27 December – Werken
Tja, er zijn er een paar die werken tussen kerst en oud&nieuw. Ik. Ik heb nog wat karweitjes liggen en ik krijg zelfs nog een klant aan de lijn! Wel ga ik tussen de middag wandelen met Rob. Wij stappen altijd flink door.
De kerstkransjes van chocolade zijn helaas al op.
Met recht een rustdag vind ik eigenlijk. Maar wel de ringen vol van de Apple Watch, want dat moet ik deze maand alle dagen halen. Inmiddels zit ik weer als heks op een bezemsteel en mijn bui zit in een neerwaartse spiraal. ?♀️
Er staat nog een krachttraining. Dus maar weer een matje pakken (goede aankoop was dat zeg) en Marloes van Optima Vita van Youtube plukken.
Ik zal het in kleine lettertjes schrijven: ik vond het leuk en ik merk echt enorme vooruitgang. Geen groene training, want dit doe ik te lang!! Het is toch een rustdag.
28 December – Te druk met werken ? en daardoor slecht lopen. ?♀️
Het nadeel van de mopperbuien is dat de trainer weer weinig goed kan doen. ? Deze keer word ik stikpissig ? van het feit dat hij alle training op slot ? heeft gezet. Ik kan er niet meer mee schuiven. Potdikkeme! ? En dat zonder uitleg. Ik heb een hele drukke werkdag; ik maak denk ik wel 50 projecten aan. Opletten, doorklikken en voor mij nog net te nieuw om de automatische piloot aan te zetten. Het vermoeit me ontzettend. ? En als er dan tussendoor ook nog wat laatste zaken voor klanten afgehandeld moeten worden… ? Ik wil het lopen liever verschuiven naar morgen! Maar dat kan dus niet. ? Ik heb de ringen al vol na de lunchwandeling ‘s middags en de stress. Maar goed: het is donker en ik moet. ?
Het hoeft allemaal niet snel en dat lukt me ook niet. Al na 5 minuten begin ik met aftellen: er moeten 9 kilometer vol voor de jaardoelen. Het miezert. Het is saai. Ik verveel me. Ondanks de muziek. Ik vind niks leuk. De route is stom. Alles staat me tegen. Mijn gedachten struikelen over elkaar. En zijn negatief. Ik probeer het om te buigen. Maar elke keer erger ik me weer. Aan het tempo. Het weer. De stoep. De donkerte. Dat de kilometer zo lang duurt. Na 5 kilometer denk ik dat ik maar eens ga lopen voor anderen. Voor de meiden die het zwaar hebben – met wandelen. Voor de autisten die van alles ‘moeten’. Waarop ik me weer afvraag waarom die 9 kilometer dan moeten. En ik weer loop te sippen. Denk aan de mensen met een burn out… Maar nee, ik denk aan al die andere mensen die vakantie hebben en vanmiddag in het licht konden lopen. Ik doe plichtmatig de sprintjes. En dan naar huis. 9 Kilometer komen er. In een uur. Dan maar geen groene training. Dit was ‘m nie! ?
28 December – fietsen op de Makuri Islands. ?♀️
Na de laatste werkdag van 2021 heb ik weer niet zoveel zin om te gaan fietsen op de Tacx. Maar goed, verschuiven kan nog niet. ? Anderhalf uur ook nog, en met intervallen. Ik ga maar naar de Makuri Islands en daar is een route die ik nog niet heb gehad van iets van 30 kilometer.
Het valt mee. Muziekje aan en trappen. Me niks van het tempo aantrekken. Het went uiteindelijk dus allemaal blijkbaar: de cadans en het tempo. De bezemsteel breekt en de heks dondert een beetje naar beneden. ? Dat is fijn, want dat maakt deze heks ?♀️ wat minder kattig, maar in verband met het zwemmen morgen is het toch ruk. Ondanks de krampen gaat het trappen me goed af.
