1 januari 2022 ? ? oliebollen ? ?
En een beetje aangeschoten begon het jaar met een stukje wandelen om het park heen, samen met Vincent. Om vuurwerk te kijken. Ik zag het bijna dubbel. En ik was blij, ik kijk uit naar een nieuw jaar. De rest van de dag hoefde ik niets meer te doen, behalve veel zitten (in de auto en bij de visite), want ik had de goede start badge binnen!
2 januari. k?training op de fiets ?♀️, koppeltraining??♀️
Ik ben te laat met het verkeerde been uit bed gestapt de weegschaal op. Kortom: de dag had beter om 11 uur voorbij kunnen zijn. Maar ik had een uurtje fietsen staan. In het kader van de actieve rustweek die nog niet om is. Een uurtje: eitje. Mar wat een ongelooflijke k?ttraining zeg. 6 minuten infietsen en toen was ik de zone al uit. Hartslag veel te hoog. Daarna moest ik 4 minuten in een nog lagere zone fietsen en het was heuvelig in Watopia. Kansloos. Dan een minuut op infietshartslag. Ook kansloos. Met een ietsiepietsie inspanning is de zone (ver) uit beeld en de hartslag te hoog. Je zou denken dat ik totaal ongezond ben. Tot slot 1 minuut op hartslag tot 130 en ook dat was het niet. En dat moest dan 8 f?cking keer! Niks, maar dan ook niks leuk aan. En de cadans hoog houden? Ik weet niet hoe hoor. Heus, ik probeerde het de tweede en derde keer. Maar toen was ik al zo sacherijnig dat ik de trainer en de hele training onwijs vervloekte. Hoezo is dit ‘hersteltraining’, wáárvan dan?! Van een rustdag! Kom op zeg!
Dan hoor ik maar (weer) niet bij het eliteteam voor wie dit allemaal easy de peasy is; l die mensen die een hoge cadans, een lage hartslag, een hoog tempo en hoogtemeters moeiteloos combineren. Anke hoort er niet bij en van de trainer hoor ik toch niks. Ik ga de communicatie ook niet openen nu. Stik er maar in. Ik krijg helemaal het zuur als ik denk aan 3 dagen achter elkaar fietsen. Motivatie is weg. Heul ver weg.
Ik beloof mezelf dat ik mag hardlopen als ik 1 serie helemaal goed doe. Ik verlaat de route en ga vlak rijden. In de zevende serie probeer ik of het uberhaupt mogelijk is. Op de vlakke prairie moet het kunnen. Met veel geduld. De achtste keer kijk ik alleen maar naar het horloge en de hartslagzone en blijf ik keurig binnen de zone (op een 75+cadans). Jippie! Ik mag me er niet bij bewegen.
Dan nog uitfietsen. Ik maak uiteindelijk 26 kilometer vol, dus het tempo valt redelijk mee. De cadans ook. Maar ik vond er geen klap aan. Echt niet. Helemaal niet leuk. Dus ik ga NU hardlopen. In fietsbroek. Stik erin.
En in korte mouwen. Het is immers 12 graden. Dat is misschien de temperatuur, maar de wind maakt het absoluut niet geschikt voor korte broek en korte mouwen. Mijn mood is toch al freezing, dus dit kan er ook nog wel bij. Zal ik de hartslag laag houden? Onder de 140? Ik heb geen zin om op te letten. Om mezelf wat vrijheid te geven om te stoppen wanneer ik wil (rustweek-actieve rust-sacherijn) ga ik om de wijk heen. Het gaat op een redelijk tempo.
Als ik niet hoef te stoppen voor honden. Of wandelaars. Dan krijg ik het koud mensen. Rot op allemaal. Kortom: de mood gaat er niet op vooruit. Ook niet in de tweede kilometer. Ook niet als ik wat harder loop. Ook niet als ik de hartslag laat voor wat ie is. Ook niet als ik een schattig klein ventje zie. Ik ben gewoon even niet zo blij.
En dan moet ik ook nog eens naar de WC. Dus ik ga de 5 kilometer niet volmaken. Ik loop door naar huis. Ik had anders makkelijk 5 kilometer binnen een half uur gelopen. Makkelijk. Daar word ik dan even wel blij van. Even. Het blijft bij 4 kilometer. Het Lego-bouwen gaat me beter af. En dan ga ik samen met Rob nog een stuk wandelen. Dat lukt ook beter en daar word ik dan weer wel blij van. Laten we hopen dat dit geen voorbode is voor de rest van het jaar, maar dat ik nu de stomste trainingen van het jaar achter de rug heb. Dan wordt het nog wel wat.
