1 juni een solo-rondje met muziek ? in paars ? en rood ?
Er staat een ritje op het schema. En het is mooi weer. En de rode fietsbroek ligt klaar. En de paarse fiets is er altijd klaar voor. Ik neem maar een muziekje mee. En de GoPro. Vincent gaat hardlopen. Hij kan nog een foto maken van me.
Ik ga gewoon een beetje mijn neus achterna. Geen idee van de route heb ik. Richting de Kemphaan dan maar. Ik heb mijn muziek aan staan en geniet van het zonnetje en het mooie licht.
Ik fiets gewoon lekker door, niet te hard. Langs de Kemphaan af. En dan kom ik een hertje tegen die voor mij en mijn GoPro oversteekt.
Leuk dat ik dat nu kan laten zien zonder snel naar een telefoon te moeten grijpen ofzo. Ik neem eens een keer een ander fietspad langs Nobelhorst waar ik nog nooit ben geweest! Almere is erg groen als je het zo bekijkt zeg. Ik fiets ook lekker tegen de zon in en weer terug.
Ik maak nog een klein ommetje om niet dezelfde paden te nemen. Het is geen lange, snelle of verre rit. Maar ik ben toch even uitgewaaid!
2 juni Wereld Hardloop Dag ? ?♀️ ?
En mijn trainer vind dat ik een rustdag moet nemen! Tja, die trainer kan ik prima negeren… (sorry haha), maar mijn horloge is het ermee eens:
Ik denk er dan maar een seconde of tien langer over na. Het is bloedheet buiten. En Manuel kan wel iemand gebruiken die hem ophoudt als hij na 4 weken gedwongen looprust weer gaat. Sorry horloge, sorry trainer. Het is maar een klein stukje in de middagpauze.
De hitte valt me mee. We lopen in de schaduw. We houden wandelpauzes. En ik kwebbel die arme Manuel suf. 5 Kilometertjes. De laatste kilometer doe ik solo en die is het lastigst. In de zon en de hitte.
De badge is binnen!
3 juni 2021 Rustdag dan maar, want vandaag is het te heet. ? Benauwd. Vochtig. Een wandeling is al zweten. ? Ik wil zwemmen ‘s avonds. Maar we wachten op de bank ? Die natuurlijk pas laat komt. En dan nog in elkaar gestreken moet worden. Da’s ook warm en zweterig en zwaar ?
4 juni. Fietsen ?♀️ ?♂️ met Manuel ?-uel, de Prik ? en ?♀️ met goPro ?
Tussen tien en half 12 kan ik fietsen samen met Manuel. Manuel moet verder werken aan de conditie. Om half 12 moet ik mijn vaccinatie op gaan halen. Vind ik spannend. Ik weet namelijk niet hoe ik ga reageren. En daar kan ik maar slecht mee omgaan. Dus nu ik nog kan fietsen, ga ik! Ook nieuw voor mij is dat Manuel het zwaarder heeft dan ik. Eigenlijk is het altijd andersom. Ik moet een tandje bijzetten om Manuel bij te houden. Nu kwek ik Manuel weer gek. En vraagt hij om even te stoppen ‘om naar de zwaluwen te kijken’ bij de sluis op de Knardijk.
Deze ene zeldzame keer vind Manuel de korte weg terug wel prima. En eigenlijk vind ik daar weinig leuks aan. Ik heb liever dat Manuel weer de oude is. Met een net iets betere conditie dan ik. Omdat hij een man is. Ik heb liever dat Manuel niet hoeft te zuchten. Of hooguit omdat ik te rustig aan doe. Dat zijn bloedwaarden en stressniveau weer normaal is voor een hardloper. Ik ben net op tijd thuis en haal de vaccinatie in Purmerend. De reactie zal morgen wel komen. Of liever niet. ‘s Avonds ga ik zwemmen. YES. Met mijn nieuwe pak. KH gaat mee en ZGvG kan ook. KH en ik hebben allebei een prikje gekregen vandaag, maar ik heb een pleister! Het is druk op het strandje. Ik heb mijn pak al half thuis aangetrokken. Dat is een stuk lastiger met dit pak!
Het zit als een tweede huidje. En zo zwemt het ook! Heerlijk-heerlijk. Het water is lekker warm. We hebben alledrie een ander zwemniveau. KH ver boven mij, ZGvG iets minder. We spreken de boeienroute af. Ik zet de GoPro aan en die gaat mij volgen.
