Vrijdag 16 juli – Een trail met natte ? en asfalt en alles wat ertussen zit ? , een letterslang ? voor sport zonder de t van triatlon, 15 intervallen ?♀️ en samen met een vrolijke Vincent ?♂️
“Mama, gaan we trail lopen?” Dat is een goed idee hier langs de Drentse Aa en met een Ardennentrail in het vooruitzicht (ook al verschilt het landschap en de hoogtemeters nogal van elkaar) Ik zet de route uit en zal deze volgen op mijn horloge. Ik moet ook de intervallen in de gaten houden, maar de eerste 25 minuten lopen we allebei in zone 1. Vincent verveelt zich. (huh?) Dus we gaan een letterslang spelen met sporten. In de ruimste zin van het woord. Als wij door de modder lopen op het veld en natte voeten halen, bedenken we iets met sport dat begint met de letter N (Nike, nordic walking) of L (linkerschoen, langlaufski) of R (renbaan, Reebok).
We stoppen voor een plas en een selfie en dan zijn de makkelijke 25 minuten alweer voorbij. Door voor ik-weet-nog-niet-hoeveel intervallen van 80 seconden in zone 2-3. Leuk en aardig, maar de trailondergrond is totaal ongeschikt voor snelheid. Ik doe mijn best, maar de Garmin moppert dat de hartslag te laag is na 30 seconden. En dan 19 seconden later dat ik in de goede zone zit. En dan 12 seconden later dat ik naar links moet. En dan 4 seconden later dat de rust ingaat. En dan weer 3 seconden later dat ik nu echt naar links moet. Kortom: ik mis wel eens het een en ander, of dat nu de rust of de route is. Daarbij moet ik nadenken over de letter M en iets met sport en ik mag naar Vincent luisteren. Het woord rommelig is niet met de M, maar zo voelt het wel en ik zet de woordslang even op pauze. Ik kom er achter dat ik maar liefst 15 intervallen door moet! We steken om een soort camping heen over een pad waar bramen en brandnetels uitsteken. “Gaan we alweer wandelen”, roept Vincent.
Hij heeft meer dan genoeg energie over en kwebbelt maar door, terwijl ik de goede hartslagzone én de goede route probeer te combineren en ondertussen ren ik mijn benen onder me vandaan. Bij de tiende keer gaat hij me ondersteunen door een heel verhaal te vertellen in 80 seconden. Liefst over Pokemon of Fortnite. We komen ergens bij interval 11 of 12 op de verharde weg en het is duidelijk dat de intervallen daar toch voor bedoelt zijn! Het kan even op een hoger tempo. Van korte duur, hooguit 2 intervallen lang en Vincent roept welke tijd ik loop. Ik heb echter nog een trailpad op de route staan.
De laatste interval doe ik op de weg. Vincent kletst (“nu loop je tenminste lekker door mama” ? ) en ik tel en loop zo hard als ik kan en dat is zwaar. Daarna verklap ik dat ik winegums bij me heb, waar ik van word beroofd.
We gaan uitlopen in zone 1 met nog een korte stop voor een selfie en een plas en dan pakken we de letter M weer op. Bij de T houdt het op, want ik roep TACX. Einde spel. Tot we de weg oversteken, dan ontdekt Vincent wat we vergeten zijn: de XL-Triatlon. We hebben het gehad over tennis, tafeltennis, toren (van het schaakspel), tegenstander, trailrunnen; maar TRIATLON zijn we totaal vergeten! 11 kilometer in laag tempo, maar we hebben wel lekker een training gedaan samen!
Donderdag 15 juli Een triatlon ?♀️ ? ?♀️ met mijn afstanden ? en op mijn manier. En die van Vincent!
Vincent moest zwemmen (een half uur), we moesten samen fietsen (anderhalf uur) en ik moest hardlopen (40 minuten). Vincent mag niet zomaar alleen zwemmen, dus…. ik ga mee. Ik heb de hele ochtend rust gehad. Waarschijnlijk kan ik straks niet meer zwemmen, dus ik ga vandaag graag. Als het droog is, doen we een wetsuit aan en gaan we. Ik zie al op tegen het uitspoelen, maar ja… Eenmaal in het water is het maar wat fijn dat we een wetsuit aan hebben! ‘t Water is afgekoeld. We zwemmen naar de witte cone, naar de groene boot aan de overkant. Ik ga lekker. Ik moet wel mijn best doen, maar ik steek vanzelf alleen nog maar breed in. Dan naar het steigertje.