3 januari. Weer fietsen. ?♀️
Aan het begin van de nacht werd ik helemaal draaierig en niet lekker wakker. Ik moest spugen en ik voelde me flink beroerd. Maar niet ziek genoeg om niet thuis aan het werk te gaan, dus ook niet ziek genoeg om ‘s avonds weer binnen te gaan fietsen. Wel wisselde ik de training van morgen met de training van vandaag, zodat ik niet ook nog eens anderhalf uur hoefde te gaan trappen. Ik had totaal geen animo, ik moest me echt naar de fiets slepen.
Maar een vlak stuk gepakt. Toen bleken mijn benen er vandaag wel zin in te hebben! Ik hoefde dan ook niet op een idioot lage hartslag. Muziekje erbij, dat werkt ook.
En toen in 2-2-1 minuut rust-hard-hardst en dat 3 keer; verrassend leuk. Het duurde even voor ik het systeem doorhad (en toen was het alweer bijna voorbij). Ik kon me eventjes lekker uitleven en het was niet te lang.
Tot slot tien minuten behoorlijk normaal, al was dat dezelfde lage hartslag als gisteren. Maar nu was het goed te doen. Je snapt het toch niet. En lekker 30 kilometer in een uur gefietst bij een cadans van 79. Mooi zo. Geen last meer van mijn maag, maar dat kan ook komen omdat ik nu weer wat gezonder eet.
4 januari. En weer…. fietsen…. ?♀️ Maar nu de ? over.
Om de wedstrijdstress (en soms ook de trainingsspanning of prestatiedruk) te leren handelen had ik vandaag paarden-coaching! Klinkt wat apart en tja, dat was het ook! Omdat je tegen een paard (of in mijn geval een pony) niet in Nederlandse volzinnen hoeft uit te leggen wat je precies bedoelt, ligt het coachen meer op een gevoelsniveau dan op een praatsessie. Natuurlijk moet je de paardencoach wel uitleggen wat je denkt, maar die kan ook veel aflezen aan het paard. Het rondje lopen met een paard was voor mij een eye-opener en een goede les hoe ik met dingen omga en zaken benader.
Maar dat is geen sport, dus ik stapte in de avond maar weer op de Tacx. Deze keer had ik anderhalf uur, waarvan het half uur in het midden intervallen. Kon ik mooi de nieuwe route afmaken, met in gedachten dat ik van de snelheid niets mocht verwachten omdat er 600+ hoogtemeters in zitten.
Qua hartslag ging het redelijk, qua cadans behoorlijk, qua intervallen matig, qua motivatie mwah. De intervallen hou ik dan bij op het horloge, want de connecties zijn net zo suf ik als ik de laatste dagen ben.
Bergop blijft trekken. Ik appte met Joyce, luisterde muziek en telde af. Drie dagen achter elkaar fietsen is wat teveel van het goede/slechte.
Maar ik was trots dat ik de berg over kwam. Dat ik tweede was bij de vrouwen. Al is dat niet heel knap, aangezien er drie dames boven waren gekomen via die kant van de berg. Maar he: ik had een hartslagbeperking! Ik scheurde ook nog naar beneden. Dus ondanks dat de motivatie dan “mhwah” is, blijf ik toch zitten tot 38 kilometer en 726 hoogtemeters vol zijn.
5 januari. Een rustdag en de aankondiging.?
Een rustdag. Ook goed. Moet ik daar veel woorden aan vuil maken? Ik ga lekker wandelen in de lunchpauze met Rob samen. Ik werk hard. Mijn ouders komen Vincent thuisbrengen en ze blijven eten. En… ik heb nog 5 maanden. Over 5 maanden sta ik in Hamburg bij de Ironman. Een deel van mijn opdracht is om deze wedstrijd van tevoren aan te kondigen. Dus niet meer aan een handjevol mensen een maandje van tevoren vertellen dat ik een hele triatlon ga doen, maar tijdig op social media plaatsen. Deze dag leek mij wel een mooi moment!
