30 Mei – De laatste lange zwemtour ??♀️
Ik had afgesproken met YZ, die voor het eerst ging buiten zwemmen. Op het laatste moment ging KH ook mee. Gelukkig, want zij zwemt (veel) sneller en kan ook al veel langer en verder zwemmen. Dat komt mij wel goed uit.
Ik rij de Noorderplassen in en bedenk me dat ik de boei vergeten ben. Ik rij even bij SG langs en leen haar boei. Het water is meer vies dan koud. We gaan naar de boei. Er zijn nog andere zwemmers, maar die zijn een stuk sneller. Met KH zwem ik telkens iets verder en dan halen we YZ weer op. Ik wil en moet nog een keer de 3000m zwemmen. Vandaag. Als YZ omkeert, motiveert KH me om eens langer te zwemmen. Ik kom er in. Dan heb ik een slag te pakken en dat hou ik dan vol en vol en vol. Ongeacht of ik hard zwem of niet, ik kachel dan gewoon door. Heerlijk. Het enige wat ik zie is de volgende boei. En door! Het einde zal smerig zijn, volgens KH. Nou, dan gaan we daar ook doorheen toch? De zon komt er doorheen. De smerigheid valt mij mee. KH wacht op me. Niet te lang pauzeren, ik wil de slag niet kwijt. Dan beginnen de plantjes en de brugjes. Ik hou niet van plantjes. Irritant, dan kan je de slag niet afmaken. De brugjes vind ik dan wel weer geinig. En de zon komt door. De kleuren zijn adembenemend mooi. Echt gouden uur. Er zijn zwanen. KH is akkoord om een langer stuk te zwemmen, dus ze zwemt steeds verder voor me uit. Ik hou mijn eigen ding aan.
Mijn vlecht zit in de weg. Die klemt wat af en ik kan ‘m niet opzij duwen. Ik geniet ontzettend in het water. Onwijs gaaf. Onbeschrijfelijk mooi. In het open water wacht KH me weer op en dan gaat mijn Garmin horloge resetten. Ik raak echt in paniek! Ik heb al 2500m gezwommen en dat ding moet dat bewijzen. Niet herstarten! Ik kan amper rustig bijven en ben pas blij als het ding weer opstart en de activiteit niet weg is. We gaan nog een keer om de boei heen. KH neemt de lange weg en ik kan even zelf naar de boei navigeren. En dan terug naar de kant. Dat is lastig tegen de zon in, maar ik maak de 3000m vol en daar ben ik blij mee! Ik ben er nog niet en maak het kalmpjes af. Zwemmen is niet langer onmogelijk. Zwemmen op een gouden avond als deze is een kadootje. Of dat in een wedstrijd sneller gaat, vraag ik me af. Met pauzes heb ik nu 1 uur en 26 minuten gezwommen. Ik zat op iets van 3300m, dus er moeten er nog 500m bij. Let’s find out.
Dinsdag 31 mei. Fietsen, regen en wind, lopen met regen en Vincent
2 trainingen apart van elkaar. Voor mij is twee uurtjes sporten op een dag lekker rustig. Ik slaap redelijk, heb nog wel piekermomenten, maar ik bevind me in racemodus. Geconcentreerd op 1 ding en dat is niet mijn werk… Ook niet de cijfers van Vincent. Alles gaat om Ironman Hamburg. Mijn hoofd en mijn gedachten draaien maar om 1 ding. Ik lees van de andere mij bekende deelneemster dat zij maar 8 uur per week heeft kunnen trainen. Ik verbaas me ten zeerste hoe zij met zoveel ervaring (dit wordt de 10de hele triatlon waarop ze start) zo onvoorbereid kan zijn! Dan doe ik het zo slecht nog niet.
