maandag 1 november – Moppersmurf is boos ? De Samenvatting ?
Er staat een blog die moppersmurf heet en beveiligd is met een password. Omdat ik een paar dagen niet te genieten was. Hormonen die ruzie maken van binnen en van mij een enorme moppersmurf maken. Als dan ook nog eens de hartslagmeter niet meewerkt bij de fietstraining op de Tacx, zijn de rapen gaar. Dan scheld ik, dan ben ik boos op iedereen, dan heb ik nergens zin in en dan mopper ik nog meer dan moppersmurf! Dan haat ik simpelweg alles. Van mezelf tot de Tacx tot de training tot de Franse (of Duitse?) woordjes: alles is fout.
Uiteindelijk doe ik de fietstraining dan supernetjes met de tempoblokjes erin. Nu is de hele training gebaseerd op hartslag, dus een falende hartslagmeter maakt het -op z’n best gezegd- een uitdaging. Voordeel is dat je er in de administratie ook niks van terugziet! Ik fiets 37 kilometer vol zodat ik de eerste opdracht van jaarchallenge voor Trispiration er op heb zitten. De trainer vind mijn gemopper ‘hilarisch’ en je kan je voorstellen dat dat helemaal verkeerd valt!
Dinsdag 2 november – hardlopen in de regen met Vincent erbij ? ?♀️ ?♂️
Natuurlijk is het droog als ik moet werken! Dat is vrijwel elke dag zo. Natuurlijk gaat het regenen als ik vrij heb en kan hardlopen! Zo gaat het altijd. Ik ben nog steeds niet blij. Integendeel. Er is teveel huiswerk, thuiswerk en ik kan nergens tevreden over zijn, zelfs niet dat het goed verloopt op het werk. ‘s Middags heb ik therapie en dat brengt wat rust, maar de mopperhormonen zijn nog direct tot rust gebracht. Ik moet hardlopen. Vincent gaat mee.
Er is iets met hartslagzones, maar de hartslagmeter doet het weer niet. ? Dat maakt het niet beter. De regen, de saaie route bij de kassen en mijn gemok terwijl Vincent het zonnetje zelf is; het is geen recept voor succes!
Het wordt best snel donker. We lopen 7 kilometer bij elkaar.
‘s Avonds ga ik weer zwemmen bij de triatlonclub TVA. Ik ben een jaartje geen lid geweest, maar de indeling van de zwemtrainingen en de trainingstijden van Vincent combineren beter. Het is druk in de baan. In het hele zwembad. Er zijn dingen die ik niet heb gemist! Ik zwem er een beetje achteraan. Niet helemaal achterop, maar alles zonder achtje. Behalve als het moest. ALLES ZONDER ACHTJE. Voor de Trispiration jaarchallenge zwem ik 2000m bij elkaar.
3 November – (huis) werk
Ik kan er slecht tegen: ik wil gaan zwemmen, maar we hebben het te druk met het huiswerk en het werk is druk. Moppersmurf wordt helemaal overvleugeld door luilaksmurf. Ik slaap minder dan 6 uur per nacht omdat ik gewoon maar lig te draaien en te woelen. Het is goed om een dag rust te nemen, maar ik kan niet tegen verschuiven op het laatste moment. Volgens de trainer hoort het erbij, maar ik hou er niet van.
4 November – Terug naar de baantraining!
Het is tien voor 7 en ik loop om de atletiekbaan heen. Even inlopen. Om 7 uur start de training, maar ik moet iets langer de tijd hebben om warm te draaien. Ik loop 6:30. We lopen 4 rondjes op de baan in met de club. Ik ben de achterste van het stel. Met een tempo van 5:30. Ze kunnen niet inlopen blijkbaar en dit verklaart waarom ik meer tijd nodig heb. 5:30 is bij mij geen inlooptempo! Dan moeten we 4 keer 1000m lopen op tempo ‘net niet meer comfortabel’. Ik start maar achterop, maar nu moet ik de hele bups inhalen! He?!? Ze lopen langzamer nu dan ze inliepen. Ik haal ze in en kom bij A te lopen. Leuk dat zij terugkomt van een blessure. We lopen inderdaad niet comfortabel op kwebbeltempo, maar flink daarboven. Na een kilometer in 4:40 (WOW) hebben we 200m rustpauze om te kletsen. Dan gaan we een kilometer nog iets minder comfortabel. Ik loop mijn snelste kilometer ooit in 4:33. (W O W). De 200m rust zijn hard nodig.
