maandag 20 september. – fiesten-feitsen-ftsn-ff-iets met ?
Het gaat wel weer goed. Ik moet weer fietsen. Dat is toch minder intensief dan lopen en ik vind het veel minder leuk. Als de trainer er een rustdag van had willen maken, had hij de training weg moeten strepen. Meteen uit het werk spring ik op het mijn blauwpaarse maatje en we gaan de polder in. Soort van een rondje om Nobelhorst heen. Muziekje in mijn oren en van tijd tot tijd trap ik flink door. Maar door de wijk heen met veel stopmomenten blijft het gemiddelde toch weer wat achter. Wat moest dat moet: na een uur ben ik klaar met fietsen.
dinsdag 21 september. En weeeeeeeeeerrrrrr ?♂️
Ja, ik ben echt blij met deze trainingen – not. Maar het staat er, dus ik doe het. Ook al stop ik met deze trainer, al ligt dat niet aan de overdaad aan fietstochten die ik moet doen- al speelt dat ook mee voor dit loopjunkie. ik ga langs bij HB die ik heel hoog heb zitten om hem zijn triatlontroffee te brengen. In ruil krijg ik een kopje thee en uitstel voor de rest van de fietstocht. Gratis krijg ik er extra energie van. Ik volg mijn neus maar weer, terwijl ik eigenlijk vanmorgen al had bedacht dat ik naar het kunstwerk van polderland wilde. Gek genoeg komt die neus daar dan toch weer langs! En over de dijk ga ik gewoon liggen en trappen. Ik ben de tijd en de dagen een beetje kwijt. Ik slaap slecht. Mijn lijf stelt het één en ander weer te lang uit en ik zit vast in mijn hoofd. Heus, het fietsen gaat wel, maar echt plezier – neu. Niet dat ik eerder stop, ook dat niet. Ik maak de anderhalf uur vol. Check. Precies even snel als gisteren! Foto’s laat ik achterwege.
Als ik thuiskom, meldt Rob dat ik niet op de startlijsten sta voor de Ironman. Ik doe de kwart daar nog komende zaterdag en Vincent doet op die dag zijn tiende triatlon. HOEZO sta ik niet op de startlijst, ik heb toch betaald (al is dat al anderhalf jaar geleden). Heb ik tegen HB nog oprecht beweerd dat ik daar geen zin in had (waarop het vreemde voorstel om over te slaan kwam), nu bleek dat ik me er toch op had verheugd, want ik was helemaal van de leg. Verward, ongerust, ongelukkig, teleurgesteld. Ik stel maar weer per mail de vraag aan Ironman hoe het kan, maar vorige keer duurde het weken voor het antwoord kwam. Ik slaap er slecht van.
Woensdag 22 september. Eindelijk weer rennen! ?♀️ EN… double the fun
Het antwoord van Ironman is veel sneller deze keer: ik krijg een link om me alsnog in te schrijven en ben welkom dan, op de zondag. WAT ? Dan is de HALVE triatlon, en niet de kwart, die is op zaterdag en nu ben ik helemaal van de wap tot en met en een stuiterkonijn terwijl ik moet werken en stiekem had ik al bedacht dat ik als ik deze kans zou krijgen ik er voor zou gaan en nu ligt het daar en nu weet ik het niet meer en nu voel ik me wel weer goed hoor, maar nog een halve ? WAT
Wil ik dat? Die vraag is het snelste beantwoord: JA. Ergens had ik dat al eerder besloten en werd ik er ‘gek genoeg’ voor geacht. Ook het voedingsschema zou ik zomaar nogmaals kunnen testen. Het zat al ergens in mijn achterhoofd.
Kan ik dat? Hmmmmm, dat blijft de vraag natuurlijk. Fysiek. Het is toch weer een halve marathon. En 90 kilometer fietsen. Waar ik echt dol op ben. ?, maar dat is in een wedstrijd wel anders. Dit is allemaal volkomen nieuw.
Wat vindt Rob? Ik bedoel maar: hij moet twee keer rijden naar Hoorn en wachten. Die vindt het prima, zolang ik het doe omdat ik het echt leuk vindt en voor het plezier ga en niet voor een tijd. Ohja, ik ging ooit voor iets met tijd.
Kan ik dat? Ja, een hele zondag lol hebben – dat mag het probleem niet zijn. Tenslotte was Almere een feest om te doen.