‘s Middags doe ik even rustig aan en rond een uurtje of 2 stap ik op de fiets. 5 kwartiertjes slechts. Ik ga over de Grote Trap en dan heb ik wind mee op de weg terug als ik een vijftal keer moet versnellen. Ik vind het allemaal niet moeilijk meer. Muziekje aan en de cadans hoog houden. Halverwege de Grote Trap merk ik twee dingen op: ten eerste staan de windmolens stil om te draaien. Zodat ik de hele route wind tegen zal hebben. Het tweede wat me opvalt, zijn de donkere wolken in de verte. Ik weet weer waarom ik om 1 uur had moeten vertrekken…
Verder zie ik koeien, veel groen, een kikkertje en vogels. Als ik aan het einde van de Grote Trap kom, voel ik de eerste druppels. Lekker dan, net als ik vol de wind tegen krijg én ik de versnellingen in moet! Ik ben nu toch op het verste punt en schuilmogelijkheden zijn nul. Het enige prettige wat ik bedenken kan is dat ik de fiets nog niet had schoongemaakt, want dan had ik dubbel werk gehad! De regen wordt heftiger. Ik draai de weg terug op en dan komt de wind van zij. Ik versnel een minuut en herstel dan ook een minuut. Ik zie bijna niks meer en word nat en natter en koud. Tot overmaat van ramp is het druk op de weg en razen er auto’s langs. Erger zijn vrachtwagens waar ik niet alleen natter van word door het opspattende water, maar ook nog een smerig van de modder. Kortom: afzien. Maar er zit niks anders op dan doorfietsen. Wat kan ik anders?
Ik merk dat het drinken nu wel lastig wordt. Alles wat anders is dan doorfietsen is eigenlijk lastig. Toen ik de Vogelweg overstak, werd de regen minder en waren de tempoblokjes op. Ik zag weinig meer door de zonnebril die vol met modderdruppels zat. De wind was genoeg om me weer een beetje op te drogen. Ik werd er bijna blij van, tot ik me realiseerde dat ik op de Ibisweg nog vol de wind tegen kreeg. Ach, laten we het maar ‘training’ en ‘karakterbuilding’; alsof ik dat nog niet genoeg gedaan heb afgelopen maand!
Ik heb netjes de training afgemaakt en ruim 30 kilometer gefietst. De cadans was prima en het tempo matigjes. In Almere waren de wegen droog.
En los van de fietstraining moest ik ook nog 40 minuten hardlopen in de lage zones. In beweging blijven. lk nam nog een gel van Maurten vlak voor vertrek. Vincent moest ook rennen, dus we gingen samen. Ik vond alles best, maar ik trok toch nog even een regenjasje mee. Niet voor niks, want waarom zou je op een dag 1 keer sportend nat worden als het ook 2 keer kan?! Dit was een heel klein beetje miezer. We kletsten. Over alle “geweldige” voorbeeldcoaches. Mijn hartslag en tempo kwamen totaal niet overeen. In de zin dat de hartslag laag was en het tempo hoog. Het voelde wel prima qua tempo. En ik kon prima kwebbelen. In het bos ging het tempo iets omlaag.
Vincent deed de fotoservice, ik de route. Het was ook hier mooi groen. Toen ging Vincent lekker kletsen over auto’s. Hoef ik lekker alleen maar te luisteren wie welke supercar waarom niet meeneemt naar de beurs. Over het viaductje en ik vond dat ik keurig 5 kilometer liep in 28 minuten. Dat mag zondag dus nog langzamer, maar dan zal het ook anders voelen! In de wijk ging Vincent verder voor 3 minuten zijn “eigen tempo” in zone 3 en ik hobbelde door naar huis. Loop ik gemiddeld 5:47 net in zone1. Abnormaal.
In Mei noteer ik de volgende ongelooflijke trainingsgetallen:
- 74,5 uur sporten. En dan telt alles mee: wandelen, krachttraining (te weinig) en natuurlijk fietsen, hardlopen en zwemmen.
- 18 uur hardgelopen en daarin heb ik 183 kilometer afgelegd.
- Ik heb 1013 kilometer gefietst! In mei heb ik zomaar 39,5 uur rondgetrapt.
- Tot slot heb ik bijna 23 kilometer gezwommen. Bijna 9 uur in het water gelegen.
- In totaal heb ik ruim 1250 kilometer bij elkaar gesport! Niet normaal toch? Zoveel heb ik werkelijk nog nooit verzameld in 1 maand!
