Je hebt trainers, er zijn coaches, er zijn mensen die dat combineren en je hebt Annemarie. Trainers geven een training op, zo algemeen mogelijk en soms maken ze ook een schema om je naar een doel te helpen. Dat hoeft helemaal niet een bekende te zijn: Evy Gruyaert was mijn eerst trainster, die ingesproken had waneer ik een minuut moest wandelen en wanneer hardlopen. Geen eens een mens in de buurt, alleen een stem. Toen kwam er een papieren schema van de hardloopclub. Je mocht kiezen: 3 of 4 trainingen per week. Ik koos natuurlijk de vier-variant! Ik tekende de trainingen keurig af.
Dan een persoonlijk schema van 16 weken voor de marathon van T. van de hardloopclub. Ik volgde elke training, maar meer dan zo heel nu en dan de vraag: gaat-ie, kreeg ik er niet bij. Een standaard schema van internet bleek niet bij mij te passen. En toen kwam Merijn. Eindelijk wel echt een persoonlijke aanpak! Wel die regelmatige vraag hoe het gaat, waar we heen gaan, hoe het moet. Hartslag, nachtrust, dagcijfers. Ik vloog er van! Sterker nog: ik vloog uit. Van hardlopen naar triatlon. Schrikken van het aantal uren ineens!
In een overzichtelijk xcel-bestand stond precies wie ik op basis van de sportdata was. Maar na een paar jaar werkte het verstikkend opeens. Klaar met iemand die mijn data beter kent dan ik mezelf. Niet het handigste moment, midden in het seizoen vlak voor de eerste echte halve triatlon. Ik nam een half jaar schema’s aan van LK. Terug bij gewoon een schema voor mij en geen vragen of medeleven. Een keurig trainingsschema, niet meer en niet minder.
Toen wilde ik een vrouw als begeleider; die moet een andere vrouw toch beter begrijpen? Ik ging in zee met G, maar zij en ik hebben nooit echt een klik gehad. Toen was daar Training Peaks. Kleurtjes, ietwat dwangmatig en onpersoonlijk. Merijn had de standaard veel te hoog gelegd! Ik kwam uit bij Frank. Heel direct contact. Frank maakte een schema wat mij als een jasje paste.
Terug naar excel, lekker basic en ruimte te over voor mijn eigen inbreng. Geen verstikking en lekker veel aandacht. Frank coachte en trainde mij naar een hele triatlon. Hij hielp me waar hij kon met betrekking tot de ‘randzaken’, zoals de voeding. Zijn eigen ervaring op een hele triatlon was echter al lang geleden. Frank werd steeds meer een goede vriend dan een trainer en coach. Met pijn in het hart zocht ik iets meer. En zo switchte ik vorig jaar naar de trainer die Vincent ook heeft. Daar zat ook een praktische kant aan! Terug naar Training Peaks.
Dwangmatigheid diende zich aan en deze trainer kon mij niet afremmen of stoppen of begeleiden. De data vertelde niks meer over de Anke die achter alle groene trainingen zat. En deze trainer gaf me veel te veel vrijheid. Wonderlijk genoeg overleefde ik dat zonder blessures! Al na een paar maanden zocht ik verder en vond iemand die opviel door wél te vragen hoe het ging. Toch weer een man, want vrouwen zijn niet dik gezaaid. Deze trainer-coach begon veelbelovend, maar nadat ik me vol vertrouwen had ingeschreven voor een Ironman, ging het bergafwaarts. Hij sloot aan bij een topclub coaches, maar wat mij betreft voldeed hij aan geen enkele standaard meer. Onbereikbaar, saaie trainingen, nauwelijks ter zake doende reacties en desinteresse. Training Peaks toonde me alleen maar data die me niks meer zei over hoe (slecht) het echt ging.
Ik zat echt met een probleem, want ik stond ingeschreven voor de Ironman en het antwoord ‘heb geduld, het komt goed’ vertrouwde ik niet. En toen kwam Annemarie. Het beste wat die nare trainers het afgelopen jaar hebben gedaan, is mij in de handen van Annemarie drijven.