Dan moet ik naar boven en ik moet intervallen doen. Dat combineert eigenlijk prima! ? Lekker 3 minuten het schompes rijden en dan 2 minuten een beetje een soort van rusten.
Grappig genoeg breek ik alle PR’s onderweg. Ongemerkt. Want ik let niet op tempo of cadans. Straks de schade maar bekijken. Ik fiets terug de ‘stad’ in. De Makuri Islands vind ik echt het leukst: lampionnen, rijstvelden, maar ook neonlichten en overal katten. Ik maak de route af.
Uiteindelijk ga ik nog een keer de tempel in de stad langs en maak ik 40 kilometer vol! En de anderhalf uur ook nog eens. De cadans ligt ongemerkt op 78 en de snelheid boven de 26 kilometer per uur. Toch lekker.
30 December. Zwemmen ?♀️ en fietsen ?♀️ . Een onsamenhangend verhaal.
Ik ben vrij, ik slaap slecht, ik heb zwemtickets voor het buitenbad in Amsterdam en dit is de eerste dag van het ‘feestje’ ?, dus ik ga toch zwemmen! Intussen ben ik bezig met honderden andere dingen: de was, een lego-auto bouwen met Vincent, het webinar over trainingsleer kijken, de nanoleafs ophangen, piano spelen. En dan naar Amsterdam rijden. Ik ben prikkelbaar en onrustig. Ik ga ook in wetsuit zwemmen. Ondanks het rode badpak lijkt me dat fijner.
Ik heb een opdracht. Eerst inzwemmen en het brilletje zit niet goed, waardoor ik heel veel inzwem, want dan denkt het horloge dat ik weer omkeer. Het is druk in het bad. Ik ga 5 keer 100 meter bijleggen en 50 meter ‘gewoon’ zwemmen dan weer 100 meter bijleggen en 50 meter ‘gewoon’ zwemmen. Dat is 300m per keer. Tempo is ruk. Maar daar schijnt iedereen in de baan last van te hebben, dus ik val niet op. Bijleggen. En dan gewoon zwemmen gaat ook sloompjes. Opletten. En nog een keer. Na de derde keer begint het ietwat te vervelen. Ik ben moe. Niet van het zwemmen speciaal. Van alles wat nog moet en niet meer hoeft en wat ik deed en nog wil doen.
Ik ga gewoon door, zin of niet. Bijleggen, gewoon, bijleggen; weer driehonderd meter. Vincent is er al weer uit, die heeft te weinig vet om warm te blijven, maar hij zwemt wel! Ik maak de hele opdracht af.
De bloemetjesbadmuts is al weg uit het bad. De mevrouw die in het midden zwemt, vertelt nog dat ze dit jaar liever 300 kilometer had gezwommen. Ik zit ‘maar’ op 160 kilometer dit jaar. Voor een jaar met ernstig gereduceerde zwemtijden vind ik dat een prestatie voor mij. Wel veel geleerd op het gebied van zwem. En ongoing trouwens. ‘s Avonds ga ik bellen. En ik kan nog fietsen. Ik heb nog 10 kilometer nodig voor een badge van Garmin. Combineert prima zeg ik. Hi Makuri Islands. Ik fiets in een groep. Ik ga hard. Ik let verder nergens op.
Tien kilometer komen er! Makkelijk zat. Makkelijker dan ik dacht. Daarna bellen en strijken: kan ook. Tot we uitgepraat zijn. Door met de webinar trainingsleer. Interessant! ? Dat ik dat afgelopen zomer overleefd heb zonder overtraind of geblesseerd te raken is echt wonderlijk. Gaaf hoeveel je uit de data kan halen. De slotjes zijn er weer af. Trouwens.
