dinsdag 7 juni – Uitfietsen.
Ik heb nog een dag vrij. Alles moet nog landen, en ik moet zeker nog landen. Alles van me af schrijven. Ik slaap nog steeds niet erg goed. Ook eten blijft maar achter en ik weeg nog maar 66 kilo. Mijn fiets moet worden schoongemaakt en hier en daar neem ik weer contact op met mensen om naar hun zaken te informeren. YZ die zelf ziek is vlak voor haar eigen ‘hele’ vraagt me of ik verdrietig ben dat alles voorbij is. Ik moet lang denken over het antwoord. Ik ben niet verdrietig, nee. Omdat het zo goed gaat met mij. Omdat ik weet waar ik het uiteindelijk allemaal voor doe. Ik mag het jaar nog afmaken en ik heb altijd al verder vooruit gepland. Ik ben blij dat ik een heel, heel klein beetje spierpijn heb in mijn bilspieren! Heb ik toch iets… Mijn collega’s zijn zieker. Ik kan echt alles weer. Zelfs het verbranden geeft weinig last. Ik hou gewoon een wit trisuit aan! Moeiteloos wandel ik naar de winkel en terug. Ik moet toch nog toegeven aan de kaneelkussentjes! Al worden het kaneelstokjes. Mijn armbandje met Ironman erop ga ik omhouden tot ie eraf valt!
‘s Middags komt het opeens binnen wat ik gepresteerd heb, doordat ik binnen een kwartier 3 onbetaalbare bevestigingen krijg terwijl ik de kaneelstokjes eet: ten eerste blijkt de hormoonspiegel toch even uit balans. Daarnaast krijg ik van Rob een onderzetter voor de Ironman Hamburg met mijn naam erop, voor mij een gebaar van pure trots. Tot slot kan ik mijn tranen echt niet meer bedwingen als ik het bericht van de triatlonvereniging zie:
Om door de club waar ik me altijd ‘te min’ voor heb gevoeld, bestempelt te worden als powervrouw en in 1 bericht te staan met het grote voorbeeld van half Almere, dat doet me wel iets!
Vrouwen en Ironman
Ik kijk nu pas goed naar de uitslagen. Wat me opvalt is hoe weinig vrouwen eigenlijk maar meedoen en finishen.
Er zijn 2009 deelnemers, waarvan er 1798 gefinisht zijn binnen de 15:30 uur. (Je mocht het afmaken, maar dan ben je niet gefinisht. HBo is gefinisht in 15:30:30, maar die telt dus niet als finisher, dertig seconden vergist, zie verderop in deze blog)
Gestarte dames: 228 (tweehonderdachtentwintig slechts) 11 % van het deelnemersveld.
Gefinishte dames: 188. Waarvan 10 Pro-atletes (ook daar zijn er 3 niet van aan de finish geraakt)
Er vallen 40 vrouwen uit tegen 211 mannen.
Dat betekent dat slechts 10,5% van alle finishers vrouwelijk is. Hoeveelste ik zelf ben van al die vrouwen is moeilijk te bepalen. Maar ik ben zeker niet laatste in mijn age-group!
En dan ga ik lekker fietsen samen met Vincent. Heerlijk dat ik niet op tempo, cadans of wat dan ook hoef te letten! Ik moet wel goed opletten door de vermoeidheid, maar ik fiets volledig probleemloos weer. Nog geen zadelpijn! Leuk en lekker over de mooiste paden van Almere met de allerleukste puber van de hele wereld
Van de trainster moet ik toch nog even rustig aan doen en het er een week van nemen. Als je werkelijk nergens last van hebt, is dat best lastig! Maar ik luister trouw naar haar. Aan het einde van de dag verzamel ik alle foto’s en koop de foto’s van Ironman bij. Ik heb alles van binnenuit opnieuw beleefd en nu kan ik kijken hoe de buitenkant er uit zag.
8 juni – zwemmen en 800 dagen
Ik slaap nu alleen nog heel slecht, verder heb ik nergens meer last van. (en dan bedoel ik een gemiddelde van 5 uur per nacht over de afgelopen week) Ik heb nog steeds geen klachten, gek he?! Soms is werken hetzelfde als een hele dag achter de werklaptop zitten toch? 😉 Mijn verhaal voor de blog is wel af. Ik ben geland en wil me nu weer terugtrekken in de coulissen en lekker mijn eigen ding doen. Trainen en sporten. Ik ga zwemmen. Bij de TVA. Ik zie er een beetje tegenop om mensen onder ogen te komen. Maar ik weet dat zwemmen echt moeiteloos zal lukken.