Hopelijk kan ik jullie dan een beetje meenemen in het water. Want ik vind het zo geweldig en heerlijk! Slag, slag, slag…. Ik moet voor de juni challenge van Trispiration nu 500m zwemmen en aan het eind van de maand nog een keer en dan hopelijk sneller. Dus ik doe eerst maar eens heel kalm aan! Er zijn van die dingen die je niet bedenkt als je nooit buiten zwemt. Dat je onderweg gewoon kunt wachten op elkaar (horloge mag uit leerde ik vandaag) en dat je dan in je pak of op je boei blijft drijven. Dan kun je prima kletsen en overleggen. KH legt uit hoe te navigeren. Ik wil onder de brug door.
Is dat niet geweldig leuk! Ik ga meestal de andere kant op, maar nu zo richting Almere zwemmen is machtig.
Ik doe lekker lang over de 500 meter. Horloge uitzetten en dadelijk weer aanzetten: ook dat kan prima op het water! We zwemmen naar rode boeien. Eigenlijk zou ik omkeren als KH me weer tegemoet kwam, maar ik haal het ook om de boei heen! Verderop wacht ze weer.
Ik ga nog wat aanzetten en mijn best eens doen. Benen gebruiken. Lange slagen maken. Naar de bodem kijken; he, daar zijn nog nauwelijks plantjes! We gaan de brug weer onderdoor. Ik heb geen last van de GoPro, maar… die is ook vaak onder water.
Na een tijdje is de accu vanzelf leeg. Mijn accuutje is er ook wel mee klaar en ik zwem terug. ZGvG is al op het strand. Er is politie en drukte. Het ergste vind ik het zand aan mijn voeten. Ik heb zo’n 1700m gezwommen. En enorm genoten!
Mijn pleistertje heb ik nog steeds. En nergens last van!
5 juni Fietstochtje ?♀️ ?♀️
Het is de hele dag een beetje sappelen. Ik voel me prima, beetje last van mijn arm, maar ik heb enorm slecht en weinig geslapen. Niet van de vaccinatie, maar gewoon door vanalles. En dat voel ik. Denk ik. Soms even spierpijn. Van het zwemmen zal dat wel zijn…. ? ‘s Avonds ga ik fietsen met Joyce. Ik ben wat dizzy, maar na het eten is dat weer weg. Ik neem de ATB. Joyce heeft een route. Naar Almere Haven. We kletsen ons suf. Alsof we niet de hele dag appen.
We moeten door Almere Haven heen steken. Daar wacht een mooie verrassing als we de hoek om gaan:
Nog nooit gezien! We komen ook door een stuk van Almere Haven dat me totaal niks zegt. Gelukkig hebben we een route. We gaan richting het kasteel. Ik wil eigenlijk best 30km fietsen. Met het op- en neer naar Joyce rijden lukt me dat wel. Het fietsen gaat prima. We gaan nog even langs de AH. Voor morgen als we samen gaan hardlopen. Het schijnt dat wij nooit uitgekletst raken….
6 juni Hardlopen in Groningen en Drenthe ?Alle provincies in da pocket
Voor de jaarchallenge van Trispiration voor mij -Ren elke maand 10 kilometer en doe dat twee keer in twee verschillende provincies- ontbraken Groningen en Drenthe. Die lagen al op de plank, maar toen was het in Limburg beter weer. Vandaag scheen de zon (in Almere bij vertrek), dus togen Joyce en ik naar het noorden. Rond half elf stonden we in Leek op een parkeerplaats aan de rand van de bebouwing.
Met een rugzak vol eten, want ik moet hardlopen met het eten van koolhydraten gaan combineren, zodat ik de dagen erna beter kan aanvullen en niet naar snoep en koek ga grijpen. Experiment! Toen we begonnen met hardlopen, was de zon in Groningen achter een dik wolkendek verborgen. Het miezerde zelfs! Nu heb je mij daar helemaal niet mee, maar Joyce en dan met name haar bril; die heeft daar iets minder zicht door. Het was niet koud. We hadden niet zo’n idee wat de route zou brengen, maar het begon goed: onverhard; brede paden; makkelijk te volgen. En dan een fietspad tussendoor. We liepen langs een terras en langs water en werden overal buitengewoon vriendelijk bejegend. De eerste kilometers gingen soepeltjes, met sportdrank en de witte bollen als brandstof. De kaakspieren hadden het toch weer zwaar. We kwamen bij een ommetje door een verborgen stuk bos. De ondergrond is zo totaal anders als de Flevolandse klei! Na 4 kilometer stopten we.