A en ik geven niet op en we trekken elkaar lekker op over de mistige baan. Nog een kilometer onder de 5 minuten. Voor sommige mensen een eitje, maar voor mij echt niet comfortabel! Ook de laatste kilometer gaat hard. Bewondering voor A, dat ze zo weer mee kan! Ikzelf moet me afvragen hoe slim dit is omdat ik morgen weer ga hardlopen (en lang ook), maar ik wil me ook aan de opdracht houden en lekker even knallen op de baan en me niks aantrekken van de hartslagmeter (die het nu wel weer doet). Na de 4 kilometer hard moeten we 6 keer 300m nog harder! Dat lukt dan nog net. Het lukt drie keer om heel hard te gaan, maar de vierde en de vijfde kletsen we. De laatste gaan we nog een keer flink hard, wat A beter afgaat dan mij! Als we nog een keer 200m op het hardst moeten doen vind ik het wel klaar.
Ik ben behoorlijk vermoeid aan het raken. Mag wel eens een keer. Ik moet voor de Jaarchallenge van Trispiration de tien kilometer volmaken en dat lukt makkelijk. Lekker rustig uitlopen. Morgen ga ik wel zien of het verstandig was!
5 November. Lekker lange trail met Joyce op de Kemphaan.
Weer een nacht slecht slapen. En nu bedoel ik echt slecht! Het haalt de 4 uur niet. Maar verder voel ik niets van de training van gisteren gelukkig. Joyce zag er tegenop. Best gek, want wij kunnen intussen prima een extended halve marathon lopen en zeker over de Kemphaan. Het is droog, het is stil en we hoeven alleen maar gele paaltjes te volgen. We kletsen over Corona en vaccinaties. Het gaat me goed af gelukkig. Mijn benen zijn niet zo moe en mijn hoofd kan prima omgaan met bos, rust en vallende bladeren. De zon is prachtig.
Over het vierbruggenpad en dat is dan lekker even verhard. We komen vrijwel niemand tegen zo om half 10 ‘s ochtends. De kou valt ook enorm mee. Jammer dat Joyce er nog niet zo van kan genieten en zich voornamelijk af loopt te vragen hoe ze in ‘s hemelsnaam die kilometers moet volmaken. Nou, van mij moet er niks! We kunnen altijd eerder terug of stoppen bij 21 kilometer. Mijn hartslag is al snel te hoog en valt meer in zone 2 dan de opgegeven zone 1. Ik weet dat het komt door de slechte nachtrust. We staan even stil bij de stoplichten en eigenlijk valt in het Cirkelbos pas het eerste echte langere wandelmoment. Wat ik ook niet erg vind. Ik ben heel gemakkelijk vandaag. Tegenover Joyce tenminste.
We lopen door de modder richting de dijk. Veel modder. Eerst wilden we naar het Harderbos, maar ik denk dat het daar nog veel soppiger is. Voor Joyce voelde het als een cross-loop, maar ik associeer dat met heel veel andere snellere deelnemers en losgelopen modder. Dan is deze rust met zijn tweetjes en ruimte om de modder te ontwijken en geen mensen voor je die je moet inhalen mij beter op het lijf geschreven! Op de dijk namen we een uitkijk- eet- en rust-moment. Ik neem een aquagel die goed bevalt.
Ik geloof dat met de wandelmomenten, de acceptatie van het kalme tempo en de rustgevende omgeving er ook wat kalmte in Joyce voer. De voeten en schoenen zijn inmiddels nat. Dan lekker langs de Slingerbeek. Altijd een leuk stukje bos (behalve die keer dat ik hier vier rondjes crosscup liep). Als de zon op het natte gras gaat schijnen ontstaat er van die mooie geheimzinnige grondmist. Geweldig mooi.
We komen bij de berg. Omhoog. Natuurlijk. Ik ben afgeleid omdat ik daar beneden in de schaduw over de bomen loop en dat vind ik leuk, maar ik vergeet even te blijven rennen. Boven volgt rustmoment 2. Met uitzicht. En een spelfout op het kunstwerk op de koop “teo”.
Naar beneden en dan komen we in het volgende deel van het Cirkelbos. Daar is de modder bedekt met bladeren en dat is nog erger. Je ziet het niet, maar voelt het wel en het is zompig en door de voren van de tractoren vreselijk lastig hardlopen. Dan maar zachtlopen! We komen op een betere weg die Joyce direct weet te classificeren als ‘asfalt’ in vergelijking met de modder-blader-combi. Dan komen we bij het Labyrint en deze keer ga ik er in. Nog nooit eerder gedaan en altijd voorbij gelopen. Op wonderlijke wijze ga je er in en loop je helemaal rond zonder afslagen. Geweldig leuk!