Het zal wel ergens goed voor zijn. 😉
1 juni – Global Running Day – en dan een rustdag ? – bijna….
Geen enkele kans van slagen, die combinatie! Nul. Hardlopen is namelijk niet mijn tweede natuur, maar inmiddels mijn eerste. Dus niet lopen is teveel straf. Ik kan me bij vlagen heel goed op mijn werk concentreren. Tot ik weet dat de briefing online staat. Als ik die ga kijken, komt mijn beste vriendin langs. Daarna ga ik samen met Vincent hardlopen. Heel langzaam. Ik mag niet harder dan 6:00 minuten over de kilometer. En eigenlijk maximaal een half uur. Allemaal van mezelf hoor! Ik wil de nieuwe hartslagmeter testen. En ik wil testen of de triatlonsetting klopt, dat ik bij het hardlopen een waarschuwing krijg om te gaan eten. Dus ik doe eerst “zwemmen” voor de deur, dan fietsen en wisselen. Vincent ligt in een deuk!
En dan starten we met hardlopen. Het miezert. So what. We kletsen en ik hou het tempo heel erg laag. De hartslagmeter zit er in het begin vreselijk naast met zone 2, maar binnen een kilometer daalt de hartslag spectaculair tot onder zone 1. We hobbelen lekker om het centrum in Buiten heen.
Vincent maakt een ommetje voor het fotograferen van een auto. We zeggen heel even J van de winkel J&K gedag (maar die is druk) en we kiezen de rechte route.
Ik heb wel last van een suikerdopje, net als Vincent eerder vandaag had. Hij trok helemaal weg, ik loop gewoon door en weet dat ik dit ook ga tegenkomen, oefenen dus! Ik krijg netjes een melding na 20 minuten. Jippie, het werkt! Het maakt me niet uit dat ik zelfs de 5 kilometer niet red. Van de 35 minuten heb ik er 5 in zone 1 gelopen. De rest kwam in geen enkele zone uit. En dan nog een tempo van 6:20 gemiddeld. Ik heb gerend op Global Running Day. En de briefing komt morgen wel! Ik blijk opeens ook nog eens te kunnen nietsdoen. Dubbel geslaagd.
2 juni 2022 – Het laatste stukje hardlopen voor de hele triatlon in Hamburg.
Ik heb een vrije dag van het werk. Kan ik rustig inpakken. Nog een keer naar de therapie om alles op z’n plek te zetten. Ik ben kalm en onrustig tegelijk. Beetje ijsberen en ook voor me uit zitten te staren. Ik ga naar de kranig therapie. Om alle kleine pijntjes eruit te halen. En om nog even helemaal ‘in mijn kracht’ te komen. Het werkt. Ik verzamel alle spullen. Na het eten moet ik nog 1 ding hebben: mijn trisuit. En ik mag nog 1 keer hardlopen. Vincent gaat na zijn wiskunde met me mee.
Het kleine overbekende rondje Oostvaardersplassen. Ik heb nog een leuke opdracht ook: een kilometer in zone 1/2 en dan 800m op tempo 5:30. Moet ik vier keer doen. We gaan onverhard en we kletsen heerlijk. De zon schijnt, het stikt van de vliegjes, de omgeving is prachtig en het lopen gaat easy.
In de tweede keer lopen we onverhard en bedenk ik dat de 800tjes als marathon indicatie geschikt zijn. Geen idee of dat ook geldt voor marathons in een triatlon, maar nu is bijkomend effect ‘onverhard’. Vincent timed op 4:15. In uren zou dat een marathon kunnen zijn. Ik maak me geen illusies.
