17 januari – Aan de tax van de Tacx- wat is de max?! ?♀️
Weer fietsen. Ik werk overdag, dus het komt bij mij aan op de avond. Ik heb een vriendin geregeld om mee te gaan bellen, maar die kan pas wat later. Eigenlijk ook niet erg, dan kan ik me eerst richten op de intervallen, de hartslag en de cadans. Inmiddels went het. Alles went blijkbaar. Zelfs saaiheid.
Het horloge, de hartslagmeter en de Tacx willen niet goed samen opstarten en ik moet de training na 5 minuten Zwift opnieuw opstarten. Dat wekt irritatie. Ik pak een simpele route in Watopia. Niet zoveel hoogtemeters. Ik mopper dat ik mijn trainingen in de iPhone niet meer kan zien en ik kan dus geen hartslagen vergelijken. Zulke dingen irriteren me als ik me verveel. Ik hou me aan de hartslagzones, ik let niet zo op de cadans, mijn beentjes draaien rond.
Na een half uur moet ik intervallen doen en ook dat doe ik braaf. In het begin vond ik het nog uitdagend – zeg een maand of twee terug, maar nu is het echt steeds hetzelfde, maar dan met meer gemak. Dat is vast verbetering, maar de uitdaging is wel ver te zoeken. Daardoor ga ik er niet écht voor.
Lekker precies 25 kilometer in een uurtje en uitfietsen over de extra vlakke weg, zodat ik nog wat kan proberen qua snelheid. Ik ga eigenlijk pas bellen met mijn vriendin als de minimale fietstijd verstreken is. Uiteindelijk maak ik de 40 kilometer vol en dat net niet binnen anderhalf uur.
Gisteren heb ik een podcast geluisterd over indoortrainen op de Tacx. De doorgewinterde fietsers hadden het over zaken waar ik me niet mee bezig hou zoals wattages en vooral veel hard fietsen. Het lijkt of ik voor buiten fietsen en voor de Tacx verschillende tijden mag aanhouden: 1 uur buiten is gelijk aan 40 minuten Tacx. Maar dan moet je gericht trainen. Ik vraag me af of ik dat doe. Wat wel heel erg schokkend was, dat ik stelselmatig veel en veel en veel te weinig hydrateer op de fiets binnen. Ik drink nooit genoeg en binnen schijnt dat nog veel belangrijker te zijn, omdat je geen rijwind hebt en meer warmte kwijt moet. Een half bidonnetje op zo’n training als vandaag is voor mij al heel wat. Kortom: ik ben van elke indoor training eigenlijk uitgedroogd en dat is niet goed. Ik ben er aan gewend, maar ik denk niet dat de trainer dat kan lezen uit Training Peaks. Ik zal proberen er zelf rekening mee te houden. Ik heb het met de cadans ook geleerd uiteindelijk.
18 januari – En weeeeeeeeeeeeeerrrrrrrrrr ?
Het is maar een uurtje. Ik heb de middag vrij, dus ik kan ‘in het daglicht’. Dit is een echte training met intervallen. En ik kan naar de Makuri Islands waar ik een leuke nieuwe route zie: Castle to Castle. Cadans, hartslag, intervallen. En weer saai.
Ik ga maar eens kijken naar de wattages. En ik zit stelselmatig helemaal aan de onderkant. Ergens aan de zijkant staat er bij elke fietser hoeveel watt per kg ze trekken en ik zit meer dan regelmatig onder de 1. Waar anderen me voorbij schieten met 2 of 2,4 of hoger. Ik word hier ook niet moe van. Ook niet van de blokjes waarin ik harder moet. En nog iets harder. Omhoog. Doe ik gewoon. Alleen de rust haal ik dan niet helemaal om de hartslag in 2 minuten zo ver te laten zakken. Ik kijk de training op het horloge en ik fiets in Zwift gewoon de route door. Mijn cadans ligt tegenwoordig rond de 80.