Annemarie Rustenberg. Ja, ik kende die naam wel toen KH het voorstelde. Die wint toch vanalles? Zij was van de wedstrijd in Urk toch? Doet die er ook een beetje training en coaching bij? Zij is toch ook zo’n gymdocent, van dat onbetrouwbare kijk-mij-eens-geweldig-zijn-volkje? Meer wist ik niet van haar, maar ik moest het een kans geven. KH had me Frank destijds ook aangeraden en dat is goed gegaan.
Lieve Annemarie, de eerste keer dat ik je sprak in Zeewolde was ik niet echt meteen overtuigd eerlijk gezegd. Onder het toeziend oog van de kaartende mannen van de Zeewolde Endurance zaten we aan de koffie en thee. Je rare accent, ietwat afwezig in het begin van het gesprek en stroef. Geen Training Peaks meer, voor de lol begonnen ooit en nu 40 atleten onder je van alle niveau’s? Nee, ik was niet direct enthousiast. Tot je begon over je vak, over het coachen van mensen, geeneens het afstandelijke woord atleten. Je had het niet over je eigen prestaties, schepte niet op over de Frysman van jezelf, je luisterde door mijn tekst heen en was direct scherp. Ik weet nog dat je me aanraadde een sprint de week na de hele gewoon niet te doen met overduidelijke argumenten en uit eigen ervaring, maar zonder daarbij jezelf ook maar 1 moment op de borst te kloppen. Ik ga het niet doen. Het was een verademing na een jaar waarin naar de data in Training Peaks werd gekeken en ‘ja’ werd gezegd. Hemel, wat vergiste ik me in jou! Jij was helemaal niet stroef of afwezig, jij hebt alles, maar dan ook alles gehoord wat ik vertelde. Moeite met voeding, melde ik en jij had het al opgeslagen zonder pen en papier. Last van zenuwen, stond al snel bij mij als mens in jouw geheugen. Je hebt me als Anke benadert; als persoon, als mens en niet als data, niet eens als atleet, maar als sporter. Met alles wat daarbij komt: moeder van een sportende zoon, werk, angsthaas en gedreven. Toen je zei: “oh ja hoor, geen enkel probleem om je naar die Ironman toe te helpen, zeg maar wat jij wil” was het accent helemaal weg. Weet je nog welke vraag en conclusie je stelde toen we wegliepen over op welke school Vincent zat? Met die vraag bewees je me dat je vreselijk goed geluisterd en opgelet had en hoe verstandig je kunt combineren!
Omdat ik voor mijn gevoel weinig andere keus had met de huidige trainer, nam je het twee weken later over. Half februari werd ik aangesloten op je eigen platform van Train3Sports en keek je mee in Garmin. Ik mocht schrijven op je eigen platform en als jij data nodig had haalde je dat bij de bron. Prettig voor een schrijver zoals ik! Binnen twee weken bewees je jezelf. Jij begreep de data, legde precies uit wat ik weten moest en las daarbij wat het met mij als persoon deed.
De eerste weken nam je het schema nog over, maar daaruit begreep jij al snel meer dan de trainer-die-elke-dag-zou-kijken deed. Je begon over cadans, over het fietsen waar ik het animo met week na week dezelfde training helemaal voor kwijt was en over de hartslagzones. We hebben alles in elkaar gezet en getest en ik heb Trainings Peaks geen moment meer gemist. Zeker de druk om een ‘groene’ training te halen niet! Ik ben vanaf het eerste moment eerlijk geweest en dat gaf je ook altijd terug. Nooit heb ik tussen de regels door ook maar 1 verwijt gelezen! Wel verbeteringen die mogelijk waren, duwtjes in de goede richting en ook ‘zou ik niet doen’ las ik terug. En dan deed ik het niet! We waren net begonnen toen je me door Corona heen moest loodsen. Ook daar hield ik je van op de hoogte en je leefde mee. Je hoopte mee en het kwam weer op zijn pootjes terecht.