Ik ga om het bosje heen, maar daar is het ondiep. Dan zwemt Vincent terug en ik ga via de groene boot en dan met de golven mee naar de schommel op de waterbaan. Vincent zwemt terug en zal zichzelf en zijn wetsuit afspoelen. Ik zwem nog drie rondjes om de drie boeien heen. Eigenlijk wil ik wel de 2000m zwemmen, maar ik heb er niet echt de tijd voor en de training is toch al te lang.
Ik wandel naar huis, geef Vincent ook mijn wetsuit om af te spoelen en pak de fietsen. Ik doe fietskleren aan. We gaan gewoon lekker langzaam anderhalf uur door Drenthe toeren. Ik heb een route richting Assen gemaakt, Vincent heeft de fietscomputer. We keuren de brede, geasfalteerde paden in Drenthe al snel goed. Geen zand, geen schelpenpaden. We spelen wie-heb-ik-in-mijn-hoofd. Na een kilometer of 18 zoeken we aan de rand van Balooerveld een bankje uit voor een minimarspauze.
Ik krijg van Vincent het fietscomputertje om er mee te leren omgaan. Als het daglicht aanstaat, kan ik het een stuk beter zien! We gaan een woordslang maken met sportartikelen. In de ruimste zin van het woord. Het fietsen gaat nu tegen de wind in en iets minder hoog tempo. Ik ga maar 1 keer een beetje de mist in. Vorig jaar heb ik hier toch ook allemaal een keer gefietst. We gaan via Zuidlaren terug. Ondertussen komen er woorden als overtreding, Nederlands elftal en dartbord langs in de woordslang!
Bij het huisje wisselen we. Vincent mag op mijn fiets, ik doe loopschoenen aan. Ik zie op tegen het lopen. We gaan naar de boerderij. Mijn horloge staat op fietsen ingesteld en dat gooi ik snel weg. Ik heb de witte schoenen aan en loop fijn. Vincent is diep onder de indruk van mijn fiets. Hij scheurt rond. Ik ren door de boerderij en groet dezelfde meneer als die we gister bij de wandeling zagen. Het gaat zo lekker! Vincent racet op mijn fiets. Ik loop gewoon hard. Geen benauwdheid en een goede warming up gehad.
Na 3 kilometer gaat het tempo alleen maar omhoog! Ik moet even stoppen om een foto te maken van een hele uitgelaten gup op mijn fiets.
Dan weer door. Ik zal voor de 5 kilometer en voor een tijd van minstens 32 minuten voor een groene training in Training Peaks, zeker langs de boerderij moeten lopen. Hoe we dat doen met eten kan ik niet goed bedacht krijgen. Vincent fietst even bij me. Op de weg terug naar de sportboerderij gaat hij weer lekker racen. Ik moet aanzetten om de 5 minuten zo snel mogelijk te halen. Intussen heb ik het warm en wordt het wat zwaarder. Binnen 29 minuten. Weer gedag zeggen tegen de sporters bij de boerderij en dan om het park heen lopen om patat te gaan halen. Bij bijna 6 kilometer gaat het mis: kramp en buikpijn en last van de darmen. Ik maak met moeite 6 kilometer vol en wandel dan. Vincent is verliefd geworden op mijn fiets.
Ik heb toch maar mooi een triatlon gedaan! Al met al duurde het van 3 uur tot kwart voor 7, maar so what! Ik had ook de meest rare afstanden: 1400 meter bij 32 kilometer bij 6,5 kilometer.
woensdag 14 juli fietsen in Groningen en Denemarken ?? ⁉️. Met een ijsje ? in Zuidlaren.
Een tourrit op de racefiets. We gaan lekker rustig, we hebben 3 uur de tijd voor 60 kilometer. Eerst moeten de fietsen op orde gebracht.