Natuurlijk ben ik zelf aan maanden bezig en ik heb ook al aan een heleboel mensen vertelt wat ik van plan ben, maar ‘open en bloot’ op Facebook is voor mij echt op een podium gaan staan, waar ik me niet thuis voel. Ik redigeer zorgvuldig de tekst. Elke woord en elke bijvoeglijk naamwoord weeg ik. Ik ben voornamelijk blij dat ik niet alles alleen hoeft te doen. En wat voor mij inmiddels gemeengoed is (ik ga die Ironman gewoon doen), moet ik toch wennen aan het idee dat dit niet voor iedereen is weggelegd. De reacties zijn na een uur eigenlijk al overweldigend. Het past me niet zo goed. Ik hou niet van het podium en het applaus, ik kruip dadelijk weer de coulissen in en dan oefen en train ik graag verder!
Ik ben te bescheiden voor dit soort dingen. Ik hoeft geen inspiratie te zijn, geen voorbeeld, niemand hoeft te denken dat ik dit ‘gemakkelijk’ maar even doe, dat ik een kei ben of een powervrouw. Ik wil geen topper zijn of een kanjer. De ene reactie raakt me meer dan de andere. Maar ik zal elke stap zelf moeten (willen) zetten, elke meter zelf moeten trappen en al het water zelf moeten doorploegen!
6 januari Eindelijk weer ?♀️
Het is een drukke onrustige dag op het werk. Het één na het ander komt voorbij. Ik wil graag stoppen om 4 uur, zodat ik in het licht kan lopen. Ik stop pas om kwart over 4. En dan moet ik nog wachten tot Vincent klaar is. Als we vertrekken gaat de zon bijna onder. Dat vind ik niet leuk. Net als een paar andere dingen vandaag, die helemaal verkeerd gevallen zijn bij mij. Zone 1 is dan even lastig. Vermoeid, mopperig en met Vincent ernaast.
Gelukkig weet Vincent me wel op te vrolijken en we ruilen zo nu en dan van beoogde hartslagzone. Het gaat bij mij niet vanzelf. Dat is raar, want ik heb dagen rust gehad, mijn hele vorm is meer in de plus dan in tijden is geweest en ik heb het niet koud. Dus waarom gaat het niet gewoon vanzelf?!
We gaan langs de Oostvaardersplassen en ik mag een hartslagzone opschuiven.
Uiteindelijk is het allemaal best wel mooi en we hebben onderweg alle ruimte om te kletsen. Dat is dan wel weer lekker. Als we de plassen voorbij zijn, is het eigenlijk pas echt helemaal donker. Vincent moet sprints doen van een minuut met een minuut pauze. Ik hoeft pas de laatste paar minuten te sprinten. We volgen dezelfde route. Bij mij gaan de 20 seconden sprinten heel erg lekker. Maar ik ben ook blij dat het lopen er weer op zit. Vincent en ik hebben gemiddeld precies even hard gelopen!
7 januari 2022 – Lopen en zwemmen ?♀️ & ?♀️
Tussen de buien door. Het regende en onweerde in de ochtend en het was lastig om 3 kwartier in te passen tussen het ontbijt en lunch door. Uiteindelijk vond ik een droog moment, maar de regenjas ging aan! In het begin ging de hartslag helemaal over de rooie en ik dacht echt: ik moet nu terug naar huis, want dit is niet goed, maar toen pakte de hartslag het op gelukkig. Ik moest elke 5 minuten wisselen van hartslagzone. Dat was geen echte piramide, maar meer op en af. Dat maakte het voor mij in elk geval wat verwarrend, maar ik deed mijn uiterste best me aan de hartslagzones te houden.
Ik wilde richting de dijk, maar dat was helaas afgesloten en daar baal ik dan van. Daarna dan maar langs de Oostvaardersplassen en onverhard. Dat stuk heb ik de laatste tijd al zo vaak gedaan! Ik denk dat 80% van mijn ronde onverhard is.
In het bos, na een kilometer of 5 (binnen een half uur, dat wel) werd ik rustiger, maar toen moest ik weer harder en ik ging de brug over. Het voelde op het einde wel zwaar en zeker toen het weer langzamer moest en koud werd. Ik liep zonder muziek en solo.
Daarna kon ik snel heel even afspoelen en toen reed ik met Vincent naar Amsterdam om te gaan zwemmen. Ik ging in badpak, zodat ik goed voelde hoe het bijleggen ging. De eerste 50m waren heel koud!