Dan een stukje rotpad wat vandaag meevalt (als je het vergelijkt met modder+bladeren) en over het brugje.
Daarna lekker echt even wat verhard, maar ook over een modderpad. Wij bespreken ondertussen iedereen waar ook maar iets over te melden valt. Loopjes van anderen, acties van kennissen en natuurlijk de gezinsleden passeren de revue! De bruggen zijn akelig glad en die wandelen we over. Wel zo wijs.
Dan steken we een soort van over en gaan we het schapenbos in. Dit deel van de route hebben we eigenlijk nog niet eerder gedaan, waarom weet ik niet. De kilometers rijgen zich gewoon aaneen. De voeten worden weer nat van het gras. De route slingert en is soms maar slecht aangegeven. Ik ken dit deel van de Kemphaan niet zo goed en er is dan ook dat moment dat ik niet meer zoveel zin heb. Maar ook dat gaat voorbij en even later lopen we weer over de velden in het zonnetje.
We slingeren door het bos en er vallen veel blaadjes. Ook wel een apart jaargetijde, de herfst zo. Ik weet niet precies waar we uitkomen, maar opeens staan we toch bij de brug richting de stad en daar is weer een goed moment om bij te tanken. De kilometers gaan al tellen en natuurlijk stoppen we niet als de gele paaltjes op zijn! Dan zoeken we wel een nieuwe kleur paaltjes uit. Ik neem een halve reep. We dachten dat we over het asfalt zouden gaan, maar we slingeren het bos weer in over een graspad.
De voeten waren net weer wat opgedroogd! Dit is een nieuwe richting voor mij in dit stuk bos. Ook leuk. We rennen vaak een heel stuk en dan zegt Joyce “Ank-effe” en dan wandelen we weer. Ik vind alles prima! Ik realiseer me dat ik gisteren de snelste kilometer heb gelopen en dat ik vandaag door het bos hobbel voor meer dan 25 kilometer en dat niet iedereen dat kan, maar aan de andere kant trekken Joyce en ik ons erg aan dat degenen die dat doen vooral sneller zijn. Desalniettemin doen wij uit en thuis ook 3 uur over de halve marathon in trail, afhankelijk van het horloge waar je naar kijkt. In de pauzes zet ik mijn Garmin uit, maar de Apple Watch niet.
We gaan de blauwe boswachtersroute ook nog doen en daarna de bruine Rondje Aap route. Dan komen we op 25 kilometer uit, zoals we vanmorgen ook van plan waren. De boswachterroute loopt gelijk met het begin van de gele route. Ik loop een kilometer onafgebroken op mijn eigen tempo, maar dat is na 23 kilometer ook niet meer loeihard. Dan moet ik nog versnellingen doen. Lekker rammen door het bos. Het zijn maar 20 seconden gelukkig. Op de route letten, hard doorlopen, uitkijken en 4 uur slapen zijn voor 20 seconden een zware combinatie. We komen weer langs de auto en gaan over op het Rondje Aap. 20 Seconden versnellen op asfalt met trailschoenen aan is hopeloos: ik ga op het gras lopen! Dan ben ik ook even af. En dan mag ik een keer: “Joyce-effe”. Intussen is het gaan miezeren. Dat scheelt toch en haalt de glans er een beetje af.
Mijn Apple Watch heeft een kilometer meer opgenomen dan het horloge van Joyce! Die is op 25 kilometer en mijn Garmin volgt iets later. Voor Joyce moeten we nog naar de auto lopen en dan zit onze lange loop er weer op. Ja, mijn voeten zijn nat en goor; ja, mijn broek zit vol modder; ja, er trekken een paar bovenbeenspieren en ja, mijn hoofd is vermoeid. Maar dit heeft me niet gesloopt of kapot gemaakt, het heeft me eerder verkwikt en opgekikkerd en wat vertrouwen gegeven, want hoe mooi is het dat me dit lukt? Voor de krachttraining ‘s avonds doe ik vooral rustig aan, terwijl de trainer me op het hart drukt rustig aan te doen als ik zo slecht slaap. Zijn idee van rustig aan is vast anders dan de mijne ?. Ik ga lekker op tijd naar bed, dat lijkt me een beter plan!