We hopen dat het niet gaat regenen. Ik heb de route gemaakt en Vincent heeft die op de fietscomputer staan. Ik weet het zo’n beetje. Voor de Trispiration Jaarchallenge ga ik 30 kilometer in Groningen fietsen. Na 5 kilometer zijn we in de provincie, als we het brugje overgaan.
Daarna komen we op een ZANDPAD. Dat fietst totaal niet. Groningen zal haar uiterste best moeten doen om dit goed te maken! Het is maar een klein stukje en dan is het weer een verharde weg. Vincent ratelt de hele tijd door over zijn Pokemons en de Lego vrachtwagen die hij heeft gekocht gisteren. Onophoudelijk. Ik zit in de luxe positie dat ik niks hoeft te zeggen! Vincent zegt ook of we links of rechts gaan. Heerlijk. Er zijn brede wegen waar we moeten uitkijken voor auto’s en smalle fietspaden die twee kanten op gaan. We komen door Onnen en Haren. We gaan over een ophaalbrug en langs een haven.
Alles gemoedelijk en gezellig en lekker rustig aan. De tourrit-modus. Het is droog en niet te heet en niet te zonnig. We komen nauwelijks andere fietsers tegen en ook dat is top, want dan moet je weer uitwijken en het inhalen organiseren. We komen door Harkstede waar de klokken luiden. En opeens gaan we een fietspad achter de wijk in en komen we prachtig langs de plassen te rijden. Er schijnt zelfs een zonnetje!
We rijden langs Schaaphok en dan zie ik het doel van onze rit plots staan: we zijn in Denemarken! Precies rond de helft. We willen een ijsje halen, maar in Denemarken en omgeving is geen ijskraam te bekennen. Het is wel een prima afspiegeling van Denemarken: plat en saai.
We nemen een Mars op een bankje. En dan rijden we door naar Slochteren. Een leuk dorpje. Om doorheen te fietsen. Verder is er geen eens een ijskraam. Wel veel leuke Groningse huisjes. Intussen zitten de 30 kilometer in Groningen er ook op. Ik kan met een gerust hart terug naar Drenthe.
We laten ook Froombosch achter ons en we hebben een stukje wind mee, waardoor het lekker opschiet. Dat mag ook wel. We gaan door Sappemeer heen. We pakken weer zo’n fietspad langs een achterbuurt en hetzelfde als eerder gebeurt: ineens een heel mooi fietspad door de natuur.
We schieten nog een stuk op en het lijkt erop dat we de 3 uur niet halen met onze 60 kilometer. Na ruim 50 kilometer, waarvan 46 kilometer in Groningen rijden we Drenthe weer in. Zuidlaren staat al op de borden. Mijn route heeft nog een verrassing in petto: over de brug heen bij de molen!
Als we de fietsen de brug over hebben gesleept, zegt Vincent: we moeten terug, want dit is weer een zandpad. Of het schelpenpad rechtdoor. Ik kies voor het schelpenpad. Die fiets gaat echt niet terug de brug over! En schelpen kunnen na het zand ook nog wel. We wijken een beetje af van de route, maar het is simpel: gewoon naar Zuidlaren rijden. Dan halen we op de eerste plaats de 3 uur bijna en op de tweede plaats ook nog de 60 kilometer (de route was origineel maar 57 kilometer). Vincents dag en tocht worden helemaal compleet een succes als er een Audi V6 of V10 auto langscheurt met veel herrie. Hij is in de zevende hemel. In Zuidlaren stoppen we bij de eerste de beste snackbar voor de ijsjes.
Daarna fietsen we door Zuidlaren, maar gelukkig niet door de onrustige winkelstraat. We hebben geen regen gehad. Op het laatste stukje moeten we om meer (eletrsische) fietsers heen slingeren dan de eerste 55 kilometer. Ruim 60 kilometer en dat binnen 3 uur, maar zo dichtbij de 3 uur dat de training helemaal meetelt!
dinsdag 13 juli Rennen ?♀️ in tropisch ? Drenthe.
?♂️ Vincent rent ook, maar de route is wazig ? en we raken elkaar kwijt 〽️ en we zweten ? ons pannetje uit.