31 December – Volmaken: 2000 ?♀️ en 600 wandelen ?♀️ kilometer.
2021 is bijna om. Dat betekent dat de lijstjes, prestaties, getallen en overzichten hoogtij vieren. Zaken moeten afgesloten worden. Doelen zijn er om te halen! Ik heb er nog een paar: van de Apple Watch, van Garmin en voor mezelf. Bij de Apple Watch moet ik de rode ring (bewegen) volmaken en dan heb ik die het hele jaar gevuld! En als ik alle drie de doelen haal, heb ik ook de maandbadge binnen. Voor Garmin staat de hardloopafstand van het derde kwartaal open. 506 Kilometer lopen in 3 maanden. Nog 10 kilometer te gaan. En ik wil dit jaar 2000 kilometer lopen. Nog 16 kilometer te gaan. Fietsen is al over de top. Zwemmen is niet meer te redden. Joyce gaat mee lopen. En Vincent ook. Mijn oudejaarsrondje. Via de Ibisweg. Ik wil nog wel een halve marathon lopen, maar het hoeft niet. Zie maar hoe het gaat.
Kletsend in zone nul (Vincent) en zone 1 (ik) mag Joyce luisteren (in zone 3). We hebben het over de loopjes die we leuk, stom, zwaar, apart, grensverleggend en mooi vonden. Ik weet wat ik het beste loopmoment ever vond: de Trail de Fantomes en dan de allerlaatste 3 kilometer alleen. Langs het water. Zonnetje. Niks meer hoeven. Eigen tempo. Stilte. Rust. Volkomen in het moment. Dat was een fantastisch moment dit jaar. Afgezien van finishen in Hoorn natuurlijk!
En het moeilijkste: net na de finish in Almere. Of nee, ik bedenk pas later dat de laatste paar kilometer en het half uur na de Alternatieve Dam tot Dam loop een enorm dieptepunt waren. Daar zijn geen foto’s van gelukkig.
Op de Ibisweg hebben we wind mee en komt er zowaar een zonnetje. Mooi. Ik weet al dat het geen halve marathon gaat worden. Zestien wel – al moet ik ze op mijn kop doen. We gaan weer terug richting de Trekweg.
Dan ga ik iets harder en kan Vincent even met Joyce kletsen. Voor Joyce ligt het tempo echter wat te hoog en zij heeft al haar doelen al gered: 2021 kilometer gelopen, genoten en terugkijkend op een fantastisch jaar met een echte ultratrail erin. Ze zal met Vincent mee teruglopen. Ik ga met ze mee tot de Evenaar. Ik doe het ‘eigen’ rondje nog langs de Oostvaardersplassen.
Het is toch altijd weer even omschakelen als je alleen bent opeens na zoveel gezelligheid en afleiding. Ik loop langs het water en onverhard. In je eentje ga je tellen. Ik wel tenminste. Hoe ver nog, hoe lang nog, zal ik nog… Ik wil graag naar de dijk, maar ik weet dat het niet haalbaar is. En ik weet dat ik net te kort ga komen.
Ik prijs me nog maar eens gelukkig met de omgeving waar ik woon. De vrije lucht. Kan ik nog wegdromen? Niet echt, ik word afgeleid door hoever ik nog moet en kan. Ik loop harder alleen op een hogere hartslag. Niet te sterk, maar gewoon iets meer wat ik nog wil kunnen. Het is druk met wandelaars.
Op het uitkijkpunt maak ik een foto. Ik besluit door het bos te gaan om de 16 kilometer vol te maken. Weer een streepje zon, die alles zo mooi inkleurt! Ik ga door de modder, door het mooie bos. Na 15 kilometer bedenk ik me dat de 10 engelse mijl mijn afstand gewoon niet is. Ik vertraag en het kan me niet schelen. Ik haal het toch wel.
Dan begint het gereken pas echt. Als ik 2002 kilometer wil lopen, hoeveel moet ik dan. 2001,2? Net niet. Ik hobbel met mijn horloge in de hand om te tellen en rekenen. Ik ontdek nog een mooi pad in de buurt.