Gewoon even uitkijken over het landschap naar de roofvogel en de leegte en ondertussen ETEN. Joyce nam zoute stokjes, ik een eierkoek. Rare gewaarwording. Zo wordt lopen leuk. We haalden de paarden in op het fietspad en kletsten gewoon maar door. Zo nu en dan moest Joyce haar bril schoonpoetsen. Het idee was om 11 kilometer in de ene provincie te lopen en dan stopte ik mijn activiteit en gingen we door voor de andere 11 kilometer in de andere provincie. Het was plat, alles. We zagen een stukje wat omhoog liep, maar toen we daar liepen, bleken we te moeten omkeren. Ik zette zo nu en dan de GoPro aan. Die hing vlakbij aan de rugtas. Nu piept hij en ik moet de toontjes leren kennen (7 keer is uit). Toen kwamen we weer bij een stuk bos met een ommetje. Er waren andere mensen die bang waren voor een koe, maar wij zagen geen beest in de wijde omtrek. Ik zette de GoPro aan. Tot bij het uitkijktorentje.
Daar genoten we van het uitzicht over het Leekermeer, Leek, Roderwolde en de koeien. Ik at deze keer ook zoute stokjes. Het bleef somber weer, maar mijn stemming beïnvloedde het niet. Ik liep lekker en gemakkelijk. Een beetje nat worden werkt juist verkoelend! Alleen de natte voeten…. Maar ja, als je in Drenthe bent, waar het altijd schijnt te regenen als ik er ben, dan went het misschien ooit. Toen we het bosje bijna rond waren, wachtte een zeer, zeer aangename verrassing: een plankenpad.
Over het water. Over het moeras. Tussen de bomen. Over het kroos. Over nog meer water en moeras. Houten paaltjes. Wankele stukjes. Het was een sprookje, zo mooi!
Het maakte Groningen opeens geweldig. Daar gaat niks boven. En het was honderden meters lang. We wandelden. Genoten. Op het eind keerden we om. Voor nog een keer. Ik jogde er overheen. Net zo mooi. Echt onbeschrijfelijk. Het Petgatenpad.
We zagen 1 ander gezinnetje. En toen liepen we enigszins beduusd weer verder. Verrast en overdonderd beduusd. We kwamen het bos uit en liepen ineens verhard langs de snelweg. Dat was minder verrassend. Ik bleef lekker bij Joyce lopen. Ik hoeft niet hard. Joyce verstapte zich nog net in Groningen voor we de provincie verlieten. Het waren 12 kilometer geworden. We gingen het water over en daar volgde een pauze.
Ik stopte de route, at een gel en hoorde dat in Almere de lucht strakblauw was. Drenthe bood even weinig zicht op de zon als Groningen. We liepen over rechte fietspaden en de eerste paar kilometers in Drenthe waren niet bepaald een verkoopplaatje voor Drenthe. Joyce wilde iets kalmer aan doen en wat meer wandelen. Mij om het even! Zo’n saaie rechte weg met als enige afleiding palen waarvan wij niet wisten of het kunst was hier in het land van niks en nergens of dat het een functie had moeten hebben.
Maar toen draaiden we weer een breed onverhard pad op en zou er meer water komen. Zeker deed het dat! We liepen een grasdijk op. Ongelijk gras. Nat gras. Recht. Al snel sopten mijn schoenen. En nog steeds een somber gedoe. Ik hobbelde door en door. Tot de rand van het Leekstermeer. Ik denk dat het op een zonnige dag iets feestelijker is. We wandelden en renden nog een stuk tot ergens midden op de grasdijk.
Daar stopten we voor mini-stroopwafels deze keer! het is raar dat ik pas op 4 kilometer zat en toch ook op 15 kilometer. De Apple Watch stop ik nooit. De Garmins gingen in de eetstops uit. Voor de verandering. We besloten dat lopen zo veel leuker wordt. En weer verder over de grasdijk, die eindeloos zwaar was. Zo zwaar dat het zandpad een verademing van jewelste was! Wie had gedacht dat een zandpad het ooit ergens van zou winnen? We stapten een stuk flink door. Even was het wat stiller tussen ons. Het kan wel! Ik was een beetje aan het aftellen om de tien kilometer in Drenthe vol te krijgen. Ineens kwamen we weer op een fietspad van asfalt. Dat is ook prettig! Alleen moet je soms aan de kant voor de fietsers, maar hier bedankt iedereen je dan.
