10 september
Ongeveer 3 uur ‘s nachts: ik word (weer) wakker en moet plassen. De plek waar normaal mijn maag zit is een steen geworden. Zenuwen. Ik kan honderd keer tegen mezelf zeggen: niet nodig, maar de steen wordt niet vergruisd.
6 uur: opstaan, vol met steen en met moeite 1 broodje erin duwen. Ik leg me daar bij neer.
Kwart voor 7: De decal wil niet op mijn arm plakken!
Ik ben vreselijk zenuwachtig. Bang dat ik het niet ga redden. Ik ben niet zo goed getraind. Moe. Wat te zwaar. Onzeker. De omstandigheden zijn slecht: qua wind en regen.
Kwart over 7: ik wil liever niet starten. Het is geen optie. Maar ik wil liever wegrennen.
Half 8: ik ben vreselijk gespannen. Er is niks aan te doen. Ik sluit me af, wandel door de mist. Doe wat ik moet doen qua spullen en voorbereiding.
Kwart voor 8: de regen. Enorme regen. Mooi om mijn tranen niet te zien, want van de spanning huil ik alleen maar. Waarom weet ik niet: de angst dat er iets is met de fiets en ik moet afhaken, de angst om weer misselijk te worden, de angst dat ik het niet ga kunnen. Ik moet mijn tas kwijt! En een wetsuit aan. Ik sta bij HB, RV en Rob. Alles gaat op de automatische piloot als vanzelf, maar die steen zit nu overal. Het is pijnlijk. Ik doe mijn best en wil niet onderdoen voor al die bekenden, maar ik ben weer bang. Niks helpt.
Ik blijf bij Rob staan, maar er valt niks tegen me te zeggen. Hij wordt net zo nat als ik door dit rotweer. Ik ga met RV het startvak in, een lekker snel vak. Ik zie ook anderen staan die er niet thuishoren. Ik doe nog een gebedje en zwaai naar MB.
Half 9: Ik spring in het water, lekker warm en de spanning is weg. Mooi! En nu kalm gaan zwemmen. Ik haal binnen 100m alle ambities eruit: mijn enige doel vandaag is de finish halen. Hoe, dat gaan we zien en voelen. Ik adem 1 op 4. Zonder paniek. Zonder moeite. Lekkere lange slagen maken. Een plekje zoeken en vooral gebruik maken van de drag van anderen! Ik ken de weg en anders kan het niet missen 🙂 Boei rustig ronden en ik voel mijn horloge dat ik al 500m heb gehad. Die staat dus aan en had ik verwacht te voelen hier. Even krijg ik het moeilijk als ik de motor ruik en haal ik 1 op 2 adem, maar ik kom er weer in. Het zwemmen beheers ik. Heerlijk! Vond ik het eerder al geen gevecht meer, nu is er zelfs ruimte om te bedenken wat en hoe ik het doe. Golfjes merk ik niet en ik hoef ook niet te kijken. Ik navigeer soepel en zoek zelfs even een paar benen uit om achter te hangen. Ik voel de regen. Ik bedenk verschrikt dat ik niets heb voor op de fiets als ik het koud krijg! Terug naar de realiteit: hier en nu zwemmen. Plantjes onder me. Boei ronden. Sukkel met schoolslag. Maak me niet druk. Op de weg terug ga ik zelfs 1 op 3 ademen om het beter in de gaten te kunnen houden. En daarmee nog iets stabieler te liggen. Ik gebruik mijn benen niet. Ik zwem op wetsuit en armen. Nog een bui. Richting de boog terug en lang doorzwemmen. Ik ben eerder benieuwd of ik dizzy ben dan dat ik me nog ergens zorgen over maak.
Ik ben niet duizelig, kijk tevreden naar de tijd en doe rustig aan in de wissel. De tent is zo vochtig dat er een waas hangt van mist! Ik pak kalm de goede tas, stop het wetsuit in de plastic tas en ik doe de sokken aan op de stoel. Geen last van duizeligheid of iets. Dan loop ik naar mijn fiets. Ik maak geen haast. Waarom zou ik?