Die watt per kg gaan nooit echt de hoogte in bij mij. Zou dat wat zeggen over het niveau waarop ik nu train? Dat ik wel degelijk iets heb gehad aan al dat saaie fietsen en dat ik nu verbeterd ben? Mijn conditie gaat dan ook hard achteruit na de fietstrainingen, zo meldt Garmin. Dit kost me te weinig moeite. Je zou zeggen dat dat in Training Peaks af te lezen is.
In een paar van de laatste intervallen ga ik de sprintjes aan en die kosten me kracht en dat is hartstikke leuk en uitdagend. Dan gaat mijn watt/kg ook even omhoog.
Zie hierboven: ik fiets flink door (32kph) op een hoge hartslag (144 bpm) net na de sprint en een keurige cadans van 77 rpm en de ‘kracht’ die ik daarvoor nodig heb, is maar 1.4w/kg. De andere fietsers zitten daar ruim boven (of ze staan stil en gaan stoppen). Ik zou niet weten wat ik anders moest instellen. Misschien moet ik nog maar eens een FTP test doen.
Na 25 kilometer in een uur stap ik af. Ik doe ook nog braaf de krachttraining ‘s avonds. Zwemmen ga ik morgen wel doen, want ik vind 10 uur gewoon te laat en er zit nog iets anders net te dwars vandaag. Hopelijk worden we niet ziek in dit huis, maar Vincent heeft het flink te pakken, die ligt in bed.
19 januari hardlopen ?♀️ en zwemmen in het zwembad! ?♀️
Vincent is erg ziek. Hij ligt in bed. Rob volgt later in de ochtend en die gaat op de bank liggen. Ik voel me goed. Dat is lastig, want het maakt nogal onzeker. De zelftesten van Vincent zijn negatief. Tussen de middag ga ik lekker zelf hardlopen. Ik zie er enorm naar uit. Eindelijk weer een stukje lopen! Na al die rust moet het toch heerlijk zijn! Terug naar de basis. Geen gezanik met fietsen, gewoon lekker lopen. In het licht. 3 Kwartiertjes. Solo.
In de eerste kilometer gaat het al mis. Ik loop lekker totdat de hartslag opeens oploopt tot ver boven de 160. Horloge afdoen, rommelen met de hartslagmeter, andere horloge opzoeken voor de hartslag. Kost allemaal energie. Ik moet onder de 137 blijven en de lol is er binnen 6 minuten al af. Ben ik toch ziek? Zorgen maken zorgt voor een hogere hartslag. Rust zoeken. Weer te hard, dat hart! Weg plezier. Ik ga rustiger, maar het blijft weer steken op 6 minuten de kilometer. Wat ik ook doe. Zelfs als ik ga joggen. Binnen 2 kilometer is het plezier weer weg. 20 Minuten in zone 1 en de energie en de lol is weg. Ik blijf op het asfalt. Dan kan ik tenminste soort-van-hardlopen volhouden. Het is niet leuk om alleen maar bezig te zijn met de hartslag. Ik doe mijn best: kijk naar het bos, wees blij dat ik kan lopen, maar elke keer de beperkingen en de bijbehorende zorgen en onrust halen de sacherijn sneller terug dan ik het leuk kan vinden. Ik mag door naar zone 2. Dan kan ik onverhard gaan lopen! Lekker langs de plassen. Maar dan is het tempo lager en nog steeds is de hartslag te hoog. Het is hopeloos. Ik had me er zo op verheugd! Kom op, in deze zone wil ik echt iets harder kunnen dan 6:15 de kilometer. Ondertussen. Ik doe dit al maanden. Enige vooruitgang zou echt prettig zijn. Op deze manier gaat het vertrouwen en alle sportplezier er in een hoog tempo uit. Ik twijfel of dit geneuzel mij echt helpt. Ik loop ook op het asfalt nauwelijks harder. In zone 2! Ik baal er echt enorm van. Ik loop nog om in het Kotterbos en ik krijg een werktelefoontje. Kan er ook wel bij joh.