En dan via het park naar huis. Het gaan er 2002, 1 worden. Daarvoor loop ik nog een keer ‘op en neer’ en dan moet ik stoppen bij 17,9. Dat doet een beetje zeer, dat het er net geen 18 zijn, maar stoppen op 17,9 is óók een wereldprestatie voor mij!
Bingo! De cijfers van dit jaar rijzen de pan uit. Nog nooit, nooit, nooit heb ik zoveel kilometers gemaakt. 8,954.49 Kilometer. Alle activiteiten samen. Waarvan 2002,11 gerend. En 6,176.56 kilometer gefietst. Meer dan ooit tevoren. Zwemmen was ooit meer, maar toch nog een bijdrage van 165.72 kilometer. Als ik bij lopen kijk, roep ik tegen Rob dat hij nog mee zal moeten: ik zit op 596,3! Dat is onwijs meer dan ooit. Maar die 600 moeten er komen. Natuurlijk. We pakken de auto en rijden richting de dijk. Dan kan ik dat ook nog doen vandaag! We moeten omrijden vanwege de oliebollenverkoop en de rij die daar staat!
Het is heerlijk op de dijk. Klein zonnetje. Wind mee. Geweldig uitzicht. En heerlijk samen met Rob. Ik geniet er echt even van en ben alle besef van tijd kwijt. Dat is een fijne gewaarwording, want dan blijft alleen het moment over! Ik loop 3,9 kilometer. Het is een aparte dag zo…
Dan de “prestaties”. Ik ben onder de indruk van vele anderen, van hun sporturen, van alle afstanden, van de wedstrijden, van de snelheden. Ik tel het uit: ik heb 8 dagen in 2021 die LEEG zijn, waarop ik NIET gesport heb. ACHT. 357 dagen van het jaar heb ik iets sportiefs gedaan: wandelen, krachttraining, hardlopen, fietsen, zwemmen of een combinatie van dat alles. Moeiteloos. Ik heb 3 trainers gehad. Maar alle sportactiviteiten heb ik zelf moeten doen. Mijn motivatie. Mijn doorzettingsvermogen. Mijn energie.
Ook ik plaats het op Facebook. Niet om op te scheppen, maar omdat ik er ook mag zijn. Een klein plekje in de marge. Sommige reacties overweldigen me: ik, een voorbeeld ??! ik als inspiratie ??! ik, een bikkel ??! ik, prestaties?! ?
Gelukkig herinnert RW me aan de zwemtocht in de Rijn. Ohja! En daar was een loop op het Zeeuwse Strand. De Waterleidingduinen. Al die kilometers in Zwift. Giethoorn. Schokland. Schaatsen. Intervallen. Duizenden foto’s. Vuurtorens. Een spontane marathon maal twee. Afzien rond Kampen. Doorzetten. Trainerswissels. Nat worden op weg naar Zandvoort. Wandelen. Ook met de kat. Techniek: leren zwemmen. Zee. Duiken in Drenthe. Trispiration. Zwemmen in de Reigersplas. Het stokje doorgeven bij Duin. Alternatieve wedstrijden bij de Noorderplassen. Voeding. Lopen in de stromende regen bij de Challenge (dat was ook een enorm geluksmoment). De kracht van Hoorn. Lachen. Mindgames. Afscheid. Trots op Vincent zijn. Vermoeidheid. De Kemphaan. Hulp vragen en krijgen. Honderden badges. De atletiekbaan. Nieuwe mensen ontmoeten. Lopen met krampen. Een veranderend lijf. Solo dwalen. De startbaan bij Soesterberg.
Het was veel dit jaar. Naast leuk werk, fijne collega’s, mooie werkuitdagingen en marketing. Naast het opvoeden van een puber met huiswerk maken, thuisonderwijs en motiveren. En ik hoor bij Rob. En ik wil bloggen, schrijven, een Catanspel schilderen, piano spelen en lezen als tegenwicht.
Maar nu champagne ? ? en dan…. DOOR!
2022 ligt klaar.