Vincent moest andere intervallen doen dan ik, dus we gingen gescheiden van elkaar. Hij moest ook korter. Ik had een route in gedachten voor mezelf voor 70 minuten. Ik moest eerst in zone 1, dan een heerlijk half uur zone 2 en dan twee keer tien minuten in zone 3 en zone 4, waar ik niet naar uitkeek. Vincent ging, ik ruimde nog wat op en ik ging ook. Inhobbelen. Wie kom ik tegen aan het eind van het park? Vincent in wandelpas. Het was zo warm dat zone 1 wandelen was voor hem. Ik ben de drukkende klammigheid intussen iets beter gewend. Kon ik mooi zakdoekjes inpakken. Hij liep met mij mee. Ik hobbelde door en hij haalde me in. Hij ging wandelen en ik hobbelde hem voorbij.
Zo speelden we even ‘haasje over’, tot hij achter me zat en appte dat ik moest ‘stofzuigen’. Ik ga lekker doorbabbelen in zone 2. Dat gaat prima. Hij ging met mijn route mee. Ik dacht dat hij dan wel eerder terug kon over de verharde weg. We staken het spoor over. Bij De Punt.
Er is daar een triatlon gehouden: op de weg staan de pijlen voor het fietsen en rennen. De route wijkt meer af van het spoor dan ik dacht en Vincent moppert dat hij nog 3 kilometer terug moet lopen in 10 minuten. Hij kan op zijn telefoon kijken. Het is bloedheet. Ik druip echt leeg. Mijn shirtje is hartstikke nat. Ik zie op tegen zone 3 en ik denk dat ik ook maar de grote weg afloop, want mijn route is wat lang. Als ik bij de weg aankom, blijkt dat ik daar helemaal niet op kan! Dus ik keer om en ik zie Vincent nergens meer. Ik loop flink door en drup nog verder leeg. Straks ben ik gesmolten! Ik zie wel een weg richting terug. Tussen zone 3 en zone 4 stop ik even om Vincent de appen. Die loopt op de onverharde weg terug die ik zag.
Ik ga daar ook heen en loop dus onverhard zone 4 door te puffen! Ik probeer hem in te halen, maar op de kruising weet ik niet of hij links of rechts ging. De mevrouw met de hond heeft hem wel gezien, maar weet het ook niet. Ik kies rechts richting het spoor en knal nog even door in zone 4. Achteraf gezien had ik beter links kunnen kiezen, net als Vincent. Bij de spoorwegovergang ben ik leeg: zowel qua vocht als qua vermoeidheid. Ik wandel zone 1 terug in. En terug richting het park, waar Vincent inmiddels al is. Ik wissel joggen en wandelen af. Al met al maak ik de 12 kilometer vol binnen 75 minuten. Ik druip letterlijk af.
Vincent moet ook nog zwemmen volgens het schema. Ik vind het niet goed dat hij alleen gaat, dus ik ga mee. Het is allemaal een beetje onrustig, omdat we tussen de buien door gaan en we niet heel veel tijd hebben voor het eten. Moet ik ook nog teruglopen voor de zwembrilletjes!
Vincent vindt het water koud. Ik wil voor de bingokaart 3 rondjes om de boei zwemmen en ik heb de Gopro bij me. Maar die zinkt telkens. Het gaat helemaal niet snel. Heel rustig aan zelfs. Ik heb een achtje bij me.
Vincent heeft te weinig vet om het warm te krijgen. We zwemmen naar de andere kant. En dan neemt hij mijn achtje over en zwemt terug. Ik ga nog een keer om de boei heen en dan moeten we ons haasten om te gaan eten. Ik had het niet koud, maar Vincent heeft het met mijn jasje aan nog niet warm!
maandag 12 juli Zwemmen ?♀️ in buitenwater ? in Drenthe
Inpakken, opruimen, slecht slapen, een stuk rijden, uitpakken, inrichten, naar de supermarkt en dat noemen ze dan vakantie! Gelukkig is het deze keer droog in Drenthe. Als alles geregeld is, kan ik eindelijk het water in. Aan de ene kant ben ik te moe om er veel zin in te hebben, aan de andere kant is het heerlijk dat ik hier weer kan zwemmen. Vincent filmt me als ik vanaf het strandje het water in ga. Een vinkje op de bingokaart bij “zwemmen vanaf een strandje.”