Binnen 3 maanden heb je mij mezelf bewezen. Meer dan Evy, Merijn en Frank bij elkaar ooit hebben kunnen doen. Meer dan op tijd ben je voorzichtig gaan pushen over voeding. Voor elke wedstrijd wenste je me succes en niet alleen een onpersoonlijk bericht, maar met nadruk op genieten en lekker doen.
Één van de belangrijkste dingen die jij hebt betekend is dat je nooit ook maar enig moment mij het gevoel hebt gegeven me ergens mee te vergelijken. Niet met jezelf (voor wie mijn wedstrijdtempo een trainingstempo is), niet met podiummonsters die altijd sneller zijn, niet met andere lopers die minder hard gaan. 1 Opmerking daarin is heel belangrijk geweest. Ik schreef dat ik me aan mijn eigen tempo ergerde omdat ik altijd zo sloompjes fietste in de trainingen in vergelijking met andere vrouwen van mijn kaliber. “ik snap wat je bedoelt, klinkt misschien cliché, maar zo zijn er altijd mensen te vinden om mee te vergelijken die een stuk harder fietsen, of beter. Dat heb ik zeker ook, maar de kunst is om naar je zelf te kijken als vergelijking… Naast de frustratie die er soms even is..” schreef je. En daarbij de verzekering dat de progressie op de fiets ook komt.
Met trainingen gericht op de voeding (elk kwartier eten en drinken) heb je me ruim op tijd voorbereid op een hele triatlon. En dat terwijl je zelf geblesseerd was, verhuisde en met vakantie ging! Ik voelde me geen moment ‘vergeten’. Je hebt me alle ruimte gegeven om zelf mijn beslissingen te maken: welke fiets ik neem, welke voeding ik aanneem, welk trisuit ik aandeed; maar je hebt bijgestuurd, gemonitord en bent betrokken geweest. En op dat ene moment dat het even niet ging en ik je paniekerig een bericht stuurde dat mijn hamstring niet meedeed, toen reageerde je accuraat en snel en met precies het goede advies. Je hebt al die tijd voor me klaargestaan.
Vincent vroeg me: wat moet er dan aan jouw coach verbeteren? Ik wist het werkelijk niet. Ik kwam echt niet verder dan je accent veranderen. De rest is perfect voor mij: schrijvend, data uit de bron halen, opmerkingen als “van mij mag de cadans hoger” en “zeg maar ruim boven de dertig gefietst!!” doen me meer dan ik zeggen kan en de betrokkenheid voel ik overal. Je hebt me meer gegeven dan een leuk, afwisselend en opbouwend schema: je hebt me het vertrouwen gegeven dat ik het kan. Zelf. Met jouw hulp ben ik gekomen voor wat ik zelf waard ben.
En nu, zo vlak voor een hele triatlon, kan ik zeggen: ik ben super in vorm. Het is goed gekomen met het fietsen, ik loop beter dan ooit, de hartslagzones kloppen, de voeding is op orde en jij hebt alle tijdsdruk en prestatiedruk zorgvuldig achterwege gelaten. Ga genieten en je kan het, het zit in je, echt waar! is de enige opdracht.
Ik zou graag tegen al je voorgangers willen schreeuwen: zo kan het ook, het kan echt wel, het is mogelijk om echt een topcoach én supertrainer én zelf ook nog eens geweldig tegelijk te zijn! Maar ik ben bang dat je dan veel te veel atleten krijgt en ik hou je lekker graag voor mezelf. 🙂
Ik weet nog maar 1 minpuntje: je bent te licht. Je weegt gewoon veel te weinig. Daarmee kan ik je gewicht niet als waarde in goud uitdrukken, dan zou je het dubbele moeten wegen (wat niet handig is voor je eigen wedstrijden). En je bent echt GOUD waard. Bezet met zuivere diamanten.
Maar aan niemand vertellen hoor, dan krijg je het veel te druk!