Ik zwaai nog her en der, contstateer dat het droog is en niet koud en dan stap ik op. Ik hoor her en der vaak mijn naam. Leuk, dank iedereen. Ik stap op en ook hier meteen het gevoel: we zien wel wat het wordt.
Ik lach blij naar de fotograaf en dan ga ik eigenlijk lekker hard. Ik zet het wattage voor. De natte baan valt mee, ik ga niet liggen. Iedereen mag me inhalen. Ik ben hier om te finishen. Op het stukje naar haven zijn er heel veel vliegjes, jakkes. Haven is een ramp met de steentjes, het is maar goed dat ik niet wil racen. En dan het fietspad en de wegen langs bij Qonsío. Het is droog en warm. Honderd gedachten buitelen door mijn hoofd. Ik denk aan hoe ik hier wandel met mijn collega. Ik peins over vanalles. We pakken het fietspad! Da’s anders dan ik verwacht had. Daar zit M, supersupporter. Net als ik HansB inhaal. De enige die ik inhaal. In mijn zwarte pakje ben ik iets minder herkenbaar voor mijn supportersvjgjgjgui merk ik. Er zijn geen startnummers. Dan over de weg, omdat ik die niet verwachte is mijn bocht niet zo strak. De enige keer dat ik iemand hinder. Fietspad richting de dijk. Er is zelfs even zon! Ik zie nu ook veel zonnebloemen die ik met EvdS samen niet zag. En dan de dijk op. Ik zie het meteen: de windmolens zijn zo opgesteld dat we wind tegen hebben. Het is niet anders. Bikkelen tot Lelystad. Ook al is het niet veel wind.
De stilte. Dat valt me op op de dijk. Geen auto’s geeft stilte. Zo nu en dan een dicht wiel, maar vooral veel stilte. En ik zie ook veel mensen met een lekke band. Het is druk op de dijk. Filerijden. Ik word nog steeds veel ingehaald. Maar dat stoort me niet. Ik ga lekker liggen. Alles zo bekend. Op naar Bloq. Ik rij netjes 27 volgens het bord. Dank vrijwilligers en doei! Daar zijn J&D weer, die zie ik overal geloof ik. Ze waren net nog in de wisselzone. Netjes ben ik aan het drinken en eten. Brokjes. Ik word door M ingehaald en ik denk bij mezelf: laat ik daar eens even achter blijven hangen. Er zijn zoveel treintjes. Ik doe het niet opvallend en kan lekker even wat tempo halen. Helaas komt de motor die me waarschuwt dat ik of moet inhalen of twee strepen afstand moet houden. Ik neem afstand en laat M gaan. Dan ga ik liggen en genieten van de weg voor me, de rust en ik kijk nog even opzij naar waar we zwommen.
Ik kom in een flow en hoef alleen maar te trappen in deze prima versnelling en verder niks. Heerlijk! Ik laat me even niet afleiden door drinken en fiets. In een flow. Dan de Knardijk op helaas. Krap en veel mensen die inhalen en die ik ook wil inhalen. We moeten op het fietspad blijven. Het gaat wel aardig zo, en dadelijk heb ik wind mee! Het stuk langs het veld gaat volkomen aan me voorbij. Bij de Praambrug staat DR met het roze team. Zo leuk!! En van tijd tot tijd komt KH voorbij want die volgt haar hubby met de motor. Hij zit in mijn buurt. Ik moet plassen. Doddaarsweg gaat helemaal voorbij aan me. Liggen en fietsen. Heerlijk niets. 50 of 60 Kilometer alweer. Ik tel maar niet. Eigenlijk is het tamelijk saai en gedachteloos. Ook twijfelloos. En ietwat tempoloos. Ik hoop 29 gemiddeld te halen. Straks, als ik wind mee heb. Nu zakt het iets af. Ik wordt door de eerste 2 toppers ingehaald. En dan langs het technische stuk door het koude bos. De ideale plek om te plassen, maar het lukt me niet zo. Ik hou de voeding goed in de gaten. Winkelweg. Ik heb even niet meer zoveel zin, maar KH rijdt weer voorbij. Hier gaat het makkelijk hard. Gelukkig maar. Dan langs het nieuwe stuk bij de windmolens. DM van KH haalt me in en de volgende groep toppers ook. Die fietsen dicht op mekaar. Op het fietspad is iemand gebotst. De ziekenauto komt er aan.