Joyce denkt met me mee (als je een halve doet voor je eigen fun, omdat het kriebelt moet je het doen), de trainer kijkt in trainingpeaks wat dat programma er van vindt en ik wik, weeg, twijfel en kijk naar mijn bankrekening. Trainingpeaks keurt het goed (dat oordeel vertrouw ik het minst), van de trainer moet ik goed voeden (dat gaat me echt lukken) en Manuel vraagt zich af waarom. Mijn collega snapt het maar net. En ik pieker, tob, denk na en prakkiseer er over. Tijdens het werk, wat ook lekker stressvol is met de beurs in het vooruitzicht. Ga het gewoon D O E N. Zegt een klein stemmetje in mijn hoofd. Een echte Ironman…
Na het werken ga ik hardlopen terwijl Vincent aan het zwemmen is. Rustig. Ik ben van mezelf al onrustig genoeg. Hartslag is de leidraad. Een lekker saai rondje om Almere Poort heen. Het gaat steeds trager. Mijn hoofd is vol. Mijn buik niet. Dus dat het zwaar loopt, ligt aan het volle hoofd. Ik maak 7 kilometer vol met een leger wordende buik en voller hoofd gevuld met twijfel. Ik begin te twijfelen of ik het wel goed begrepen heb. Misschien schreef ze verkeerd dat ik zondag welkom ben? Of is het geen refund in de link, maar een herinschrijving voor de 5150? In de auto prijst Vincent me en maakt hij er helemaal een feest van; hij heeft er voor mij nog de allermeeste zin in!
Eenmaal thuis schrijf ik me in. Rob zit erbij.
Niks vergissing. Ik betaal. Ik ga een Ironman doen. Wilde ik anderhalf jaar geleden alleen maar meedoen voor de medaille, nu doe ik mee omdat het kan. Omdat het zo vreselijk duur is, mag ik er vooral optimaal lang van genieten! Ik heb 8 uur de tijd.
Aankomende zondag doe ik de tweede halve triatlon in 1 maand.
Donderdag 23 september. Nog een keertje hardlopen ?♀️
Het is nog steeds erg onrustig in mij. “Heb je zin om een halve te doen?” vraagt Vincent en ik roep volmondig ja! Ik zie de uitdaging wel zitten. Als Vincent op de baan is, ga ik nog een keer hardlopen. Ik moet nog iets naar SG brengen en ik heb 35 min zone 1-2 staan, daarna 30 min zone 2-3 en nog tien minuten zone 3. Iets langer als het uur dat Vincent bezig is, dus hij is vroeg bij de baan aanwezig. Ik loop rustig naar SG. Het tempo laat te wensen over. De lucht is prachtig.
Jammer dat het alweer zo vroeg donker wordt, maar ik vind zonsondergang het prettigste tijdstip om te lopen. Ik kom weer langs de stukjes van de alternatieve Dam tot Damloop en met dit tempo twijfel ik opeens toch een beetje aan een halve marathon aanstaande zondag…
Bij SG ga ik naar het toilet (sorry, maar blijkbaar is dat tegenwoordig schering en inslag) en we kletsen even. Altijd iets te lang met die lieverd, dus ik moet snel weer terug in zone 2-3. Het is donkerder en ik geniet van het lopen, dat wel. Als ik bedenk dat ik niet weet waar de autosleutel is, gaat zone 2-3 verloren. Toch nog een stukje in zone 4… Ik krijg de hartslag van de stress niet meer laag. Niet in de tas in elk geval, die sleutel. Heb ik ‘m op de WC laten liggen? In de auto nog? Uiteindelijk blijkt dat laatste het geval te zijn. STOMSTOMSTOM. Maar onder alle spullen en de auto staat er nog. Ik heb de 75 minuten niet gehaald. Op de Trispiration groep vertel ik dat er iets is misgegaan met mijn inschrijving voor de 5150, maar wat precies laat ik in het midden… Ik moet er bij blijven lachen van JB; nou, dat doe ik heimelijk heel hard!
Vrijdag 24 september. Zwemmen ?♀️ en kennismaken ?
Een drukke volle dag met de pedicure, onrust in mijn hoofd die erger wordt als blijkt dat ik zaterdag al mijn triatlonspullen moet inleveren en ik begin een beetje te twijfelen omdat ik zo slecht ben voorbereid. Die arme Joyce moet alles aanhoren, bij gebrek aan een goede coach op dit moment.
Na de middag ga ik kennis maken met een nieuwe coach-trainer. Deze neemt niet alles voor waar aan en vraagt naar het waarom van mijn beslissing om nog een halve triatlon te gaan doen. Een simpel “omdat het kan” is deze keer niet genoeg. In het anderhalf uur dat we elkaar spreken stelt hij meer goede vragen om inzicht te verwerven in mij, dan iemand me ooit eerder heeft ontfrutseld! Gelukkig heb ik als voorbereiding net thuis mijn grootste doel op tafel gelegd en is dat waar ik een jaar tegenop heb gezien om te delen, zonder problemen ontvangen. Deze trainer-coach zal me niet alleen een schema geven, maar ook begeleiding. Hij begrijpt dat ik niet van rust hou (maar zal der niet mee akkoord gaan als ik er onderuit wil komen), dat ik me niet via Strava hoeft te profileren en dat er een leven is naast sport. Met een tevreden gevoel rij ik naar het zwembad voor een uurtje zwemmen. Ik ga met achtje 300m inzwemmen. Dan doe ik 3x 700m. In de iets minder snelle baan zonder achtje, in de snellere baan met achtje en terug naar de minder snelle baan zonder achtje. Een klein wonder: zonder achtje bevalt mij tegenwoordig beter! Ik voel mijn linkerschouder. En ik heb hoofdpijn. Ik heb last van mijn knie. Links of rechts of om de beurt. Mijn oren doen pijn. En voel ik nu niet iets in mijn kuit? Kortom: het hele scala aan zenuwachtige pijntje komt voorbij. Mijn held HB vond het geweldig om te lezen dat ik nog een halve triatlon ging doen en vond het inspirerend. Ik heb vorige week thee bij hem gehaald toen ik beweerde geen zin te hebben in de 5150.