We kwamen langs het water te lopen. Het landschap blijft wat leeg en wijds. Ineens liepen we op een prachtig fietspad tussen het water door. Heel apart. Het was eigenlijk behoorlijk afwisselend. Maar niet qua weer: grijs is er in weinig gradaties. De smaken waren met en (inmiddels) zonder miezer. We liepen langs een haventje met camping en daar was het dan openen weer druk met verkeer op de smalle klinkerweg. Het ging de goede kant op met de afstand! Ik wilde de halve marathon binnen de 3 uur lopen, met alle stops daarin meegeteld. Het lukte me! 2 uur 58 ofzo.
Joyce loopt altijd wat achter gek genoeg, maar ook zij haalde het in 3 uur. Waarvan we zo’n 20 minuten hebben gepauzeerd! De volgende mijlpaal was het halen van de 10 kilometer in Drenthe. Ik was blij toen me dat gelukt was, hoe rustig ook! Opdracht voldaan. Ik liep even alleen verder, dan kan ieder zijn eigen tempo pakken.
We kwamen nog over een mooie brug en toen liepen we zo’n beetje Leek weer in. Was ik moe? Een beetje, maar ik slaap dan ook al twee nachten erg slecht. Ik was er wel een beetje klaar mee, dat wel. Bij de haven van Leek wachtte ik weer op Joyce. Ik wilde eigenlijk nog een keer 12 kilometer lopen. Dan maar door het park wat er naast ons lag. Mijn idee was een ommetje, maar we zwierven naar het prieeltje en toen trok het prachtige landhuis.
We weken af van de route en Joyce vroeg zich maar af hoe ze dat had kunnen missen, maar ik vond het mooi en klaar. Ik zat op 12 kilometer en toen Joyce op 24 kilometer zat, stopten we allebei de horloges. Achteraf heb ik twee keer precies 12,22 kilometer gelopen in precies 1 uur en 40 minuten verstreken tijd. Niet al te snel nee, maar waar je ver voor gaat, daar moet je lang van genieten!
Ondanks de bevestiging dat Drenthe maar weinig mooi weer oplevert, reden we om naar het vakantiepark waar wij vorig jaar waren om opnieuw een huisje te reserveren. We wandelden het hele park over voor de badge. Ik was niet ongewoon moe of sjachereinig. So far de positieve uitwerking van het voedingsplan! Het was wel een lange dag uit zo: van 9 tot 6. In Friesland scheen de zon weer. Gelukkig heb ik met Joyce altijd een zonnetje bij me!
Maandag 7 juni – Buiten zwemmen! ?♀️ ?♂️ ??
Het is zulk lekker weer! Eindelijk zomer. Tenminste in Flevoland… En dan wil ik buiten zwemmen. Het was zo leuk vorige keer! Ik stel Vincent voor om buiten te gaan zwemmen en hij zegt meteen ja. Dan moet ik er weer even aan wennen dat hij mee gaat! Vincent heeft nog niet buiten gezwommen.
Ik neem de GoPro mee. Het wetsuit gaat al gemakkelijker aan, maar is wel erg heet in de auto. Vincent gaat maar 500m en ik wil langer, dus Vincent pakt de autosleutel in zijn boei. Dat vind ie spannend. Hij vindt het sowieso spannend! Het water is niet zo heel koud. Na even wat geklets, gaan we zwemmen. Er zijn al veel plantjes! Dat valt mij tegen. We blijven langs de kant zwemmen. Vincent heeft altijd veel aanmoediging nodig. Ik zwem heerlijk. Lekker rustig. Ik heb geen haast. Lange slagen maken en 1 op 4 ademen en bij Vincent in de buurt blijven.
We zwemmen naar het einde van het strandje en keren dan om. Dan kan ik Vincent alleen maar onder water in de gaten houden. We zwemmen ook samen weer terug.
Vincent gaat er uit en ik heb genoeg zelfvertrouwen om alleen verder te gaan over het rustige water. Op naar de boei. Geen haast, geen moeten, geen stress; maar als het even kan wil ik de 2000m halen voor de eerste keer deze maand. Ik zwem gewoon kalm en rustig. Zoek zo nu en dan naar de boei, kijk naar de boten en ga gewoon rustig verder. Ik kijk niet om en de plantjes zijn nu helemaal weg. Koud is het totaal niet.
Gewoon lekker doorgaan, meer hoeft ik niet te doen. Een verademing! Ik kom bij de boei en zit op iets van 1000m. Dan ga ik terug en ik ga doorzwemmen.
