13 juni – 30 kilometer ?♀️ ?♀️ met een wedstrijd van 10km ? erin
Het is zondagochtend 8 uur. De wegen zijn stil. Er zijn nauwelijks mensen op straat op deze zonnige dag. Maar er zijn twee meiden die met hun dubbel gevulde rugzakje de Stedenwijk van Almere verlaten: KH moet voor haar hele triatlon nog een lange duurloop doen en ik ga met haar mee. Op haar schema stond 5km inlopen naar de Kemphaan, dan op de Kemphaan een wedstrijd doen van 10km en dan 5km teruglopen naar huis. Dat zouden er toch zeker 21 worden, maar toen bleek dat haar huis 7 kilometer van de startplek van de wedstrijd af ligt. Dus kom je op 24 kilometer (dus: 25 toch zeker). ‘s Avonds zou ze nog 10 kilometer extra moeten lopen om de 30km te halen, maar ik opperde met mijn domme hoofd (op de bank lijken die dingen altijd veel logischer) om dan maar gelijk de 30km te doen. Om kwart over 8 zaten de eerste paar kilometers erop. KH en ik kletsen altijd. Onafgebroken. Nu is KH van een uniek soort materiaal gemaakt, want die kletst én loopt flink door. Tegelijkertijd. Ze is niet voor niks Europees Kampioen Triatlon in haar leeftijdsgroep. Al kwebbelend valt de Oorbrug en de zon mee. Na 5km zijn we op de Kemphaan (maar nog niet bij het startpunt) en moet KH de bosjes in. Te kort op het lopen ontbeten. Ik neem een eierkoek. We worden ingehaald door snelle kerels die ook ‘eventjes’ inlopen op een tempo waarvan ik hoop dat ik dat IN een wedstrijd ooit zou kunnen evenaren. Dan slaat mijn stress toe: mensenmassa’s, wedstrijddruk, startnummer, stress; ik kan dat allemaal niet!
Het is een loop ter ere van het 25-jarig bestaan van de masseurpraktijk voor ongeveer heel zichzelf respecterend Almere. Waar ik niet bij hoor, maar door KH ben ik meegesleept. Het troost me dat we samen zullen lopen. Zij denkt dat ik harder loop, maar daar ben ik veel te behoudend voor. Ik moet daarna nog zo’n end! We maken precies de 7 kilometer vol. De volgende 10 zijn dan de wedstrijd. We zijn op tijd, even kletsen (KH voornamelijk), een gel eten (ik), rugzakje af (wij allebei), ander shirt aan. Er zijn ‘maar’ 40 mensen. Met de meesten heb ik helemaal niks. Behalve met MBB en die lieve kindjes. Raar om te bedenken dat het pas 9 uur is. En off we go! Ik loop met een groepje mee waar KH loopt te kletsen. Het gaat behoorlijk op tempo. Ik vind 5:20 ronduit hard eigenlijk. En ik ben klaar met het geteut. Met z’n tweetjes vind ik dat geen probleem, maar zo tetterend groepje is niks voor mij.
Ik haak wat af, klets nog even met een meneer en pak dan mijn eigen tempo van 5:30. Steady. Het voelt niet vreselijk zwaar en prima te doen. Ik zou harder kunnen, maar dat wil ik niet. De zon valt mee, de schaduw is fijner. Op kilometer 4 krijg ik een appje van Vincent die hup mama hup schrijft.
Lief! Daardoor zit ik iets boven de 5:30 en dat moet ik goedmaken. Dat kan ook. Onder de bomen iets aanzetten. Ik zie het groepje voor me uiteen vallen. Niet dat ik ze kan bijhalen en dat wil en hoeft ik ook niet.
Er finishen wat mensen die voor de 5 gingen. En dan loopt KH voor me. Ik tel hoeveel er tussen zit en dat zijn ongeveer 26 seconden. Als de schaduw komt, trek ik aan. Vanaf kilometer 6 ga ik harder lopen en leg ik het tempo op 5:20. Dat gaat prima. Ik loop in. Gestaag. Kilometer 8 gaat op 5:15 zelfs en ik loop nog geen 10 seconden achter KH. En dan bedenk ik me dat ik dat gewoon niet wil. Zij is simpelweg beter, beter getraind en sterker. En ik moet hierna nog een heel stuk! Niet kapot lopen nu. Ik laat haar gaan en kom zelf terug op 5:30. Daar kan ik mee rekenen. Ik ga het gemakkelijk binnen een uur halen. Hopelijk kan ik KH ompraten om het bij 25km te houden vandaag. Dan bedenk ik dat ik na het eerste gelletje niks meer heb genomen. Ik had het zo beloofd en zo nodig! Ik voel dat ik ineens snel sjachereinig wordt en vermoeid. Ik kan het tempo niet vasthouden en blijf achter. Ik maak een wazige selfie. How I feel.