Een aantal mensen feliciteren me. Slechts 1 iemand vraagt: wat doe jij hier? Nou: zwemmen. In baan 3. Met zijn drieën. En met een pullboy. Beetje voorop, beetje op tempo en vooral: 4 keer 50m benen! Die gaan ook met gemak. Raar toch? Ik denk dat dat mijn getraindheid het allerbeste weergeeft: gewoon door na een Ironman alsof er niks gebeurt is. Dat doet deze saaie, simpele, vrouwelijke, gekke age-grouper toch maar even! Ik schrijf het zo gekscherend op omdat HBo (die niet traint en voor de lol 10 hele triatlons doet en wel een podium en een blog krijgt op het triatlon-podium) mij in zijn verhaal op de grote triatlon-website vermeld:
Ik ga me niet in de discussie mengen. Laat mij maar in alle rust mijn eigen dingen doen. Ik heb 2 horloges om bij het zwemmen. De Apple Watch neemt de zwemtraining ook op. Omdat ik dan ACHTHONDERD dagen achter elkaar het rode doel heb gehaald. Dat is meer dan twee jaar lang, elke dag het bewegingsdoel halen. ELKE DAG 350 kilocalorieën met beweging verbranden. Nu kan ik stoppen. Theoretisch. Grote en kleine doelen: ik ben ambitieus genoeg om ze te halen. Ik ben van ijzer gemaakt. Een heel speciaal soort: FE-male. En wat gebeurt er met ijzer als het te lang rust? Dat roest. Nou, mooi niet! Misschien morgen.
9 juni. Een fikse wandeling en optreden als fietsbegeleider.
Ik ga wandelen met een collega die in de buurt woont. Nou ja, ik wandel anderhalve kilometer lekker door en dan wandelen we samen al kletsend een paar kilometer en tot slot stap ik op flink tempo weer naar huis. Al met al verzamel ik zo weer 6 wandelkilometers. Ik heb nergens last van! Echt niet! Ik mag vandaag fietsen, maar Vincent gaat hardlopen. Hij heeft nog iets tegoed, zo vaak als hij met mij mee ging – joggend en op de fiets. Ik ga naast hem fietsen en tegen hem kletsen.
Zo leuk! Het arme kind moet intervallen doen en dan fietst er ook nog een moeder naast die de route veel te kort heeft gemaakt en roept dat hij toch echt harder moet lopen als ie op 4:40 zit. Dat tempo red ik al nooit, laat staan in zone 3. Op de fiets lukt het me wel hoor! Geef ik hem water in de dribbelminuut. En hou ik hem bezig met gekwebbel.
Op een gegeven moment gaat hij wat zeuren en dan stuur ik hem het bos door: kan hij even tot rust komen en is hij even op zichzelf aangewezen en dan fiets ik verhard het ommetje. Hij komt verkwikt weer het bos uit en samen maken we zijn loopje af. Hij moe, ik blij.
10 juni. Rustdag. ?
Deze week hoeft er niks. Hardlopen mag pas zondag weer. Strenge trainster, maar ik weet dat ze als altijd gelijk heeft, dus ik hou me in. Al voel ik aan alles dat het kan. Deze vrijdag maak ik mijn blog af, knoop ik alle losse eindjes van Hamburg aan elkaar en kom ik ook tot de ontdekking dat het huiswerk er onder geleden heeft toen mama het overzicht niet bewaarde. We lopen ongeveer 200 Engelse woordjes, een speech en natuurkunde achter. Ik heb ook alles gestreken en piano gespeeld. Verder vond ik het voor deze ene keer eens prettig om niets te hoeven bewegen!!!! Ik doe mijn IM-shirtje aan wat ik gekocht heb en waar mijn naam op staat. Het is echt een HEERLIJK zittend shirt! Jammer dat ik ‘m ooit weer uit moet doen.
11 juni Fietsen ??♀️ en… toch maar wel… ?♀️?