Hij gaf mij de inspirerende tekst mee: Flight, fright, fight. Voor mij is dat de volgorde: ik heb het vliegen gehad, nu komt de angst opzetten. Vechten moet nog even wachten vrees ik…. Ik moet mijn spullen bij elkaar zoeken, de fiets prepareren en Vincent moet dat alles ook doen voor zijn grote Ironman wedstrijd morgen. Spannende tijd alsmaar.
25 September. Vincents wedstrijd – Zijn eerste Ironman.
Vroeg op, heel vroeg op. Fietsen op de drager en dan naar Hoorn rijden waar Vincent zijn spullen moet klaarzetten. Ik leef met hem mee.
Hij moet 380 meter zwemmen, 18 kilometer fietsen en 4,2 kilometer lopen. Enerzijds is het zo’n grote jongen, een flinke sportman, maar aan de andere kant nog een jongen. Hij is supertrots op de tattoo. Ik verken het terrein alvast een beetje. Hoorn is best heel leuk. Wel ver zwemmen voor mij… Vincent moet alleen het wisselterrein en het wedstrijdterrein op. Er is een clubgenoot die hem een beetje meeneemt. Wij praten met veel mensen en delen onze ervaring. Bij een stel helpen we met het opbrengen van de tattoo. Ze gaat zonder wetsuit en hij baalt als ik zeg dat hij ook mee had kunnen doen als na-inschrijving. De aardige man is hartstikke scheel. Rob helpt nog iemand die geen startnummerband heeft. Ik mis Vincent omdat hij als 1 van de eersten het water in springt. Achteraf heb ik hem toch op film staat als ik de flairs nog aan het filmen ben. Helemaal rechts duikt hij het water in.
Ik kijk nog op de steiger en loop dan terug naar de wisselzone. Het is een fikse tippel, maar Rob ziet Vincent wegrijden op de fiets. Zijn wissel kost veel tijd. We kletsen met de man van daarstraks. Zijn Luisa is de langzaamste zwemmer, onze Vincent noteert ongeveer de vierde tijd. Al snel komt de knul weer aangefietst.
Even later komt hij lopen langs. Ontzettend krachtig en sterk. Hij finisht dansend en apetrots als vierde in zijn categorie. Daar is mijn Ironman in de dop.
We spreken nog met Luisa en haar schele vriend Piet. Luiza was allerlaatste, maar ze heeft genoten. Ze liep in intervallen, want meer dan 5 minuten achter elkaar kan ze niet hardlopen. Ze zwemt in schoolslag. Luiza heeft genoten. Ze heeft zichzelf dubbel en dwars overtroffen. Tot vandaag kende ik haar niet, maar nu kletst ze ons de oren van het hoofd in haar trots en verwondering. Luisa is het voorbeeld van de genietende triatleet. Ze is geweldig sterk, wat een voorbeeld!
Dan ik. De fiets pakken, de inschrijving regelen, door een paar mensen herkend worden, wachten tot ik de fiets mag inchecken. Ik word er nerveus van. Als een van de eersten plaats ik mijn fiets. Gecontroleerd door het strenge jurylid van de NTB TN uit Almere. Ook de man bij de wisselzone kent ons en zegt me dat ik het net zo goed moet doen als mijn zoon. Ik ga hier morgen niks presteren, ik ga hier morgen finishen!
Er zijn heel veel wedstrijden dit weekend en heel veel Trispiration dames doen mee. Ik zet op Facebook wat ik ga doen. Morgen. Morgen moet ik bewijzen dat ik van een ander materiaal ben gemaakt. Dat ik knettergek ben. Fight komt er nog niet aan te pas. De fright is nog net iets te groot. Dan is het fietscomputertje zoek. Daar moet het voedingsprogramma in! Heb ik het bij de fiets gelegd? Dat soort dingen maakt me paniekerig. En alle pijntjes die zijn toegenomen stellen me ook niet gerust. ik heb te weinig kunnen drinken. Het enige wat ik ‘s avonds nog doe is yoga/krachttraining. Of pikt de kat mijn plek in?
Nog maar een keer vroeg naar bed met een paracetamol.