Eerst inzwemmen en het brilletje goed doen. Dus de Garmin telt 600m, maar het waren er 400: 100m bc (ik let al op het ademoment!), 25school, 25 bc, 25 rug (ja echt!), 25 bc. Toen 50 benen met het achtje voor me (!!) en daarna met het achtje 150 armen.
Daarna 300m aftellen ging niet zo best: ik vergiste me in de 150 bijleggen en 50 gewoon, waardoor ik de eerste keer hoger uitkwam. Toen de tweede werd het bijleggen al wat vervelender. Dus het werd half bijleggen. Dan hou ik niet zo lang het rustmoment vast. Rustig blijven zwemmen en opletten. De derde keer telde ik eindelijk wel goed en toen lukte het ook al heel aardig. Ik moet wel terug naar 1 op 2 ademhalen.
De drukte viel wel mee. Het licht ging pas best laat aan. De ene helft van het bad was warmer dan de andere helft.
De vierde keer ging gewoon lekker met 300m en half bijleggen. De laatste keer dacht ik: met achtje en gewoon bc doen met rustig ademen en kijken of ik dan sneller ben. Nou: dat scheelt aanzienlijk! Dat geeft me de moed dat ik dit kan leren. De doorhaal is een stuk beter zo en als ik oplet hoeft ik niet meer zoveel mijn hoofd uit het water te halen.
Uiteindelijk nog 50m school en 50m bc. Daarna deed ik voor de film nog 50m, maar die telden als 100. Omkleden was ijskoud. De toiletten waren al gesloten helaas.
8 januari. Totaal geen ZIN
Ik zat op de Tacx, keek naar de klok en dacht: tien minuten en ik heb nu al totaal geen zin meer. Zal ik afstappen? Ik heb geen zin om te letten op de cadans. Geen zin om de hartslag binnen de perken te houden. Dit heeft geen zin. Ik heb al zoveel gefietst deze week, waar doe ik dit eigenlijk voor? Iedereen, maar dan ook echt iedereen, rijdt me voorbij. Mijn wattage is ruk, maar ik blijf in de hartslagzone. Gossie, al 15 minuten. Ik heb zelfs geen zin om een foto te maken. Geen zin in de Makuri Islands. Geen zin, geen motivatie, geen animo.
Toen ging ik onverhard rijden. En dan de berg op ook nog eens. Het ging helemaal niet. Muziek hielp niet. Ik voelde me alleen maar ? en ? en ? Hoe ga ik dit twee uur volhouden? Of in elk gevan 1 uur en 36 minuten om een groene training te halen. En als ik dat nou eens niet doe, als een statement? Dat ik gewoon in fiets-staking ga. Ik zie nooit iemand op de sociale schrijven: ik ben er totaal klaar mee en ik stop met sporten. Het is veelal halleluja.
Na een half uur had ik er net 10km op zitten en dacht ik: ik ga me uitschrijven voor de Ironman, ik haat fietsen! Hoeveel uur moet ik volgende week weer op die walgelijke Tacx zitten? Ik ga fietsen wisselen met hardlopen, die trainer bekijkt het maar. Dit vind ik zo NIET leuk. ? Maar uit mijn allerkleinste linkerteen kwam toch de motivatie om de route af te maken. Dus nog een keer onverhard naar boven fietsen. Op een lage hartslag en een hoge cadans. Zo hoog mogelijk en zo laag mogelijk. Ik deed een uur over 15 kilometer. Met tig hoogtemeters. Net iets sneller dan de eerste keer dat ik omhoog ploeterde.
Ik was nog steeds de tijd aan het aftellen. Toen kwamen de intervallen, die deed ik verhard. 2 Minuten eindelijk lekker doortrappen en andere mensen ook eens een keer inhalen. En dan 3 minuten op een cadans rond de 90. Dat was de eerste keer echt een ellende, maar toen viel 80 in de snelle 2 minuten opeens mee! De tweede keer 3 minuten hoge cadans was 90 al beter vol te houden. Ik moest de ‘2 minuten hoge hartslag-3 minuten hoge cadans’ 5 keer doen. En elke keer ging het ietsje beter! Dat geeft de burgerin moed. Toch maar niet uitschrijven dan.