Niet meer rondkoekeloeren en benen er een beetje bij gebruiken. Doorzwemmen dus. Dat kan ik ook! Ik voel wel de plek in mijn nek, die schuurt toch nog steeds. Doorzwemmen! Niet letten op de zon, dan maar minder mijn hoofd uit het water halen. Is ook goed ook. Ik zwem de 500m vol en wijk een beetje uit naar rechts, zodat ik dadelijk nog een keer 500m kan zwemmen langs het strand. Ik ga naar aanleiding van de blog eens slagen tellen. 100 Slagen is bij mij ongeveer 80 meter. Maar dan begin ik het ook zat te raken en rustig zwem ik een beetje op en neer naar de 2000m toe.
Gedaan! Als Vincent mijn spullen pakt, zwem ik nog een heel klein stukje in badpak. Daar waar ik kan staan en waar het warm is. Dat valt vies tegen! Het is nog niet zo heet en ik mis het drijfvermogen van het pak. Omkleden en naar huis.
8 juni. Koppeltraining: rustig fietsen ?♀️ ?♂️ en heel hard lopen. ?♀️⏱
Volgens het schema moet ik 37 minuten fietsen op verschillende wattages en daarna 10 minuten vol gas lopen. Dat eerste deel lukt alleen binnen en dat doe ik dus niet en dat tweede deel: zo hard lopen als ik kan, daar zie ik tegenop. Maar voor fietsen is het lekker weer en Manuel gaat mee. Gelukkig kan ik hem deze keer weer flink bijhouden en is het meer dan een rustig ritje! Ik merk wel dat Manuel eerder vermoeid is. Bij de nieuw te bouwen windmolens stoppen we een momentje voor een foto. Dan voel ik me opeens heel kleintjes met mijn fietsje.
We zouden ongeveer 20km fietsen, maar we gaan om via de manege. Ik hoop daarmee de loopstraf te ontlopen. Dan zit de tijd er toch op? ? Maar Manuel zegt als net-gecertificeerd trainer dat een trainingsprikkel niet voor niets in het schema staat. Ik vraag me mopperend af waarom, want er is niks; geen doel; geen reden. Ik weet niet of ik het ga doen. Het is warm en laat. Ik heb geen zin. En toch doe ik de schoenen aan. 10 Minuten is te overleven. Ik ga rondjes om het park. Gewoon zo hard ik kan. In het begin valt het mee. Gewoon hard. De eerste kilometer gaat in een stagnering 4:47 Vier-zeven-en-veertig. Ik heb niet gekeken tussentijds. Ik doe nog een rondje. En dan wordt het wel zwaar. Heet. Hoog in de adem. Ik vertraag. Zo hard kan ik nooit nog een keer. Ik krijg er nu al moeite mee! De hartslag zit op 165 en dit is de max vandaag. Ik moet en zal de tien minuten vol maken. De 2 kilometer. Al is de volgende in 5:10! In de schaduw bij de huizen. En de volgende kilometer gaat in 4:46. Sneller! Hoe dan?!?!
Ik loop nog tot het fietspad. Als de tien minuten er op zitten, zet ik meteen het horloge uit. Ik ben net zo rood als het trisuit. Ik wandel en druppel naar huis. Maar dan vergast de buurman me met zijn auto en binnen is nog niet fijn, dus ik ga Vincent tegemoet dribbelen. Met wandelpauzes. Hij is verder weg als ik dacht en gaat de andere kant op als ik dacht. Met berichten houden we contact en komen we elkaar tegen na 2 kilometer.
Door het bos gaan we terug, in een beetje koelte. We nemen gewoon wandelpauzes en een grote klim- en klauterpauze. Ik loop ruim 4 kilometer uit. Yeah right.
9 juni Hitte ? hobbelen – haat het ?
Vincent gaat zwemmen in Almere Poort en ik ga daar hardlopen dan maar. Ik moet even opschieten. En dan vergeet ik met mijn stomme hoofd het water! Ik heb me wel ingesmeerd en gekeken dat ik op de dijk wind mee moet hebben. Het is 26 graden en ik moet in zone 1 lopen! Met wandelpauzes ook nog. Ik neem maar een muziekje mee. Misschien had ik beter klassieke muziek kunnen opzetten. Ik zet de hartslagbeperking op 135. Hobbelen maar! Het is altijd vreselijk moeilijk om de hartslag laag te houden en het superslome tempo te accepteren. Ik maak in de wandelpauze een foto. Dat zal ik elke wandelpauze doen.