Ik heb alleen mijn trisuit aan, maar de kou valt mee. Ik zwem lekker naar de andere kant. Maak een rondje. Ik ga alles behalve op snelheid. Ik steek breed in, let op mijn hand en ga door naar fase 3: ontspannen van de linkerhand. Navigeren schiet er een beetje bij in, maar verdwalen op deze plas kan toch niet. Ik ga een kilometertje zwemmen. Voor de badge.
Daar heb ik half uur de tijd voor. En eerlijk is eerlijk: die tijd neem ik lekker ook! Ik ga nog een keer om het witte boeitje heen en zwem zelfs langer. Maar ja, nu kan het. Ik word wel nog vermoeider, maar dan ook maar nog iets trager. Sporten in Drenthe! Kom maar op…
11 juli: Door het Kotterbos ? met Joyce ?♀️??♀️
Als ik opsta, voel ik me weer goed. Ik heb ruim 12 uur geslapen en de vermoeidheid is weer foetsie gelukkig. Toch kijk ik het even aan en spreek ik af met Joyce dat we dicht bij huis blijven in het Kotterbos om te hardlopen. Dan kunnen we snel terug zijn als het niet gaat met mij. Om half 2 lopen we naar buiten. Bijkletsen noemen wij dat. We hebben elkaar al even niet gezien, dus er is meer dan genoeg te kwebbelen! Na anderhalve kilometer weet ik het al: dit gaat prima! Joyce weet het ook al: haar gaat het niet zo lekker. Het is warm en benauwd. Meestal meer haar weer dan het mijne, maar blijkbaar keren we de rollen vandaag om. We gaan over ‘mijn’ pad lopen. Ik voorop en ik geniet ervan dat het lukt om te lopen. Niet dat ik het niet meteen stikheet heb, maar het gaat wel! Na 4 kilometer doen we een stop. Wij stoppen tegenwoordig ook de horloges. Na het stilstaan lopen wij en de horloges weer door. We lopen nu onverhard en dat is te voelen! En terug te zien in het tempo. Niet erg hoor, want het geklets kan gewoon doorgaan, welke ondergrond ook.
We gaan weer terug aan het einde van het Kotterbos. Even over het fietspad en dan door het natte gras. Ook onverhard. We lopen om de berg heen en naar boven. Joyce is eerder boven dan ik! Ik hoeft niet. Boven gaan we even zitten en een rare meneer met blikje bier spreekt uit hoe stoer hij ons vindt.
We lopen over de natuurbrug. Met een flinke doorstap-pauze om extra lang te genieten. Joyce wil eerder terug dan ik! No problemo. Als ze wat vaker wil wandelen, heb ik daar ook geen enkele moeite mee. Zij meer dan ik, want dan voel je je schuldig alsof je iemand ophoudt. Niet dat het zo ís, maar zo voelt dat dan. We doen het rondje langs de vogels en dan over het fietspad terug. Het is een beetje bos-slalommen. In de warmte. In de klammigheid. Onder een dekentje door van dikke lucht. Snel het bos weer in en doorstappen.
We gaan weer richting de berg terug, maar dan langs de wilgen en het water. Joyce vindt het wel best en ik ken de weg op mijn duimpje. We doen nog lekker een stopje. Ik heb een heel, heel smerig Torq-gelletje. Zo vies! Maar het helpt wel, want ik loop makkelijker naar de andere uitkijkheuvel. Omhoog klimmen als een Ardennen-pad.
We zitten op de heuvel nog eens op een bankje. En dan naar beneden en aan de zijkant van de brug weer omhoog. We lopen nog achter de Sieradenbuurt door. Wegens een vliegjesaanval die verstikkend werk doet, moeten we nog even stilstaan. We lopen 13 kilometer vol. Puffend. Van de hitte natuurlijk!
Ik baal als een stekker dat het zwemmen niet lukt vandaag. Maandag ook al niet (ivm visite). Er zijn geen baantjeszwembaden open op normale tijden. Heb ik deze week zomaar het zwemmen moeten skippen! Dat zit me dan dwars.
