weer helemaal top.
Rob heeft intussen vers brood gebakken. Als ik de administratie tijdens de lunch bijwerk, blijkt dat ik 40 kilometer in 1 stuk had moeten fietsen! Omdat Garmin de Zwift niet oppakt, kan ik de activiteit gemakkelijk op 40 kilometer zetten, maar dat voelt niet goed voor me. Ik heb mijn fietskleren toch nog aan en ik heb nog 1 route openstaan in Richmond. Dan doe ik die toch? Gewoon nog een half uurtje fietsen. Met al die kleine stukjes voelt het niet als veel.
In Richmond is het vreselijk rustig! Ik trap lekker de kilometertjes weg, terwijl we verder gaan met ‘final, sack en admit’ in het Engels. Vincent roept alsmaar Keep Up als ik de steile beklimming opga. Het helpt, ik rij nog een PR. In de volgende sprint rij ik de top 10 van snelste vrouwen zelfs in!
Ik fiets natuurlijk de tien kilometer vol. Klaar!
Eigenlijk had ik wel willen gaan lopen, maar dat mag echt niet van de trainer. Ook al voel ik er niks van, mijn spieren kunnen niet optimaal zijn. Ach, ik hou het deze week dan maar bij 57 kilometer hardlopen en 117 kilometer fietsen. In totaal 12,5 uur gesport. En daarnaast gewerkt, het huishouden op orde gehouden en een kind met Engels huiswerk geholpen.