Dadelijk mag ik de 20 seconden sprints in met een minuut rust, maar ik ga het welbewust omdraaien. Even een minuut voluit gaan en 20 seconden rust. Die minuutjes zijn zwaar en vooral even lekker. Een tempo onder de 5 minuten. Met een terechte hartslag boven de 160. Wacht eens even… in november hield ik dit 5 kilometer lang vol! Ik lijk onwijs achteruit gegaan intussen. Het leuke is dat de minuten die rust zijn 4 keer voorkomen. Vier keer lekker warm worden! En dan nog een paar minuten uitlopen en daarna mag ik ‘vrij’ lopen waar ik zin in heb. Dan maar een iets hogere hartslag, maar dan loop ik wel lekker 5:30. Lekker. Voor zover dat na 3 kwartier balen nog lukt. Nee, dit ging weer voor geen meter. Wat mij betreft is dit een doodlopende weg naar Hamburg. Nu is zowel het fietsen als het lopen niet meer leuk. Omdat ik op het einde nog iets goed kon maken, loop ik 5:59 gemiddeld. Over 8 kilometers.
De middag gaat door in onzekerheid. Ik moet zelftesten halen door de regen, werken en ondertussen hopen dat ik gezond blijf. Het is een beetje wanhopig! Ik wil zo graag naar het zwembad! Maar dat kan pas verantwoord als allebei de mannen negatief testen. Dat doen ze en ik vertrek snel, weg uit de ziekenboeg. Ik blijf wel een beetje bij anderen uit de buurt. Ik ga in baan 2 zwemmen. Lekker een 25m badje. Ik begin met bijleggen. Het moet er gek uitzien, maar ik doe 100m bijleggen en 50m gewone slag. De normale borstcrawl is al voorgoed verandert. Daarna ga ik met de training meedoen. Ik zwem 4 keer 50m slepen vooraan. Slepen en half-bijleggen: aparte combi. De 4x50m steeds iets sneller zwem ik ook vooraan: 25m volledig bijleggen, 25m half bijleggen, keren, 25m nauwelijks bijleggen en 25m flinke slag. Ik geniet ervan! Er is toch nog een sport die ik leuk vind! Ik doe zelfs netjes 50 rug en 50 school mee.
Dan gaan we 10 keer 50m rustig. Ik laat iemand anders voor en ik ga 10 keer bijleggen en doorhalen. Ik haal ze elke keer in, met hun achtjes. Natuurlijk is het tempo nu ruk, maar ik span me dan ook niet in en ik train hier echt. Ik zet mijn horloge in de pauze niet uit. Dan moeten we 400m zwemmen, waarvan elke derde baan op tempo. Ik ga voorop, hoe zal ik tellen? Ik weet het al snel: 100m bijleggen, 25m bijna-bijleggen en 25m hele slag. Ideaal. HALLO – ik ben in de zwemtraining mijn eigen training aan het doen! Ik lig nu veel stabieler in het water en ik heb geen achtje nodig. Ik hoeft mijn hoofd steeds minder uit het water te halen. Nog even en ik kan onder water uitademen en weer 1 op 4 ademhalen. En dan nog iets met tempo… later. We moeten ook nog 100m rug doen, maar ik krijg een enorme golf over me heen van de andere baan en verslik me. Onprettig. Na de training ga ik even met een achtje 100m zwemmen. Dan komt het tempo in de buurt met twee minuten! Ik leg nog 100m bij en ik ga tevreden het bad uit. Ik heb in elk geval geen corona, want dan had ik niet kunnen hardlopen en zwemmen. De onzekerheid of de rest van de familie dat wel heeft en hoe we moeten reageren is (op z’n zachtst gezegd) vermoeiend.