We maken een ommetje naar de volgende brug. Ook deze 800m gaan in ongeveer dezelfde tijd. Ook onverhard. Vincent rent op en neer voor motoren die lekker langs scheuren. Ik loop echt met gemak! Niet te geloven. Daar is natuurlijk een heleboel werk aan vooraf gegaan, maar dit is een aangename verrassing. Aan de andere kant ben ik er ook klaar mee, met al dat trainen. Ik moet weer naar de toilet, het blijft toch lastig. Accepteren dan maar. Ik kan nu bij RvR die mijn voedingsschema heeft gemaakt en mijn trisuit heeft bedrukt. Het trisuit is prachtig geworden! Vincent draagt ‘m en ik loop nog 1 keer op een heel flink tempo 800 meter. Even de energie eruit. 3:52 – Mocht ik willen!
Op 26 November 2021 heb ik me voor de Ironman ingeschreven. Tussen nu en de triatlon in zitten ruim 1100 loopkilometers, zo’n 160 fietsuren en net geen 100 zwemkilometers. Er heeft afzien tussen gezeten binnen op de fiets. Corona. Diverse halve marathons. In december zelfs een hele marathon. Er zat een fikse verkoudheid tussen. Onbalans in het lijf. En in mijn hoofd. En de prachtigste fietsmomenten langs de dijken van de polder. Ik heb met anderen gesport: Joyce, HB, KH; maar vooral met mijn allergrootste steun Vincent. Ik heb tranen vergoten van ellende in de regen en ik heb plezier gehad in het doen van wedstrijden. Ik heb gewanhoopt en gedacht aan uitschrijven. En ik heb hard gewerkt aan voeding tijdens de wedstrijd en ook in de rest van mijn levensstijl. Er zijn sociale dingen die ik niet heb gedaan en ook mijn huishouden heeft te leiden gehad onder de sportambities. Het werk is niet altijd op de eerste plaats gekomen, maar dat is een mooie tegenhanger geweest, om te denken in plaats van alleen maar te bewegen. Naast RvR voor het voedingsschema, stond de meest geweldige trainster waar ik alleen maar van kon dromen klaar. Met leuke trainingen, uitdagingen en bemoediging.
Naast mij stonden al die tijd Rob en Vincent. Rob heeft me aangemoedigd de Ironman te doen en me elke keer weer laten gaan sporten. Daarbij heeft hij voor mij de passende fiets gebouwd. En me keer op keer naar buiten geduwd. Vincent ging weer mee voor de gezelligheid, het steuntje en om zijn eigen training te doen (die hem op het podium hebben gebracht). Dat ook zij volledig de Ironman omarmt hebben, daar prijs ik me gelukkig mee. Meer dan wat ook. Rob en Vincent hebben dit voor mij mogelijk gemaakt.
Ik toeter niet elke training op Facebook of Instagram (al was ik daar de laatste weken wel mee bezig) en het is al heel wat dat ik alles op Strava heb gezet. Maar vandaag zet ik ook een keer wat op de social media. De reacties, succeswensen, je-kun-het en ‘geniet-ervan’s zijn overweldigend.
yes, I am ready.
Wetend dat die ene dag sporten het resultaat is van al die andere uren en dagen.
3 juni – Een lange reis naar Hamburg ?
Veel file. We gingen niet over Groningen, maar via Emmen, want dat zou korter zijn. Binnendoor naar Bremen. Ik dronk heel veel. Dus we moesten ook een paar keer stoppen. Ik sliep ook achterin. En toch is deze reis maar een heel klein stukje van het lange avontuur naar Hamburg! Het onderkomen is geweldig. Een goeie plek om slecht te slapen. Een onderkomen met lekkere bedden. En met een weegschaal erin (die best correct lijkt te zijn, maar wel weinig aangeeft) en een wasmachine. Een boot! Ik ben niet zo ongelooflijk bang, maar wel gespannen. Een combinatie van onrust en gelatenheid.
Zaterdag 4 juni. The day before…
Ik slaap in delen. Niet diep, niet lang, maar van tijd tot tijd. Er zijn 1000 dingen die ik nog kan bedenken. Wat als ik voeding verlies? (Dan pak ik aan van de organisatie) Wat als ik twee keer lek rij met de tubeless? (Dan heb ik twee patronen bij me) Wat als ik in paniek raak bij het zwemmen? (Dan ga even over op schoolslag) Wat als ik last van mijn enkel/knie/hamstring/linkerteen krijg? (Dan ga ik dribbelen)
Ik kan nog even zo doorgaan. En meestal lukt dat in het donker nog het beste. Ik leg alles klaar.