Ik schaam me dat ik weer door de koolhydraten heen ben gejaagd, dat ik nu dorst heb van de hitte én dat ik niet te genieten ben door het tekort. Schaamte, woede, sjacherein, krachtverlies en desinteresse maken dat ik de 10 kilometer heus wel volloop (zonder te wandelen al kost dat nu moeite) en daar ik de tijd later maar moet berekenen. Uiteindelijk binnen 55 minuten. Ik ben blij dat ik er ben, bij het eten, water en de finish.
In die volgorde. KH is me zeker 40 seconden voor. Ik ben blij met de medaille, maar nog blijer met het flesje water. Die drink ik leeg en ik eet zoute stokjes, een eierkoek én een gel. Ik trek me even terug, want ik moet even tot mezelf komen. Rund dat ik er ben, iets met ezels en stenen, maar deze ezels stoot zich elke keer aan alle klinkers op het pad! Dan wil ik snel weer verder en snel weg. KH vraagt of W een stukje meeloopt, maar van mij had dat niet gehoeven. Die loopt veel harder namelijk en dan ‘moet’ het weer zo. KH maakt er natuurlijk 30 van! We hebben de hele ochtend nog voor ons liggen joh. W gaat naar links en wij naar rechts op het vierbruggenpad. Tussen de bruggen in moet KH weer even de bosjes opzoeken. Deze nieuwe variant gels zal het voor haar niet worden.
Niet dat zij er over piekert om de 30km in te korten – welnee. Ik krijg gewoon iets meer pauze! We zitten op 18 kilometer, maar die wedstrijd heeft mijn eten in de war geschopt en ook hoe lang het nu allemaal duurt. Er is geen werkelijk tijd meer, alleen racetijd, want we stoppen de horloges steeds. Op het zonovergoten pad richting de Shell laat ik KH kletsen en heb ik het zwaar. Ik ben de hele tijd bang dat ik haar ophou, ook al verzekert en belooft ze me dat dat echt-echt-echt niet zo is. We blijven rond de 6:00 minuten op een kilometer lopen. Met de wedstrijd erin lopen we de halve marathon in 2 uur en 3 minuten Wish it was like that! Als we in de schaduw lopen, gaat het me weer wat beter. Lekker door het Cirkelbos. We zijn flexibel in de route. Als het maar dertig wordt! Voorbij de berg richting het parkje met het water doen we nog een stop. Ik eet 2 eierkoeken braaf op. En drink lekker veel.
Dan de zon in en ik klets de tijd door. Ik tel ook de kilometers af eerlijk gezegd. Mijn (boven)benen doen pijn. Door die wedstrijd en het oprekken van de spieren daar en het afkoelen en wachten en weer opstarten elke keer, trekt het zelfs enorm in mijn benen. Samen met de zon en de voedingssjacherein maakt dat ik me niet zo goed voel. Bij de volkstuintjes moeten we allebei bij een boom stoppen. Door KH’s gepraat over poepen, moet ik ook! We gaan nu wel echt teruglopen, want we zitten op 25 kilometer. Ik weet ook al dat ik dat niet meer in 1 keer red. Het loopt tegen 12 uur en het is echt heet intussen.
We lopen langs de schaapjes en komen weer bij de houten brug waar we een paar uur geleden ook waren. Toen voelde het anders! Komt vast door het gewicht van de medaille die we nu meeslepen – duhhhhh. 26 Kilometer, 27 kilometer. Ik tel ze zo af en ik hoeft zo niet meer! We doen nog een stopje. KH loopt nu voor me uit. Dat is waarschijnlijk het verschil: zij heeft wel een doel en ik heb niks meer gegeten. Zij is gemaakt van gehard staal! Wat een ongelooflijke kracht. En ze roept maar: kom op!
Ik vind wel een doel: de 30km binnen de 3 uur lopen. Daar moet ik nog voor gaan. We moeten in de volle zon de Oorbrug over. Vooral die zon is ruk. Ik ga aan het tellen. Nog 1 kilometer in 6:30. Dat zijn dik 300 tellen. Het leidt me af, maar mijn benen doen te veel pijn om er meer van te maken. De brug af mag ook nog. En de busbaan over. Tellen. KH (ver) voor me. Blijven tellen. Ik zit al over de 300. Heb nog een minuut. Het gaat lukken! Nog een busbaan. Tellen. Piepppp – zegt het horloge. 2 uur 59 minuten en 46 seconden. Rommelen met het horloge, uitzetten net over de 3 uur heen. Dan is KH er ook en ze wacht me op. Het is 12 uur en er lopen twee meiden met leeggedronken rugzakjes door dezelfde straten als 4 uur eerder. (de nettotijd ligt net onder de 4 uur, ook fijn) De temperatuur is verdubbeld. Mijn benen voelen dubbel zo zwaar. De dynamiek van inlopen, een wedstrijd lopen en dan nog een keer heel ver uitlopen kan mijn bekoring niet wegdragen. Het is iets teveel gevraagd van mijn planningsvermogen met voeding en tempo-indeling. De coach van KH had echt bedoelt dat ze vanavond nog een keer moest gaan in plaats van alle energie opmaken in 3 uur. Dus -ach wat jammer nou ?- het zwemmen ‘s avonds laten we voor wat het is! Ik kan ‘s middags nog wel prima het onkruid wieden en de keuken schoonmaken. Of course. ?