10 juli: Wanner strijken telt als krachttraining door de vaccinatie ?
Het gaat me goed na de coronaprik. Ik doe eerst de dingen die ik moet doen, maar ik vind dat niet alles op z’n hardst hoeft. Lopen heb ik uitgesteld tot morgen. Vandaag hoeft ik alleen maar een krachttraining te doen. Ik heb een stijve arm en vind voor vandaag dat strijken ook telt als krachttraining! Dus dat doe ik lekker. ‘s Middags is het opeens op. Ik ga om 4 uur op de bank liggen en ik krijg mezelf er niet meer vanaf gesleept. Ik voel me beroerd en dood- en doodmoe. Eten is eigenlijk te vermoeiend, omdat ik dan mijn vork moet optillen. Naar de WC gaan is ook te vergelijken met een trailtje van 18 kilometer. De trap opkomen lijkt onmogelijk. Om 7 uur lig ik in bed te slapen. Hoe ik morgen moet gaan hardlopen weet ik niet. Zelfs voor denken eraan ben ik al te moe.
9 juli – De gemeentegrens van Almere ?♀️ met de missing brug bij de Hoge Vaart
Een overvolle vrijdag begint met een rit van 3 uur op de fiets. Ik ga de gemeentegrens van Almere fietsen. Die ligt al een tijd klaar, maar voor de bingo is het een opdracht die prima te combineren valt met een lange rit. Als ik maar eenmaal op de dijken ben is het een makkie. Ergens heb je hier altijd wind tegen. Ik moet intervallen doen. Vincent zet de route voor mij op het fietscomputertje. Raar is dat als je eerst ver weg naar de Trekweg gaat. Ik erger me dood aan het fietscomputertje wat de hele tijd piept en beweert dat ik de route verkeerd om rij. Mega irritant. Voor het eerste stuk heb ik dat apparaatje nodig! Ik probeer de route om te keren, maar dat lukt niet. Dan het geluid maar uit. Ik weet het wel zo’n beetje. De intervallen lukken ook al niet, want mijn horloge trilt ook de hele tijd dat ik te hard-te zacht-anders ga als de bedoeling is. Teveel irritatie. Dat het fietspad afgesloten is, had ik gelukkig op geteld. Ik ga 1 keer onder de A6 door en dan weer terugsteken langs de nieuwe windmolens.
Hopelijk kan ik naar de Shell rijden, want de brug over de Hoge Vaart is een heuse spelbreker voor de gemeentegrens. Helaas zijn ze nog hard bezig met de nieuwe brug die de ellende in de toekomst verkort, maar daardoor kan ik er nu niet door en moet ik nog verder omrijden!
Ik ben weer terug op de kruising van twintig minuten eerder. Ik raak nu echt geïrriteerd en dat komt het tempo ten goede. Eindelijk kan ik de Hoge Vaart over en dan weer terug richting de A6.
Na wat aanvoelt als een halve eeuwigheid, kom ik op de dijken. Ik ga liggen op de fiets en tegen het beetje wind in rijd ik naar Almere Haven.
Ik zie een paar bekenden: MD op de fiets rijd me tegemoet en GN laat de hond uit. Dan langs het surfstrandje en het stukje wat ik het minst leuk vind. Ik word ingehaald en maak even dankbaar gebruik van de stayer-mogelijkheid. Dan bij de andere brug onder de A6 door en langs de strandjes. Het is me allemaal zo bekend. Ik vraag me af wanneer het gaat voelen als ‘naar huis rijden’. Vanaf de Marinahaven.
Het water is spiegelglad. Angstaanjagend bijna, want zo zie ik het nooit! Dus ook geen wind mee. Er zijn stukken die aanvoelen als nog-lang-niet-thuis (van de oude werkhaven tot de Noorderplassenwoningen) en stukken die aanvoelen als kippen-endje-nog (langs de Noorderplassen tot het Bloc).
Ik heb geen haast maar wil de cadans wel wat hoog houden. Het zijn dik 65 kilometer om Almere heen. Zijn alle gemeentes zo groot? Ik fiets het rondje helemaal af.