20 januari. (on)rustdag ? ?♀️❓❓❓
Vincent knapt wat op, maar ik ga wel met hem naar Dronten voor een officiële coronatest. Er moet enige zekerheid komen. Werken flippert ook al van het ene gesprek in de andere vergadering en het volgende overleg en is onrustig, ik ben onrustig- want bang om ziek te worden. Normaliter kijk ik niet op van een beetje een wee gevoel van een uurtje chloorhappen, maar vandaag lijkt het gevaarlijk. Ik moet naar buiten! Tussen de middag ga ik zelf wandelen. Heerlijk. Eigen tempo. Grappig simpel klein doel. Wind. Even denk ik of ik de trainer toch maar op de hoogte zal stellen, maar ik weet niet precies waarvan. Even denk ik toch maar naar de baan te gaan vanavond, maar in afwachting van een coronatest in huis is dat misschien niet de bedoeling. Ik heb de loop voor morgen met Joyce al moeten afzeggen. Na de frisse neus kom ik blij weer thuis.
Werken, naar Dronten op en neer rijden terwijl ik digitaal een vergadering bijwoon, de was doen: alles is een beetje mistig, slepend en onzeker. Alsof de rem vol is ingetrapt en je toch vooruit wil komen. Ben ik een beetje duizelig? Ohnee! Of is het omdat ik trek heb? Spierpijn? Ohnee! Of is het omdat ik goed gezwommen heb? Nog steeds zo ongewoon zwaar ongesteld? Ohnee! Of is dit een reset omdat ik juist zo gezond ben als een vis? Ben ik moe boven aan de trap? Ohnee! Of is het omdat ik op en neer gerend ben met handen vol was? Is de rusthartslag iets hoger? Ohnee! Of is het omdat ik me erger aan deze of gene op social media? Op dit punt is zelfs niet-ziek zijn enorm vermoeiend! Ohnee!
21 januari ? Station tot Station met een ommetje dijk – solo ?♀️ over het asfalt
Vincents test valt negatief uit! Gewoon griep of keelontsteking anno 2022 bestaat ook nog! Ik ben er blij om. Hoef ik me niet te schamen als ik de trein pak en kan ik ook gewoon gaan lopen. Ik ga wel alleen vandaag. Even kijken waar ik zelf sta. En over het asfalt. Ik reis naar Station Muziekwijk en zal van daaraf over de dijk naar huis lopen. Nadeel: als het niet (meer) lukt, is er geen uitwijk mogelijkheid (geen bus of niks), maar Rob is genoeg opgeknapt om me in noodgevallen op te pikken.
In de trein ijk ik de hartslag van de horloges. Redelijk hoog eerlijk gezegd. Zodra ik uitstap bij Station Muziekwijk begint het koud te regenen. Ik zet alle horloges aan, rugzakje op, muziek van Kensington, de schoenen zitten ook goed, route zit in mijn hoofd – let’s go! De hartslag is binnen 3 minuten al te hoog. Veel te hoog. Het mag maximaal 137 zijn, het is 148. Let it go. Na elke kilometer piept de Garmin 3 keer en moet ik opkijken en dan niet meer. Ik moet het lopen gewoon volhouden – that’s it.
Als ik de Hogering over ben is het alweer droog en ga ik links, en maak ik een ommetje de verkeerde kant op door de zon. Ik laat het maar gaan, erger me zo min mogelijk aan de te hoge hartslag en probeer telkens tevreden te zijn dat ik hier kan lopen op de lange rechte wegen door de polder. Al snel zitten er zomaar 3 kilometer op, ik weet niet waar ze gebleven zijn. Het tempo ligt muurvast op 6:04 per kilometer. Met een hartslag van 147 wat tegenvallend, maar ik kijk naar de windmolens en de modder en probeer me niet te ergeren.
Ik ga maar langs Polderlove en Garden Kunst. En dan langzaam de dijk op. Ik ben een end van huis weg en op de fiets vind ik dit nog altijd een heel stuk, maar lopend zie ik hier veel minder tegenop. Fijn dat ik de weg weet, maar die zone 1 is echt NIKS. En het tempo is ook ruk. Blijft maar boven de 6:00. Als het iets beter was, dan was de hartslag nog te behappen, maar goed. Op de dijk gaat het ietsje beter, ik heb het warm nu de tegenwind echt wegvalt. De handschoenen zijn al een tijdlang uit en hou ik vast. Ik doe de buff ook uit en in de rugtas. Helaas verlies ik daarbij een oordopje van de koptelefoon. Merk ik kilometers verderop.