14 juni. De Zwemanalyse – Breed en Diep ?
Dit heb ik jaren uitgesteld. Echt. Een professionele, scherpe zwemanalyse in een endless pool van een ware zwemdeskundige. Met opnames en spiegels. Zodat je ziet hoe je zwemt en wat er nog beter kan. Aangezien ik mezelf heb leren zwemmen, ben ik echt bang dat er teveel te verbeteren is! Ik ben nogal bang voor het antwoord ‘geen-beginnen-aan’. Ik hoeft niet zozeer sneller te zwemmen, als het maar gemakkelijker wordt. Ik vind zwemmen geweldig, maar het blijft een struggle. Dus ik ben er nogal zenuwachtig voor. Degene die mij gaat verbeteren heeft ook in 2019 de Frysman gedaan, al was hij ‘ietsje’ sneller bij het zwemmen (lees: 50 minuten!) dan ik (blijkbaar goed naar zichzelf geluisterd en geanalyseerd). Ik had de eer om naast hem in de wisselzone te staan. Maar dat weet hij niet meer. Hij vraagt zich af wat qua zwemmen het probleem kan zijn als ik de Frysman zwemmend overleefd heb en ook binnen 3 kwartier de halve triatlon in Almere heb voltooid. Maar ik weet het wel! Mijn onmisbare achtje, het gebruik van mijn benen en de ademhaling: het moet echt soepeler kunnen! Dit zwemfenomeen en als coach van een heleboel mensen, is wel zo slim om te begrijpen hoe moeilijk het combineren van een hele triatlon met een baan en een gezin is als vrouw.
De zwemtrainer heeft wel goede credentials, want hij heeft mensen leren zwemmen vanaf nul. Ik hoeft alleen maar te zwemmen en dan kijkt hij wat er beter kan. Zo’n zwembad is best raar, dat je naar niks toe zwemt. Omdat ik dit erg, erg spannend vindt, is mijn ademhaling totaal niet onder controle en moet ik 1 op 2 ademen. En ook nog zonder achtje! Het lijkt de start van een wedstrijd wel! Goede simulatie zeg maar.
Zo wordt het grootste verbeterpunt meteen duidelijk: breed. Ik moet heel breed insteken. Omdat ik dat nu niet doe, kantel ik mezelf zowat om en dat bemoeilijkt het ademhalen. Eigenlijk moet ik mezelf voortdurend behoeden om niet naar beneden te duiken. Mijn benen krijgen daardoor ook geen grip. Ik krijg daardoor ook veel lucht mee wat ik onder water moet wegzwemmen en wegduwen. Gelukkig krijgt hij het beter uitgelegd dan ik hier. Ik hoeft het dan ook “alleen maar” toe te passen. Voor mijn gevoel leg ik mijn armen aan de zijkant van het bad, maar dat is nou precies de bedoeling! Het verbetert eigenlijk meteen. Al moet ik enorm nadenken. Breed. Naar de hoek van het bad. Denken. Dit is de eerste stap. Er is ooit 1 iemand die dit tegen me gezegd heeft, maar die had er geen verklaring bij. Dan kan ik er niet zoveel mee.
Doordat het nu al een stuk stabieler ligt, komt meteen punt 2 aan het licht: mijn linkerarm gaat omhoog bij het uitstrekken. Zeker mijn hand. En dat REMT AF. Het is vooral links, want dan ga ik ademhalen. Ik ga proberen hoe ik dit eruit krijg en voor mijn gevoel maak ik de beweging af naar beneden. Dus voor mijn idee skip ik het uitdrijven nu helemaal en dat voelt buitengewoon onwennig. Als ik even de aandacht laat verslappen, verval ik in de oude gewoonte. Nu moet ik aan twee dingen denken: breed en diep. Mijn benen hoeven nu echt niks meer te doen! Ik lig namelijk recht. De uitleg gaat verder. Ik ben één en al oor. Het is ongelooflijk, maar ik ga hier helemaal in op, wat wil ik dit graag leren! Het wordt me opeens duidelijk waarom ik na anderhalf jaar nog steeds last heb van mijn gekneusde vinger aan mijn linkerhand. Die span ik tegen het water in. Die houdt (samen met de andere vingers) letterlijk het water tegen!
Nu moet ik nog timen wanneer ik adem haal. Ik krijg een aparte oefening mee: ik moet naar mijn hand kijken en als die onder water is en niet omhoog staat, mag ik adem halen. Het is even oefenen om de rare slag met mijn hoofd hoger te pakken te krijgen, maar als het me lukt, zie ik mijn arm en hand en het is volkomen duidelijk wanneer het minder goed gaat! Dan heb ik nog ruimte om nee te knikken ook én adem te halen. Wat ineens minder moeite kost. (aha – voelt dat zo als je hoofd niet helemaal het water uit hoeft; flitst er door me heen) Volgens mij staat er iemand naast te kant te grinniken die mij nee ziet knikken. Hij wijst me erop dat ik de andere helft van de tijd heel hard ja moet knikken! Als ik dit snap, gelooft hij wel dat ik dit vaker goed zal doen. Het is op de filmpjes heel goed te zien.