Op de dijk bemerk ik de fout: de dijk loopt IN DE VOLLE ZON. Met nul komma nul verkoeling, omdat de wind van achter me komt. Het is ploeteren. De waterscooters maken vreselijke herrie. Kilometer voor kilometer rijg ik, stukje bij beetje.
Ik kom op een nieuwe fietspad door Almere Haven heen. Schaduw! Dat komt meteen de hartslag met 4 a 5 slagen ten goede! Mijn humeur klaart er toch niks van op. Ik zweet, maar echt vermoeiend of lonend is dit gejog niet.
Ik vind het Dunloppad en loop een kilometer lang heerlijk in de schaduw. Tempo is geaccepteerd en ik ga het vast halen: 9 kilometer – al is dat niet binnen een uur. Om het Kromslootpark heen pak ik het fietspad. Ik had me niet gerealiseerd dat ook dat in de volle zon ligt. Ik neem de wandelpauzes een beetje zoals het komt. Wil soms een kilometer volmaken. Het is echt hangen en wurgen.
Na 8 kilometer wandel ik een stukje en dan loop ik terug naar het zwembad. Ik maak de 9 kilometer vol met een gemiddelde van 7:10 per kilometer. Het is niet eens de hitte of dorst of vermoeidheid die het ergste waren, maar de verveling!
10 juni ?♀️ in het Weerwater
Een appje op de whats-appgroep die trainingen afspreekt: wie gaat er mee zwemmen in het buitenwater? Na enig geschuif met tijd kwam het me goed uit. En Vincent gaat niet hardlopen. Deze mannen zwemmen niet idioot veel harder dan ik doe, dus ik waag het erop! Ik heb mijn wetsuit al half aan als ik op het Lumierestrandje kom. Om half 8 gaan we het water in. Ik weet dat W altijd snel begint met zwemmen en HB zwemt meestal iets minder hard. Het gaat me meteen goed. De temperatuur van het water is heerlijk, mijn pak zit goed, ik voel me goed en we gaan lekker ver vandaag. Helemaal naar de snelweg. Ik geniet van het water, maak lange, rustige slagen en let alleen maar op de boei van W voor me. Hij stopt halverwege. Ik zet voortaan mijn horloge uit en geniet van het praatje. We hebben nu wind mee. Ik ga gewoon snoeihard! Ook wel eens leuk. Ik maak nul foto’s vandaag.
We zwemmen naar de boei en ik zwem ze voorbij. Ik zat zo lekker in een flow! Echt heel rustig zwemmen en benen gebruiken en voilà, dan ga je. Dan tegen de wind in. De golven zijn niet echt van betekenis. Ik ga oefenen met onder water uitademen. Ik adem tegenwoordig gemakkelijk 1 op 4. Halverwege maken we nog een kletspauze. Zo grappig, we zwemmen echt alledrie ongeveer hetzelfde tempo en lang wachten hoeft niet. Dat voelt heerlijk. Het laatste stuk terug ben ik zo bezig met ademhalen dat HB me in kan halen als hij even tempo maakt! Die is ook lekker vooruit gegaan met zwemmen. We stoppen nog een keer. Ik wil graag de 2000m halen en we besluiten onder de brug door te gaan. Groene boei, stoppen, onder de brug door. Ik geniet er van en laat de snelheid voor wat het is. Ik heb de 2 kilometer gehaald. Ik ben niet kapot. We zwemmen nog naar een rode boei de baai over en het tempo van W neemt inderdaad wat af. Bij de rode boei hopen we alleen maar dat het rondje eiland weer eens tot de mogelijkheden behoort. Dan zwemmen we terug en warempel – ik word wat vermoeider. Grappig genoeg kan ik W nu bijhouden. Het is niet eens echt druk met boten, of ik let er niet zo op. We maken nog een ommetje via het steigertje om de 2500m te halen. Grappig genoeg lukt me dat in een uur! Dan tellen de pauzes niet mee. Heerlijk weer, heerlijk water, heerlijk gezelschap, heerlijke afstand!
Als ik thuis ben, doe ik het weer; om het kwartet vol te maken; ik schrijf me in! Over precies 3 maanden doe ik mee aan de halve triatlon in Almere!
En dan: een UNICUM. Twee rustdagen achter elkaar. Sportloze dagen eigenlijk, want met alle sociale afspraken zitten de dagen wel vol! En een stukje wandelen. En huishouden. Overwerken. Dagen zonder sport zijn eigenlijk helemaal geen rustdagen!