KH filmt mij in 1 moeite door. En dan kijk ik naar de windmolens en zie ik dat we weer wind tegen hebben. Ze zijn gedraaid. Sjips. We mogen de weg op! Dat is dan wel weer leuk. Liggen en plassen. Het lukt een beetje. We rijden nu om over de weg. En dan de laatste dijk op. Meestal heb ik hier kracht om een tandje bij te zetten, maar vandaag niet. Of het de wind is of dat ik niet klaar zal zijn na 90km of wegens het plassen: het gemiddelde gaat niet omhoog naar 29.
En dan weer terug de stad in. Dan ben ik gerust, want nu ga ik het halen. Dan maar niet in een snelle tijd.
Ik plas nog een keertje. Er zijn al veel mensen op het loopparkoers en ik zie DS nu al wandelen daar. De zon schijnt volop. Netjes afstappen en de wisselzone door.
Ook nu rust en kalm. Ik pak de gels en doe schoenen aan. Ik schaam me kapot, maar nu lukt het plassen wel. Jakkes, sorry mensen. Ik loop snel weg en kom B van JB tegen. We lopen samen naar buiten.
Ik ben opgelucht dat ik kan gaan rennen. Ik doe dit dan weer met gemak. Even inkomen in de drukte.
En gedag roepen tegen MB en Manuel. Dan ga ik DM inhalen en KH neemt ons beide op de foto.
Ik doe gewoon rustig wat goed voelt. We zien wel hoe en wat. Ik ga het redden voor de cut off tijd. Blijven rennen. Het gaat best hard eigenlijk. Ik neem water op de posten. Ook over me heen om de plas af te spoelen. Ik groet mensen en bij het brugje zie ik EvdS. Lieve meid. Daar staat de organisatie in stropdasje en die mevrouw ken ik.. Ik ben een van de weinige die een naam heeft staan op een pakje en de mevrouw zegt ‘hop anke’. Goh, mevrouw Jorritsma, ooit burgemeester van Almere! Veel tijd om er mee bezig te zijn heb ik niet, ik kan onder een sproeier door lopen en dan langs een herrietentje en over steentjes de parking van de Floriade op. KH staat daar en dan over een zonnige parking richting de Floriade. Het gaat me goed -voor nu. De eerste ronde ren ik in elk geval! Op de Floriade is sjieke muziek en sjieke mensen en rust en het is even leuk. Er is ook water. Dan door naar de verre post, inmiddels in de felle zon. Water van JS. En dan de brug over. Het gaat nog makkelijk en ik neem de gel. Bij de brug support van AA en mensen die mijn naam zien. En dan het kleine brugje. Daar is mijn trainster!
Langs de flats zitten mensen die blij zijn dat ze mijn namen weten. Ik mis het startnummer niet. De gel valt niet helemaal goed. Verd*mme. Het is nog niet erg, maar de misselijkheid is er weer. Ik loop er wel doorheen. 5km in 28 minuten, suffe Anke: dat hou je niet vol. Maar voor nu is het oke. Bij de volgende post staat MD, mijn held! “Ze loopt alweer joh” roept ie. Het is ook hier nog wat druk, maar ik doe vandaag mijn ding. Lumierepark en de zon door langs het water. Het is verdulleme heet.