Ik word wel erg moe, maar nog steeds denk ik goed na. De laatste sessie voelt voor mij een stuk minder, totdat we de vergelijking maken met het gevecht tegen het water van een half uur eerder. Ik neem veel minder lucht mee! Ik knok veel minder. Het voelt zelfs een beetje ‘sloompjes’ aan. Meestal gebeurt dat als ik moe ben, dan ga ik voor mijn gevoel ‘lazy’ zwemmen, maar dan gaat het opeens een stuk rustiger en sneller! Die state of mind kan ik nu beredeneren en gaan toepassen vanaf het begin. In 100 metertjes. Natuurlijk gaat dit niet vanzelf en vanaf nu goed, maar ik kan niet wachten om dit te trainen tot het een gewoonte is. Ik heb ineens veel meer tijd voor de hele slag, dat merk ik wel. Dat komt omdat ik nu leer dat ik kan uitdrijven. Dat gaat ongemerkt, maar dat is straks de grootste winst.
De trainercoach belooft me dat het niet alleen gemakkelijk wordt, maar ook sneller. Hij zegt stiekem tussendoor dat hij het bad sneller moest zetten! Voor nu zijn de sleutelwoorden Breed en Diep, en voor mij komt daar ontspannen vingers bij. Hoeveel tijd ik kan winnen zal me een worst wezen. De zwemcoach merkt op dat hij zelden iemand ziet die zo ongelooflijk snel de zaken oppakt en aanpakt. Met mijn fanatisme zal ik het ook kunnen leren ook, zo weten we allebei! Mijn achtje heb ik niet meer nodig, want ik lig verder prima in het water. Ik heb in een uur zoveel geleerd! Zoveel! De enige spijt die ik heb is dat ik dit niet jaren eerder heb gedurfd. En ik vond het zwemmen al zo leuk.
‘s Avonds ga ik nog fietsen. Rustig een rondje om de Noorderplassen heen. Mijn hoofd tolt nog na van het zwemmen en wat zou ik graag in het eerste beste water duiken om te oefenen en oefenen. Maar ik fiets gewoon een beetje in de warmte met de wind. Er staat een lastige windrichting en ik ben aan alle kanten nog wat vermoeid van de 30km van gisteren. Ik baal van de spierpijn die ik als straf heb gekregen omdat ik niet goed gevoed heb. Het is nog erger nu ik het weet! Met de kilometers wordt het allemaal wat kalmer in mijn hoofd. Van fouten kun je leren denk ik maar. Al is dat een gedachte en geen gevoel.
Sporttechnisch heb ik een hoop dingen gedaan en aangepakt in een week: een 30km gelopen in de hitte met een wedstrijd in the middle, me ingeschreven voor de halve triatlon, de zwemanalyse gedaan en ik ga over op een andere trainer. Dat tolt allemaal door mijn hoofd. Ik fiets 30km. Geen toptijd, maar binnen een halve maand heb ik voor Trispiration de jaarchallenge voor deze maand gehaald: 2x 10km lopen (ook al was dat in 1 keer 2×12), 2x30km fietsen (allebei in Flevoland) en 2x2000m zwemmen (allebei buiten en 1 keer zelfs 2500m).
15 juni Warm binnenbad en oefenen met ?♀️
Ik wil alleen maar zwemmen! Oefenen moet ik. En dat is ook het enige waar ik zin in heb. Eigenlijk wil niet werken, me niet bezighouden met huishoudelijke taken of contact hebben met andere mensen. IK WIL ZWEMMEN. Om 5 over 8 sta ik in het bad in Almere Buiten. Dat is een vreselijk bad: warm, klein en binnen. Maar het ergste moet nog komen: er is geen plek meer voor het groepje voor mij! Het bad is vol! Nee toch zeker… Ik ga nog even navragen hoe ik had moeten reserveren (maar dat kan niet) en dan blijkt er nog 1 plekje te zijn. Voor mij! Mooi dat ik hier de komende uren niet meer wegga.