Zit ik gewoon ook op een cadans van 90 bij een lage hartslag én bij een hoge hartslag ook! Kijk, nu léér ik iets… Nu ben ik iets aan het dóén. Nu maak ik stapjes. Dit is vooruitgang. Die 5 intervallen waren zo een leuke uitdaging.
En daarna hoef ik nog maar 6 minuten. Ik reed de ronde af en bleef in de lage hartslag ook op een cadans van 85+ rijden. Het moet niet gekker worden. Langzaam sijpelde door: de anderen fietsen als gekken, ik train. Ik deed nog een keer het eerste onverharde pad waar ik na 10 minuten al klaar mee was en nu voelde het soepeler. Blijkbaar moest ik eerst warm draaien. Dat leverde 5 minuten extra op en toen sprong ik zo snel mogelijk van de fiets. Het begrip motivatie is voor vandaag de grote afwezige.
9 januari Alternatief Egmond over het Almeerse strand – afzien ?♀️
Al een paar dagen zag ik tegen deze uitdaging op: 4 keer hetzelfde saaie rondje, iedereen die sneller en beter is en dan slecht weer, zand en een hartslagbeperking. De afstand ging me niet boeien, dat kan ik wel, maar dat ik ‘slechts’ 2 uur de tijd heb en dat Vincent moet wachten, dat maakte me zenuwachtig. Kortom: het ging meer een mentale opgave worden dan een fysieke uitdaging. Ik nam muziek mee van Kensington, rugzakje op, bidon voor later klaarzetten, Vincent de autosleutel geven. We vertrokken toch allemaal tegelijk. GN wilde met me meelopen, maar ik moest echt aan de hartslag vasthouden. De eerste 15 minuten hartslag zone 1. Niet boven de 137 mocht ik. Onmogelijk. Ik ging al rustig, maar iedereen rent als een gek weg en ik kan moeilijk gaan wandelen! Toch heb ik dat gedaan na anderhalve kilometer. Het tempo lag te hoog en de hartslag lag veeeeeeeel te hoog. Ook langs het strand heb ik nog een stukje gewandeld. In de eerste 3 kilometer wandelde ik al 3 keer. Dan ging de hartslag even omlaag om later door te schieten naar zone 4. Waar ik hierna niet eens op mag uitkomen. Hopeloos.
Te veel rust gehad? Of sluimert er iets in mijn gezondheid? Ik voelde me verder prima: geen last van ademhaling of benen. Toch is die hartslag een indicatie dat er iets mis is. De rusthartslag is ook ietsje hoger dan normaal- nog steeds laag, maar voor deze periode net iets hoger dan ik zou verwachten. Ik vond het moeilijk om alleen te beslissen en te bedenken of het verstandig was te blijven rennen. De muziek van Kensington bleef steken bij het eerste nummer, wat ik pas doorhad toen ik voor de zesde keer de intro hoorde geloof ik. Het zand deed me niks. De bergjes op niet, dat iedereen voor me liep niet, maar mijn eigen hartslag baarde me echt zorgen. Door naar de volgende zones. Nu lag de beperking op 157, maar 158 was eerder de norm. Of het regende weet ik niet eens. Ik had het niet koud, de handschoenen waren al uit. DM liep voor me uit en ik zette hem op de foto.
De route was wat kriskras, maar daar had ik me al niet zoveel van voorgesteld. Na het eerste rondje vroeg ik Vincent even kort mee die snoeihard 5 kilometer had gelopen en het niet fijn vond om met me mee te moeten rennen. Ik deelde dat mijn hartslag zo hoog is, maar hij had logischerwijze ook geen idee. KH was er voor DM: altijd fijn om haar te zien! Ik stond op het punt mijn coach te appen, daar had ik alle tijd voor. Ik voelde me verder namelijk echt helemaal goed. Maar ik heb het niet gedaan. Ik denk dat het weer regende op het saaie stuk, maar van het weer heb ik me echt niks aangetrokken. Toen ik weer langs de start-finish kwam, riep KH nog: ga dan wandelen, maar ik mopperde dat ik dat al deed en dat ik echt niet het hele rondje ging wandelen. Ik bedacht me dat ik moest eten! Oeps. Een gel naar binnen werken en veel drinken. Ik voelde me al snel beter. Niet sneller, maar de hartslag was binnen de perken te houden. Bedenk: die daalde drie slagen. Het strand weer op. Dan stijgt de hartslag iets, maar heb bleef nu steken op 156. Okay. Accepteren.
