23 Mei 2021
Ik heb geen zin. Ik bedoel GEEN ZIN. Ik wil op de bank zitten. Achter de computer hangen. Een boek lezen. In bad gaan. Maar ik zou zo trouw mogelijk het schema volgen deze week. En daar staat 3 kwartier hardlopen . Een kwartier zone 2, een kwartier zone 3 en een kwartier zone 4. En daarna uitfietsen. Maar ik WIL niet. Nou is dat geen excuus. Ben ik geblesseerd? Nee. Kan ik niet in hartslagzones lopen? Nope. Moet ik andere dingen doen? Helaas kan ik niets (meer) verzinnen. Doe het voor mij, appt het hardloopmaatje. Dat geeft de doorslag. Als ik zelf dan niet wil, dan doe ik het voor de rest.
Kilometer 1 is voor mijn hardloopmaatje. Die is met vakantie op de Veluwe en heeft dat al tig keer moeten verzetten en nu is hij niet lekker. Kan hij niet hardlopen. Ik moet me inhouden voor zone 2, maar dit doe ik voor jouw maat! In onze saaie omgeving.
Kilometer 2 is voor MV van het team van Trispiration. Die erg last heeft van de coronaprik en ziek thuis zit in plaats van de trainingen kan volgen. Ik krijg er niet meer zin van, maar wat haar niet lukt, doe ik dan wel voor d’r.
Kilometer 3 is voor mijn kind die niet mee wilde lopen, omdat hij moet fietsen. In etappes. Lerend. Ik neem straks wel een etappe over! Doe ik ook nog iets voor hem. Fietsen is wel leuk. Maar dit lopen op de handrem in zone 2 is geen hol aan. Blijven lachen hoor ik hem zeggen. Grimas.
Kilometer 4 is voor paps. Na heel veel corona heeft hij nu weer last van de tweede prik! Hij is beschermd, maar het schiet niet op zo. Het tempo zit er aardigjes in. Zonder zin. Ook zone 3 flipper ik snel uit.
Kilometer 5 is voor vriendin MBB die niet meer kan afzien na heel veel perikelen en vanmorgen een 5 kilometer wedstrijd liep sinds tijden. Ze wilde en haalde het binnen de 30 minuten. Ondanks dat zij vindt dat ze niet meer kan afzien, heb ik grote bewondering voor hoe ze dit voor elkaar krijgt! Ik met mijn gehannes en gebrek aan zin loop PRECIES haar tijd. Niks toeval.
Kilometer 6 zit ik in zone 4. Wind tegen. Voor mezelf. Dit doe ik voor mezelf. Kop in de wind, vooruit kijken en trappen. Dat het maar zo snel mogelijk voorbij is!
Kilometer 7 is voor de trainer. Ik kan schelden en het is goed om aan hem te denken, want ik let weer op de looptechniek. Viaduct op. Ik begin dit enorm zat te raken. Zone 5 blijft elke keer in de buurt. IK VIND DIT HELEMAAL NIET LEUK EIGENLIJK. Netjes lopen-let op de loophouding-blijf lachen ? ROT F.
Kilometer 8 is voor al die medelopers voor wie 11 kilometer per uur onhaalbaar is. SD, WvB, ID en al die vrouwen die volgende week in Amsterdam hun eigen triatlonuitdaging aangaan. En voor al die lopers voor wie 11 kilometer per uur een makkie is. PL, AM, de meeste mannen. Als de drie kwartier erop zit, moet ik de kilometer voor al die mede-lopers afmaken. Het is een snelle kilometer.
Kilometer 9 is het helemaal klaar. Zo totaal geen zin meer. Ik had al niks, maar nu is het op-op-op. Kan ook niemand meer verzinnen. Maar ik wil naar huis. Als ik wil gaan wandelen, zie ik de buurman staan. Kan ik niet wandelen dus, want hij loopt ook hard (en veel harder) en moedigt me aan. Er is geen zin bij komen kijken, maar ik heb het wel gedaan! Voor iedereen. Door mij.
Na het avondeten maar uitfietsen. Op de Makuri Islands. Met aardrijkskunde erbij. Ik neem inderdaad een etappe over van het kind.
Ondertussen hadden we het over Berlijn. En kon ik genieten van het moois van de Makuri Islands. Ik fietste bijna 3 kwartier. Van het uur, maar dat mocht ook korter van het schema. En daar heb ik me voor 1 keer deze week dan ook aan gehouden, aan ‘korter’. Op het schema stond 8,5 uur. Ik heb weer ruim 10 uur gemaakt (en 2 uur gewandeld). Best netjes toch? ?