Ik neem netjes een gel en ik drink ook. Ik stop er niet voor, ik blijf hardlopen. Ik ga gewoon door en door. Na 6 kilometer ga ik toch proberen om de hartslag onder de 140 te houden, maar het lukt allemaal niet. ‘t Tempo gaat wel omlaag, maar de hartslag blijft met 145 nog steeds te hoog. Zeker voor het tempo van 6:25 wat ik intussen loop. Ik loop me dan ook weer vreselijk op te winden, wat niet helpt qua rustige hartslag. Probeer ik naast me neer te leggen. Het volgende punt is het Da Vincipad. Dat is het voordeel van de route kennen.
Na 8km ruil ik Kensington voor ‘mijn’ muziek. Loreena Mc Kennit Radio. BAM. Hartslag daalt. Ineens lukt het me onder de 140 te blijven! Rust, eigen tempo, eigen gevoel en eigen songteksten brengen me dichter bij mezelf. Dichter bij waar ik het voor doe. Reminders. Ik kom in zone 1 en soms net een beetje daar overheen, wat het horloge meteen meldt. Maar ik trek me daar niks van aan. Het tempo neemt ook af, maar dat voelt niet moeilijk meer te verkroppen. Ik loop langs de Noorderplassen en er stopt een fietser naast me om zijn banden te controleren. Hij liever dan ik… Het ziet er koud uit.
Ik kom in een soort van genieten-fase die ik heel, heel lang gemist heb. Niet soepel en vanzelf, maar voor het eerst dit jaar gloort er hoop aan de horizon. Ik maak foto’s, maar sta niet stil. Zelfs niet voor een panoramafoto! Niet stoppen, want dat hoeft nergens voor. Mijn gedachten zijn een stuk minder negatief. Door de muziek denk ik dus. Mooie testuitslag, haha!
Eenzaam is het hier, saai eigenlijk en niks koud. Ik neem weer netjes een gel bij 10km. Ik kan het wel, dat eten! Ik raak in een soort stappentrance en een dromerige fase. Lekker dagdromen, mijmeren en aan leuke dingen denken en stappen op het asfalt zetten. In het bos gaat dat gewoon minder makkelijk allemaal tegelijk. Dit loopt wel lekker de kilometers weg. Ineens is het dan 13 kilometer en ben ik bij het Bloq. Ik dacht even aan een stopmoment, maar ik kan de zandboot in de sluis ook lopend zien en het gaat prima, dus ik ren gewoon door!
Ik schrik van een fietser, zo zit ik in mijn eigen wereldje. Langs het kunstwerk. Ik heb Robs hulp niet nodig en ik denk dat als ik zo doorga, ik de halve marathon mooi ga redden. Niet zo snel als bij de Alternatieve Egmond, maar ook in een andere hartslagzone. Zo gek dat 157 toen ook 6 minuten de kilometer opleverde! Dan door naar zone 2 en dat is dan juist weer even aanzetten! Ik moet er even aan wennen dat de hartslag nu tussen de 140 en 150 moet blijven. Nieuw ritme zoeken en ‘ons’ stuk dijk nog aflopen. De wind trekt wat aan. Ik app en maak nog meer foto’s. Het aquagelletje neem ik ook netjes op 15 kilometer. Je zou er trots van worden!
Ik moet. Echt poepen. Dat is wel lastig. Waar? Even de dijk af? Ik twijfel, wil eigenlijk alles hardlopend doen, maar dit is ook onhandig. Op het 5 kilometer-van-huis punt ga ik zitten net uit de kant in een vuil, modderig moeras. Ik laat mijn boodschap achter en dat helpt. Smerig, maar het is de natuur! Hopelijk gaan nu niet alle krokodillen in de Oostvaardersplassen dood, maar ik vrees voor hun voortbestaan. 🙂 En weer verder! De mooie route is helaas toch afgesloten. Ik heb nu wind mee, ik voel me lichter en ik weet dat ik de afstand en de training kan afmaken wat me nog meer speed geeft in zone 2. De kassen langs en ik ben tot rust gekomen. Dit was het idee! Hier loop ik voor!