Daar staat AD en na de Red Bull zijn J&D er weer bij de TVA tent. Ziekenhuisbrug over en de eerste ronde heb ik binnen! Maar ik moet. Dat was te verwachten, maar lastig. Ik ga de Arena door, probeer me af te sluiten. Ik zwaai naar Vincent en even later naar Rob en Manuel die bij het hotel staan. Hou die voeding alsjeblieft zeg. Ik heb een moment gemist, maar dat voelt niet verkeerd.
En MB. Er lopen ook toppers tussendoor. Daar staat mijn vriendin SH! Speciaal voor mij! Ik lach naar iedereen, alsof het leuk is en goed gaat, maar ik ben misselijk van binnen en hoef net niet te spugen. En dan naar de eerste post door naar de Dixie. Ik schijt alle energie er weer uit. Narigheid. Het ging zo lekker. Ik pak het tempo weer op en dat gaat best goed, maar het hoef niet meer nu. Van mij. Ik mag wandelen. Ik blijf echter grotendeels rennen denk ik. Herrietentje. Parkeerplaats. “Cola” roept KH. Echt? Parkeerplaats. 10 Kilometer met dixiestop nog altijd binnen een uur. En dan de Floriade op en daar zitten LM en zijn vrouw G. Schatten!
Ik stop bij het water en zal vanaf nu niet meer alles rennen. Waarom zou ik? Niks te winnen of verliezen. Ik neem nog een gel. Met water. Bij de post. Weer niet. Ik zeg het even bij de trainster. Ik wissel het rennen nu wat af en consolideer. Bij MD op de post ga ik over op cola. Stappend in het Lumierepark. Rennend onder hoogspanningsmast. Met een man achter me. Ik praat even met hem, hij heeft een finishersshirt aan van eerdere editie. Hij vindt mijn looptempo prettig. Maar ik wandel nog een stukje tot de Red Bullboog en ren daarna weer. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Ziekenhuisbrug en Arena zal ik moeten rennen. Ik zie R&H en zij roepen me toe. Zo blij dat zij er zijn, ik krijg er kippenvel van.
Ik blijf een stuk rennen, maar niet meer vanzelf. Ik zie Vincent wel denk ik. Nog 1 rondje. Ga ik hoe dan ook doen. Rob is weg, die doet zijn eigen werk nu. Manuel loopt een stukje mee. Dat is lief van hem. Zo hard ga ik niet meer hoor. En dat hoeft ook niet. Ik kijk nog even naar de tijd, maar die gaat niet echt goed worden. Ik kijk uit naar SH, maar ik zie haar niet. Het is nu duidelijk rustiger, de meeste mensen zijn klaar en de toppers voor de marathon komen er pas net aan. Vind ik fijn, die rust. Kan ik ongestraft stappen. Meteen gaan om me heen dan mensen zeggen: kom op, niet wandelen, maar hou-s-op-zeg: dat is mijn eigen beslissing! Dit is omdat het kán, niet omdat het moet! La me me eige ding doen! Ik kies zorgvuldig uit waar ik wandel. Hele kleine stukjes. Dan begint de cola te werken. Mijn maag komt tot rust, de misselijkheid ebt weg. Prettig. Nog een keer onder de douche door, even KH gedag zeggen. En dan even over de stomme parkeerplaats en langs de NTB coach. Ik ga een stuk rennen voor Joyce. Minstens tot de Floriade! Daar zijn L&G en ze roepen hoe mooi het er nog uit ziet, maar ik vertel ze dat het schijn is. Water drinken en even wandelen hier op de Floriade. Kort. Ik zie M, die mij op de fiets voorbij schoot en nu haal ik hem in. Pas definitief na de post. De brug op heb ik het wel even zwaar. De volgende brug wandel ik over. De trainster is weg. Ik wandel nu lekker iets meer, maar de cola helpt. Ik heb gewoon nul ambities om me te overhaasten of kapot te gaan!
Op het Lumierestrand neem ik uiterst dankbaar en nederig cola aan van MD. Daar loop ik heel erg goed op en ik wil zelfs een tijd niet wandelen! SZ maakt een foto van me als ik toch nog even wandel. Zelfs dan zie je de flinke stappen.