68 Kilometer. Een kleine 3 uur fietsen. Vele ergernissen. En 1 stoplicht. Door voor de tweede coronavaccinatie, thee drinken bij vrienden in Amsterdam en uit eten.
8 juli – Trekken ? aan een olifankslak ? ?♀️ ?
De laatste werkdag voor de vakantie. 80 persoonlijke mails met de hand rondsturen. De ‘laatste’ dingetjes afmaken. Zo druk en vermoeiend! En ‘s avonds als Vincent op de atletiekbaan staat, heb ik weer een looptraining staan. Geen plan waarheen te gaan. Ik ga gewoon het fietspad af en ik voel me een dikke olifant. Een combinatie van een olifant ? met een slak ? . Een OlifAnkSlak. Slof-slof. Puf-puf. Boven de 7 minuten per kilometer en ik heb nog moeite met zone 1! Vincent heeft het horloge dan ook krap ingesteld qua hartslagzones. Ik moet ook naar zone2-3, maar veel sneller gaat het echt niet! In de rust wandel ik. En dan sleep ik me berg op. Het is warm. Het is drukkend. Het is klam. ? En ik slak me er doorheen. Zelfs het viaduct af gaat als een hobbelend varkentje. ? Ik wilde graag dat grappige hoekje lopen achter de Boathouse langs, maar er is geen stap die ik leuk vindt. Ik ga het ommetje onder de bomen toch maar langs en doe de laatste versnelling en -raad ‘s- die lukt! Er komt even wat energie voorbij.
Een kort besefmoment ‘vakantie’, maar in de rust wandel ik weer. Ik dacht dat ik dichterbij was als bij de tennisvelden en dan wandel-ren ik verder. Veel kilometers worden het niet vandaag en snel ook zeer, zeer zeker niet. Ik moet ook nog eens en dat maakt het wandel-rennen intervallen nog frequenter. Uiteindelijk staan er 8 kilometers in 56 minuten als ik de WC bij de atletiekbaan in storm.
7 juli – hardlopen ?♀️ met tempoblokjes ⏱ rondom de A6 ? en de leuke andere sportende meneer die elke interval viert ? .
Vincent gaat zwemmen en ik ga hardlopen bij Almere Poort. Ik moet in zone 1 lopen met een paar versnellingen aan het einde. Deze laatste dagen voor de vakantie werk ik hard, dus ik leg me direct neer bij een rustig tempo. In de zon. Het tempo valt mee. Het is te merken dat ik twee dagen niet gelopen heb. Ik heb geen muziek op en alleen mijn eigen gedachten als gezelschap. Ik ga onder de A6 door en dan naar links. Eigenlijk is er wat weinig schaduw. Zeker als je je niet hebt ingesmeerd! Voor de Trispiration Bingo moet ik 5 versnellingen doen en niet ‘maar’ 3. Dus ik doe er straks vast 2. Er komt een meneer van links. Een stevige (deels gespierde) meneer. Met een flesje water – de slimmerik. Hij doet intervallen en haalt me in. En na zijn interval zie ik hem voor me overtuigend zijn handen in de lucht steken uit triomf. Mooi! Ik ben ook blij voor hem. Dan haal ik hem in: “u gaat snel m’vrouw”. Haha. Dit is zone 1. Ik doe 1 kleine versnelling, maar de meneer is sneller voorbij het Eksternest. Hij doet deze keer zelfs een klein dansje en dan keert hij om en steekt zijn duim naar me op. Zo leuk kan hardlopen zijn! Ik hobbel intussen rustig de Oorbrug over met een smile.
De eerste 5 kilometer zitten erop en het wordt iets zwaarder intussen. Het tempo verlaagt bij dezelfde hartslag. Ik ga weer terug richting Almere Poort en langs mijn werk. En wie zie ik daar lopen? Dezelfde meneer! We lachen en ik zeg hem dat een korte broek beter is. “Mooie ronde maken wij m’vrouw” zegt hij met een brede grijns.