Ik doe de sprints ook nog en let niet op het tempo, tel alleen 20 seconden versnelling af. Het dribbelen is ook eens een keer echt dribbelen. Nog 3 kilometer voor een halve marathon. Ik heb een ander schermpje voor staan, waar de totaal-kilometers op staan en de hartslag. Niet meer het schermpje waar de hartslag moet zitten met rood en groen, wat dus maar weinig in de groene zone zit. Dat werkt bij mij niet prettig. Ik kom nu echt richting huis.
Ik hoef niet meer te letten op de hartslag en kan even doen wat nog past. Dan ligt de hartslag weer op 147 ja, maar het tempo is dan ook netjes 5:40. Vind ik heel aardig zo voor het einde. Bij Station Oostvaarders zit de halve marathon er op. Ik vind 2 uur en 11 minuten prima. En met pauze erin net geen 2 uur en 15 minuten.
De gemidddelde hartslag ligt 11 slagen lager dan bij Alternatief Egmond, en het tempo is maar iets lager! Mijn gemiddelde tempo is vandaag 6:12 en was bij Alternatief Egmond 5:59. Dit was een duurloop. Kan ik. Vinkje erbij. Maar niet met Kensington op blijkbaar. Hoe muziek mijn hartslag zo kan beïnvloeden is me een raadsel.
Een mondkapje in de AH is pas echt lastig na een halve marathon, maar ik moet nog brood halen. Eenmaal thuis merk ik aan mijn benen dat ik op asfalt heb gelopen, die zijn vermoeider dan mijn hoofd deze keer. Mijn hoofd heeft ook niet over de route na hoeven te denken. Heel voorzichtig geef ik toe dat dit de eerste leuke looptraining van 2022 was. Ik vermoed dat mijn hormonen een behoorlijke rol hebben gespeeld aan het begin van dit jaar. Die vink ik dan ook graag af!
22 januari Fietsen ?♀️ , bellen ? en klimmen ?♀️ .
Van het lopen over het asfalt voel ik de pezen (rechter achillespees) iets trekken. Dat heb ik zo lang niet gehad, dat ik ‘t al bijna vergeten was! Niets ernstigs verder. Vandaag ga ik fietsen. Ik twijfel over zwemmen. Het fietsen is wat beter voorbereid: ik ga nog een keer een berg op fietsen en zal me niet aan de hartslagzones (kunnen) houden en ik ga met mijn zusje bellen. Een reden om me niet aan de intervaltraining te houden. Sometimes it is like that. In het begin is mijn wattage nog ver onder de maat en de hartslag te hoog, maar ik laat het heel erg snel los.
Mijn benen gaan rondjes draaien, ik hou de cadans zo hoog mogelijk. met stijgingspercentages van 10% valt dat niet mee! Tot zover over het fietsen: ik klets met gemak een uur tot 5 kwartier weg met mijn zus. Over de kinderen (natuurlijk), de middelbare scholen, de seksuele intimidatie-maatschappij, corona, (schoon)ouders, familie, schoonmaken en over alle beperkingen. Gemiddeld hebben we 10 minuten per onderwerp, maar het is niet zo gelijk verdeeld! Ga maar eens tien minuten kletsen over het schoonmaken (nou kunnen wij dat prima!) Na een hele tijd ploeteren kom ik de eerste keer boven aan de berg. Halverwege de middelbare scholen zeg maar 😉
Bij het naar beneden scheuren, kan ik even een verhaal bij elkaar kletsen (over deze en gene leraar) en dan fiets ik opnieuw naar boven. Ik heb de intervallen overgeslagen, in zoverre dat ik de 3 minuten hoge hartslag makkelijk haalde en de 2 minuten rust helemaal niet. Voor ik boven ben, moet mijn zus stofzuigen. Dat belt lastig verder, dus we leggen op. Rob brengt me nog een kopje thee en Vincent komt vers uit zijn bed om een foto te maken. Hij is alweer aardig op de been. Later vandaag kan hij een stukje fietsen.