Dan wandelen we de 3 kilometer naar het centrum waar de happening gaat plaatsvinden. Als het me wat aanvliegt pak ik gewoon Vincents hand vast. Meteen komen we JB tegen bij de registratietent. Gevolgd door de enige andere mij bekende deelnemer DdK. Gezellig. Ik ben voor deze keer volledig gericht op mezelf. Laat al die toppers maar hun eigen ding doen. Dat gevoel van egoïsme is mij vreemd. In de rij mag Vincent mee en om de spanning af te wenden hebben we een spelletje bedacht: verzin een nieuw dubbeldier. Een beest met vinnen en hoorns is bijvoorbeeld een visgeit. We hebben grote lol in de rij. Tot nog toe staat de koekoekat met stip op de eerste plaats. Ik neem de tas, de nummers, het bandje en de special needs tas in bezit. We gaan de winkel door en ik koop een t-shirt met mijn naam er ook tussen!
En dan gaan we naar het startgebied. Daar overvalt het me opeens als ik het water zie en de brug. Voor ik in huilen kan uitbarsten roept Rob Vincent toe: ‘snel, verzin een dier!’ 🙂
We lopen om het parkje heen. Ik ga het wel zien morgen. We gaan inzwemmen, Vincent en ik. Gelukkig heeft Vincent een brilletje extra bij zich, want die van mij ligt in het huisje. Het water is heel even koud en dan heb ik al mijn beetje verwarming toegevoegd. Natuurlijk doet Vincent er wat langer over. We gaan zwemmen en het is HEERLIJK.
Vincent naast me zien, makkelijk slagen kunnen maken, zonnetje en Hamburg op de achtergrond. Dit is herinneringen maken! Dit is puur genieten! Er zijn geen golven. Geen enkele moeite. En onderweg liggen we stil gewoon om te genieten dat dit kan! Ik geniet enorm, maar Vincent vindt het koud en ver en zijn voet doet pijn.
Ik ga nog net zo moeiloos een rondje alleen. Navigeren gaat goed, het water is heerlijk en ik ben nu al blij. Bij het weggaan spreken we JB weer. Deze ‘supervrouwen’coach kan mijn achting niet langer wegdragen, ik kijk neer op de wijze waarop zij dit aanvliegt. Als een “training” omdat ze niet genoeg getraind heeft. Tjonge, wat een geweldig voorbeeld – not. Ik laat me niet langer intimideren. “jij hoort daarbij he”, schreef Joyce me vanmorgen, “tussen al die wereldatleten”. Tevreden over mijn eigen houding wandelen we weer drie kilometer terug naar de woonboot. Ik eet en drink. Langzaam aan richt ik me alleen maar op mezelf. Die focus heb ik nog nooit ervaren. Nooit. Volledig bezeten door 1 ding. Ik zie niet op tegen de uitdaging of de afstanden. Dat heb ik allemaal getraind. Ik weet wat en hoe ik moet eten. Ik kan zwemmen. En hardlopen zal zwaar zijn, maar dat ken ik. Ik ga het beleven. Wat niet goed gaat, zal ik oplossen. En wellicht is er niks op te lossen.
Samen met Vincent leg ik alles nog 1 keer bij elkaar en neem ik alles nog 1 keer door.
Dan gaan we met fiets en spullen nog een keer 3 kilometer wandelen. Nu vind ik het wel eng en onbekend. In die enorm grote wisselzone. Daar staat mijn racefietsje tussen grote tijdritfietsen.
Ik hang de tassen op, wordt nog geïnterviewd en dan wil ik terug naar het huisje. Ik heb rust nodig. Concentratie nog verder focussen. Ik eet veel. Lukt ook prima. Ik ben toch zoveel afgevallen! (een weegschaal in het vakantiehuisje, wie bedenkt dat!) Nu nog proberen zoveel mogelijk te slapen. Ik ben er klaar voor.