Ik moet eerst in het grote bad. Ik ga gewoon op en neer zwemmen en een half uur lang alleen maar denken aan breed uitsteken. 3 Keer op en neer en dan even rusten. Ik ga kalm. En gemakkelijk. Breed-breed-breed. Een beetje om de schoolslag-vrouwkes heen. Breed. Breed. Breed. Leer mijn doorzettingsvermogen kennen en je weet dat ik hier volhardend genoeg voor ben! Ik krijg een seintje dat ik erbij kan in het banenbad. Dan kan ik doorgaan met kijken over mijn vingers heen! Het banenbad is heet! Tjonge, dat wordt nog wat! Ik ga op en neer en kijk over mijn handen heen. Ineens daagt het ‘diep’ mij. Ik moet echt veel lager insteken. Diep het water in. Ik ga elke keer op en neer en drink na een keer of 4/5 wat water uit de bidon. En weer opnieuw breed en laag insteken. Elke keer opnieuw. Het gaat allemaal heel traag voor mijn idee. Maar snelheid gaat het nog niet om. Ik moet wel breed uit kijken over mijn vingers heen! Het moeilijkste vind ik het echt om mijn vingers ontspannen en laag te houden. Ik moet ook nu om mensen heen cirkelen, maar dat boeit me niks. Ik doe hier mijn eigen ding, doen jullie dat ook maar. Er zijn twee mannen die als dames aan het bijkleppen zijn. Verder zie ik mensen de baan in en uit gaan, maar ik blijf. Diep-diep-diep. Blijven kijken en blijven concentreren. Ik word niet moe van het zwemmen zelf, maar van het blijven proberen. Ik zwem maar en ik zwem maar. Wel anderhalf uur. Ik word natuurlijk moe-er, maar ook dan telt blijven opletten op breed en diep. Ik ga even een stukje hard als ik iedereen moet inhalen, maar dat lukt me wel. Inhalen is lastig, dan voel ik me te breed en verval ik in de oude fouten. Om kwart voor tien ga ik het bad uit. Ik heb niet echt een idee of ik snel of langzaam heb gezwommen, door de afmetingen van het bad en de pauzes. Ik heb ook geen idee hoeveel ik precies heb gezwommen. Het is in elk geval genoeg voor de 1000m badge! En om uren na te ‘genieten’ van de chloorlucht!
16 juni Een swimrun ?♀️ ?♂️ ?♀️ ?♂️ ?♀️ ?♂️ ?♀️ ?♂️?♀️ ?♂️ ?♀️ ?♂️ met Vincent
Het is warm en heet in Nederland. Zelfs een beetje benauwd. De airco doet boven zijn werk en ik wil natuurlijk vooral zwemmen! Vincent heeft een zwemtraining, maar ik haal hem over om een zwemloop te doen. We zoeken de oude schoenen op, stellen de houders voor de pullboy in, doen een trisuit aan en dan gaan we naar de Noorderplassen. Vincent neemt de GoPro mee. We beginnen met hardlopen. Ik heb nergens haast mee. Het is namelijk echt warm. ? We lopen langs de kale schapen het bochtje buitenom. Na een kilometer ontdek ik dat ik mijn brillenglaasje kwijt ben. Balen! Maar ja, je sleept ook met een boei en een badmuts in de hand.
We lopen weer terug, maar vinden geen brillenglaasje. Dan maar terug naar de auto voor de reservebril. En wat zit daar onder in de tas? Het brillenglaasje! Poging 2 dan maar, maar nu moet het zweet hoognodig worden afgespoeld in het water. Het water is totaal niet koud, maar Vincent denkt er anders over. De GoPro slaat elke keer om. Die filmt vooral heeeeeeel veeeeeeeel plantjes! Het is aardig dichtgegroeid.
Dat zwemt niet lekker met schoenen aan. Ik oefen nog wel een beetje met breed, maar over de vingers kijken is lastig met de hoge planten. We zwemmen langs het strandje een beetje richting de zwanen. Ik vind het zwemmen zó leuk! Vincent filmt me zo’n beetje (er is nog werk aan de winkel).
Dan gaan we weer rennen. Soppen. Slurpende schoenen. Badmuts op. Joggen. Boei in de arm. Lekker over het gras. Dit is wel een populaire hangplek en we worden aangemoedigd door jongelui en begeleid door Turkse muziek. Ieder zijn eigen hobby! We lopen weer een kilometertje verder. Daar wil Vincent er weer in. Het ziet er niet best uit: een beetje vies en onhandig. Ik loop rondjes om de bomen en Vincent filmt met de GoPro.
We lopen nog iets verder door. Bij wat Vincent het eilandje noemt, gaan we erin. Door het zuigzand. Jakkie. Vincent wil naar het opgespoten eiland zwemmen. Daar zijn we zo. Vincent klimt erop, maar het zijn vooral stenen. Kan hij mij even op de film zetten en dan moet hij weer terugkomen. Het is wat lastig met GoPro en boei en balans en stenen die er liggen. Ik kan weinig voor hem doen en dat irriteert een beetje.
Terwijl de zon ondergaat zwemmen we richting de boten in de hoop dat we daar de kant weer op kunnen. Echt vaart maken is er niet bij. We stoppen nog om een foto proberen te maken van ons op het water, maar de GoPro helpt niet mee en Vincent wordt zowat verstrikt door mij! We hebben wel lol, maar geen goede foto.
Vincent krijgt het koud. Op de hele Noorderplassen; misschien wel in heel Almere- is hij de enige die het op het dit moment koud heeft! We gaan weer zwemmen, maar het water is hier niet zo schoon. Meestal boeit me dat niet zo, maar zelfs ik vind het lastig en opmerkelijk hier. We moeten een plek zoeken om aan de kant te komen en dat is even klauteren en schuifelen. Moet je je indenken dat als twintiger met je brommertje een rustig plekje met je vriendje onder een boom hebt gevonden aan de waterkant en ineens komen er twee gekken uit het water geplonst met een badmuts op! De arme meid zei zo vriendelijk mogelijk gedag, dat wel. Wij weer aan het joggen. Het was erg mooi met de zon.