Langs AD die weet wat ik allemaal heb gedaan. Ik sluit ‘m in mijn hart. WF rent me voorbij en ik roep Respect en hij kijkt even op en roept in het voorbijgaan: wederzijds. Als ik eenmaal ren, ziet dat er heel soepel uit. Dat hoor ik meer dan eens. Niet dat het zo voelt, maar de buitenkant en de binnenkant zijn het nou eenmaal niet altijd eens.
Ik wandel nog even langs de Red Bull boog en dan ren ik weer. DdK haalt me in -over mooi lopen gesproken- en we wensen elkaar succes voor de TVA tent. Haha, dan hebben ze het echt niet meer tegen mij hoor!
Ik stap nog de ziekenhuisbrug over, waarom niet? En dan langs R&H, supermensen. Manuel rent nog een stukje mee, wat ik erg waardeer. Nog een paar mensen in het publiek en ik ren gewoon naar de Arena toe. In mijn hoofd klinkt het anders: “Und aus die Niederlande…” Ik spring en dans de finish weer over, want ik ben blij dat ik het heb gered. Simpelweg.
Ik kijk niet om naar de tijd. Iemand spreekt me aan, maar ik heb geen idee wie, ik krijg een medaille en ik zie Rob.
Ik ben niet moe of uitgeput of doodmoe. Ook niet trots, tevreden of blij. Ze staan klaar voor de top die gaat finishen. Ik haal mijn shirt, drink 3 bekertjes chocomelk en zoek Vincent op. Ik weet niet zo goed wat ik wil of moet. Net als de rest van de dag: ik hoef niks meer. De tijd is de slechtste ooit hier: 6:22. Ik heb de medaille binnen gehengeld, meer of minder dan dat is het niet.
Als de toppers finishen zit ik aan een tafeltje. Om me heen te kijken. Ik ga mijn tas halen bij een andere lieve Trispiration-vrijwiligster en spreek M nog aan. Dat wij als oudjes dit nog mooi doen! Ik ga naar de douche die voor mij alleen is. Heerlijk!
Ik vraag me wel af waardoor het komt dat ik weinig emotie over heb, ik zou wel willen huilen, maar ik denk dat de tranen vanmorgen op zijn gegaan. Ik heb nu ook schuurplekken van het trisuit op mijn been. De halve decal is al weg. Ik klets boven een bak yohgurt met BR (van JB) die gevallen is, met DS (mijn nieuwe maatje) en ik ben apetrots op MH die zichzelf overtroffen heeft. Ik hoor van veel lekke banden, meedraaiende tegenwind. Ik hoor supertijden en tegenvallende tijden. Ik loop nog heel lang rond samen met Vincent en EvdS. Zoveel mensen om mee te praten. TVA en Trispiration. Mensen die ik respecteer (die mee gaan traillopen) en mensen die ik diep in mijn hart enorme verliezers vind (mensen die onze trailafspraak vergeten zijn). In de zon op de tribune. Op een bankje. Met mijn finishersshirt en de medaille. Lopend naar de McDonalds, maar ik heb niet echt trek eigenlijk. Ik heb ook goed gevoed, alleen voelde het niet goed. Rob is pas na 7 uur klaar en dan halen we mijn fiets en zooi op en gaan thuis patat en een hamburger eten. Ik krijg de patat niet eens op. Opruimen en de was doen lukt. Trots op anderen (of afgunst in sommige gevallen) lukt me beter dan op mezelf. Ik denk niet dat ik volgend jaar weer meedoe -maar dat heb ik al heel vaak gedacht! (Maar nu écht)
Heel misschien komt het over een paar dagen, maar trots ontbreekt. Ik weet niet wat ik er precies van vind. Gedaan. Kwartet. Vinkje op de alle-afstanden kaart. Geleerd van de hele triatlon dat ik mijn spullen in de helm in een tasje moest doen, geleerd te accepteren. Wat ik nog moet leren? Die vreselijke spanning onder controle krijgen en de voeding tijdens het lopen.