Ik ben al bijna voor de tweede keer boven en dan is de route ook klaar. De laatste minuten kan ik me bezig houden met het verbeteren van mijn eerste tijd. Hoewel het allebei geen toptijd is, toch altijd leuk als de tweede keer net iets sneller is!
De route is boven ook klaar. Ik heb nog tijd om naar beneden te racen en iets meer kilometers te maken. Kan ik even van het uitzicht genieten!
`Ik maak er 32 kilometer van in 2 uur. Met 830 hoogtemeters. Op weg naar de 50.000 hoogtemeters in Zwift voor de fiets die licht geeft. Nog ‘maar’ 4 kilometer de hoogte in!
‘s Middags ben ik ongedurig, ik heb eigenlijk nergens zin in en er staat (nog) geen zwemmen op mijn schema. Ik ga niet. Rob ziet zijn kans om samen te gaan wandelen. Even kijken of hij weer is opgeknapt. We halen melk en brood bij de winkel. Het is even lekker om zonder haast een frisse neus te halen. Ik doe nog wel een coretraining van zo’n populaire Amerikaanse dame, maar het is een leuke training. Als ik mezelf er toch eens toe kon zetten dit 5 keer per week te doen! Wie weet…
Verder moet ik een groot aantal beslissingen nemen vind ik zelf en dat maakt me altijd onrustig. Over voeding bij het sporten, over trainingen, over de sportmedische keuring. De was moet gedaan en ik mag Yatzee verliezen van Vincent als hij een half uurtje de Tacx bezet houdt. Enerzijds een hoop drukte, anderzijds is het even rustig en kalm in het weekend. Ik merk dat de trainingen weer beter aanvoelen. Als ik met mijn zus kan kletsen, is 2,5 uur fietsen in de toekomst ook te overbruggen. Als ik mezelf neerleg bij lage hartslagen, zal het met lopen ook ooit wel weer goed komen. (dat is ooit eerder gebeurd) Ik heb het sterke vermoeden dat hormonen een enorme invloed hebben, maar die staan niet in een trainingsschema!
Zondag 23 januari – Piramide loop met verrassende uitkomsten
10:00 uur: Opstaan en eten, een uur voor ik ga hardlopen moet ik klaar zijn
10:28 uur: met Vincent zijn agenda nakijken.
11:02 uur: Op de bank zitten en geen zin om te gaan hardlopen. Ik zie er als een berg tegenop. Mijn rusthartslag is al ietsje hoger. Als het nu weer niet gaat… Dan kap ik er echt mee. Ik heb een route in mijn hoofd. Maar ik moet me echt van de bank af slepen. Zoveel moed heb ik al heel erg lang niet meer hoeven verzamelen. Voor 3 kwartiertjes.
11:40 uur: Ik sta buiten, de hartslagmeter aangesloten, de grijze hardloopschoenen aan. Draal-draai-draal-GPS ontvangst. Zucht – let’s go. Dag katertje!
11:42 uur – Elke 5 minuten een andere zone. Begin maar met zone 1. Het duurt even voor de hartslag niet meer te laag is en dat is een goed teken. Ik hoor al vogels. Ik cirkel om de honden heen. Ondertussen loopt het wel lekker. In zone 1 is 6:30 wel oke. De hartslag vliegt de bocht niet uit naar 150 of hoger. Ik accepteer moeiteloos dat ik moet ‘opwarmen’. De brug over de Hogering gaat al in zone 2 gelukkig. Als ik naar beneden ga is de hartslag zelfs te laag! Als ik kijk op het overzichtsscherm van het horloge is het helder: zo hoort het tempo te zijn, zo voelt het. Ietsje harder zelfs als redelijk is omdat ik naar beneden ga, maar EINDELIJK is het gevoel op 1 lijn met tempo en hartslag. Dat is de eerste keer dit jaar! Veel dagjesmensen in dit kleine stukje bos wat nog open is. Zone 1 weer en ik pas mijn tempo en hartslag moeiteloos aan. Vind het stiekem wel lekker, dat kalme. Langs de kassen mag ik weer een zone verder en dan geniet ik gewoon van het tempo wat me lukt bij een hartslag van 144: keurig 5:40. Volledig wat ik al die tijd wel dacht te moeten halen, maar wat niet wilde lukken. Dezelfde hartslagmeters, daar ligt het zeker niet aan.