De kleuren buiten zijn mooi. De golfjes rustgevend. Daar is de aardige fotograaf weer. Ik luister lekker naar de muziek. De wolken zijn erg mooi. Het strand af is voor mijn hartslag het moeilijkst. Dan het asfalt weer op, even een paar passen wandelen en weer verder. Ik app Vincent dat “wten helpt” en dat ik “de 21 afmaqk”. Tja, als ik dood neerval, zal iemand me wel vinden. Ik heb me neergelegd bij het tempo van 10 kilometer per uur. Dan red ik het ook binnen de gestelde tijd.
Langs het water, de hoek om, niet kijken bij de stoplichten waar een grote waterplas ligt, onder de brug door en dan naar boven wandelen en daar is KH op d’r fiets! Eigenlijk is het mijn eigen ‘strijd’, maar goed: ze fietst een klein stukje mee en ik zet de muziek even af. Ik klaag even bij haar over de hartslag. Kijk, zo’n coach als zij moet ik nu net hebben! “Dan ga je morgen maar op de bank liggen als je moet werken”, zegt ze, “nu voel je verder prima, dus doorlopen met die hap”.
Ik kom weer langs Vincent, maar het gedeelte “eten” heeft hij niet gesnapt. Ik zie DdK wel een banaan eten en daardoor denk ik er zelf aan! Ik neem nog een gel. KH fietst mee en we kleppen over Hamburg. Ik zit ruim in de energie en kan gewoon kletsen. Dat is best gek, bedenk ik me nu achteraf. Ik drink nog maar een keer veel. KH zal dadelijk naar huis fietsen. De afleiding is even fijn geweest en vooral het o-zo bekende steuntje in de rug die haar specialiteit is. Ik heb nog een paar seconden medelijden met de toeschouwers die het wel koud hebben en ik mis Vincent daar. Is ie doorgelopen? Grappig genoeg heb ik met de rest niks. Aantekening voor mezelf: dat is echt verbazingwekkend! Trek je niks aan van de anderen, het is je eigen idee. Slechts een deel hiervan verzin ik daar ter plekke ook.
Laat ik eens genieten van het strand. Dat lukt me dan wel weer. De 2 mannen lopen weer voor me, die hebben iets geks met de route gedaan. Ik ga niet wandelen deze ronde, dan mag ik de rugzak dumpen. Misschien gaat het me ook erg helpen als ik weer wat kilo’s eraf krijg. Dat zal in elk geval in het geheel beter voelen. Vincent staat bij de fotograaf. Leuk duo. Grote knul intussen. Hij vraagt me of hij de bidon moet klaarzetten. Jep. Dadelijk even opletten met eten.
Ik ga heel rustig het strand af en maak rennend een foto van de zon en mijn schaduw.
Natuurlijk: ik kan fotograferen, appen en kletsen onderweg – het zou te makkelijk zijn geweest als de hartslag ook nog had meegewerkt. De lucht boven het water is supermooi. En weet je: binnen twee uur en 24 minuten ga ik een halve marathon lopen. Ik weet dat ik pas drie weken geleden een marathon liep. Dat heet misschien vorig jaar en was wellicht een makkie, maar hoevelen hebben dat gedaan… Bochtje om, stoplicht, natte voeten in de plas en heel rustig omhoog dribbelen. De hartslag heeft zich soort van gestabiliseerd rond de 155/156 en het tempo is zo vlak als een pannenkoek op 6 minuten de kilometer. Net over de busbaan moet ik de aqua-gel nemen. Ik drink nog wat ik uit de rugzak krijg en bereid alles voor om de tas achter te laten: telefoon pakken, tasje los; ik loop alles na, zeg Vincent gedag, zie mijn spullen staan en kijk nog even naar de tijd: die laatste ronde komt er ook.
Een andere finisher moedigt me nog even aan: ik mag lekker nog! Ik voel me beter nu, zonder balast en met de wetenschap dat ik het wel klaarspelen zal. Ik schijn niet eens de laatste te zijn. Ik tel uit dat ik voor 5 kilometer 47 minuten heb. Eitje. Ik kijk naar de fietser die zijn fiets moet dragen en naar de regenboog die ik ook fotografeer.