Ik was er al met al een beetje klaar mee, dat wel. Het is hartstikke leuk, maar ik werk ook de hele dag in de warmte en dat is allemaal vermoeiend. Vincent had het koud ? (HOE DAN) en hij liep terug naar de auto, ik jogde de kilometer vol. Het blijft een aparte tak van sport, dat swimrunnen!
17 juni Zo rare Er UU Es Tee dag. Want het is veel en veel te heet en benauwd om te sporten met dik 30 graden. Eigenlijk is werken ook te vermoeiend, maar daar krijg ik voor betaald, dus die moet maar.
18 juni SWIMSWIMSWIMSWIM
Ik ga met RW, de dochter van Joyce. We spreken af op het Lumierestrandje, maar de afspraak is wat wazig in verband met het weer. Het regent, maar onweert niet zoals voorspeld was. Het is lekker koel. We spreken af om kwart over 10, maar Joyce gaat hardlopen en die is er al om 10 uur. Ik ben er eerder dan RW en laat mijn pak door vriendelijke hardlopers die voorbij komen dichtritsen. Dan moet ik plassen en begint het te regenen (wat niets met elkaar te maken heeft!). Ik ga het water vast in en dan kan ik naar het steigertje, de rood-groene boei en de groene boei en weer terug en dan kan ik vast oefenen met breed en diep. Zonder zo snel te hoeven zijn als RW. Ik krijg mijn berichten wel binnen via de Apple Watch. Mijn blokje is 500m en het gaat niet snel, maar wel een stuk makkelijker.
Nog geen RW te zien. Dan nog maar een keer hetzelfde stukje. Ik concentreer me dan zo, dat ik alles verder vergeet. Alleen de meeuw die van de ene boei naar de andere vliegt voor me uit zie ik. Verder kijk ik over mijn vingers heen en denk aan het breed insteken. Als ik terugkom heb ik de Apple Watch niet opnieuw gestrart én blijk ik geen berichten te krijgen! RW wacht op me bij haar ouders. Oh-dom-van-me: dat hadden we afgesproken! Ze komt nu naar het strandje. Ik zeg dat ik al aan het zwemmen ben en ik ga nog een stukje. Over de kilometer doe ik wel een half uur! Ik ga nu steigertje-roodgroene boei- rode boei – groene boei – steigertje. Ik vind het dus helemaal niet eng om alleen te zwemmen! Er is niemand op het water, geen bootjes of niks. Alleen de mensen die aan de brug werken. Het is al lang gestopt met regenen.
RW en haar moeder Joyce staan op de kant als ik terugkom en de 1500m volzwem. RW doet haar pak aan en ik wacht lekker. Het is bewolkt gelukkig. Joyce maakt foto’s van ons.
We gaan van boei naar boei. RW kan veel en veel beter zwemmen dan ik, dus ze wacht bij de rood-groene boei. We gaan onder de brug door naar de rode boei aan de andere kant. Ik let nog steeds op en ik word wat rustiger. De slag gaat dan ook al ietsje meer vanzelf.
Het diep insteken nog niet altijd, maar ik zwem alvast een stuk breder en dus stabieler. Dan gaan we verder richting het centrum naar de rode boei. Die is verder weg dan ik dacht! RW haalt me elke keer weer op. Ik ga steeds harder zwemmen! We overleggen dat we om het eilandje waar de elektriciteitsmast op staat heen gaan. Zo ver ben ik nog nooit geweest! Overigens zwem ik meestal ook niet zo ver buiten. Ik zit al op 2,5 kilometer! Met mijn domme (en natte) hoofd heb ik gezegd dat we tegen de klok in om het eiland gaan. Als je alleen naar rechts ademt, is dat onverstandig, navigatietechnisch gezien! Achter het eilandje ruikt het enorm naar de witte bloemen. Ik vind het opmerkelijk om onder de hoogspanning door te zwemmen, ook al is dat raar. We gaan terug naar de boei waar we vandaan komen. Ik zit over de 3 kilometer zwemmen heen en ik merk dat ik moe word. Bijvoeren onderweg is er dan ook niet bij! RW blijft wat achter. De zon is erbij gekomen en de stralen in het water zijn prachtig. Zij heeft er last van, of van de hele lichte golfslag en ze wordt misselijk. Voorbij de rode boei ga ik de rust in. Ik ga heel kalm zwemmen en gebruik mijn benen. Ik trappel, steek breed in en laag en vind een ritme wat ik uren vol zou kunnen houden. RW blijft helaas misselijk en dat vind ik zo rot voor haar. Ik wil ook terug. We gaan onder de brug door naar de groene boei. Ik zwem gestaag door, maar het wordt nu moeilijker om te denken of ik goed zwem. Vooral diep insteken blijft dan achter. Mijn hand is dan wel totaal ontspannen. Ik zit op precies 3800m bij de groene boei. Die laatste 200m komen er ook! Ik moet nog om via het steigertje en nog een stukje voor de lijn heen en weer en dan heb ik 4000m gezwommen. Vier hele kilometers. Bij het uittrekken van de wetsuit wankel ik. Ik ben vermoeid, mijn armen zijn wat gevoelig en dat is het.