Ik doe nog een versnelling, maar het gaat iets minder van harte. Ik zie een beetje erg op tegen de 3 grote versnellingen van 90 seconden aan het einde. Ik hobbel langs mijn werk, maar de foto doet het niet.
Over het brugje en dan zit het inlopen erop en moet ik 90 seconden tellen en snoeihard lopen. Ik ben te moe om het te vieren eerlijk gezegd. De tweede loop ik langs de afstudeerders drive-in van het Aeres collega. Krijg ik er muziek bij. Maar geen dansje voor mij! Wandelpauze en bijkomen en de laatste keer nog sneller gaan! Dan doe ik een kleine vreugdesprong . Dat wel. Ik loop lekker de 11 kilometer vol.
6 juli – De kat ? die er niks van snapt ?
IJsblokje: “Ik lig hier lekker achter de schermen. Letterlijk. Op de kabeltjes. Een mooie plek om de kamer te overzien en niet zo warm als overal. Ik kijk uit op de bazin. Die snap ik totaal niet. Die zit daar met de beentjes te draaien op dat apparaat. Als mijn pootjes zo op en neer gaan, dan is dat op het bed en ben ik blij. De bazin ruikt niet naar blij eigenlijk. Bazin zit naar het scherm te staren. En ze heeft van die dingen in haar oren. Ik denk dat ze niet naar mij luistert. Ze is ook niet echt aan het snorren. Dat doet het apparaat, maar ik weet niet of die ook blij kan zijn. Het is altijd moeilijk om de baasjes te snappen.
Ik ga even bij het raam kijken. Dat is open. Maar buiten is van dat water. Dat is ook al raar eigenlijk. Weet je, ik ga op de doos liggen. Daar zitten de spullen in waar de bazin al dagen naar op zoek is. Maar dat weet ik alleen. Zij nog niet. Ik ben haar gezoem en getrappel zat, mag ik weg? Gelukkig, daar is de baas. Doei, ik ga op de bank liggen.”
De bazin fietst nog even verder in Zwift, terwijl ze naar de coachcall luistert en het buiten regent.
5 juli – Van de beentjes?? die ‘t moe zijn en liever niet willen fietsen ? ?♂️
Kladbrief van de klachten van de benen aan het hoofd:
Beste Hoofd,
We hebben gisteren verdikkeme een halve marathon gelopen in die rottige hitte en vandaag lopen we weer de hele dag rond en dan moeten we ook nog ‘s gaan fietsen! Daar zijn wij, de benen, het gewoon niet mee eens! En niet gewoon een half uurtje, nee meteen een rot-end weer en door het bos en over de brug enzo! Het kan nooit ‘s gewoon.
We protesteren bijna nooit, maar nu wel een keer. En er luistert niemand naar ons! Er komt een dag en dan gaan we echt niet meer mee, hoor je ons! Want we worden smerig en moe en slapjes van al dat gedraai met die trappers. En daar helpt al die krachttraining geen ene moer aan. We dienen protest in en wij benen zijn met z’n tweetjes en jij bent maar alleen, hoofd. We gaan een keer staken als… (daar moeten we nog iets voor verzinnen)…. Doei, de benen.
Officiële brief:
Beste mevrouw het hoofd,
Wellicht dat het schema nou eenmaal de baas is waar naar geluisterd moet worden, maar we zouden het als benen zeer op prijs stellen als er ook naar ons werd geluisterd.
Vandaag waren we eigenlijk te moe om heel Almere door te fietsen en dan de Hollandse Brug over te gaan. Het deed een beetje zeer en het ging niet zo gemakkelijk. De jongen hield de moed er gelukkig in en die ging ook niet zo snel, anders waren we echt niet meegegaan!
We waren ook niet meegegaan als we geweten hadden van de volgende drie punten:
– dat het zo ver zou zijn (helemaal om het Gooimeer heen!)
– dat we door het bos zouden gaan
– dat het regende en we erg smerig werden.
Volgende keer horen we graag van tevoren wat ons te wachten staat, zodat we vanaf het allereerste begin kunnen weigeren en niet pas na ruim 50 kilometer.
We blijven alleen maar meewerken als onze samenwerking goed blijft verlopen.
Met groeten, de benen (zowel links als rechts)