Ik legde vanmorgen een verrassend bezoek af aan een vriendin die tot voor kort nog niet van triatlon had gehoord. Dat was wel eens goed voor mij, dat er iemand met de wenkbrauwen fronst als ik vertel hoe ik getraind heb en welke afstanden ik afleg en hoe ik dat alles combineer. Dingen die voor mij normaal leken geworden, blijken dat dan voor gewone mensen die vis-tv maken niet zomaar te zijn! Leuk om te ontdekken dat er absoluut aspecten zijn die ik niet emotieloos kan vertellen! Ik brak echt toen we een precair onderwerp besproken en ze op dat moment De Weg van Guus Meeuwis draaiden. Het enige stukje songtekst wat ik heb gebruikt in de blog. Doordat de blog af is, kijk ik er nu meer naar vanaf de buitenkant, naar de foto’s en ik hoor en lees wat anderen vinden en als tips hebben. Ik heb de laatste dagen wel lekker gesnoept en vandaag had ik onwijs zin in een frikandellenbroodje! Dat trekt vast wel weer bij. Ik slaap nog steeds onrustig, maar dat kan ook komen van de suikers! ‘s Middags moet er veel huiswerk verwerkt worden. Dan mag ik gaan fietsen na het eten. Geen idee hoe lang of waar ik heen moet. Zonnetje en lekker een flink tempo. Ik laat het rondje Oostvaardersplassen nog wel even, want daar is weinig aan af te snijden als het niet lukt. Dus ik ga richting de Grote Trap. Het gaat lekker. Ik luister een muziekje. Wat een verschil met de vorige keer dat ik hier de regen tegemoet fietste. Het lijkt veel langer geleden dan het is!
Ik bedenk wel dat het hardlopen morgen niet gaat passen, tenzij ik vroeg op sta. En dat wil ik niet. Stel dat ik eens een keer wat langer kan blijven liggen. En tijd nodig heb voor meer Engelse woordjes! Ik weet dat Annemarie het niet slim vindt, maar ik ga dadelijk toch echt rennen! Ik moet gewoon. Junkie. Ik fiets een apart rondje mijn neus achterna.
Het rondje komt gewoon uit mezelf en ik vermaak me wel. Met een heleboel gedachten en ideeën. Beetje spelen met de wind en vooral veel accepteren. Lekker 30 kilometer verzamelen en voor mij op een aardig tempootje.
Eenmaal thuis heb ik snel de hardloopschoenen aan. Proberen. Niet overdrijven, in de wijk blijven en als het niet lukt meteen omkeren. Maximaal 5 kilometer. Als ik hardloop, weet ik hoe het écht gaat, dan voel ik het aan. Het gaat prima. Ik let scherp op de hartslag en op het tempo, maar vooral voel ik hoe mijn benen zijn en hoe zwaar het lijkt. Mijn bovenbenen zijn iets zwaarder dan verwacht. Mijn knieën zijn heel licht gevoelig.
Maar ik ben BLIJ. Het is ontzettend fijn en bevrijdend om weer te rennen. Om weer natuur te zien. Ik heb muziek op staan. Ik kijk voor me uit en ik zie al die schakeringen groen.
Vanmiddag riep ik nog vol overtuiging: ik voel me echt super, ik zou zo 10 kilometer kunnen rennen! Ik zou tien kilometer niet gered hebben, maar 5 kilometer maak ik echt moeiteloos vol. Binnen 29 minuten. De vermoeidheid zit in mijn hoofd, maar deze loopjunk is voor vandaag weer heppie de peppie.
12 juni – Een zeer bijzondere dag!
Niet alleen omdat we een jarige in huis hebben en omdat ik weer een keer goed slaap is het een bijzondere dag. Ook niet omdat we bij een ander op verjaardagsvisite gaan, zodat ik de hele dag lekker niet oplet met eten en ik gewoon taart en lekkernijen snoep! Het is ook niet zo bijzonder dat ik mijn moeder-‘duties’ vervul en weer dik 100 Engelse woordjes leer met de puber. Zelfs niet bijzonder dat ik even terugval op een oude ‘kill’; te weten monteren. Dat alle was weer in de kast ligt is ook totaal niet bijzonder. Maar na het late avondeten dacht ik de hele dag dat ik zou gaan hardlopen. Of desnoods fietsen. Lekker tussen 9 en 10 uur. Gouden uur meepakken. Nog steeds niks aparts aan. Maar nu komt het: ik heb géén zin. Eigenlijk komt dat ook zeker vaker voor, maar… DEZE KEER GEEF IK ER EENS LEKKER AAN TOE. Ik ga op de bank hangen. Bokkepootjes eten. Ik doe niet aan sport. Lekker puh! Ik denk gewoon even terug aan dat moment van vorige week. Vanaf de BANK.
Geloof me: dat ik niet hoef te sporten, niet van mezelf, er ook geen noodzaak voor heb en geen doel na hoef te streven én dat ik dus toegeef aan ‘geen zin’ maakt dit een bijzondere dag!