Zaterdag 19 juni Fietsen ?♀️ en hardlopen ?♀️ ?♂️ met enen en vieren
Voor de badge van Garmin moet je 40km fietsen. Ik ga dat lekker in mijn uppie doen. Muziekje op. Ik ga de Hoge Vaart langs. Heen en terug.
Het is lekker weer: beetje zonnig en niet te heet. Dus wat vergeet je dan? Het water! Überhaupt iets aan voeding. Langs het water zonder water ?
Ik ga heen door het Wilgenbos. De ophaalbrug staat namelijk eens een keer open. In het Wilgenbos liggen behoorlijk wat losse takken door het noodweer gisteren. De sluis is net dicht. Ik hoeft niet zo hard. In mijn hoofd visualiseer ik de route alvast. Door de stad heen gaat eigenlijk best snel. Langs de Vaart met aan de andere kant de Kemphaan gaat eigenlijk niet zo snel. Bij de Shell steek ik over.
Eerst het Vierbruggenpad (met de 5 bruggen) Verderop moet je een stukje omrijden omdat de brug niet meer bestaat. Ik rij weer lekker door in de stad. Al moet ik 1 keer stoppen voor een overstekende ganzenfamilie! Ik ga weer een ophaalbrug over, de rode deze keer en dan door naar het Block van Kuffeler terug. Ik heb nog een stukje wind mee langs de dijk naar huis en dan zitten er 41 kilometer op.
‘s Avonds ga ik samen met Vincent ?♀️ ?♂️ . Hij wil graag naar de Kemphaan om onverhard te dwalen. Van zijn trainer mag hij maximaal anderhalf uur. ? Ik wil naar het Schapenbos. ? ? ? Een simpele opdracht. Op nog geen 2 kilometer van de parkeerplek. Na het bestuderen van de kaart lijkt het simpel: we gaan de paarse? route volgen tot we de gele? route tegenkomen en dan tot de groene? route of over de eilandjes. We hebben maar 2 regels: niet onder hetzelfde bruggetje ? door heen en terug en we keren niet om ➿. Eitje! “Mama, dat is maar 4,5 kilometer paarse paaltjes volgen”. Bij paaltje 3: ik ga liever die kant op ?? oke. Joh. Dat kwam weer goed ? . Voor 1 kilometer. Toen wilde hij onder de bomentunnel door. Weg paarse route. En daarna gingen we langs het schapenbos af. Ook goed. Dadelijk naar rechts en we zijn er. Op km2 zei hij volkomen onverwacht: hier links ?. Het Schapenbos lag rechts dus ??♀️ toen langs de eilandjes. “Het schapenbos ligt hier rechts”, beweerde de puber. Ik dacht: achter ons dus. ? Na drie km stonden we op de dijk naar Huizen te kijken ?
Terug over het Rooibos. Ik dacht nog: het Cirkelbos dan? ? Maar nee, terug over de brugjes. Toen hij na 5km weer richting Cirkelbos terugstak, greep ik even in en leidde hem terug naar de Kemphaan. ➰ We staan na 6km op een recht pad en hij kijkt op de kaart: “Hier rechtdoor tot de Wetering (een soort kanaal) en dan twee keer rechts.” ➡️➡️ Kan niet misgaan. Denk je. Ik zeg: ‘hier links is het Schapenbos dus’. ? Gaat meneer de gids dan ook direct naar links ?
Schapen gezien. ? Jippie. En toen… kwam de opstandige geitenbende op ons af! ? Er was maar 1 oplossing: de volkstuintjes in!
Het doolhof zonder uitgang. ? Toen hebben we een algemeen hardloopregel overtreden en aan feestende oudjes die ons aanmoedigden de route/uitgang gevraagd. ? warempel, je kan er af! Ik zeg net: “nu kan er niks meer misgaan” als Vincent roept: hier links ?. Nou kan er veel te veel misgaan als je Almere Haven in gaat, dus toen heb ik een veto uitgeroepen. ? Kwamen we na een omzwerving weer op het rechte pad. Letterlijk. ? hij koos. De omweg naar de Wetering. Ik dacht: kan ik dat? Ik dacht van wel. Dus ik zei niks meer. ? We stopten regelmatig en ook de horloges ⌚️ dus we leken best lekker op tempo te lopen. ? Vincent mocht maximaal anderhalf uur en ik moet het morgen bij de trainer verantwoorden! ?Zo kwamen we bij het kasteel. ?