En naar de vliegtuigen. Op het strand geniet ik van de golfjes en ik krijg zelfs even natte voeten. Mijn hartslag ligt nog ietsje lager zelfs. Dag strand, ik kom hier voorlopig niet meer. Waar ik net nog een foto van mijn schaduw maakte begint het nu erg hard te regenen. Grote grijns. Dit vind ik fijn! Dit sterkt mij, dit kan ik, hier word ik blij van! Nog 3 kilometer en ik ben 1 uur en 48 minuten onderweg. Ik neem me voor dit rotrondje nooit meer te lopen, ik vind het stom. Ik zie veel fietsers die veel meer last van de hagelachtige regen hebben dan ik. Ik stamp bijna door de plas, zo tevreden begin ik te worden! De hartslag is gedaald naar 153/154. Apart. Ik wandel naar boven en app Vincent dat ik het laatste stukje wel zelf doe. Dan let ik nog net even op bij de busbaan gelukkig, anders was ik onder de bus gekomen. Nu stop ik een paar tellen om te overleven, gelukkig ben ik niet erg moe en nog helemaal helder. Ik schakel het horloge om naar de tijd. 2 Uur en 19,97 kilometer. Weg hartslagbeperking! Feest! Eindelijk. Voluit. Ik zet Island van Kensington hard aan (heel hard) en loop het rondje extra. Ik moet om mezelf lachen, dat ik al met toch braaf ben en netjes de suffe rondjes volg en de loopopdracht uitvoer. 1 Blik gun ik het horloge: hartslag 163, tempo 5:33. Ik zie degene die nog achter me ligt (die moet nog ver), heb nog even wind tegen en dan nog een keer het fietspad over. Ik ga de 21,1 netjes volmaken. Het laatste stukje vlieg ik er doorheen.
Midden in “Sorry” zet ik de muziek uit en ben ik er mee klaar. Ik ben blij dat ik er ben, dat de afstand klopt, maar trots ben ik niet. Ik heb het niet opgegeven en daar behalve om gezondheidsredenen ook niet aan gedacht eigenlijk. Als ik nu nog een rondje moest lopen, had ik dat qua vermoeidheid gekund. Maar ik heb ook behoefte aan chocomelk, mijn spullen en mijn “Island”. Geen sharks around please. Over de halve marathon heb ik 2 uur 6 minuten en 47 seconden gedaan. Sneller als ik had verwacht, maar minder snel dan ik had gehoopt. Weer een leuke ProSchema medaille erbij, voor mij blijft een zilveren over, want Vincent heeft de gouden voor zijn 22 minuten op de 5 kilometer.
Ik zit even alleen, maar trots zijn komt er niet aan te pas. Ik heb supernetjes 10 kilometer per uur gelopen – heel strak. Ik zeg nog even bedankt en dan komt er zelfs nog iemand binnen! Ik zeg nog dat ik de route niet eens zwaar genoeg vond en zelfs te weinig strand en dan mogen we weg. Zal ik het houden op ‘leerzaam’?
Al schrijvend/append met diverse mensen en denkend begin ik heel tevreden te raken over de halve marathon van vandaag en drijven er meer pluspuntjes naar boven dan ik daar ter plekke kon bedenken. – Ik ben in elk geval braaf: ik doe toch maar de route, al weet ik het zelf beter en ik luister stiekem toch naar de coach, waarbij ik van anderen begrijp dat niet alle coachees die les tot zich (willen/kunne) nemen – Ik kan op een hoge hartslag foto’s maken, kletsen, appen en ben weinig beïnvloedbaar door weer of ondergrond. Best sterk eigenlijk. Stel dat de hartslag-meter toch geen gelijk had en ik meer op gevoel had moeten lopen. De hartslaggegevens die uit de Apple Watch komen (die ik op mijn huid draag) zijn een stuk logischer en kloppen met mijn gevoel en hoe het ging! Die zit op 146. Apart…
– Ik kan superstrak 1 tempo lopen. – Ik ben een meester in mezelf voor de gek houden en positief beïnvloeden. Al was dat vandaag niet erg op de voorgrond aanwezig. Misschien moet ik daar maar eens meer gebruik van maken…. – En ik ben bereid mijn eigen tekortkomingen onder ogen te zien en daar aan te werken. Een paar kilo minder, onderweg iets beter op de voeding letten, niet negatief zijn vooraf -> dat zijn wel punten om mee te nemen op weg naar Hamburg.