12:02 uur- Als ik overgestoken ben en langs de Rozenkweker loop, mag het ‘gas’ open en zit ik 5 minuten lang in de hoogste zone van vandaag. Het is natuurlijk niet vanzelf, ik krijg het warm en moet werken, maar dat betaalt zich ook uit! Ik ga hard. 1 Korte blik op het horloge is te grappig: waar ik een 5 verwachtte, staat een vier. Ik moet bekennen dat ik zo blij werd dat de tranen over mijn wangen liepen. Gelukkig is daar lekker niemand! Ik liep binnen 5 minuten een kilometer vol. 4:57. Dan even kalmeren op alle gebieden in een lagere zone. Even achter me kijken en een paar dingen achter me laten ook.
Het voelt als gelijk krijgen: dit moet het zijn, zo sterk ben ik. De afgelopen weken was er iets mis. Dat moet wel zo geweest zijn. Maar wat?! Was ik toch ziek en heb ik mijn collega en gezin aangestoken, maar zelf niks gemerkt? Iets mis in de voeding? Teveel rust? Stress? Hormonen? Maar ik liep wel, ik deed de trainingen allemaal braaf en ik liep zelfs een halve marathon. Het gevoel was er niet. Het gevoel dat het klopte ontbrak.
Ik mag dadelijk nog een keer kijken of de hoge hartslagzone een toevalstreffer was en deze keer moet ik de brug over. Dat red ik net binnen de hartslagzone en op het einde net niet, maar ik ga ook vaak over zone 1 of zone 2 heen, dus nu ga ik even over zone 4 heen. Wedstrijdhartslag. Ik tel. Was ik vergeten, dat ik dat deed. 5 Minuten is 300 tellen.
12:15 uur – Brug af kan ik helemaal los! Leuk. Vermoeiend, maar fijn. Zwaar, maar opgelucht. Werken, maar met energie. Loop ik een kilometer in 4:41! Er valt heel veel van me af. Ik glimlach naar de mevrouw met de hond en hoop dat ze maar denkt dat er zweetdruppels over mijn wangen lopen. ? Een zone terug doe ik ook weer zo netjes mogelijk en ik voel aan alles dat ik nu pas weer de mogelijkheid heb om het tempo aan te passen.
Ik zie meer: de vader met zijn dochtertje op de fiets, de grote honden, de zwanen, het meisje met de bril. Was dat er al die tijd; andere mensen, vogelgeluiden? Vast en zeker, maar ik heb het niet gemerkt. Ik loop rustig naar huis en kom zelfs terug in zone 1! Ook het uitlopen doe ik lekker in een lage zone. Genoeg inspanning gehad. Zonder mokken, zonder dat ik het gevoel heb een steen te moeten slepen voelt een tempo van 6:15 nu weer passend bij de hartslag onder de 138.
12:31 uur – Ik ben weer thuis en voel geen negatieve energie van een rondje hardlopen meer. Ik hoef niet op te geven gelukkig, maar ik hoop wel met de data te kunnen achterhalen of er aanwijzingen zijn die mijn gevoel bevestigen, zodat ik en de trainer eerder kunnen reageren. Nou ja, dan kan de trainer reageren, want ik ‘voel’ alleen maar iets wat ik niet kan vatten en niet kan overbrengen. Dus dan trek ik me helemaal terug.
Mijn hard en mijn hart kloppen weer.