6 November – Wandelen en Zwemmen en nul foto’s ?
Ik sliep meer in elk geval! En ik doe behoorlijk rustig aan: beetje achter de computer hangen, met de Lego bouwen en wat huishoudelijke klussen. Als Vincent zwemt, gaan Rob en ik wandelen in stukken van Almere waar we nog nooit geweest zijn! Kunnen we even lekker bijpraten. Daarna ga ik zwemmen. Het is niet zo druk deze keer. Man en vrouw of 5. Ik zwem het standaard programma in, maar zonder de benen. De eerste 450m zitten er al op! De training begint met 100 m hele slag geloof ik en dan… benen. Mijn benen hebben het niet vandaag. Ze doen het niet meer zo goed. Verder merk ik eigenlijk niks van de 25 kilometer van gisteren. We doen ook 100m rug. Ook yekkie. En dan… weer benen ? 50m benen, 100m armen, 150 m hele slag. Ik lig al achter na 50m. Dus de tweede keer die serie helpen mijn handen mooi mee; krijg t. Ik zet in de pauzes mijn horloge op rust. Dat is iets meer gedoe, maar mijn gemiddelde zwemtijd zal dan zeker verbeteren! Ik deed dat nooit en dus zwom iedereen altijd heel erg veel harder dan ik. We zwemmen nog 2 keer 300m met 25 meter schoolslag er tussen. Lekker rustig aan. Bij de tweede keer ga ik 1 op 3 adem halen na 100m. Dat bevalt me eigenlijk zo goed dat ik dat liever volhou! We mogen uitzwemmen en ik vind op mijn horloge dat ik de 2000m voor Trispiration Jaarchallenge weer vol heb. Ik zwem nog 150m uit met ademhaling 1 op 3. Laten we dat maar gaan doen voortaan! Ik zwem tegenwoordig alles zonder achtje.
7 November – Fietsen binnen en lopen buiten (het ene moest, het andere “mocht” niet)
Twee uur fietsen. Gelukkig zat ik net op de Tacx toen het buiten begon te stortregenen! Ik had een route uitgezocht met niet zoveel hoogteverschil, zodat ik niet hoefde op te letten. Na de bui kwam Vincent namelijk binnen met een heleboel Engelse woordjes die geleerd moeten worden. De hartslag is lijdend vandaag en deze hartslagband werkt mee. Het tempo let ik niet op en de cadans schuift onder de Engelse woordjes.
Heel Watopia is inmiddels ontdekt en bekend voor mij. Da’s wel lekker deze keer. Ik zorg dat ik de 30 kilometer heb gefietst voor de Trispiration Jaarchallenge, dan ben ik binnen een week klaar. Ik doe elke maand 2 keer 10 kilometer hardlopen, 2 keer 30 kilometer fietsen en 2 keer 2000 meter zwemmen. Dat doe ik al 10 maanden lang. De rest van de tijd zit ik natuurlijk niet stil! Integendeel…
Ik fiets de twee uur vol. Dat valt niet mee en het is 60% van de Engelse woordjes die we moeten leren. Het zijn 48 kilometer. En de gemiddelde cadans valt ook nog best mee. Echt vermoeiend was het niet, dus met het uithoudingsvermogen is niks mis. Qua tempo is er verbetering mogelijk!
We moeten verder met de woordjes en ik ga lekker rustig mee bouwen aan de Lego auto. Ik kan zeggen dat Vincent alle woordjes kende en ik dan had beloofd om met hem mee te zullen hardlopen. Of dat hij nog iets te goed heeft, want hij loopt wel vaak met mij mee als op zijn schema geen hardlopen staat. Mijn huidige trainer is strenger en er staat geen hardlopen. Maar ik wist al dat ik toch mee zou gaan! (nu maar hopen dat de trainer dan maar even niet meeleest, ? haha)
We liepen inderdaad niet hard en Vincent had geen hartslagmeter om en het horloge werd nat, dus zijn hartslag klopte niet. We hadden zon. En regen. Op de berg. En een regenboog. En hele harde wind ook nog op de koop toe.
Kortom: GENIETEN! Want ik hoeft verder niks: geen hartslagbeperking, geen versnellingen, geen opdracht. Gewoon lekker lopen. Onverhard genieten van de elementen. Niet op het horloge kijken. Lekker kletsen tegen Vincent, die de route bepaalt; al is die niet verrassend. Heerlijk 6 kilometer herinneringen maken in plaats van schemaslaaf wezen. En ohja, het lukt me ook nog eens prima na 2 uur infietsen vandaag en vrijdag nog een stuk’je’ hardlopen!