We zagen nog een hertje. ? We gingen onder de 305 door, want we gingen niet 2 keer onder het brugje bij de Kemphaan. Het goede pad rechtsaf was afgesloten door een ongewaaide boom, dus we konden er pas bij de oude afgebroken ophaalbrug terug naar de Kemphaan ? ? . Ein-de-lijk wist hij écht de weg…. ? We liepen nog een beetje om om de 14km vol te maken. Doordat we elke keer de horloges ⌚️ stop zetten ging dat nog binnen de anderhalf uur ook! ⏰ Vind ik mooi: gister 4km zwemmen, vandaag 41km fietsen en 14km lopen. Allemaal enen en vieren dus. We hebben echt dubbel gelegen van het lachen. ? Ik heb Vincent op het hart gedrukt dat ik de pijlen⬅️➡️↗️⬇️↕️ hoe dan ook volg bij de Trail des Fantomes!
Zondag 20 juni. Geen zin in sport – regen ? & borduren?
Ik zou bij zonsopgang gaan lopen. Want dit is de dag die het langste licht is in Nederland. Hebben we bij Trispiration als uitdaging mee gekregen. Goed idee, maar…. het regent ? . De hele nacht. En om 4 uur regent het pijpenstelen ? . Om kwart voor 5 regent het ook nog ☔️ . Ik draai me om. Een zonsopgangloop zonder zon is zonde. ☀️ Kortom: ik lig toch vaak genoeg wakker en sta lekker laat op. En dan? Ik heb nog geen schema, wacht op de (nieuwe) trainer en verveel me een beetje. Wat zal ik eens gaan doen dan? Ik ga borduren! ? Dat deed ik heel veel toen ik nog tijd over had omdat ik niet sportte. En wat ga ik dan borduren? Sportvrouwtjes!
Ondertussen kan ik lekker autoracen ? kijken. En achter een schermpje telefoon ? hangen. Ik besluit dat ik maar ga fietsen. De trainer gaat niet meer bellen. Na het avondeten stap ik op de fiets. ? Ik heb geen zin. Ik hoeft van mezelf maar drie kwartier. Of een uur als ik zin krijg. Ik heb ook al geen route-idee ?Ineens weet ik wat er mis is: ik heb gisteren heel, heel slecht bijgevoedt. Niets (echt niks) bij het fietsen en bij het lopen heb ik 2 winegums op. Daarbij is mijn lijf aan alle kanten druk met de organisatie van de maandelijkse periode?. Slechte, zeer slechte combinatie ? Het ergste van alles is dat het nu weet. En dat ik me er blijkbaar nog niks van aantrek.? Ik beloof mezelf dat het anders moet. Het helpt me niet aan zin om te fietsen. Ik ga weer langs de Hoge Vaart (weinig fantasie) en langs de rode ophaalbrug. Na 12 minuten heb ik nog geen zin ? . Dan komt het niet meer. Na 20 minuten nog steeds niet ? . Ik voel me zwak ?. Dus ik rijd terug. ?♀️ Nog geen 20 kilometer, maar wel 3 kwartier. En onderweg een halve bidon water leeggedronken! De bidon blijft op de fiets zitten, ik zelf weet niet hoe snel ik er af moet springen zodat ik verder kan borduren.
Je ziet dat ik het ben he? Paarse fiets, licht haar. Maar de bikini en het ontbreken van de helm maken het ongeloofwaardig.
21 juni 2021 – Fietsen ?♀️ met Vincent ? tussen de buien ? door
De trainer heeft het schema af: VIJFTIEN uur. Hij legt uit dat ik ‘alleen maar’ hoeft te proberen om 80% van het schema op te volgen (is nog altijd meer dan 12 uur ja!). En dat het een leidraad is. Goede plannen allemaal, maar ik ben nogal van het netjes volgen. Al is dat vandaag al onmogelijk. Ik kan niet zwemmen helaas. En fietsen… Deze eerste dag van de zomer begint slecht: het regent alleen maar. Tussen 5 en 7 lijkt het even droog. Met de nadruk op LIJKT. Vincent gaat met mij mee op zijn pas gerepareerde fiets. Helaas blijven er druppels vallen. We doen een ronde Oostvaardersplassen.
Ik moet een uur in zone 1, maar die ligt tamelijk hoog. Mijn cadans ook. Voor Vincent is het een eitje. ? Van tijd tot tijd druppelt het en de zonnebril had beter thuis kunnen blijven. Maar die heeft Vincent toch op. ? Het is overal wel rustig. Op de dijk hebben we wind mee. ? Na een uur moet ik tempoblokjes gaan doen. Ik doe het dapper. Maar 2 uur fietsen haal ik vandaag ook niet. Als we weer aan ‘onze’ kant van de Oostvaardersplassen zijn, houdt het op met druppelen en wordt het weer steeds meer serieuze regen. In mijn lies zit iets niet lekker.? In het vierde blokje (achteraf van de vier, terwijl ik op vijf telde, anders had ik m afgemaakt ❗️) ben ik rond (Vincent nam de korte weg naar huis) en vind ik het wel goed. De 40 minuten die ik overhou van de 2 uur fietsen, kan ik mijn fiets weer schoonmaken! Begint lekker met dat nieuwe schema van mij…? Vandaag nog niet de helft van de trainingen gehaald. ?